Τουρκία : Γεύσεις από Μάη του 68

Του Γιάννη Χρυσοβέργη, από τον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ



Η εξέγερση ξέσπασε εκεί που κανείς δεν την περίμενε. Όμως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει δίκιο να δηλώνει πως οι διαδηλώσεις που συγκλονίζουν τα τουρκικά αστικά κέντρα δεν έχουν τίποτα κοινό με την Αραβική Άνοιξη. Πράγματι, μοιάζουν πολύ περισσότερο με το Μάη του '68.

Και, σε πολιτικό επίπεδο, σηματοδοτούν το πρώτο στρατηγικό πολιτικό λάθος του Ερντογάν, ασχέτως αν βραχυπρόθεσμα θα αποκομίσει, κατά πάσα πιθανότητα, οφέλη.



Οι ομοιότητες, σε επίπεδο συμβολισμών, είναι πολλές. Εξ ίσου πολλές είναι και σε επίπεδο κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών. Εξ ίσου διακριτές είναι οι διαφορές με τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης.

Οι εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης ήταν εξεγέρσεις μιας συμμαχίας της μεσαίας αστικής τάξης, που διεκδικούσε Δημοκρατία, και της φτωχολογιάς που διεκδικούσε ψωμί.

Σε κάποιες χώρες με ισχυρή παρουσία μεσαίας αστικής τάξης, όπως η Τυνησία και, κατά δευτερο λόγο η Αίγυπτος, κατέληξαν σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες που κάνουν τα πρώτα αβέβαια βήματά τους.

Σε κάποιες άλλες η κοινωνική σύγκρουση συγκαλύφθηκε από το θρησκευτικό στοιχείο, όπως στο Μπαχρέιν, ενώ σε άλλες πήρε τη σύνθετη μορφή του εμφυλίου μεταξύ διαφορετικών φυλών ή (και) διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων (Υεμένη, Λιβύη, Συρία).

Στην Τουρκία αντιθέτως η εξέγερση ξεσπά σε μια περίοδο που η χώρα έχει περισσότερη Δημοκρατία από όση είχε γνωρίσει ποτέ, σε μια εποχή που η οικονομία γνωρίζει μια δεκαετή συνεχή ανάπτυξη, σε μια εποχή που ο διεθνής ρόλος της συνεχώς αναβαθμίζεται. Κι εδώ αρχίζουν οι ομοιότητες με τη Γαλλία.

Εν όψει, φωτογραφία του ΝΙΚΟΥ ΠΗΛΟΥ από τη συλλογή "Ματιές στο δρόμο"

Ο ΚΟΛΛΑΤΟΣ UBER ALLES

Στις 28 Μαρτίου αυτής της χρονιάς, έγραφα για τον Δημήτρη Κολλάτο :

«Για προσβολή συμβόλων κατηγορείται ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κολλάτος, που συνελήφθη γιατί είχε αναρτήσει στο μπαλκόνι του διαμερίσματός του στο Κολωνάκι μία ελληνική σημαία, που έφερε πάνω μία μπότα και άλλα σύμβολα αντιγερμανικού περιεχομένου.

Η υπόθεση μου θύμισε τον μεγάλο περιβαλλοντικό αγώνα, που γινόταν εναντίον μιας εκτροπής του ποταμού Δούναβη επί αυστριακού εδάφους, η οποία θα επέφερε την καταστροφή του δάσους του Χάϊνμπουργκ : Ενός δάσους εκπάγλου καλλονής, που τότε, δεκαετία του 80, είχε χαρακτηρισθεί από τον νομπελίστα Κόνραντ Λόρενζ ως «τροπικό δάσος σε εύκρατη ζώνη».

Βγήκε λοιπόν ένας ζωγράφος, μαχόμενος καλλιτέχνης στο πλευρό του περιβαλλοντικού κινήματος , και είπε περίπου:

«Φανταστείτε ένα τρελό με τσεκούρι, να εισβάλλει σε κάποιο μουσείο με εκείνους τους υπέροχους πίνακες Φλαμανδών ζωγράφων ,που απεικονίζουν πυκνά δάση. Οι ενέργειές του θα προκαλούσαν καθολική αποστροφή…Όμως τι θα μπορούσε να πει κανείς γι αυτούς που σήμερα βανδαλίζουν το ‘πρωτότυπο’;»

Ο Κολλάτος προσέβαλε το εθνικό σύμβολο, και γι αυτό τον πάνε για δέσιμο(κράτηση, εισαγγελέας κλπ)… Αλλά αυτοί που προσβάλλουν το συμβολιζόμενο Έθνος με τις πολιτικές της μνημονιακής υποτέλειας, τι πρέπει να πάθουν;»


http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/03/blog-post_28.html  

  Τελικά ο  Κολλάτος κέρδισε στο δικαστήριο και δικαιώθηκε για την ανάρτηση των πανώ στην πρόσοψη του σπιτιού του.

Ο δικαστής υποχρέωσε την αστυνομία να του επιστρέψει τα πανώ, οπότε εκείνος γλέντησε το γεγονός με ένα πάρτυ έξω από το σπίτι του που τυχαίνει να βρίσκεται απέναντι από την γερμανική πρεσβεία. Και φυσικά, ανάρτησε ξανά τα πανώ !


Είναι αξιοσημείωτο μάλιστα ότι η αστυνομία - πιθανόν από «υπερβάλλοντα ζήλο» (για να μην πούμε τίποτε άλλο, πιο ψυχαναλυτικό…) - αρνήθηκε στην αρχή να του επιστρέψει τα πανώ επειδή στην δικαστική απόφαση δεν αναφερόταν σε αυτό το σημείο ρητώς το όνομά του, οπότε ο Δημήτρης Κολλάτος επανήλθε στον δικαστή για να το συμπληρώσει!!!

Γιώργος Χατζημαρκάκης, ευρωβουλευτής…

Το «Ωραίος σαν Έλληνας» ειπώθηκε ήδη από τον Νίκο Εγγονόπουλο, το «Έξυπνος σαν Γερμανός» αναμένει την εκφώνησή του … Υποψιάζομαι ότι πολλές πιθανότητες για μια ακόμη δικαίωση της προηγούμενης φράσης έχει ο Ελληνογερμανός ή Γερμανοέλληνας ευρωβουλευτής Χατζημαρκάκης. Ο κ. Χατζημαρκάκης  έριξε ένα "τρίποντο" στο ραδιοφωνικό σταθμό "Κόκκινο"105,5, σε τηλεφωνική συνέντευξή του εκ του μακρόθεν με θέμα χτεσινή εκδήλωση στη Γερμανία , που είχε μιαν άκρως ενδιαφέρουσα τροπή υπέρ των ελληνικών θέσεων στο ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων.

Είπε λοιπόν  ο Χατζημαρκάκης : Δεν αρκεί η μπάλα να στηθεί στο σημείο του πέναλτυ και ο τερματοφύλακας να είναι δεμένος (!!!). Πρέπει ακόμη να σουτάρει κάποιος !

Δηλαδή με άλλα λόγια να «σουτάρει» (να αιτηθεί τις επανορθώσεις) η ελληνική κυβέρνηση….

Με τους πολίτες κόντρα στον εφησυχασμό….

Ο Βασίλης Τεντόμας, επικεφαλής της Περιφερειακής Παράταξης ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΑΙΡΟ, παρεμβαίνει στη συζήτηση στο περιφερειακό συμβούλιο Βορείου Αιγαίου σχετικά με τη λήψη των απαραίτητων μέτρων κατά την αντιπυρική περίοδο. Σημαντική η παρέμβασή του, αλλά η επιφύλαξή του έναντι των εναέριων μέσων πυρόσβεσης μάλλον αδικαιολόγητη….….

«Θεωρούμε ότι έχει κοινή πεποίθηση σε όλους –και στη κυβέρνηση-, ότι το φετινό καλοκαίρι, θα είναι ένα κρίσιμο καλοκαίρι για όλη τη χώρα σε σχέση με τον ενδεχόμενο κίνδυνο πυρκαγιών. Οι συχνές ανοιξιάτικες βροχοπτώσεις έχουν φτιάξει όλο αυτό το εύφλεκτο υλικό που αποτελεί τον πρώτο και πιο κρίσιμο παράγοντα εκδήλωσης φωτιάς.

Και έχοντας συνείδηση το κυβερνητικό επιτελείο το παραπάνω γεγονός και το ότι φέτος οι προϋποθέσεις αποτελεσματικής αντιμετώπισης πυρκαγιών είναι δυσμενέστερες σε σχέση με πέρσι (οι πιστώσεις για τη δασοπυρόσβεση μειωμένες κατά 15% από το 2012 και 35% μειωμένες σε σχέση με το 2009, τα πυροσβεστικά οχήματα ακόμη πιο γερασμένα, το ίδιο με τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα κλπ) υπάρχει μια έκδηλη ανησυχία για το τι θα ζήσουμε μέχρι να αρχίσουν οι βροχές του φθινοπώρου.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο υπουργός Εσωτερικών ξεκινά συσκέψεις σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, προκειμένου να συντονίσει τις ενέργειες των πολλών συναρμόδιων φορέων και να καλύψει όπως-όπως τα υφιστάμενα κενά, που έχει δημιουργήσει η έλλειψη ενός ενιαίου επιχειρησιακού φορέα δασοπυρόσβεσης.

Ενδεικτικό της ανησυχίας και της πρόθεσης του κ. Δένδια να αποσείσει προκαταβολικά τις όποιες ευθύνες από τυχόν δυσάρεστα συμβάντα το φετινό καλοκαίρι ήταν η ολοκληρωτική (και πρωτόγνωρη για τα τρέχοντα κοινοβουλευτικά «ειωθότα») αποδοχή από πλευράς του όλων των επισημάνσεων που του έγιναν σε κοινοβ. ερώτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και που έχουν σχέση με τα γερασμένα πυροσβεστικά οχήματα, τα φθαρμένα ελαστικά, τα ελάχιστα αεροπλάνα και ελικόπτερα, με την τριχοτόμηση του προσωπικού της πυροσβεστικής υπηρεσίας (οι 5ετούς και οι εποχικοί δεν είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται σαββατοκύριακα και σε περιοχές όχι μακρύτερες των 65 χλμ – ανεξάρτητα από τα αν δείχνοντας τη δέουσα κατανόηση και το φιλότιμο δεν το τηρούν στις περισσότερες περιπτώσεις) και ακόμη με το αναποτελεσματικό μοντέλο δασοπυρόσβεσης, που αντί να στηρίζεται στη πρόληψη και την άμεση με επίγεια μέσα αντιμετώπιση της φωτιάς, κρέμεται στην αμφίβολης αποτελεσματικότητας δράσης με πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα.

Κεραία κινητής τηλεφωνίας στη καρδιά μιας πόλης….

Επί ποδός πολέμου και πάλι είναι οι κάτοικοι, αυτή τη φορά της Δημοτικής Κοινότητας Κρυονερίου,

[σχετικά δες αναφορά στην περίπτωση της Μάνδρας και άλλων http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2011/09/blog-post_5921.html  ]

που μαθαίνουν πως δίπλα στα σχολεία και στον αυριανό Παιδικό Σταθμό της πόλης λειτουργεί εδώ και λίγο καιρό κεραία κινητής τηλεφωνίας της Wind.

Πιο συγκεκριμένα ιδιοκτήτης επί της οδού Ολυμπιονικών εγκατέστησε- και ήδη λειτουργεί- κεραία κινητής, σε απόσταση- σύμφωνα με τον Αντιδήμαρχο Ποιότητας Ζωής Γ. Κανατσούλη- 50 μέτρων από τα σχολεία (πρώτο Δημοτικό, Γυμνάσιο, και από Σεπτέμβριο Λύκειο Κρυονερίου), 300 μ. από το 2ο Δημοτικό και τα Νηπιαγωγεία, 400 μ. από παιδική χαρά και 450 μέτρων από οικόπεδο του Δήμου που προορίζεται για την ανέγερση Βρεφονηπιακού Σταθμού.

Το θέμα, που μαθεύτηκε στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, έχει αναστατώσει όπως είναι φυσικό τους κατοίκους της πόλης που βλέπουν να επαναλαμβάνεται το σενάριο της Σταμάτας και στη δική τους περιοχή. Ήδη την περασμένη Δευτέρα 3 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε σχετική έκτακτη συνεδρίαση του Τοπικού Συμβουλίου Κρυονερίου, το οποίο «ομόφωνα δεν εγκρίνει και αντιτίθεται στην εγκατάσταση της κεραίας και ζητεί την άμεση αποξήλωσή της».

Νερό, ο ‘Προμηθέας Δεσμώτης του 21ου αιώνα’*

Του Κώστα Λάμπου



«Ο πολιτισμός υπήρξε ανέκαθεν ένας μόνιμος

διάλογος μεταξύ των ανθρώπων και του νερού».

Paolo-Lougkari




* Απόσπασμα από το πρόσφατο βιβλίο του Κώστα Λάμπου, "Ποιος φοβάται το υδρογόνο"; Η επανάσταση του υδρογόνου, ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 189-199.



«……..Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), «το όπλο των πλούσιων και ισχυρών χωρών» , είναι το όργανο που μεταφέρει στην παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια στην ανθρωπότητα τις επιλογές και επιταγές του σκληρού πυρήνα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού με το ιδεολόγημα πως το εμπόριο προωθεί την ανάπτυξη στις φτωχές χώρες και με το πρόσχημα της προστασίας του εμπορίου και των καταναλωτών. «Από όποια πλευρά και αν το δούμε, οι σημερινοί κανόνες του παγκόσμιου εμπορίου εξυπηρετούν το συμφέρον των ήδη πλούσιων χωρών, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνουν το χάσμα ανάμεσα σε αυτές και τις φτωχότερες χώρες» . Γνωρίζοντας ο ΠΟΕ πως το νερό για ύδρευση και άρδευση είναι, λόγω της έλλειψής του σε πολλές περιοχές του πλανήτη, αιτία πολέμων, αλλά και πως, εξ αιτίας της προϊούσας ρύπανσης των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων που προκαλεί με το ενεργειακό σύστημα των ορυκτών καυσίμων το σπάταλο, ρυπογόνο και καταστροφικό κεφάλαιο, το νερό εξελίσσεται σε αιτία ευρύτερων πολεμικών συγκρούσεων , κάνει ό,τι μπορεί να ελέγξει όλα τα αποθέματα και όλες τις χρήσεις του νερού. «Ο ΠΟΕ αποτελεί απειλή για το περιβάλλον…………….."



«……………Τις τελευταίες δεκαετίες, που το νερό αποκτά ιδιαίτερη σημασία όχι μόνο ως πηγή ζωής μέσω της ύδρευσης και της άρδευσης αλλά και ως πηγή υδρογονοενέργειας, πολλές κυβερνήσεις ‘εκχωρούν τον έλεγχο των εγχώριων αποθεμάτων νερού μέσα από εμπορικές συμφωνίες που υπογράφουν μεταξύ τους και με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου,… με τις οποίες δίνουν σε υπερεθνικές εταιρείες πρωτοφανή πρόσβαση στους υδάτινους πόρους τους…, ιδιωτικοποιούν τις Δημοτικές Υπηρεσίες Ύδρευσης … και έτσι βρίσκονται δέσμιες στους περιορισμούς του ΠΟΕ, σύμφωνα με τους οποίους κάθε προσπάθεια άσκησης εθνικού ελέγχου και διαχείρισης των εκχωρημένων υδάτινων πόρων να κατηγορείται ως προστατευτισμός, να παραπέμπεται στα διεθνή δικαστήρια και να τιμωρείται η χώρα όχι μόνο με υπέρογκα χρηματικά πρόστιμα, αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους. …….."



«……..Η Ε.Ε., με βάση τη συμφωνία του ΠΟΕ για τις υπηρεσίες, επιχειρεί να διευρύνει την αγορά για τις τεράστιες ευρωπαϊκές εταιρίες εμφιαλώσεως. Παρά το γεγονός ότι τα αποθέματα του καθαρού νερού ολοένα λιγοστεύουν, η Ε.Ε. προωθεί μία δέσμη μέτρων που θα είναι ευνοϊκή για τις εταιρίες και όχι για το περιβάλλον» . Με την Οδηγία 2000/60 και παρά τη διακήρυξη πως «το νερό είναι κοινός πόρος της ανθρωπότητας και η πρόσβαση στο πόσιμο νερό είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα» , γίνεται μια έμμεση, αλλά σαφής παραδοχή πως το νερό είναι εμπορικό προϊόν που πωλείται και αγοράζεται….."


Eν όψει, έργο του Claude Monet και φωτογραφία έργων στον Αχελώο, περιοχή Σικιάς 

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΛΑΜΠΟΥ

Μπράβο στο ΧΩΝΙ

Η εφημερίδα ΧΩΝΙ στηρίζει τις ελληνικές επιχειρήσεις. Αυτές που επιμένουν να επενδύουν εν μέσω της πρωτοφανούς κρίσης στην Ελλάδα, αυτές που απασχολούν Έλληνες, αυτές που χρησιμοποιούν ελληνικές πρώτες ύλες, αυτές που δε μετέφεραν τα εργοστάσιά τους στις γειτονικές χώρες των φτηνών εργατικών χεριών, αυτές που επιμένουν να υπάρχουν και να παλεύουν σε πείσμα των κυβερνητικών επιλογών.

Στο πλαίσιο αυτό, Το ΧΩΝΙ δρομολογεί σειρά δημοσιογραφικών ερευνών με στόχο την ενημέρωση του καταναλωτή και ζητάει τη γνώμη σου!
Μπες εδώ 

http://www.toxwni.gr/component/acepolls/poll/20-super-market-psonia

και απάντησε στο ερώτημα "Πώς επιλέγετε σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας;"

Τα αποτελέσματα θα δημοσιευθούν Στο ΧΩΝΙ της ερχόμενης Κυριακής (16.6.13) στο οποίο ξεκινάει η σειρά ερευνών: "στηρίΖΩ Ελλάδα".

Χωρο-ταξική πάλη

Carpe diem - άδραξε τη μέρα - θα λέγαμε με αφορμή την πρόσφατη Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος : Με στόχο τη χρησιμοποίησή της όχι για πανηγυριώτικες καταστάσεις , αλλά για μια ολικής αλέσεως δράση στους χώρους της ζωής και των ιδεών. Όχι για μια υδροκέφαλη παρουσία του σοφολογιοτατισμού, των μελετητών του γραφείου, της οικολογίας δι’ ανακοινώσεων και δικτυακών τόπων, αλλά για μια παρέμβαση ισόρροπη, χειροπιαστή, «πρακτικοκριτική» επί το μαρξιστικότερον. Κατά πως έλεγε ο Άρης Κωνσταντινίδης επανεκπέμποντας το λόγο του Σολωμού : Με λογισμό και όνειρο….

Η οικονομική ύφεση σε συνδυασμό με τις νεοαποικιακές πολιτικές εις βάρος της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αμβλύνει τη σημασία των ζητημάτων ποιότητας ζωής – που συνήθως σημαίνονται ως «περιβαλλοντικά». «Της γης οι κολασμένοι» επενδύουν λιγότερη προσοχή στην μακροπρόθεσμη ανασφάλεια που προκαλεί η ενεργειακή πολιτική, η διαχείριση του γενετικού υλικού, οι επεμβάσεις στον τομέα των τροφίμων, η διαχείριση του αστικού περιβάλλοντος, των εδαφών και των υδάτων. Αδυνατούν να προσλάβουν παραμέτρους άρρηκτα συνδεδεμένες με τη λειτουργικότητα πόλεων και υπαίθρου , όπως είναι η μορφή του χώρου – το αστικό και φυσικό τοπίο .



Όμως η οπτική μιας ειδικής ιστορικής συγκυρίας δεν ακυρώνει την ουσία των πραγμάτων. Η ζωή παραμένει «γινόμενο» - του εισοδήματος επί την ποιότητα των όρων ζωής. Ένας πολεοδόμος έλεγε : «Η πόλη είναι εισόδημα», για να τονίσει τη γνωστή αλλά συνήθως άρρητη διάσταση της ποιότητας, της σημασίας που έχει η ευταξία, η αισθητική, η υγιής κινητικότητα, η καθαρότητα της ατμόσφαιρας. Και είχε απόλυτα δίκηο.



Αλλά όπως το εισόδημα έτσι και η ποιότητα, είναι επιδεκτική διανομής και ανισοκατανομής. Οι χωροταξικές πολώσεις σε διαφορετικές χωρικές κλίμακες, εθνικές, περιφερειακές και τοπικές, προκαλούν την χωρο-ταξική πάλη , με τους έχοντες να διεκδικούν περισσότερες υποδομές και τους μη έχοντες να διεκδικούν μείωση των επιβαρύνσεων που επωμίζονται οι περιοχές τους.

Επί των ημερών του Μνημονίου η πάλη αυτή εκτυλίσσεται εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Όταν λόγου χάρη ο χώρος του Ελαιώνα επιβαρύνεται (πανηγυρικά κιόλας !) με ένα σταθμό μεταφόρτωσης των σκουπιδιών, επηρεάζεται η ποιότητα ζωής 6 όμορων δήμων…

Ο tempora, o mores… Στ’ αυτιά μου ακόμη ηχεί η εκδήλωση του 1988 στον Ελαιώνα από το περιοδικό ΑΝΤΙ του Χρήστου Παπουτσάκη , παρουσία του ΥΠΕΧΩΔΕ Κουλουμπή, με αίτημα το πρασίνισμα 9165 στρεμμάτων στην καρδιά της φτωχής Αττικής….. Κι ακόμη ηχούν οι στοχεύσεις Γιάννη Πολύζου και συνεργατών στο κλαταρισμένο Ρυθμιστικό Σχέδιο ΑΤΤΙΚΗ 2014, που απέβλεπε  στην ηπιοποίηση των χρήσεων του Ελαιώνα και επομένως στην βελτίωση του αστικού περίγυρου.

Πολλές μάχες χάθηκαν – όμως ο χωρο-ταξικός πόλεμος συνεχίζεται…

2000 και μια αναρτήσεις….

2000 και μια αναρτήσεις σε μια διαδρομή τεσσάρων περίπου ετών δεν είναι παίξε-γέλασε.

Αυτή η διαδρομή και αυτός ο χρόνος υπήρξαν ιδιαίτερα πυκνοί σε γεγονότα και σε ιδέες. Και τώρα αυτή τη στιγμή, η ένταση των περιστάσεων δεν επιτρέπει απολογισμούς και επετείους : Απέχουμε πολύ από το λιμάνι της γαλήνης – αν φτάσουμε ποτέ.

Παρηγοριόμαστε όμως - όσοι παρηγοριόμαστε - με την αποχή από τον χαζοχαρούμενο ντετερμινισμό της νίκης : Γιατί το κακό μπορεί κάλλιστα να κερδίσει, γιατί το happy end της ιστορίας ποτέ δεν ήταν και ούτε τώρα είναι εξασφαλισμένο.

Αυτό που κρατάμε στέρεα στα χέρια μας είναι η αισθητική του αγώνα μας.

Είναι ο ωραίος αγώνας στον οποίο είμαστε μπλεγμένοι, που μας παίρνει αλλά και μας δίνει ζωή.

«Περίεργο πράγμα η καρδιά» - έλεγε ο ποιητής Κώστας Μόντης : «Όσο τη ξοδεύεις τόσο περισσότερη έχεις»

Όταν σκοπεύουν το σκοπευτήριο….

Ήταν επόμενο : η μεγάλη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ στο χώρο του σκοπευτηρίου Καισαριανής στις 4.5.13 δεν εξαντλήθηκε στο τεράστιο κυβερνητικό ατόπημα της πιθανής ιδιωτικοποίησης ενός χώρου μνήμης και στοχασμού, αλλά εμπεριείχε και άλλες παραμέτρους. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν αναμφίβολα το τιμώμενο πρόσωπο, ο οποίος πλην των  άλλων ιδεών επιχείρησε να οικοδομήσει έναν γενικότερο συλλογισμό για την επίθεση εναντίον της ιστορικής μνήμης – που διεξάγεται έργω και λόγω, με χωροταξικές και ρεπουσιοειδείς μεθόδους…Ο υπαινιγμός για την γνωστή αγία της εθνοαποδόμησης ήτο σαφής, αν και το όνομά της δεν αναφέρθηκε ρητά.



Όσον αφορά αυτή τη τελευταία, θα έλεγα ότι η αμφισβήτηση της τρέχουσας ιστορικής αφήγησης θα μπορούσε να αναφέρεται σε επιμέρους επεισόδια, όμως δεν θα είχε πιθανότητες επανεγγραφής (rewriting) όλου του παρελθόντος. Ατυχώς για τους αμφισβητίες, η αυτοθυσία, η αυτοκτονία αντί αιχμαλωσίας, η πρακτική «καμικάζι», η μέχρις εσχάτων άμυνα και άλλα συναφή, ανεξάρτητα από το αν συνέτρεξαν στην περίπτωση του Ζαλόγγου ή αλλαχού, ήταν στοιχεία της ελληνικής εξέγερσης. Στο συγκεκριμένο θέμα θα διαφωνούσα ακόμη και με εκείνους που θεωρούν ότι κάποιες «εθνικές αφηγήσεις» πρέπει να γίνονται αποδεκτές για λόγους εθνικής συνοχής, έστω και αν κινούνται στη σφαίρα της μυθοπλασίας…Εδώ ο Διονύσιος Σολωμός «καθαρίζει» περίφημα με το όλο ζήτημα, μέσα από το γνωστό γνωμικό : «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό»…



Ο Αλέξης Τσίπρας τα είπε καλά στη συγκεκριμένη εκδήλωση της 4.5.13, εισφέροντας εκτός από «φρέσκο» πολιτικό λόγο και έναν αξιοσημείωτο συνειρμό ανάμεσα στο συγκεκριμένο γεγονός της εκτέλεσης των 200 την πρωτομαγιά του 1944, και στην τάξη πνευμάτων που επιχειρεί να παγιώσει η τρικομματική κυβέρνηση : «Και τότε μιλάγαν για ρεαλισμό της υποταγής, και τώρα τα ίδια λένε» - είπε περίπου..



Το συμπέρασμα βέβαια που βγαίνει είναι η ανάγκη για έναν υπερ-ρεαλισμό, για μια υπέρβαση του ρεαλισμού και των όποιων ευτελών και βολεψιματοκρατικών ουτοπιών εκτρέφουμε , περισσότερο ή λιγότερο. Και η υπέρβαση αυτή απαιτεί ισχυρή δοσολογία αλήθειας και ενωτικού πνεύματος. Στη προκειμένη περίπτωση σημείωσα δυο πράγματα, ένα θετικό και ένα αρνητικό : Το θετικό βρισκόταν στην αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στην σχέση του μνημείου του Σκοπευτηρίου με όλους τους Έλληνες, Αριστερούς και Δεξιούς. Το αρνητικό ήταν η απουσία του Δημάρχου Καισαριανής Αντώνη  Καμπάκα από το πάνελ των ομιλητών…..

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΚΟΥ

του Δημήτρη Μαργαριτούλη

Για τις σκαστές παρανομίες  σε μια περιοχή κρίσιμη για την αναπαραγωγή  της θαλάσσιας χελώνας γράφει ο Δημήτρης Μαργαριτούλης :

Τα τελευταία χρόνια στον Κυπαρισσιακό Κόλπο και συγκεκριμένα στο νότιο τμήμα του, που αποτελεί και τον πυρήνα του βιοτόπου ωοτοκίας με 86% όλων των φωλιών του Κόλπου, παρατηρούνται «τετελεσμένα γεγονότα» που συρρικνώνουν το δάσος, καταστρέφουν τις παράκτιες θίνες και δημιουργούν «οικόπεδα» για δόμηση και πώληση.

Είναι εμφανείς οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στο τμήμα αυτό, τόσο σε αυτούς που γνωρίζουν την περιοχή εδώ και αρκετά χρόνια, όσο και από σύγκριση της σημερινής κατάστασης με παλαιές αεροφωτογραφίες. Η χαριστική βολή δόθηκε πρόσφατα από εταιρεία εκμετάλλευσης ακινήτων που άνοιξε παράνομα πέντε δρόμους με σκοπό την κατάτμηση και προνομιακή πολεοδόμηση μεγάλου παράκτιου κτήματος που είχε παραχωρηθεί σε ιδιώτη το 1953. Σε αυτήν την έκταση σήμερα η εταιρεία ετοιμάζεται να δομήσει πενήντα (50) μεζονέτες με πισίνα, μέσα στον πυρήνα του βιοτόπου της χελώνας, δηλαδή στην καρδιά της περιοχής Natura.



Αυτά και άλλα πολλά προκάλεσαν την αιφνίδια επίσκεψη στην περιοχή εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι οποίοι διαπίστωσαν τις παρανομίες και την πλήρη απραξία του κράτους στην εκτέλεση στοιχειωδών υποχρεώσεών του για την προστασία ενός βιοτόπου κοινοτικής σημασίας. Ξεκίνησαν λοιπόν τη διαδικασία έγκλησης της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Αυτό δημιούργησε κάποια ταραχή στους αρμόδιους και προκάλεσε τη δημιουργία μιας ad hoc επιτροπής και ορισμένων συναντήσεων σε υπουργικό και περιφερειακό επίπεδο με σκοπό την αντιμετώπιση του επερχόμενου κακού, δηλαδή του δικαστηρίου.

Το ΥΠΕΚΑ, στο πλαίσιο της κυβερνητικής πρεμούρας για ταχεία έγκριση των πάσης φύσεως «επενδύσεων», προσέτρεξε με περισσή βιασύνη να χαρακτηρίσει τους παράνομους δρόμους «κοινόχρηστους». Όχι βέβαια για να εξυπηρετήσει τους κατοίκους της περιοχής με πρόσβαση στη θάλασσα αλλά για να μπορέσει ο «επενδυτής» να χτίσει περισσότερες μεζονέτες, και έτσι να κερδίσει περισσότερα. Όλα αυτά μέσα σε μια περιοχή Natura της οποίας εθνικός θεματοφύλακας θεωρείται ότι είναι το ίδιο το ΥΠΕΚΑ!

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

Από τη Φινλανδία μέχρι τη Χαλκιδική

“Το ελληνικό ευρω-δίλημμα: Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;”

Του Αλέκου Παπαδόπουλου



Ο Αλέκος Παπαδόπουλος κηρύσσει ένα «τρίτο δρόμο» ή μια «τρίτη άποψη» όταν λέει :

«Στη χώρα …. επικρατούν συγχύσεις από τη συνεχή αντιφατικότητα και την πολλαπλότητα των διαβρωτικών μηνυμάτων του παραπλανητικού λαϊκισμού. Αναπτύσσονται επικίνδυνες και ανεύθυνες απόψεις, όπως εκείνες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι η σωτηρία της χώρας "περνά" δήθεν μέσα από μία απλή κατάργηση του "αντιλαϊκού μνημονίου", κάτι που όμως θα μας οδηγούσε σε περαιτέρω ακραία επιδείνωση της σημερινής κατάστασης. Οι απόψεις αυτές είναι το ίδιο καταστροφικές και επικίνδυνες με εκείνες που καλλιεργούν στο λαό την "αισιόδοξη παραμυθία" ότι δήθεν η κρίση είναι πλέον πίσω μας και σύντομα θα επανέλθουμε στην “προ αυτής κατάσταση”. Αυτό είναι το νέο ψεύδος της περιόδου….»

Εγώ αδυνατώ να καταλάβω τι εννοεί ο Παπαδόπουλος λέγοντας «απλή κατάργηση του Μνημονίου»  - όταν είναι γνωστό ότι οι δυνάμεις της μείζονος αντιπολίτευσης και όχι μόνο, κραδαίνουν ένα ολόκληρο κατάλογο «συνοδών μέτρων» πλάϊ στην κατάργηση του Μνημονίου… Αυτή η βασική αδυναμία διασκεδάζεται κάπως από αρκετές εύστοχες επισημάνσεις του αρθρογράφου, π.χ :

«Όσοι … επιμένουν να υποδύονται τους "αισιόδοξους", μοχλεύοντας επικοινωνιακά σε κάποια πράγματι θετικά αποτελέσματα που προκύπτουν από την εφαρμογή του μνημονίου, ή όσοι άλλοι θέλουν να πιστεύουν γενικώς στην τελική διάσωση της χώρας, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η "αισιοδοξία" τους αυτή, αλλά και η "απαισιοδοξία", μπορεί να είναι μια σεβαστή ατομική τους επιλογή, αλλά στην πολιτική δεν έχει καμιά αξία ούτε σαν ατομικό γνώρισμα, ούτε σαν μεταφυσικό φαινόμενο πίστης, ούτε σαν ειδύλλιο»…..

Όλο το άρθρο του Α.Παπαδόπουλου

INSTANBUL και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Σε κάποιες δημόσιες συζητήσεις πρόσεξα ότι μερικοί σύντροφοι - ή με δεξιούς όρους, «συγκάτοικοι» στη πολυκατοικία του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, της οποίας το ρετιρέ διαχειρίζεται η συνιστώσα που έχει αναχθεί σε συνισταμένη - χρησιμοποίησαν τον όρο «INSTAΝBUL» αντί της «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ», που ενδημεί ως τώρα στα ελληνικά στόματα… Αντιλαμβάνομαι βεβαίως ότι οι συγκεκριμένοι σύντροφοι ή συγκάτοικοι επιδίδονται εις άκρατον διεθνισμόν για να καταπραϋνουν τους τουρκικούς φόβους περί πιθανής ελληνικής επίθεσης(!!)…Έλα όμως που στη διεθνή κοινότητα οι τοπικοί και εθνικοί αυτοπροσδιορισμοί είναι συχνά διαφοροποιημένοι από τους προσδιορισμούς των άλλων . Τι εννοώ; Εννοώ ότι εμείς λέμε Νέα Υόρκη, ενώ οι Αμερικάνοι λένε Νιου Γιορκ. Εμείς λέμε Έλληνες αλλά οι άλλοι μας λένε Γκρικς, εμείς λέμε Ελλάδα και οι άλλοι μας λένε μεταξύ άλλων και Γιουνανιστάν. Εμείς λέμε Γερμανοί, οι άλλοι λένε τον εαυτό τους Ντόϋτς.

Στην ιστορία οι προσδιορισμοί και τα τοπωνύμια και τα πάντα γενικώς υπακούουν σε μια διπλή κίνηση : Κάποια από αυτά εκτοπίζονται, ενώ άλλα αναδύονται μέσα από διαδικασίες συναίνεσης ή επιβολής. Προτείνω να αφήσουμε την ιστορία να κάνει τη δουλειά της με συναινετικό τρόπο, να αντιστρατευθούμε στη βία των όποιων ονοματοδοτήσεων, και κυρίως να μην προτρέχουμε . Στο κάτω-κάτω της γραφής και η συγκεκριμένη διάζευξη ( INSTANBUL ή ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ) είναι ελαφρώς σικέ, αφού το πρώτο όνομα είναι τουρκικός μετασχηματισμός του μάλλον δυσπρόφερτου δεύτερου… «Η πόλις τους ακολουθεί» - που θάλεγε ο Καβάφης…

O Αλαβάνος στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Από όσα λέει ο Αλέκος Αλαβάνος στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»  της 2.5.13 , ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι η εναντίωσή του στη λογική της «αριστερής κατήχησης» - με αμέσως επόμενα σημαντικά στοιχεία τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, την κατάργηση κάθε κρατικής χρηματοδότησης προς τα κόμματα, την επιλογή του 5% των βουλευτών με κλήρωση ανάμεσα σε όλους τους Έλληνες που έχουν δικαίωμα του εκλέγεσθαι, την ανακλητότητα, τη λαϊκή πρωτοβουλία για δημοψήφισμα. Αλλά και ο φόρος τιμής που αποδίδει στον αείμνηστο Παπαγιαννάκη δεν είναι ασήμαντος…



Όλη η συνέντευξη Αλαβάνου





Υποστηρίζετε ότι το εγχείρημα της Ευρωζώνης είναι πια κάτι απαρχαιωμένο, αποτυχημένο, παραλυτικό. Πολλοί, όμως, αντιπροτείνουν ότι η Ευρώπη είναι ένα μεγάλο μαντρί και ότι η Ελλάδα αν βγει από την Ευρωζώνη θα τη φάει ο λύκος. Μπορεί η Ελλάδα να τα καταφέρει χωρίς την Ευρώπη;



- Οι λύκοι είναι ήδη μέσα στο μαντρί. Όχι ότι υπάρχουν κακοί (οι Γερμανοί) και καλοί (οι Έλληνες) λαοί. Τα δομικά χαρακτηριστικά της Ευρωζώνης είναι τέτοια που δημιουργούν κέντρο και περιφέρεια, χώρες εξαγωγείς-τοκογλύφους και χώρες εισαγωγείς και χρεοκοπημένες, οικονομίες με τεχνολογία και οικονομίες με διαλυμένο παραγωγικό ιστό. Και σε πολιτικό επίπεδο κράτη-αφεντικά και κράτη-αποικίες. Το ζητούμενο είναι μια χώρα που έχει φτάσει σε ακραία ύφεση, όπως η Ελλάδα, να ανοίξει δίοδο και να βγει από αυτό το στοιχειωμένο κλουβί. Από το ίδιο μονοπάτι θα βγουν και οι άλλοι. Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη για το «Σχέδιο Β» δεν είναι μια κίνηση αυτοαπομόνωσης, αλλά η πρώτη συγκρουσιακή πράξη για τη δημιουργία μιας Ευρώπης της ισότιμης συνεργασίας, του αμοιβαίου οφέλους, της αλληλεγγύης, της διάχυσης της γνώσης και της τεχνολογίας.



Έχετε ακόμη πει ότι η κρίση που βιώνει η χώρα δεν είναι απλά μια οικονομική κρίση. Ότι είναι κρίση καθολική, υπαρξιακή. Πώς περιγράφετε τη σημερινή κατάσταση;

- Οι θεσμοί -από το Κοινοβούλιο μέχρι το δημόσιο νοσοκομείο- καταρρέουν και επιτείνουν την κρίση. Οι αξίες που επικρατούσαν -το βόλεμα, η ατομική λύση- δεν έχουν να δώσουν απολύτως τίποτε. Η γλώσσα επικοινωνίας γίνεται όλο και περισσότερο γλώσσα της βίας. Ηθικό για το αύριο, όχι απλώς χαμηλό, δεν υπάρχει. Και το χειρότερο, εργασιακή γενοκτονία της νεολαίας. Μια καθολική κρίση απαιτεί και μια καθολική ημερήσια διάταξη επαναστατικών αλλαγών. Οχι μόνο οικονομικές, κοινωνικές, αλλά και θεσμικές, πολιτιστικές, στις ιδέες, στις αξίες. Ακόμα και στις σχέσεις ανάμεσά μας. Το πιο δύσκολο εμπόδιο για το «Σχέδιο Β» δεν είναι το νόμισμα. Αλλά αν η κοινωνία μας μπορεί τελικά να βγει από το μικροαστισμό και να ανοίξει τα φτερά της σε ένα νέο πλαίσιο αλληλοστήριξης και συντροφικής δράσης.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού ante portas

της Χαράς Καφαντάρη *



Η συζήτηση για την εμπορευματοποίηση του νερού έχει γίνει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η κυρίαρχη πολιτική άποψη ήταν μέσα στο πλαίσιο ενός κράτους πρόνοιας και παρόχου των κοινών αγαθών, τομείς όπως αυτός της παροχής νερού θα έπρεπε να παραμείνουν κάτω από κρατική ιδιοκτησία και έλεγχο.

Για πρώτη φορά η «σιδηρά κυρία» Μ. Θάτσερ, με επιμονή και εμμονή σε νεοφιλελεύθερες πρακτικές και πολιτικές, εφάρμοσε προγράμματα ιδιωτικοποίησης και συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στον τομέα αυτόν, εισάγοντας έννοιες όπως η «ανταγωνιστικότητα» και η «αποδοτικότητα». Παράλληλα, άρχισε η εφαρμογή του γνωστού δόγματος με στερεότυπες φράσεις του τύπου «μικρότερο κράτος», «όχι στο κράτος επιχειρηματία» ή «ανεπαρκής κρατική λειτουργία», που τελικά αποτελούν και το μοναδικό επιχείρημα υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Η εφαρμογή τέτοιων πολιτικών, ουσιαστικά, άρχισε με το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή, που έφερε τον Πινοσέτ στην εξουσία.

Πρώτα η Χιλή και μετά άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής αποτέλεσαν πεδία εφαρμογής ιδιωτικοποιήσεων του τομέα του πόσιμου νερού, προσπάθεια που συνεχίστηκε σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Στις περισσότερες περιπτώσεις η μεταφορά των κρατικών και δημοτικών δομών παροχής υπηρεσιών ύδρευσης σε ιδιώτες συνοδεύτηκε από αυξήσεις τιμολογίων, υποχώρηση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών, ταυτόχρονη αθέτηση των υποχρεώσεων βελτίωσης των υποδομών, που με τη σειρά της συνοδεύτηκε από τη διαφθορά δημόσιων λειτουργών, υποβάθμιση της ποιότητας του παρεχόμενου νερού και αύξηση της φτώχειας, ιδιαίτερα σε χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, κάτω από την τεράστια πίεση διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών και πολυεθνικών ιδιωτικοποιήθηκαν κρατικές εταιρείες ύδρευσης με αποτέλεσμα 5 μεγάλες πολυεθνικές (Veolia, Suez, Agbar, RWE και Saur) να κατέχουν, το 2001, το 71% της παγκόσμιας αγοράς νερού. Οι αντιδράσεις όμως των πολιτών οδήγησαν σε επανακρατικοποίηση ή επαναδημοτικοποίηση των δικτύων. Σήμερα οι μεγάλες πολυεθνικές κατέχουν μόνο το 34% της αγοράς, ενώ το 90% των 400 μεγαλύτερων πόλεων στον πλανήτη εξακολουθεί να έχει δημόσιο δίκτυο ύδρευσης.

Κάναμε Fuck τη Πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία κατά της Τρόϊκας…

Θλιβερή η χθεσινή συγκέντρωση στη Πλατεία Συντάγματος, που έγινε ως συμμετοχή στην Πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία κατά της Τρόϊκας… http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/05/1.html

Ιδιαίτερα εκείνο το Fuck που διαφήμισαν διάφοροι κουφιοκέφαλοι φιγουρατζήδες, εξέθεσε ανεπανόρθωτα την έννοια του «Fuck». Η «μεγαλοστομία πήγε σύννεφο» – για να μην πω για κείνο το άλλο, ξέρετε ποιο, που πήγε επίσης σύννεφο…Και σα να μην έφτανε αυτό, βγήκαν κάποιοι να προσθέσουν στο «αγωνιστικό πρόγραμμα » και τη διαμαρτυρία έξω από τη Τουρκική Πρεσβεία για τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Κωνσταντινούπολη – σα να μη τους έφτανε η αναγγελθείσα εκδήλωση διαμαρτυρίας τη Δευτέρα 5.30μμ : Πολιτικό  αρπακόλλα , εν ολίγοις, για προφανείς λόγους πλειοδοσίας…

Ερώτηση κρίσεως : Γιατί όταν γίνονται πολιτικά γεγονότα με την σφραγίδα μεγαλοπαραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ (παρουσιάσεις βιβλίων, προσωπικές ομιλίες κλπ) γίνεται σχετικά χαμός, ενώ γεγονότα όπως η «Πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία κατά της Τρόϊκας» αφήνονται να βράσουν στο ζουμί τους;

Λέω να πάψω να παίρνω στα σοβαρά όσα γεγονότα αυτοπροβάλλονται με το ΠΑΝ μπροστά (Παν-ευρωπαϊκό, Παν-ελλήνιο, Παν-αττικό, Παν-εργατικό, Παν-αναπηρικό κλπ.). Αλλά άμα έλθει κάποτε ο λύκος, τότε τι γίνεται;

ΥΓ1. Πολύ φοβάμαι για τη τύχη του ALTER SUMMIT που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, 7 και 8 Ιουνίου. Φοβάμαι όχι τόσο για πιθανό διεθνές ρεζίλι αλλά για τον κίνδυνο να πάει στράφι ο κόπος των συντρόφων που δούλεψαν τόσο σκληρά γι αυτό…

ΥΓ2. Άκου Σαλιέρι : ό,τι και να κάνεις, Μότσαρτ δε γίνεσαι….

Από το σοκ του δόγματος, στο "δόγμα του σοκ"

"Δεν πρόκειται για ένα σχέδιο συνωμοσίας σκοτεινών εγκεφάλων, αλλά για μία σχολή σκέψης, υποστηρίζει η Ναόμι Κλάιν, για τον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας του «καπιταλισμού της καταστροφής» δηλαδή, ο οποίος τρέφεται και γιγαντώνεται μέσα από διαδοχικές κρίσεις. Η μαύρη βίβλος του καπιταλισμού περιλαμβάνει πραξικοπήματα, πολέμους, δολοφονίες αμάχων, εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, βασανιστήρια και σαρωτικά οικονομικά μέτρα που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην φτώχεια και στην περιθωριοποίηση. Οι θεραπείες- σοκ οδήγησαν στη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς σε όφελος των ήδη ισχυρών."

Ηλεκτροσόκ σε πολίτες με στόχο την ανάπλαση του ανθρώπινου νου. Ούτε θεωρία συνωμοσίας ούτε εικόνα από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν αποκαλύπτει τη βαρβαρότητα πίσω από τη βιτρίνα του καπιταλισμού. Θεραπείες με ηλεκτροσόκ με στόχο την «αποδόμηση» και «ανάπλαση» της προσωπικότητας. Αυτό ήταν το υπόβαθρο για τα πειράματα εις βάρος δεκάδων αμερικανών πολιτών τη δεκαετία του 1950, τα οποία οργάνωσαν και εκτέλεσαν επιφανείς ψυχίατροι και επιτελεία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.

Η Νάομι Κλάϊν οικολογίζεται ….

Σε συνέντευξή της στο ραδιοφωνικό σταθμό του Radiobubble η Νάομι Κλάϊν, μια κάθε άλλο παρά αβαθής ακτιβίστρια, εξαγγέλλει ένα βιβλίο οικολογικού περιεχομένου και κάνει μια συμπαθητική δήλωση για την ανάγκη οικοδόμησης μιας οικονομίας που θα σέβεται τα φυσικά όρια. Κι ακόμη δηλώνει πως «η Αριστερά πρέπει να τοποθετήσει το περιβάλλον κεντρικά στην ανάλυσή της, κάτι που στην ουσία δεν έχει κάνει ποτέ πραγματικά».



«Ένθερμες λίαν» οι δηλώσεις της Κλάϊν, οπωσδήποτε ωφέλιμες για τη μεταστροφή των δυνάμεων της κοινωνικής αλλαγής και την ενσωμάτωση της ποιότητας ζωής στον προγραμματικό τους λόγο. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στην απουσία μιας ισχυρής πολιτικής δυναμικής, που θα υπερβεί τον κρατούντα και εν πολλοίς κουφιοκέφαλο εμπειρισμό και θα προωθήσει  τη «σύντηξη» ποσοτικών και ποιοτικών αιτημάτων . Το πρόβλημα βρίσκεται στις ατάκτως ερριμμένες ιδέες, που αρθρώνονται μόνο συγκυριακά με την πολιτική πρακτική και τα πολιτικά προγράμματα.



Ο Πιερ Σαμουέλ και ο Αντρέ Γκορζ ήταν επικριτές της αστόχαστης και σπάταλης ανάπτυξης αλλά και της «περισσοτερότητας »(!) που διέπνεε την «τάξη πνευμάτων» της δεκαετίας του 70. Το 1981 ο Ξενοφών Ζολώτας με το «Οικονομική μεγέθυνση και φθίνουσα κοινωνική ευημερία « χρησιμοποίησε απολύτως συγκεκριμένα και χειροπιαστά παραδείγματα από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να τεκμηριώσει τον τίτλο του βιβλίου του…. Μιάμισι δεκαετία αργότερα μια παράλληλη κίνηση συλλογικοτήτων και ατόμων, με την Greenpeace, τους Πράσινους της Ευρώπης, το Ινστιτούτο Wupertal, την «Ελληνική Εταιρεία», τον Δήμο Τσαντίλη, τον Ιωάννη Παλαιοκρασά κ.ά, υποστήριξε έναν οικολογικό μετασχηματισμό που θα βασιζόταν στην «σωστή λειτουργία των τιμών», ήγουν : Στην αντικειμενική τιμολόγηση των προϊόντων με βάση όχι μόνο το στενό ενδο-επιχειρησιακό τους κόστος αλλά και με τα «κόστη» που προκαλούν στην φύση και στην ποιότητα ζωής. Το εγχείρημα όμως προϋπέθετε και μια πολιτική δυναμική με στόχο τον έλεγχο της αγοράς – που ήταν προφανώς δυσεύρετη μέσα σε συνθήκες αποθέωσης της αγοραίας ασυδοσίας από τον νεοφιλελευθερισμό.



Ο Μαρξ θεωρούσε ως μέτρο πλούτου μιας κοινωνίας τον ελεύθερο χρόνο, χωρίς να υπεισέρχεται στη δυνατότητα αυτού του χρόνου να μην είναι αφασιακός αλλά δημιουργικός, αξιοπαραγωγός σχεδόν όσο και ο εργασιακός χρόνος ! Και όμως, μια τέτοια σύλληψη εμπεριέχοταν στο έργο του Άλβιν Τόφλερ…



Περιμένω με ανυπομονησία το νέο βιβλίο της Νάομι Κλάϊν , αλλά πολύ περισσότερο ανυπομονώ για το πολιτικό μοντάζ των εναλλακτικών ιδεών του ανωτέρω «φυράματος», με τον παραδοσιακό σοσιαλιστικό λόγο. Ανυπομονώ για προγραμματικές ιδέες που θα μας πάνε πέρα και όχι πριν από την εποχή των μνημονίων. Που θα επανατοποθετήσουν την ευημερία, τα κοινόχρηστα αγαθά και την ατομική δημιουργία, ως κορυφαίες κοινωνικές αξίες

Δ.Καζάκης Συμμαχίες, συνιστώσες, κόμματα και μέτωπα

Γράφει ο Καζάκης :




"....Προσωπικά η συζήτηση αυτή μου θυμίζει την εκπληκτική ταινία των Μόντι Πάιθονς της δεκαετίας του ’70, η ζωή του Μπράϊαν, όπου στην Ιουδαία της εποχής του Χριστού, η οποία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή κατοχή, υπήρχαν άπειρες περίεργες ομάδες που διεκδικούσαν η καθεμιά για τον εαυτό της την «επαναστατική καθαρότητα» της πάλης κατά των Ρωμαίων. Υπήρχε το Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας, αλλά και το Ιουδαϊκό Λαϊκό Μέτωπο, το Ιουδαϊκό Ριζοσπαστικό Μέτωπο του Λαού, η Συμμαχία για μια Ελεύθερη Γαλιλαία και το Επαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας (το οποίο αποτελούνταν από έναν και μοναδικό, σατιρίζοντας εξαιρετικά εύστοχα τις τροτσκιστικές φράξιες). Όλοι αυτοί σφάζονταν για το ποιος είχε πρώτος την ιδέα του Μετώπου και ποιος κατέχει τα αδιαμφισβήτητα εύσημα της πιο αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής επαναστατικότητας μπροστά στους αδιάφορους Ρωμαίους κατακτητές και στον ακόμη πιο αδιάφορο λαό της κατακτημένης Ιουδαίας.
Έτσι και η δική μας παραλλαγή των Μόντι Πάϊθονς. Μαζεύονται να συζητήσουν ποιο Μέτωπο θα είναι καλύτερο.........."


"...........Κι όλες οι θεωρίες τους, μηδεμιάς εξαιρουμένης, μου θύμισαν μια άλλη εξίσου σοφή παρατήρηση του Ένγκελς: «Δεν πρέπει κανείς να αφήνει τον εαυτό του να παρασύρεται από τις κραυγές για ‘ενότητα’. Εκείνοι που έχουν πιο συχνά στα χείλη τους αυτή τη λέξη, σπέρνουν τη μεγαλύτερη διχόνοια,… προκαλούν όλες τις διασπάσεις, ενώ φωνάζουν περισσότερο απ’ όλους για ενότητα. Αυτοί οι φανατικοί της ενότητας είτε είναι άνθρωποι μειωμένης νοημοσύνης που θέλουν να ανακατέψουν τα πάντα μέσα σ’ έναν αδιάκριτο χυλό, ο οποίος, τη στιγμή που θα αφεθεί να κατακαθίσει, φέρνει ξανά στην επιφάνεια τις διαφορές αλλά σε πιο οξεία αντιπαράθεση, μιας και τότε θα βρίσκονται όλες στο ίδιο τσουκάλι… – είτε πρόκειται για ανθρώπους που ασυνείδητα…, ή συνειδητά θέλουν να ευνουχίσουν το κίνημα. Γι’ αυτό τον λόγο οι μεγαλύτεροι σεχταριστές, οι χειρότεροι καβγατζήδες και οι παλιάνθρωποι φωνάζουν κατά καιρούς πιο δυνατά για ενότητα. Κανείς σ’ όλη μας τη ζωή δεν μας έφερε μεγαλύτερους μπελάδες και δεν υπήρξε πιο ύπουλος από εκείνους που φωνάζουν για ενότητα.»[2]


Όλο το κείμενο  του Καζάκη :

ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ, του Στάθη

Αρθρο του ΣΤΑΘΗ για το αντιρατσιστικο νομοσχεδιο – από το iskra.gr



Έναν χρόνο τώρα η τρικομματική κυβέρνηση έχει αλαλιάσει τη χώρα, την έχει μετατρέψει σε ένα πεδίο βολής που ασκούνται ληστεύοντας ξένιοι και ντόπιοι τοκογλύφοι, κι όμως περί τη συνοχή της έως τώρα δεν είχε ανοίξει μύτη. Πέρα από κάτι κόνξες και κόκκινες γραμμές για πράσινα άλογα της ΔΗΜΑΡ, η τριανδρία της ελεεινής μορφής επέδειξε εκπληκτική ομοφωνία στο σφάξιμο της χώρας, στην κατάλυση της κυριαρχίας της και στη μετατροπή της σε Φόρου Υποτελές προτεκτοράτο.

Κι αίφνης, άρχισε να γίνεται της κακομοίρας με το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο - τρικυμία εν κρανίω, φουρτούνα στο φλιτζάνι, πνιγμοί στο κουτάλι. Πρόκειται για μια ψευδοκρίση στη συνοχή της κυβέρνησης, η οποία μάλιστα συνεχίζει να εξελίσσεται σε δραματικούς τόνους, ενώ η πραγματική κρίση γύρω της, στην κοινωνία και την οικονομία, εξακολουθεί να βράζει, με τον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα να τίθενται ήδη εν κινδύνω, ενώ ένας νέος φορολογικός Αρμαγεδδών βρίσκεται σε εξέλιξη μέσω των φορολογικών δηλώσεων, αλλά και των λυπητερών που αναμένεται να καταφθάσουν στα σπίτια μας καταμεσοκαλόκαιρο με τον ΦΑΠ του 2011, τον ΦΑΠ του 2012, το επ’ αόριστον πλέον χαράτσι μέσω ΔΕΗ, τον ΦΑΠ του 2013 και βλέπουμε, διότι οι εισπράξεις είναι μείον, η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία απλώνεται σαν πανώλη και το «success story» του κ. Σαμαρά παραμύθι με κινέζικους δράκους.

Το κακό με όλην αυτήν την ιστορία ξεκίνησε από τον δημοσκοπικό θάνατο του ΠΑΣΟΚ και τις διαρκείς ταπεινώσεις της ΔΗΜΑΡ. Καταλύτης αποδείχτηκε ο «αντιρατσιστικός νόμος», πάνω στον οποίον, μάλλον προς έκπληξιν του κ. Σαμαρά, ο κ. Ρουμπακιώτης είχε προλάβει να αποτυπώσει με ιδεοληπτική μανία όλο τον κομφορμισμό, τον υπολανθάνοντα σταλινισμό και τον καθεστωτισμό μιας ορθοπεδικής αριστεράς που συνέπλευσε όλα αυτά τα χρόνια με τον «εκσυγχρονισμό» κατά την πολιτική ορθότητα, τον ευρωλιγουρισμό, την πολυπολιτισμικότητα κι όλες εκείνες τις αμερικανιές που προτάσσουν μια κοινωνία της φορμόλης εις ό,τι αφορά τις ιδέες και των βομβαρδισμών εναντίον εκείνων των οποίων τη διαφορετικότητα υποτίθεται ότι υπερασπίζεται.

Ένα τέτοιο νομοσχέδιο, στην πραγματικότητα φασιστικό, θα το υποστήριζε με μεγάλη ευκολία ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος έως τώρα υπήρξε ο δημιουργός του νόμου περί ευθύνης Υπουργών, του (Τυποκτόνου) νόμου περί Τύπου, ο άνθρωπος που επέβαλε το χαράτσι μέσω ΔΕΗ, που «έφαγε» με το PSI περίπου 13 δισ. απ’ τα ασφαλιστικά ταμεία και διαφόρισε τον ΦΠΑ στην εστίαση σε μπουγάτσες με κρέμα ή χωρίς κανέλα.

Πανικόβλητος ο κ. Βενιζέλος της λίστας Λαγκάρντ από την εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ αρπάχτηκε απ’ το «αντιρατσιστικό» για να αποδείξει ότι υπάρχει. Από κοντά και ο κυρ Φώτης, γδαρμένος απ’ τις επιτυχίες Μανιτάκη, προσπάθησε να μην πάθει κι άλλη νίλα.

Το τραγικό σε αυτήν την ιστορία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε στον ύπνο (ίσως επειδή ένα μέρος των στελεχών του δυσκολεύεται να διακρίνει ότι μπορούν να διώκονται οι πράξεις αλλά ουδέποτε οι ιδέες) και, αντί να διαμορφώσει μια δική του ατζέντα κατά το δη λεγόμενο για αυτήν την ψευδοκρίση, μπήκε στο κάδρο ως παρακολούθημα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, ως «ουρά» όπως θα λέγαμε παλιότερα

ΑΠΟΧΩΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ Ο ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΡΙΤΩΝ ΑΡΣΕΝΗΣ

Οι βολές του Κρίτωνα Αρσένη εναντίον πολλών και διαφόρων ρυθμίσεων της τροϊκανής τάξης πραγμάτων, φιλοξενήθηκαν επανειλημμένα σε αυτό τον ιστότοπο. Η συμπαράταξή του με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις , ακόμη και σε εξαιρετικά δύσκολες περιστάσεις υποβάθμισης των ζητημάτων ποιότητας ζωής (λόγω του γενικότερου πολιτικού κλίματος), ήταν δεδομένη. Έτσι στα πρόχειρα ανακαλώ την παρέμβασή του για τη προστασία των μεγάλων κητωδών του Ιονίου Πελάγους από τις ανεξέλεγκτες έρευνες στο θαλάσσιο χώρο - που έτυχε μάλιστα της χλεύης διαφόρων αστοιχείωτων κομματόσκυλων http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/11/blog-post_16.html  … Ή τη περίπτωση των βραχονησίδων , http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/02/blog-post_202.html

που έδωσε αφορμή για ομιλία του σε σχετική εκδήλωση της Ορνιθολογικής Εταιρείας.

Τώρα ο Κρίτων Αρσένης, γέννημα και θρέμμα των περιβαλλοντικών οργανώσεων και προπομπός σημαντικών ιδεών όσον αφορά την οργάνωση της εξοχικής δόμησης στον υπαίθριο χώρο, ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο έναν παλιό περιβαλλοντιστή του WWF, τον Σπύρο Κουβέλη, που διαφώνησε με το ΠΑΣΟΚ στις αρχές του Φλεβάρη του 2012 και υπέβαλε την παραίτησή του στον τότε πρόεδρο (άντε, μην πω το όνομά του, και ξανασυγχυστώ..)


Ακολουθεί το  κείμενο της επιστολής Αρσένη:



«Θα ήθελα να σας ενημερώσω για την παραίτησή μου από μέλος του ΠΑΣΟΚ και μέλος της Κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Η πολιτική μου απόκλιση από το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι προφανής και οι διαφωνίες μας δημόσια καταγεγραμμένες.



Επίκεντρο αποτελούν η ιδιωτικοποίηση του νερού της Θεσσαλονίκης, κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών, η πώληση δημόσιας γης, αρχαιολογικών χώρων και νησιών, η απορρύθμιση της νομοθεσίας και ο ευτελισμός της λειτουργίας του ΥΠΕΚΑ. Κανένα από αυτά δεν είναι προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Για όλα αυτά η κρίση στάθηκε μια βολική δικαιολογία. Η εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και όχι του δημοσίου συμφέροντος είναι η αιτία τους.

Οικολόγοι Πράσινοι και Σκόπια

Μια πολιτική κίνηση σχετικά μικρού μεγέθους, είναι εύλογο και απολύτως θεμιτό να τονίζει τα χαρακτηριστικά εκείνα, που την κάνουν διακριτή και (πιθανόν) υπερέχουσα από τους άλλους…. Ένας πολιτικός είναι εύλογο και απολύτως θεμιτό να διαφοροποιείται εκεί που πρέπει να διαφοροποιείται . . Όμως μια «διαφοροποίηση» που γίνεται για την «διαφοροποίηση», που έχει Ηροστράτεια χαρακτηριστικά καθώς «καίει» ένα κοινόχρηστο αγαθό όπως είναι η ενότητα μιας εθνικής γραμμής, δεν νομιμοποιείται : Πολύ δε περισσότερο ΔΕΝ νομιμοποιείται, όταν δεν είναι έκφραση ελευθεριότητας και ανεξαρτησίας στη γνώμη , αλλά υποταγής στις στοχεύσεις μιας υπέρτερης εξουσίας.…

Πρόσφατα στο http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/05/blog-post_1634.html   είχα καταχωρήσει κείμενο της Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου σχετικά με την επέμβαση μιας γερμανικής αντιπυρηνικής κίνησης για την υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ…Στη συγκεκριμένη συγκυρία, με τη διαρκή καταγγελία των γερμανικών παρεμβάσεων που διαλύουν την Ευρώπη και σκορπίζουν την αθλιότητα με τα πλέον βλακώδη ιδεολογικά προσχήματα, μια πολιτική κίνηση και ένας πολιτικός που υπεραμύνονται ακόμη και των δικαιωμάτων της νανόχηνας, θα έπρεπε να γίνουν κάποτε προσεκτικοί στον ήδη πληθωριστικό λόγο περί δικαιωμάτων. Εδώ ο ρόλος τους θα ήταν να εξηγούν, από όλα τα βήματα ιδεών και σε κάθε περίσταση, αφενός την υποχρέωση των κατοίκων της Βόρειας Μακεδονίας να αυτοπροσδιορίζονται με ένα τρόπο διακριτό από τους νοτιομακεδόνες Έλληνες αφήνοντας στην άκρη τους αλυτρωτισμούς, και αφετέρου να παραδίδουν στην αρμοδιότητα της ιστορικής επιστήμης την υπόθεση της ιστορικής προέλευσης των δυο πληθυσμών. Αυτά επιβάλλει ο κοινός δημοκρατικός νους, που δεν υπηρετεί το φαίνεσθαι και ακουσθήναι , που δεν κομπλάρει μπροστά στη επιτηδευμένη χαλαρότητα και στο εναλλακτικό στυλάκι κάποιων : Ή πιστεύεις στο δίκαιο μιας υπόθεσης, ή πας με τις πλειοψηφίες. Και μάλιστα αυτές που υποβόσκουν και κάνουν τη δουλειά τους από τα παρασκήνια….

Ο Νίκος Χρυσόγελος ακολουθεί για δεύτερη φορά μια «προσωπική γραμμή» στο ζήτημα ενός πολιτικού ονόματος. Τη πρώτη φορά ήταν με τους Οικολόγους Εναλλακτικούς, όταν αποχώρησε από την διεκδίκηση του ονόματος «ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ» που γινόταν από το σύνολο του χώρου εναντίον μικρής ομάδας πολιτικών καταχραστών, εγκαταλείποντας την υπόθεση πρωτίστως στους ώμους του ΝΙΚΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ και του υποφαινόμενου. Τώρα υποτίθεται ότι χαράσσει μια διαφορετική τακτική στην υπόθεση του ονόματος των Σκοπίων ( γιατί βλέπεις οι υπόλοιποι Ευρωβουλευτές έχουν χαμηλό IQ….) ενώ στη πραγματικότητα πείθεται τοις κείνων ρήμασι…

Ο Χρυσόγελος επικαλείται ορισμένα παραδείγματα υπέρ της τακτικής του, όμως μέσα στα πλαίσια της συγκεκριμένης συλλογικότητας (ΕΕ) και των συμπαρομαρτούντων (ΝΑΤΟ κλπ) έχει ήδη υπάρξει το φαινόμενο του Κόσοβου : όταν προ δεκαπενταετίας κάποιοι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους και ορκίζονταν περί της διατήρησης του πολιτειακού καθεστώτος στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας, για να μεταστραφούν πολύ γρήγορα υπέρ της ανεξαρτησίας του Κοσοβου…Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη την ιδεολογική μεταστροφή της ΕΕ τα τελευταία χρόνια, μπορούμε να θεωρήσουμε την «φερεγγυότητα της ΕΕ» ως ένα από τα συντομότερα ανέκδοτα…

Μα θα πει κανείς : Εμείς θα διακινδυνεύσουμε να χάσουμε απλώς το όνομα Μακεδονία !

Σε αυτό ο υποφαινόμενος, σταθερά υποστηρικτής του προσδιορισμού «Βόρεια Μακεδονία» για την ΠΓΔΜ από την αφετηρία της κρίσης, παραπάνω από 20 χρόνια, απαντά : Μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελέσει πολύ λιγότερο εθνική ταπείνωση (σιγά τα ωά!) και πολύ περισσότερο έναυσμα διεκδικήσεων και αποσταθεροποιήσεων σε όλη τη περιοχή. Δεν θα είναι μια απλή νίκη του παραλογισμού, αλλά μια αναβάθμιση του παραλογισμού σε κίνδυνο συγκρούσεων…

Σχετικά με τα Σκοπιανοβουλγαρικά προβλήματα

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/02/blog-post_28.html

Όλο το κείμενο χτεσινής ανακοίνωσης του Χρυσόγελου

Οι Οικολόγοι Πράσινοι καπελώνονται από τον Χρυσόγελο…

Δεν αιφνιδιάστηκα καθόλου από την επιλογή του Νίκου Χρυσόγελου , ευρωβουλευτή των ΟΠ, να ψηφίσει υπέρ της άμεσης έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων με την Ε.Ε. : Όταν είσαι μια ζωή με το μέρος του ισχυρού ή του εικαζόμενου ως ισχυρού , δεν μπορεί τώρα, στα «μεγάλα» σου χρόνια, να αλλάξεις….

Το θέμα που μπαίνει αφορά κυρίως τους ΟΕ και τη στάση που πρέπει να ακολουθήσουν απέναντι στον επιθετικό εθνικισμό της μικρής γειτονικής χώρας. Της χώρας  που έφτασε μέχρι του σημείου να καθυβρίσει τη σορό μιας «ιδρυτικής προσωπικότητας» της ΠΓΔΜ όπως ο Κύρο Γκληγκόρωφ, γιατί είχε το θάρρος να επιτεθεί ενάντια στην βλακώδη διεκδίκηση τίτλων «αρχαιομακεδονικότητας» από τους συμπολίτες του… Θα επιβάλλουν  οι ΟΠ κυρώσεις σε αυτό το πρωτοφανές καπέλωμα της βούλησής τους , ή θα το καταπιούν εν ονόματι της ενότητας του χώρου;

Πάντως ο γνωστός δημοσιογράφος και μέλος των ΟΠ Γιώργος Καραμέρος απηύθυνε ανοικτή επιστολή στον τύπο και στους συναγωνιστές του υποστηρίζοντας :

"Κανένα όργανο του κόμματος (Πανελλαδικό συμβούλιο, εκτελεστική γραμμματεία) και πολύ περισσότερο οι πολίτες που θέλουν την πολιτική οικολογία στο πλευρό των κινημάτων στα οικολογικά και κοινωνικά μέτωπα, δεν εξουσιοδότησε τον πράσινο Ευρωβουλευτή να σταθεί, ελπίζω άθελά του, υπέρμαχος του σκοπιανού εθνικισμού υπερψηφίζοντας ένα μη ισορροπημένο τελικό κείμενο, δεδομένου ότι καλεί σε άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων χωρίς να λαμβάνει υπόψη την πολιτική κατάσταση στην πΓΔΜ και την απουσία ουσιαστικής προόδου στις προσπάθειες επίλυσης του ζητήματος της ονομασίας.


Ο οικοσύντροφος Χρυσόγελος αγνόησε ότι η υπόθεση της ονομασίας του γειτονικού κράτους δεν είναι ένα διμερές θέμα μεταξύ Ελλάδας και Π.Γ.Δ.Μ, αλλά ένα διεθνές πρόβλημα για την επίλυση του οποίου συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Αγνόησε επίσης το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Π.Γ.Δ.Μ επιμένει στις εθνικιστικές κορώνες και πρακτικές που δεν συμβάλλουν στην επίλυση του προβλήματος και με την μοναδική ελληνική ψήφο υπέρ των εθνικιστών που ηγούνται του ταλαιπωρημένου κατά τα άλλα, λαού των Σκοπίων, την δεδομένη στιγμή έκανε ένα μεγάλο λάθος.


Ένα λάθος που δεν εκφράζει την πλειοψηφία των Οικολόγων Πράσινων και σίγουρα τον γράφοντα.


Αδυνατώ πραγματικά να αντιληφθώ τη σκοπιμότητα αυτής της πολιτικής επιλογής τη δεδομένη στιγμή με τόσα ανοικτά εσωτερικά μέτωπα και καλώ τα μέλη και τους φίλους των Οικολόγων πρασίνων να θεωρήσουν αυτή την μοναδική ψήφο ως "είδος υπό εξαφάνιση". Και πιστέψτε με, το "είδος" των επικίνδυνων παιχνιδιών με τα εθνικά θέματα είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που ο Έλληνας οικολόγος και προοδευτικός πολίτης απαιτεί να εξαλειφθεί".

Σχετικά δες http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/02/blog-post_28.html

Mαφιόζικος εμπρησμός του ΕΟΠΥΥ Γλυφάδας

Του Τάσου Ταστάνη, Δημοτικού Σύμβουλου της Αριστερής Ριζοσπαστικής Πρωτοβουλίας Γλυφάδας

Ο μαφιόζικος εμπρησμός γνωστής καφετέριας στις 21.5.13 - με νωπές ακόμη τις εικόνες από την βομβιστική επίθεση που έγινε πριν από κάποιους μήνες πάλι σε εμπορικό κατάστημα στην οδό Μεταξά - είχε ως αποτέλεσμα την τεράστια καταστροφή συνολικά του κτιρίου και των ιατρείων του ΕΟΠΥΥ (πρώην ΙΚΑ) που στεγάζονταν ακριβώς στον επάνω όροφο. Ευτυχώς δεν υπήρξαν νεκροί η τραυματίες.

Το θλιβερό αυτό γεγονός, πέραν των άλλων, είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την αναστολή της λειτουργίας των μοναδικών δομών της Δημόσιας Πρωτοβάθμιας Υγείας που λειτουργούσαν στην πόλη μας (τμήμα τους μεταφέρεται στο ήδη υπερκορεσμένο κεντρικό κτήριο στην Ποσειδώνος) και χιλιάδες ηλικιωμένοι, ασθενείς και ανάπηροι συμπολίτες μας παραπέμπονται σε ιατρεία του ΕΟΠΥΥ γειτονικών δήμων.

Είναι γεγονός ότι παρά τις τεράστιες περικοπές από τις μνημονιακές πολιτικές που έχουν γίνει στο χώρο της υγείας και τα τεράστια προβλήματα του ο ΕΟΠΥΥ αποτελεί το τελευταίο αποκούμπι παροχής υπηρεσιών υγείας για τους πολλαπλά πληττόμενους εργαζόμενους, άνεργους – όσοι από αυτούς έχουν ακόμη ασφαλιστική κάλυψη – και συνταξιούχους της πόλης μας.

Πρέπει άμεσα να ελεγχθούν από τις αρμόδιες δημοτικές υπηρεσίες οι συνθήκες λειτουργίας και οι αδειοδοτήσεις όλων των ανάλογων καταστημάτων του κέντρου της νυκτερινής ζωής της Γλυφάδας. Να ληφθούν άμεσα μέτρα για την ριζική αλλαγή του μαφιόζικου κλίματος που επικρατεί στο κέντρο της πόλης μας.

Όμως ταυτόχρονα πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες και όσων ενέκριναν την ενοικίαση του κτιρίου αυτού για την στέγαση των υπηρεσιών υγείας του ΕΟΠΥΥ (πρώην ΙΚΑ), σε κτίριο που βρίσκεται στο πλέον ακατάλληλο για τις λειτουργίες αυτές σημείο, όπου βασιλεύει το δίκαιο των κυκλωμάτων που λυμαίνονται την περιοχή και τα καταστήματα που λειτουργούν εκεί.