ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Συμφωνώ σε αρκετά ζητήματα με την «ανοιχτή επιστολή» που απευθύνει  προς τον ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Χρυσοβέργης, γνωστό και διακριτό στέλεχος του οικολογικού χώρου – δηλαδή διακριτό  από  τους  καιροσκόπους και «οικοεισοδιστές»  της τελευταίας περιόδου….

Γράφει ο Χρυσοβέργης : 

Θεωρώ… όπως κι εσείς, ότι τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα κυριαρχούνται από πολιτικούς που εκτελούν εντεταλμένη υπηρεσία προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Το οποίο εδώ και χρόνια επιδιώκει να ανατρέψει όλο το κοινωνικό και περιβαλλοντικό κεκτημένο της Ευρώπης των τελευταίων εβδομήντα χρόνων και να την μετατρέψει σε Κίνα.

Ο ίδιος αρθρογράφος επισημαίνει την ανεπάρκεια του «κυβερνητικού σχεδίου» του ΣΥΡΙΖΑ, από την άποψη ότι ο μεσοπρόθεσμος χαρακτήρας του αφήνει έκθετες τις πιεστικές ανάγκες της συγκυρίας και ειδικά των φτωχότερων στρωμάτων.  

Πραγματικά ,  το ερώτημα  που τίθεται   προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι κατά πόσο μπορεί να συνθέσει σε ταχύτατο χρόνο ένα πρόγραμμα άμεσης ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων  και σταθεροποίησης της οικονομίας,  κυριολεκτικά «100 ημερών» . Εγώ προσωπικά, μη όντας μέλος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά έχοντας ζήσει από κοντά τον προβληματισμό στελεχών και φίλων του πριν και στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου,  μπορώ να πω ανεπιφύλακτα : ΝΑΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί  !   Μπορεί , έστω και μέσα στο τρομερό κομφούζιο και στον καταιγισμό των εναντίον του βολών,  να προγραμματίσει και ενεργοποιήσει  άμεσες δράσεις ανακούφισης και σταθεροποίησης !

Θα διαφωνήσω με τον Χρυσοβέργη όσον αφορά την κατηγορία που απευθύνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ,  σχετικά με την υποστήριξη διαφόρων βιαίων ενεργειών στη διάρκεια του αντιμνημονιακού αγώνα. Χωρίς να θέλω να υποβάλω οποιαδήποτε «δικολαβίστικη» ένσταση αναγνωρισιμότητας και ταυτοποίησης των δραστών, έχω την ακράδαντη πεποίθηση  και την άμεση εμπειρία ότι τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ σαφώς υπολείφθηκαν της λαϊκής οργής, που απαιτούσε αγχόνες και τουφεκισμούς στην Πλατεία Συντάγματος !  Και εν τέλει,  στο  όποιο επιχείρημα πολιτικού πολιτισμού και καθωσπρεπεισμού, θα απαντούσα με την υπέροχη φράση που διέσωσε ο Έλντριτζ Κλήβερ : «Ζητάνε από τους δυστυχισμένους να είναι τέλειοι…»  

Καταλήγει η επιστολή Χρυσοβέργη προς ΣΥΡΙΖΑ :  

«Σε μια περίοδο κατεδάφισης του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού είσαστε το μοναδικό αντέρεισμα - γιατί είσαστε οι μόνοι που γεννάτε στους ανθρώπους ελπίδα - στον εκφασισμό της κοινωνίας. Από την επιτυχία σας ή την αποτυχία σας εξαρτάται η επιβίωση της Δημοκρατίας. οφείλετε να φανείτε αντάξιοι αυτής σας της ευθύνης».

Έχω τη γνώμη ότι οι άνθρωποι με οικολογικές ευαισθησίες, οι  φορείς  ανατρεπτικού πνεύματος εναντίον της συμβατικής ανάπτυξης , οι αρνητές των κατεστημένων-ενεργειοβόρων και οικοκτονικών παραγωγικών δυνάμεων,  οι εμπνεόμενοι από τον πολιτισμό και τα  αιτήματα ποιότητας ζωής, οι αρνητές του οικονομισμού και εισηγητές μιας άλλης έννοιας για την ευημερία, όλοι αυτοί μπορούν να καταθέσουν την πολύτιμη πολιτική τους ενέργεια στο κοινό ταμείο του ΣΥΡΙΖΑ. Μεμονωμένες δυνάμεις, ομάδες αλλά και σχήματα όπως αυτό των Οικολόγων Πρασίνων, συμπαρατασσόμενοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις όποιες εγγυήσεις και μορφές κρίνονταν σκόπιμο,  θα μπορούσαν να συνδράμουν το μεγάλο έργο της χειραφέτησης της χώρας από τα δεσμά της Τρόϊκας - κόζα νόστρα και του Δ Ράϊχ, διατηρώντας στο ακέραιο την αυτοτέλεια και ανεξαρτησία της γνώμης τους.

Θα μπορούσαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, γιατί τα Μνημόνια «ου μενετοί», έρχονται και χειρότερα… 

Όλο το άρθρο του Χρυσοβέργη  

http://ataktoslogos.blogspot.com/2012/05/blog-post_17.html

ΔΡΑΧΜΟ – ΦΟΝΙΑΔΕΣ

Το νόμισμα δεν έχει μόνο  ιδιωτικοοικονομικές – χρηματικές λειτουργίες, επί πλέον είναι εργαλείο παρέμβασης του δημόσιου τομέα στην οικονομία. Η παρέμβαση αυτή συντελείται με πράξεις ή παραλείψεις : Λόγου χάρη στην περίπτωση του ευρώ, η μονολειτουργική χρησιμοποίησή του για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ,  αποτρέπει την αναπτυξιακή επανεκκίνηση οικονομιών όπως η ελληνική, αποτρέπει  την μακροχρόνια εξυπηρέτηση του χρέους ( στο βαθμό που αυτό το χρέος κριθεί μη επαχθές και εξοφλητέο), ακυρώνει  τη δυναμική της  περιφερειακής ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή κλίμακα, ακυρώνει τις προοπτικές «εξυγίανσης» και αποτελεσματικότερης λειτουργίας  του νοτιοευρωπαϊκού δημόσιου τομέα. Το νόμισμα είναι εξουσία, κι αυτή η εξουσία μπορεί να ασκείται με άδηλο στόχο την αποικιοποίηση κάποιων χωρών, όπως επίσης μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή να ασκείται με στόχο τη σύγκλιση των οικονομιών και την οριστική υπέρβαση  της ιδεολογίας περί «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων»…

Ένα «άλλο»  ευρώ είναι εφικτό, όμως το υπαρκτό ευρώ είναι εργαλείο του Δ Ράϊχ για την υποταγή της ευρωπαϊκής περιφέρειας, έστω και με πιθανό μακροπρόθεσμο κόστος τη διάλυση της ΕΕ. Αυτό το «άλλο» ευρώ δεν μπορεί να προκύψει από το «συνετισμό» και «εξορθολογισμό»  της  χρηματοπιστωτικής  ολιγαρχίας  και των πολιτικών φερέφωνών της :  Κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει μέσα από τον αγώνα των ευρωπαϊκών λαών και πρωτίστως του ελληνικού, και μάλιστα μπορεί να επιταχυνθεί μέσα από την άσκηση πολιτικών πιέσεων σε κυβερνητικό επίπεδο -  με την  διαθεσιμότητα και αποφασιστικότητα   μιας χώρας να επανακτήσει τη νομισματική εξουσία, που παραχώρησε στο ευρώ…

Όλα αυτά δεν ικανοποιούν τη συμβατική και κομφορμιστική σκέψη – όπως επίσης τους «στημένους»  ευρωδιαπλεκόμενους -   που επιστρατεύουν   πλείστα όσα επιχειρήματα για να τορπιλίσουν  το εγχείρημα της δραχμής. Οι «δραχμοφονιάδες»  άλλοτε παραπέμπουν στην περίπτωση της Σερβίας και στην οικονομική στασιμότητά της – λες και το χρηματικό μέσο είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος αυτής της στασιμότητας. Άλλοτε αναθεματίζουν το ελληνικό παραγωγικό DNA για τον «μεταπραττισμό» του, παρακάμπτουν και αγνοούν προκλητικά τη δυνατότητα ανάκαμψης του πρωτογενούς τομέα με την υποτίμηση της διεθνούς αξίας του ελληνικού νομίσματος    και ανακαλύπτουν περιπτώσεις  όπου η εισαγωγή της δραχμής θα αποτρέψει την εισροή πόρων στο εσωτερικό της χώρας…

Κοντά σε όλα αυτά έρχονται τα φοβικά σύνδρομα διαφόρων κατηγοριών του πληθυσμού, που δανειοδοτήθηκαν σε ευρώ αλλά θα δυσκολευθούν να εξοφλήσουν το δάνειό τους, ως αμειβόμενοι με (υποτιμημένες) δραχμές. Σε ένα άρθρο του σχετικά με αυτό το σενάριο («Τι θα γίνει με τα δάνεια αν επιστρέψουμε στη δραχμή», ο Θανάσης Αλαμπάσης σκιαγραφεί την επιβαλλόμενη στάση της δικαστικής εξουσίας έναντι των δανεισθέντων πολιτών- που αντιμετωπίζουν «απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών» και επομένως υπάγονται στις ρυθμίσεις του άρθρου 388 του Αστικού Κώδικα. Ο ίδιος υπενθυμίζει ανάλογες λύσεις που δόθηκαν στο παρελθόν, λαμβάνοντας υπόψη την αλλαγή των καταστάσεων και την εξ αυτών υπέρμετρη επιβάρυνση των δανειοληπτών….

Όλο το άρθρο εναντίον της άκομψης και αβάσιμης επιχειρηματολογίας των δραχμοφονιάδων, στο

http://alampasis.blogspot.com/

Αιδώς, κουλτουριάρηδες….

Το «Αιδώς Αργείοι» ειπώθηκε από τον Αίαντα  στη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου προς  τους Αργίτες μαχητές , το «Αιδώς κουλτουριάρηδες» ειπώθηκε  από τον ηθοποιό Κώστα Μεσσάρη στην ΑΥΓΗ της 15.5.2012 («Τα ραμφίσματα του Ράμφου») προς τους  λουφάζοντες λόγιους  υπό συνθήκες βαθύτατης κοινωνικής κρίσης…Πριν μερικά χρόνια το ίδιο έργο με παρεμφερή  υπόθεση έφερε έναν άλλο τίτλο , ήγουν «η προδοσία των διανοουμένων»,  αφορούσε  δε τη στάση των λογίων  έναντι της νέας τάξης πραγμάτων και πνευμάτων…. Σήμερα η προδοσία των διανοουμένων  -που δεν είναι ακριβώς προδοσία αλλά επανάπαυση στη κοσμάρα τους – επανέρχεται συχνά στο προσκήνιο, βάζοντας  μάλιστα  σε πειρασμό ορισμένους  επαναπαυόμενους στην κοσμάρα τους να επιχειρούν να μοστράρουν εαυτόν ως  διανοούμενο…..

Η περίπτωση του  Ράμφου είναι διαφορετική, δοθέντος ότι ο ίδιος δεν περιορίζεται στον κόσμο του αλλά εξέρχεται  από αυτόν   για να πλήξει τους μονίμως εκτιθέμενους στα πυρά ενός εγκληματικού συστήματος εξουσίας. Το συγκεκριμένο επεισόδιο Ράμφου εναντίον Γλέζου , στο οποίο αναφέρεται ο Κ. Μεσσάρης  , όπου ο πρώτος σε τηλεοπτική εκπομπή του MEGA αποκάλεσε τον δεύτερο «επικίνδυνο» και «ανόητο», δεν θα μπορούσε φυσικά να αντιμετωπισθεί με το σκεπτικό ότι τέτοιοι χαρακτηρισμοί  δεν δίνονται σε ένα ήρωα της αντίστασης…Με δεδομένο ότι όχι ο Γλέζος αλλά ούτε  ο  θεός ο ίδιος    είναι υπεράνω κριτικής, είμαστε υποχρεωμένοι να ενσκήψουμε στην ουσία των  κατηγοριών του Ράμφου. Έτσι και μόνο έτσι μπορούμε να δούμε   ότι ο Ράμφος επιχείρησε να απαξιώσει έναν μαχόμενο διανοούμενο διαφορετικής κατηγορίας από τη δική του:  Ένα διανοούμενο που ασχολείται με τη ζωντανή και μάλιστα καυτή επικαιρότητα, που αναλαμβάνει τις ευθύνες μιας πολιτικής,  ενός πολιτικού σχηματισμού, ενός μεγάλου κινήματος.

Πως είναι δυνατόν ο Ράμφος να αφήνει τις φιλοσοφικές αναζητήσεις  του  και να παίζει στην πολιτική – και μάλιστα στην μνημονιακής εμπνεύσεως πολιτική του ανηλεούς  και μονομερούς (αυτό)μαστιγώματος της χώρας ;  Πως είναι δυνατόν , να επιμένει  σαν το στρατηγό του ποιήματος του Εγγονόπουλου, να παίζει  σε χερσαίο πόλεμο στη Λάρισα, αν και Υδραίος;

Απάντηση : Είναι και παραείναι δυνατό. Γιατί έτσι έπεται  η  δυσανάλογη προβολή,  που επιφυλάσσουν τα μίντια στις κοινωνιολογικές ασημαντότητές του.

Όλο το άρθρο του Μεσσάρη στο

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=688611

Ο Θεοδωράκης για το «Πατριωτικό Κοινωνικό Μέτωπο»

Ενώ η πενία γκρουπούσκουλων τινών κατεργάζεται εκλογικές συγκολλήσεις, ο Μίκης Θεοδωράκης προσκαλεί τις αντιμνημονιακές δυνάμεις σε ένα μέτωπο – έστω και πολυκομματικό. Ο μεγάλος συνθέτης που συχνά συμπεριφέρεται και σαν μεγάλος πολιτικός, παρουσιάζει συνοπτικά το εκ τεσσάρων σημείων ιστορικό κατηγορητήριο εναντίον των τριών κομμάτων (NΔ, ΠΑΣΟΚ,ΛΑΟΣ):  Για την παραίτηση υπέρ των δανειστών από όλα τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας και από όλες τις ασυλίες που παρέχει το διεθνές δίκαιο, τη δέσμευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας υπέρ των δανειστών, την υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων  στο αγγλικό δίκαιο με τις  δικαστικές αποφάσεις να είναι απόλυτα εκτελεστές και δεσμευτικές στην Ελλάδα, το δικαίωμα των δανειστών να μεταβιβάσουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους από τις δανειακές συμβάσεις σε τρίτο κράτος ή πρόσωπο….

Κατά τα άλλα ο Μίκης έχει απόλυτη συναίσθηση των κινδύνων αποσταθεροποίησης, από το σύμπλεγμα εγχώριων και ξένων δυνάμεων.  Και υπογραμμίζει ότι

«…. οφείλουμε να αντιτάξουμε την ενότητα και τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων που θα μπορέσει να εκφράσει, να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει το μοναδικό μας όπλο, που είναι ο Ενωμένος, Ενημερωμένος, Αποφασισμένος και Οργανωμένος Λαός.
Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις υπάρχει περίπτωση νίκης. Δηλαδή κατάκτηση της Κυβερνητικής εξουσίας που απαιτεί από εμάς κοινές διαβουλεύσεις για την κατάρτιση ολοκληρωμένου προγράμματος εξουσίας. Αυτές οι αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Η συνένωση των τεσσάρων αυτών κομμάτων σε ένα κοινό Μέτωπο είναι βέβαιο ότι θα εμπνεύσει και θα κινητοποιήσει στον μέγιστο βαθμό τον Λαό μας».

Ολόκληρο  του κείμενο του Θεοδωράκη από το http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_4371.html

ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΧΑΦΤΕΣ

Προερχόμαστε από δυο χρόνια σκληρού μνημονιακού ξυλοδαρμού, αλλά πιστεύω ότι θα μείνουμε όρθιοι στο ριγκ της ευρωπαϊκής ιστορίας.. Η βλακώδης κινδυνολογία που προτείνεται στους μικρόνοες είναι ήδη σε εξέλιξη, ο Σόϊμπλε κι από κοντά ο Σαμαράς έχουν αρχίσει να επισείουν την έξωση από την ευρωπαϊκή ένωση και κάποιοι «έγκυροι» οικονομικοί παράγοντες διασαλπίζουν την μείωση του τουρισμού λόγω οικονομικής αστάθειας…Η πιθανή μετάβαση στη δραχμή παρουσιάζεται σαν όλεθρος – χωρίς να προσκομίζεται ούτε ΜΙΣΟ επιχείρημα για τις ωφέλιμες συνέπειες της ανάκτησης ενός θεμελιώδους οικονομικού μοχλού από το ελληνικό δημόσιο. Έχοντας σαν ορίζοντα τους μισθούς Βουλγαρίας και βάλε – με υποτιθέμενο μνημονιακό στόχο την ανάκτηση της εθνικής ανταγωνιστικότητας και την αύξηση των εξαγωγών – ουδείς κινδυνολόγος ή κινδυνοχάφτης αναγνωρίζει την δυνατότητα που παρέχει ένα εθνικό νομισματικό σύστημα για την παράλληλη μείωση των εισαγωγών , την αύξηση των εξαγωγών, τη σταδιακή διεύρυνση της εσωτερικής αγοράς, τη βελτίωση της κλίμακας παραγωγής και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης της χώρας στον εαυτό της…



Η χώρα μπορεί να έλθει στα ίσα της, αρκεί να αξιοποιήσει τα διεθνή ερείσματα που παρέχει ο σημερινός πολυπολικός κόσμος, αρκεί να αντισταθεί στους ευρωτοκογλύφους και στο Δ Ράϊχ….Οι μνημονιακές δυνάμεις και οι λοιποί γλοιώδεις εταίροι της «Τσιπροφοβίας», ανανεωτές και μεταρρυθμιστές της πλάκας , πρέπει να ηττηθούν κατά κράτος, οι ψευδολογίες και τα επιχειρήματά τους πρέπει να αντιμετωπισθούν αναλυτικά και σθεναρά, η δυνατότητα της χώρας για ένα μεγαλειώδες ΟΧΙ που θα εμπνεύσει τους λαούς της Ευρώπης, να γίνει βούκινο…


Η μεγάλη επικοινωνιακή μάχη της 17ης Ιουνίου έχει αρχίσει. Να συμμετάσχουμε σε αυτήν ολόψυχα, παρακάμπτοντας τις όποιες πικρίες ή δυσαρέσκειες, να μην καταπιούμε την κάμηλο της εθνικής και ταξικής καταστροφής διυλίζοντας τον κώνωπα της όποιας διαφορετικότητας. Να μην ανοίξουμε μέτωπα με όποια δημοκρατική δύναμη βρίσκεται σε παράλληλη τροχιά με τον δικό μας αγώνα, βάλλοντας εναντίον του Μνημονίου. Κοντολογίς, να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων…..

ΧΡΕΟΚΟΠΩ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ

Ο πανεπιστημιακός Γιάννης Βαρουφάκης προτείνει μια κίνηση που θα μας βγάλει από τα θολά νερά  και τις δολιότητες της μνημονιοκεντρικής λογιστικής, και θα μας οδηγήσει σε μια καθαρή πολιτική λύση . Είναι η κίνηση της συνειδητής, δηλωμένης  και καθαρής χρεοκοπίας του δημοσίου – σε αντίθεση με την σημερινή, μερική και άδηλη χρεοκοπία, που φέρνει τη χώρα μας όλο και περισσότερο κοντά σε μεγαλύτερη καταστροφή…

Μια δηλωμένη χρεοκοπία οπωσδήποτε δημιουργεί πρόβλημα στην εξεύρεση κάποιων  απαραίτητων δανειακών πόρων, όμως ταυτόχρονα  συνιστά  ένα είδος «προπόνησης» του κράτους στην υπεύθυνη αντιμετώπιση των δαπανών του…Λέει ο Βαρουφάκης :

«Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει»….

Όλο το άρθρο 

“ ΤΕΛΟΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ”

Κάθε «τέλος» απαιτεί ένα ορόσημο, το οποίο  στην κλίμακα μιας κοινωνίας είναι προφανώς  ένα  γεγονός σημαντικό ,  σεισμικό, πολλών μεγατόνων…Με αυτό το κριτήριο κατά νου, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως τέλος της μεταπολίτευσης  τον παροξυσμό των μνημονιακών πολιτικών, που οδήγησαν στην δραματική αλλαγή  των εργασιακών σχέσεων, αν αυτή η αλλαγή  δεν είχε ήδη μια μακρόχρονη πορεία και δεν ήταν αποκορύφωμα στοχεύσεων μιας δεκαετίας και βάλε…

Στη προκειμένη περίπτωση  «σεισμικό γεγονός»   δεν είναι το εγχείρημα της κινεζοποίησης της εργασίας, αλλά η μεταμοντέρνα αποικιοκρατία της Γερμανίας, που επιδιώκει να μετατρέψει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου  σε χώρες ειδικών προδιαγραφών, φθηνής εργατικής δύναμης και μικρών προνοιακών δικαιωμάτων.  Είναι η εμφάνιση ενός ειδικού, άοπλου, οικονομικού «μεταϊμπεριαλισμού» , που θυμίζει  τον «δυϊσμό» προγενέστερων  φάσεων  της αποικιοκρατίας : Όταν  σε αντίθεση με τις μητροπόλεις που απολάμβαναν υψηλή ποιότητα ζωής και δημοκρατικά δικαιώματα, οι αποικίες ζούσαν σε καθεστώς σκληρής και απάνθρωπης δικτατορίας….

Χρησιμοποιώντας το  «φαίνεσθαι» των «εξυγιαντικών» και «μεταρρυθμιστικών» πολιτικών «για την αναβάθμιση της ευρωπαϊκής περιφέρειας», η  μεταμοντέρνα αποικιοκρατία στοχεύει στον  πλειστηριασμό  της δικής μας  χώρας και στην  οικονομική κυριαρχία  χωρίς κανονιοφόρους.  Αυτή η διαπίστωση δεν προτείνεται για αβλαβή επιμορφωτικά σεμινάρια  : Είναι μια  διαπίστωση που  συνιστά υπέρβαση των τυπικών, λεγκαλιστικών και «ευρωπαιόφιλων» πολιτικών. Που διασαλπίζει την ανάγκη μιας ευρύτερης , αριστερής και πατριωτικής ενότητας, για μια πολιτική προσαρμοσμένη στη συγκεκριμένη συγκυρία.  Που αντιμάχεται την προοπτική μιας   χώρας  θεσμικά υποτελούς,  χώρας- νεκροζώντανης σαν ζόμπυ, ανίκανης  να ζήσει σε συνθήκες ποιότητας  και πολιτισμού…

Πολλοί και διάφοροι αναφέρονται στις πρωτογενείς και δευτερογενείς  συνέπειες των Μνημονίων, όμως ελάχιστοι αναφέρονται στις παράπλευρες απώλειές τους,  στα ελληνικά «διαφυγόντα κέρδη». Και τέτοια  είναι η «ενεργητική μετανάστευση» που ζούμε το τελευταίο διάστημα, η  μετανάστευση   δικών μας ανθρώπων,  οι οποίοι  είναι κατά κανόνα υψηλού μορφωτικού επιπέδου και εξειδίκευσης . Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει  απώλεια όλων των εξόδων μόρφωσης και επιμόρφωσης που κατέβαλε το ελληνικό δημόσιο, από τη πρωτοβάθμια παιδεία έως το πανεπιστήμιο και πιο πέρα. Κι ακόμη σημαίνει  μελλοντική απώλεια μιας ποιοτικής εργατικής δύναμης, που καταδικάζει σε υπανάπτυξη τις εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις….

Σε μια περίοδο κυριαρχίας του οικονομιστικού και λογιστικού λόγου, ήταν επόμενη η απώλεια σημαντικών νοημάτων και το «προσπέρασμα»  θεμάτων που ήδη απαιτούσαν  εμβάθυνση. Ένα από αυτά ήταν και το θέμα των στρατιωτικών δαπανών, που τέθηκε ως θέμα απολύτων  και όχι συγκριτικών μεγεθών, σε σχέση με το «προϊόν»  που αυτές οι δαπάνες  παρήγαγαν προς όφελος της κοινωνίας. Σε περιορισμένο επίσης βαθμό τονίσθηκε  το έλλειμμα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» και το «πλεόνασμα» των γαλλογερμανικών εξοπλιστικών συμφερόντων, που ήθελαν μια ανεπτυγμένη πελατειακή σχέση με μια στρατιωτικώς ανασφαλή Ελλάδα …..

Η κρίση έθαψε  τη προβληματική για το ΑΕΠ, για την αντιπροσωπευτικότητά του όσον αφορά την «εγχώρια ευημερία». Η κατά κράτος υποχώρηση της κοινωνίας  συνεπέφερε τη παραγνώριση μιας προβληματικής που άνθησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας – συμπεριλαμβάνοντας  δείκτες ποιότητας ζωής, προβαίνοντας σε  ολιστική αξιοποίηση των στοιχείων παραγωγής και πολιτισμού, προτάσσοντας  μια άλλη αναπτυξιακή διαδρομή   χωρίς άκριτη μεγέθυνση, χωρίς ενεργειακή σπατάλη, χωρίς υπερβολική δόμηση, χωρίς δυσλειτουργικές συγκοινωνίες.

Ήταν ο πυρήνας ενός Ριζοσπαστικού Οικολογισμού, που ήταν επόμενο να παραμερισθεί και να αγνοηθεί από τους νέους προσανατολισμούς της γερμανόφιλης, κεντρώας οικολογίας, με τον διφορούμενο , «υπερκαικατάμνημονίου» λόγο. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και  οι κρυβόμενοι πίσω από το δάκτυλό τους δεν θα  μπορούν εσαεί να κρύβονται…..

Περίληψη εισήγησης σε εκδήλωση του περιοδικού ΑΡΔΗΝ στις 14.5.2012

ΔΩΡΕΑΝ ΤΡΟΦΙΜΑ

 

Διανομή φαγητού σε πένητες πολίτες υπήρξε εδώ και πολλά χρόνια : Πολύ πριν τη περίοδο του Μνημονίου, θυμάμαι   στην πλατεία Ομονοίας  κόσμο να στέκεται στην ουρά και να περιμένει το φαγητό του…Όμως τόσο μεγάλης κλίμακας διανομή τροφίμων σε τόσο μεγάλης κλίμακας πείνα, που να υπολείπεται μόνο της  γερμανικής κατοχής, ουδέποτε  υπήρξε…

Τα κατάφεραν να μας φτάσουν  στην εποχή των μαζικών συσσιτίων εν καιρώ ειρήνης,   πολλοί παράγοντες αλλά πρωτίστως οι άθλιοι  παράγοντες  του ΠΑΣΟΚ, που μάλιστα  κατάφεραν να πάρουν το  ένα όγδοο των ψήφων της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης…Αυτό κι αν πρέπει να μας εμβάλλει σε σκέψεις, για το τι κολολαός είμαστε, που εμπεριέχουμε τέτοιο ποσοστό πολιτικών απoβλητων  ! Να μας εμβάλει σε σκέψεις για το βαθμό της εθνικής μας δυσκοιλιότητας,  που προς το παρόν κατέστησε  αδύνατη τη διοχέτευση των πολιτικών κοπράνων  στον ιστορικό βόθρο που τους αξίζει…

Ακολουθεί ο κατάλογος των εκκλησιών Αθήνας και Πειραιά, όπου παρέχεται δωρεάν φαγητό. Όσοι μπορούμε να διακινήσουμε αυτή τη πληροφορία, ας το κάνουμε

Η δαιμονοποίηση της εξόδου από την ευρωζώνη

Στη σημερινή Ελλάδα ο πολιτικός παυλωφισμός κάνει θραύση, έχοντας ως  κύριο θέμα  όχι τη «συνειρμική» σχέση σιελόρροιας ενός σκύλου με τη προσέγγιση της τροφής, αλλά τη σχέση του ευρωπαϊκού επιπέδου ζωής με την ύπαρξη  του Ευρώ….

Γι αυτό και η επιστροφή στα σύγκαλά μας είναι απαραίτητη . Γι αυτό είναι αναγκαίο  να τονισθεί  ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ ή  φυλακτό, αλλά  εργαλείο διαχείρισης, μέσω του οποίου (υποτίθεται ότι) εξυπηρετούνται οικονομικοί στόχοι. Στην ευρωζώνη των ημερών μας , σε πρώτο πλάνο, έχουν τεθεί οι οικονομικοί στόχοι της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» και της καταστολής των ελλειμμάτων, όμως  μια δεύτερη ματιά δείχνει   τον γερμανικό ηγεμονισμό και το εγχείρημα  μετατροπής μεγάλου μέρους της Ευρώπης σε νεοαποικιακές  ζώνες, εξαγοράσιμες και «φαγώσιμες» από τους ισχυρούς,  με ειδικές εργασιακές συνθήκες ….Παρά την εμφανή απουσία μιας επίσημης και ενιαίας οικονομικοπολιτικής αρχής που θα διαχειριζόταν το ευρώ – σύμφωνα με μια προ διετίας  εύστοχη επισήμανση του Τζωρτζ Σόρος –  η υπαρκτή διαχείριση του ευρώ είναι ταμειακή, λογιστική, νεοφιλελεύθερη. Πρόκειται για ένα είδος «μονοκαλλιέργειας» ή  «μονολειτουργίας», που εκτοπίζει τις άλλες δυνατότητες της νομισματικής λειτουργίας ως μέσου ενίσχυσης ή σταθεροποίησης της αγοράς, αντιμετώπισης των κυκλικών διακυμάνσεων, υποστήριξης των πιο προβληματικών ομάδων του πληθυσμού….

Γιατί η Αμερική δεν έχει κρίση και γιατί ο Μπαράκ Ομπάμα σχολιάζει δυσμενώς τις ευρωπαϊκές πολιτικές ; Απλούστατα, γιατί η Αμερική είναι «προπονημένη» στην  αντιμετώπιση των υφέσεων….

Το 1929, μετά το ξέσπασμα της κρίσης,  ο Πρόεδρος Χούβερ συνιστούσε οικογενειακή λιτότητα, περισυλλογή, μείωση των περιττών δαπανών.  Το αποτέλεσμα ήταν μια χαοτική καταβύθιση της οικονομίας, που συνεχίστηκε μέχρις ότου ο επόμενος πρόεδρος, Φραγκλίνος Ρούζβελτ, κατά παρέκκλιση της ισχύουσας  καπιταλιστικής  ορθοδοξίας,  προώθησε το New Deal  …Έκτοτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι και στην εποχή του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου,   ήταν έτοιμες να προβούν σε   σταθεροποιητικές δράσεις   κάνοντας  «νομισματικές επεμβάσεις» και διοχετεύοντας «ενεργό ζήτηση» εκεί που έκριναν σκόπιμο -  σε αντίθεση με τους σημερινούς ηγετικούς παράγοντες της  ΕΕ.

Αν το ευρώ αναχθεί σε εργαλείο σταθεροποιητικής διαχείρισης και «αναπτυξιακής ώθησης», πέρα από τις άλλες λειτουργίες του, τότε έχει καλώς. Αν επιμείνει να είναι αυτό που είναι, τότε για τη περίπτωση της  Ελλάδας ισχύει ό,τι για τη περίπτωση της Σκοτίας, που σκέπτεται να οργανώσει  το 2014 δημοψήφισμα με ερώτημα την έξοδό της  από το Ηνωμένο Βασίλειο … Της οποίας  Σκοτίας ο Πρωθυπουργός δήλωσε ότι η πρόσδεση της χώρας  του στην αγγλική στερλίνα δεν της επιτρέπει να ασκεί αναπτυξιακή πολιτική και άλλες πολιτικές αλληλεγγύης …

Αλέξη Τσίπρα, Αλέκα Παπαρήγα,  και άλλοι ανησυχούντες, η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή – κοντολογίς στα εθνικής κλίμακας  μέσα επέμβασης στην οικονομική συγκυρία -  δεν είναι ό,τι το καλύτερο, αλλά δεν είναι και όλεθρος. Είναι «μια κάποια λύσις», για την οποία ισχύει τούτο : Όσο περισσότερο είσαι προετοιμασμένος γι αυτήν, τόσο περισσότερο  την αποτρέπεις….

Σχετικές αναρτήσεις

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2012/02/blog-post_02.html

«ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι λόγοι τους οποίους επικαλέστηκε ο σκοτσέζος πρωθυπουργός, για να προωθήσει την υπόθεση της ανεξάρτητης Σκοτίας:

«Όπως είναι η κατάσταση σήμερα, δεν μπορούμε να αυξήσουμε τη ζήτηση στην οικονομία.

Δεν μπορούμε να δαπανήσουμε περισσότερα χρήματα για να μειώσουμε την ανεργία.

Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τους Σκοτσέζους που πλήττονται από τη μεταρρύθμιση του κοινωνικού κράτους, όπως είναι οι ανάπηροι.

Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν θέλουμε ή όχι τα παιδιά μας να πολεμούν σε παράνομους πολέμους, όπως ήταν ο πόλεμος του Ιράκ».

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2011/11/blog-post_05.html

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2011/06/blog-post_5602.html

Η ΕΝΤΟΛΗ ΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΤΟΛΗ !

H λαϊκή εντολή εναντίον των δυνάμεων του Μνημονίου είναι σαφής, όσο κι  αν αυτό ενοχλεί   όσους πάνε  «να το παίξουν» δυνάμεις της  σύνεσης και του ευρωπαϊσμού :  Η σύνεσή τους είναι αυτή του καρπαζοεισπράκτορα που κρίνει άσκοπη κάθε  αντίδραση  ενώπιον της επόμενης καρπαζιάς, ενώ ο ευρωπαϊσμός τους είναι «άκριτος»,  κανονικό copy paste  των υποδείξεων της νεοφιλελεύθερης  Εσπερίας και  σύνδρομο διαχρονικής υποτέλειας……Κοντά σε αυτούς είναι ενοχλημένοι διάφοροι   μεταρρυθμιστές οικολογικών  προθέσεων, που είναι σκασμένοι πραγματικά από την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα …Σε αυτούς αξίζει  ο στίχος του Καβάφη από το ποίημα «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας» : «Το ουσιώδες είναι που έσκασαν»….

Ενώ οι κινδυνολόγοι προβάρουν τον ξύλινο λόγο τους αναγγέλλοντας ως μελλοντική μια υπαρκτή πτώχευση, ενώ αντιπαρέρχονται αδιάφορα  τις πανευρωπαϊκές εξελίξεις και τη σκληρή κριτική της λιτότητας από λαούς και πολιτικές δυνάμεις, δυο είναι τα μεγάλα προβλήματα που έχει προς επίλυση το ελληνικό αντιμνημονιακό κίνημα : Πρώτον ,  στο επικοινωνιακό μέτωπο,  να αποσαφηνίσει πλήρως  την κύρια και τεράστια ευθύνη των μνημονιακών δυνάμεων για την υπάρχουσα αστάθεια , απορρίπτοντας  τη σαχλή απολογητική τους που απευθύνεται σε άτομα χαμηλού IQ  - δίκην πατροκτόνου που ζητάει την επιείκεια του δικαστηρίου λόγω της ορφάνευσής του…..Και δεύτερον, να διαμορφώσει ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, με κύριο στόχο την τιθάσευση των εισαγωγών και την επιβίωση της χώρας – παρακάμπτοντας τις όποιες αντισυνταγματικές δεσμεύσεις  ανέλαβαν   έναντι του ΔΝΤ οι θλιβεροί Τσολάκογλου…Στα πλαίσια αυτού του σχεδίου, που για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα θα απέκλινε αναγκαστικά   από τις υποχρεώσεις της χώρας έναντι της ΕΕ, θα ήταν δυνατή και η προσφυγή στο δανεισμό  για τη κάλυψη των εισαγωγών από άλλες πηγές – όπως η Ρωσική Ομοσπονδία ή η Κίνα.

Κατά τα άλλα ισχύουν όσα αυτός και πολλοί ακόμη ιστότοποι υποστήριξαν : Η ανάγκη ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγής, η πρόταξη  του code bar 520 στις καταναλωτικές επιλογές μας, η ανάπτυξη του συνεταιριστικού κινήματος αλληλεγγύης, η δημιουργία  ενός άτυπου Μετώπου αντιμνημονιακών δυνάμεων, η ενίσχυση των δεσμών μας   με το πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο κίνημα. 

Λαμπρός ελιγμός του Τσίπρα

Πολλοί θα προτιμούσαν  ένα πιο ήπιο «ρήμα», από αυτό που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας («μετανοιώνω») απευθυνόμενος στο δίδυμο  Βενιζέλου- Σαμαρά, οι οποίοι  δηλώνουν ανήσυχοι και διατεθειμένοι να κάνουν θυσίες προκειμένου να αποτρέψουν την ακυβερνησία της χώρας…..

Είπε ο Τσίπρας :
“Αν Βενιζέλος και Σαμαράς έχουν ειλικρινά μετανιώσει για τις καταστροφικές τους επιλογές, τους καλώ μέχρι αύριο που θα τους συναντήσω να έχουν στείλει επιστολή στους ηγέτες της ΕΕ ότι δεν ισχύουν οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει για πιστή εφαρμογή του βάρβαρου προγράμματος. Αν δεν το πράξουν τους καλώ έστω και τώρα να σταματήσουν να κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό”…

Θα ήταν προτιμότερο  να μη στριμωχθούν τόσο στον τοίχο οι δυο μεγαλοπαράγοντες  των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων , ως «μετανοημένοι», και  να πρεσαρισθούν απλώς να δηλώσουν ότι μπήκαν σε δεύτερες σκέψεις  για τη νέα κατάσταση, μετά τη ψήφο της 6^ης Μαϊου . Γιατί, όπως και να το κάνουμε,  το ρήμα «μετανοιώνω» είναι τόσο εξτρέμ,  όσο   και η στάση του Πάνου Καμμένου, που αρνήθηκε συνάντηση με τον «δωσίλογο Σαμαρά»….

Έστω όμως και με αυτή την υπερβολή, που κάνει  δύσκολη την υποχώρησή των μνημονιακών,  ο Τσίπρας κατάφερε να μετατοπίσει  την πίεση στα  στρατόπεδα του διδύμου της συμφοράς και να τους  θέσει  προ των (πραγματικών) ευθυνών τους για τη πιθανότητα της ακυβερνησίας….

Υπό το κράτος αυτής της πιθανότητας, στο επερχόμενο  διάστημα  το σούπερ- θέμα του πολιτικού αγώνα θα αφορά τον καταλογισμό ευθυνών για την οικονομική και πολιτική αστάθεια  . Και είναι απολύτως βέβαιο ότι τα μνημονιακά αποβράσματα θα προτάξουν το μέγα ζήτημα της σταθερότητας, που εύλογα αναζητά ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού….

Έχουμε  επομένως μπροστά μας μια μεγάλη επικοινωνιακή μάχη.  Όπου θα πρέπει κυρίως και προπάντων να δειχθεί   ότι η τσουλίθρα των μνημονίων συνιστά την πλέον ακραία αποσταθεροποίηση και αποδιοργάνωση όλων των όρων ύπαρξης της ελληνικής κοινωνίας - οικονομικών  και πολιτικών…  

Aπαντες όλοι δημοσιογράφοι εγέρθητι, σηκωθείτε ρε !

 

Παλιά, πριν αρκετές δεκαετίες,  οι υπαξιωματικοί στις στρατιωτικές μονάδες είχαν ιδιαίτερη αγάπη  στην αρχαϊζουσα γλώσσα και γενικώς στη γλωσσική ορθότητα παλαιάς κοπής, πράγμα που κατέληγε  σε γλωσσικούς αχταρμάδες αρκετά διασκεδαστικούς. Ακόμη θυμάμαι  κάποιες εντολές που ξεφώνιζαν  οι λεγάμενοι  στα πρωϊνά εγερτήρια, του είδους «Άπαντες όλοι εγέρθητι σηκωθείτε ρε !» …Ή ακόμη την εντολή που είχε ατομικό υποδοχέα, παραδείγματος χάρη:  «Μιχαλολιάκος, εγέρθητος ! »

Όλα αυτά πέρασαν από το μυαλό μου όταν πρόσφατα,  διατυπώθηκε εις άψογον καθαρεύουσαν η απαίτηση των Χρυσαυγιτών προς τους δημοσιογράφους να σηκωθούν ενώπιον του Αρχηγού, άμα τη εισόδω του εις τον χώρον συνεντεύξεως….… Η συμπεριφορά τους μου φάνηκε εξαρχής σαν μια προσπάθεια   «εκφανταρισμού» της δημόσιας ζωής, δηλαδή ένα είδος ακραίου μιλιταρισμού, που μπορεί να παράγεται από κρετίνους και μπορεί να καταναλώνεται από κρετίνους εις το τετράγωνο….

Φυσικά οι Χρυσαυγίτες δεν είναι οι μόνοι πολιτικά στρατευμένοι  σε αυτή τη χώρα και σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της. Η στράτευση είχε πάντοτε πιστούς, ιδιαίτερα μάλιστα στο χώρο της Αριστεράς : όπου πολλοί αγωνιστές έτειναν σε μια κατάσταση στρατιώτη χωρίς στολή, υπηρετώντας το κόμμα «άνευ ορίων άνευ όρων» - που έλεγε ένας  στίχος του Εμπειρίκου,   όχι για το κόμμα αλλά για τον έρωτα…Ανεξαρτήτως δεξιών ή αριστερών σκοπών, η  στράτευση που συνδυαζόταν  με την καταστολή της προσωπικότητας  και ιδιαιτερότητας  του στρατευμένου, είχε συχνή κατάληξη  τυραννίες …

Για πολλά χρόνια η «Χρυσή αυγή» περνούσε απαρατήρητη ή μας διασκέδαζε, χάρη στην  φιλοπαίγμονα διάθεση αυτών που διέστρεφαν τα συνθήματά της  σε «Χρυσά αυγά»…Τώρα όμως ήρθε η ώρα να την πάρουμε υπόψη στα σοβαρά, να κατανοήσουμε ότι η ανάπτυξή της δεν είναι προϊόν της παλαιοφασιστικής ιδεολογίας της  αλλά της πρακτικής συσχέτισής της με τις λαϊκές ανάγκες. Όπως ακριβώς οι Ισλαμιστές  δημιούργησαν ισχυρά πολιτικά δίκτυα δια μέσου της κοινωνικής και οικονομικής υποστήριξης των λαϊκών στρωμάτων, έτσι και οι  Χρυσαυγίτες «πουλάνε» εκδουλεύσεις σε λαϊκούς  ανθρώπους σε λαϊκές συνοικίες.Γι αυτό ακριβώς είναι αξιοσημείωτο  ότι ο Μανώλης Γλέζος πρότεινε να αναλάβουμε εμείς κάποιες από αυτές τις εκδουλεύσεις, για να περιορίσουμε  το ζωτικό χώρο των Χρυσαυγιτών….

Η Χρυσή Αυγή  χρησιμοποιεί τη Δημοκρατία, όμως επίσης χρησιμοποιείται από κάποιους «Δημοκράτες» που με τη σειρά τους  χρησιμοποιήθηκαν ως βαποράκια  των Μνημονίων. Να προσέχουμε επομένως τη Χρυσή  Αυγή, αλλά να μη τρώμε σα χαϊβάνια τον «αντιφασισμό»  κάποιων , που συναίνεσαν σε αίσχη κάθε είδους....

   

Ερμηνείες και ερμηνείες του εκλογικού αποτελέσματος

 Εκτός από κάποιες περιπτώσεις  όπου γίνεται  συστηματική συλλογή στοιχείων για την κατανόηση της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος, οι υπόλοιπες ερμηνείες είναι  μάλλον «ψυχανεμίσματα» ….

Με αυτή την επιφύλαξη προς εαυτόν και αλλήλους, καταθέτω κι εγώ τη δική μου απόπειρα   μαζικής ψυχανάλυσης (!) των ανθρώπων που ψήφισαν στις  6 Μαίου : Λέω λοιπόν ότι οι πολίτες  ψήφισαν  προπάντων αντιμνημονιακά, ότι ψήφισαν ενάντια στον όλεθρο που έφεραν στη χώρα οι φορείς και απολογητές της υποτέλειας, ότι καταδίκασαν το  ψέμα των πράσινων Μυγχάουζεν . Ότι  αποδοκίμασαν τον  επαμφοτερίζοντα   λόγο και την ασάφεια  -  τους κολοτούμπες εν ενεργεία ή σε διαθεσιμότητα.   

Πέρα  από το μνημόνιο, έγιναν διάφορες απόπειρες για την εισδοχή θεμάτων δευτερεύουσας ή τριτεύουσας σημασίας στη  προεκλογική ατζέντα …Το μεταναστευτικό ήταν ένα τέτοιο θέμα, όπως επίσης ήταν  τα   ζητήματα ποιότητας ζωής, της ενέργειας, των εξορύξεων,  της διαχείρισης αποβλήτων, της διαχείρισης των κοινόχρηστων χώρων. Με την εξαίρεση του μεταναστευτικού, τα υπόλοιπα ζητήματα απαιτούσαν μια φωνή  ισχυρή, τεκμηριωμένη και εμπνευσμένη, που θα έδειχνε τη συνάρτηση του  οικονομικού περίγυρου (Μνημόνιο) με την καταβύθιση της ποιότητας ζωής και του περιβάλλοντος. Δυστυχώς, για πολλούς λόγους, αυτή η φωνή έμεινε ψίθυρος….

Όσον αφορά το «μεταναστευτικό» - αν υποθέσουμε ότι έγινε μετανάστευση στη χώρα μας και όχι εισοδισμός – η συζήτηση έγινε στο άρπα κόλλα και υπό το κράτος εκατέρωθεν κραυγών : Από τη μια πλευρά ο αριστερισμός αμφισβήτησε για πολλοστή φορά το δικαίωμα της ελληνικής κοινωνίας να ελέγχει τον εθνικό χώρο , από την άλλη πλευρά η Χρυσή Αυγή αξιοποίησε την αποδιοργάνωση και το χάος που προκάλεσε η παρουσία μεταναστών σε διάφορες περιοχές. Τελικά  τα αισθήματα απόγνωσης και αποξένωσης των πολιτών από τη πολιτική σκηνή συν την αριστερίστικη ανευθυνότητα, κατάφεραν  να ανεβάσουν  τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής και να την φέρουν  εκεί που είναι…

Όπως η  Χρυσή Αυγή  πιστώθηκε τη ψήφο συντηρητικών και «ξενόπληκτων» πολιτών ( αντί του  μάλλον παραπλανητικού όρου «ξενοφοβικός») χωρίς αυτοί οι τελευταίοι να είναι και φασίστες, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ πιστώθηκε τη ψήφο πολιτών που δεν ήταν αριστεροί. Και το μεγάλο ζήτημα που εγείρεται, είναι το κατά πόσο αυτός ο φορέας θα εντάξει   τους νέους υποστηρικτές  στο  νέο αξιακό χώρο της ευρείας Αριστεράς, χωρίς έπαρση και επετηρίδες ……

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η   ψήφος  της 6^ης Μαϊου είναι   «ψήφος τιμωρίας», με το ίδιο σκεπτικό που θα θεωρούσε  τιμωρία  την  επιβολή προστίμου 150 ευρώ σε ένα «serial killer» - κατά συρροήν δολοφόνο….

Όχι, αυτή η ψήφος είναι  μια δευτεροκλασάτη  τιμωρία. Κυρίως και προπάντων είναι  άσκηση μνήμης και αυτοπεποίθησης….

Οι ασθενείς που πάσχουν από Αλτσχάϊμερ είναι ικανοί να θυμούνται λεπτομέρειες της παιδικής τους ηλικίας και να ξεχνούν τι έφαγαν στο χθεσινοβραδυνό δείπνο. Το εθνικό μας Αλτσχάϊμερ  εκδηλώνεται με ανάλογα συμπτώματα, καθώς  υπό την επίδραση του υποτελούς συστήματος εξουσίας   πολλοί ανακαλούν στη μνήμη τους ευκολότερα  την εισδοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ  το 1981,  παρά την πρόσφατη  εγκληματική επίθεση της μαφιόζικης κοινοπραξίας εναντίον των εισοδημάτων, των προνοιακών θεσμίσεων, της ποιότητας ζωής : Την επίθεση που έκανε 3 εκατομμύρια Ελλήνων φτωχούς και 1,5 εκατομμύριο ανέργους….

Αν όλα αυτά τα είχαμε διαρκώς και αδιαλείπτως κατά νου, τα δυο ηγεμονικά κόμματα θα είχαν ήδη  διαλυθεί και οι οπαδοί τους θα ντρέπονταν να δηλώνουν την παλιά σχέση μαζί τους…Οι Αριστεροί του ναι –μεν-αλλά + μια μερίδα Ράμφος + άκριτος ευρωπαϊσμός του είδους «ανήκομεν εις την ευρωζώνην», θα είχαν έλθει στα σύγκαλά τους , ενώ  οι βαθυπράσινοι χαμαιλέοντες θα έβρισκαν προβληματική την σκέπη της Γερμανίας…

Προέχει η θεραπεία από το εθνικό Αλτζχάϊμερ, αλλά κι αυτή δεν φτάνει : Γιατί πρέπει να συνδυαστεί με μια έξαρση της λαϊκής  αυτοπεποίθησης, με τη βεβαιότητα ότι το ελληνικό κίνημα μπορεί να πρωτοστατήσει στο κίνημα των λαών της Ευρώπης  και να τους στείλει στον αγύριστο της Ιστορίας – αυτούς και τον εκβιαστή υπουργό τους, με τη δρακουλιάρικη φάτσα ….

Χωρίς να τάζουμε  λαγούς με πετραχήλια, χωρίς  μαξιμαλισμούς και  "επαναστατικές" πλειοδοσίες, να καταλάβουμε : Ότι εδώ και  αύριο, είναι δυνατή  μια
άλλη διαχείριση της οικονομίας και μια ανάταση της κοινωνίας. Με «λογισμό και όνειρο», που έλεγε ο Άρης Κωνσταντινίδης, οικειοποιούμενος τη παρότρυνση του Διονυσίου Σολωμού....

Γιάννης Σχίζας : Με τον ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ, με την μαχόμενη πολιτική οικολογία

Ισχυρίζονται πως σώζουν τη χώρα, τη  στιγμή που καταστρέφουν τους ανθρώπους  της. Εμφανίζονται ως εκπρόσωποι  του βορειοευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού και πολέμιοι της διαφθοράς,  τη  στιγμή που ελέγχονται για διεθνή  σκάνδαλα τύπου Ζήμενς, για αδιαφάνεια δαπανών, για εξοπλιστικές μίζες. Συμπλέουν με  αυτό   που εμφανίστηκε ως «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων»,  για να μετεξελιχθεί στη σημερινή Ευρώπη της μεταμοντέρνας, τοκογλυφικής  αποικιοκρατίας : Που καταδικάζει το Νότο σε κινεζοποίηση, που ακυρώνει θεσμίσεις για την εργασία, την πρόνοια, την ποιότητα ζωής.

Η ιερά συμμαχία του Μνημονίου και οι παραστεκάμενοί της,  παράγοντες του «εκσυγχρονιστικού»   χαμαιλεοντισμού, εγγυώνται  μια χαοτική διαδικασία διάλυσης, απαξίωσης δικαιωμάτων, συλλογικών πόρων,  περιουσιών.

 Γι αυτό η  αντιμνημονιακή ψήφος της 6^ης Μαϊου είναι ψήφος αυτογνωσίας, αυτοκριτικής για όλα όσα ανεχτήκαμε, κριτικού ευρωπαϊσμού,   απόρριψης του πράσινου και βαθυπράσινου ψέματος  :  Για να μην πούμε αύριο, ότι έχουμε τα Μνημόνια που μας αξίζουν…..   

*Υποψήφιος   στη Β  περιφέρεια Αθηνών με τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ. Διαχειριστής των ιστότοπων   http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com  και http://oikologein.blogspot.com 

O Στρος Καν ως Κόμης Μοντεχρήστος

Τον 18^ο και 19^ο αιώνα η  εκδίκηση   ως  ένα είδος «ιδιωτικοποίησης» της  ποινής   ήταν ιδιαίτερα αρεστή στο κοινό και στους μυθιστοριογράφους. Έτσι  ο Αλέξανδρος  Δουμάς πατήρ,  κατασκεύασε το στόρυ του Κόμητα Μοντεχρήστου, για να δείξει τη  τελική  επικράτηση του καλού και για να προκαλέσει τη σιελόρροια των αδικημένων και φιλέκδικων  πολιτών – δηλαδή όλων….

Στον 21^ο αιώνα τα πράγματα είναι λιγότερο δραματικά αλλά  περισσότερο δραματοποιημένα ,  οπότε   επιτρέπεται να λέμε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που μπορεί ακόμη και να τρώγεται ζεστό….Ο Κόμης Μοντεχρήστος χρειάστηκε να καταναλώσει 14  χρονάκια στα μπουντρούμια μιας φυλακής, όμως ο Στρος Καν «έφαγε» μόλις κάτι   εβδομάδες υπό καθεστώς πολυτελούς κράτησης  + μια προεδρία σοσιαλιστικού κόμματος, + μια ενδεχόμενη κατάκτηση  θέσης πρωθυπουργού…

Και τώρα η ώρα της εκδίκησης : Σε ένα προεκλογικό χρόνο έμφορτο με πολιτικές λειτουργίες,  που κάνει δύσκολη την όποια άμυνα και έγκαιρη αντεπίθεση του  Σαρκοζί , ο Στρως Καν παίρνει το αίμα του πίσω ….Στην πρώτη, εδώ και ένα χρόνο, συνέντευξη του σε εφημερίδα, την βρετανική Guardian, ο  πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ   πολυβολεί τον υπεραπασχολημένο αντίπαλό του, κατηγορώντας τον  για συνομωσία εναντίον του σχετικά με την υπόθεση της καμαριέρας του ξενοδοχείου Σοφιτέλ στην Ν. Υόρκη. Αποκαλύπτει τα παιχνίδια των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών που  είχαν παγιδεύσει τα επτά κινητά του  και τα προσωπικά του e-mail, όπως και την περίεργη συμπεριφορά του επικεφαλής ασφαλείας του ξενοδοχειου Σοφιτέλ,  που γνώριζε εκ των προτέρων την αφιξη του Στρος Καν, παρόλο που ο τελευταίος  δεν είχε ειδοποιήσει κανένα. Ακόμη μιλάει για ένα σχέδιο χρηματοπιστωτικής παρέμβασης («comprehensive») που ματαιώθηκε λόγω της σύλληψής του, το οποίο θα έλυνε την ελληνική κρίση ύστερα από δική του πρωτοβουλία και μετά από την  άσκηση πειθούς στη Μέρκελ…

« Όμορφος ευρωπαϊκός κόσμος ηθικός, αγγελικά  φτιαγμένος», θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε  , τσιγκλώντας   και κάποιους  που σκέπτονται να ακολουθήσουν τις προτροπές  του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και να ψηφίσουν «φιλoευρωπαϊκά» στις 6 Μαϊου… Και  κάτι τελευταίο,  για να θυμόμαστε : Ο Στρως Καν είχε «καρφώσει» τον Γιωργάκη , γιατί ο τελευταίος του ζητούσε την ενεργοποίηση του μηχανισμού «διάσωσης» πολύ πριν το πει σε μας ….

Σχετικές αναρτήσεις  http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2011/05/o.html

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2011/07/blog-post_4217.html

Η αβλαβής οικολογία και η επιβλαβής ελαφρότητα κάποιων αριστερών

 

Όσοι Οικολόγοι είναι ριζοσπάστες και όσοι ριζοσπάστες είναι οικολόγοι,  έχουν συμμετάσχει  στους αγώνες για τη προστασία του περιβάλλοντος,  για την αναζωογόνηση  των πόλεων, για ήπιες ενεργειακές λύσεις, για τη προστασία   της φύσης.  Και με το σκεπτικό αυτό βρέθηκαν στο πλευρό περιβαλλοντικών  ή  άλλων συλλογικοτήτων, χωρίς να αναθέτουν  σε καμιά από αυτές την αποκλειστική  «εκπροσώπησή» τους.

Δεν υπάρχει «Πράσινο ΚΚΕ» ως μονοπωλιακός εκφραστής του οικολογικού κινήματος: Κι ας υποστηρίζουν το αντίθετο κάποιοι  «Πράσινοι Κνίτες» - κατά κανόνα αδέξιοι αντιγραφείς του ριζοσπαστικού λόγου.  

Σήμερα δεν μπορεί να υπάρχει  οικολογικό κίνημα  χωρίς αναφορά στις καταστροφικές συνέπειες  του μνημονίου στο περιβάλλον και στην ποιότητα ζωής.   Δεν υπάρχει οικολογικό κίνημα   υπεράνω διλημμάτων, υπεράνω του λαού – εν ονόματι μιας υποτιθέμενης αντιπαλότητας με το λαϊκισμό….  Ούτε  οικολογικό κίνημα χωρίς να  εναντιώνεται    στην    βία – που συνιστά η   καταπάτηση των  μισθολογικών, προνοιακών, περιβαλλοντικών δικαιωμάτων…..

 Όλοι όσοι βρεθήκαμε «απέναντι»  στο καθεστώς και ασκήσαμε  εναλλακτική κριτική στον καταναλωτισμό,  στη σπατάλη και στον αναπτυξιακό μεγαλοϊδεατισμό,   δεν δεχόμαστε σήμερα τη χρησιμοποίηση αυτής  της  κριτικής ως προσχήματος  για την επιβολή δολοφονικών μέτρων,  για τον «έξωθεν σωφρονισμό»   της ελληνικής κοινωνίας.  Δεν  δεχόμαστε την  «βελούδινη» κριτική  του Μνημονίου  από αυτούς  που είναι  διασωληνωμένοι   με τους  εγχώριους ντελιβεράδες της τροϊκανής εξουσίας.

Η δική μας οικολογία δεν έχει σχέση με τη γερμανική Ευρώπη και με την αποικιοποίηση  της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Δεν έχει σχέση με  κάποιους αριστερούς  που σπεύδουν να προσαρμοστούν στα αγοραία ρεύματα   διαμορφώνοντας κατά φαντασίαν μετεκλογικές συμμαχίες – χωρίς να ξέρουν τι τους γίνεται και χωρίς προηγούμενη  ιδεολογική όσμωση…    

Η δική μας οικολογία  βρίσκεται σε συμπαράταξη με το λαό που   απειλείται με νέα εγκληματικά μέτρα τον Ιούνιο.  Οι εκλογές πιθανόν να μην μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, όμως μπορούν να εμποδίσουν  να γίνει χειρότερος:  Αυτό τουλάχιστον πρέπει να αποδείξουμε, στις 6 Μάη….…