ΟΧΙ

ΟΧΙ
ΟΧΙ και από τους Γερμανούς ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ




Η Αστική-Κοινοβουλευτική Δημοκρατία  δεν βασίζεται στην ανακλητότητα των αντιπροσώπων και  η εντολή που δίνεται στους εκλεγόμενους  από το λαό  δεν είναι «επιτακτική».  Η τρέχουσα Κοινοβουλευτική  Δημοκρατία   είναι κατ’ ευφημισμόν «αντιπροσωπευτική», βρίσκεται δε σε αντίθεση με   το μοντέλο των Σοβιέτ, δηλαδή  των εκλεγμένων και ανακλητών ανά πάσα στιγμή εργασιακών συμβουλίων, όπως αυτό σκιαγραφήθηκε(χωρίς να αποδειχθεί ιδιαίτερα μακρόβιο….) από τους θεωρητικούς της Αριστεράς….Παρ’ όλα αυτά η  «υπαρκτή» Κοινοβουλευτική Δημοκρατία διαθέτει μια  στοιχειώδη λειτουργία   ανακλητότητας σε περίπτωση μεγάλης διάστασης ανάμεσα στην  λαϊκή  βούληση και στην σύνθεση Βουλής και Κυβέρνησης : Η λειτουργία αυτή εκπορεύεται  από το ρόλο του Ανώτατου Άρχοντα, από την υποχρέωση και αρμοδιότητά του να διασφαλίζει τη συνοχή κυβέρνησης, βουλής  και λαού….…Γιατί τι άλλο νόημα μπορεί να έχει  ο όρκος που δίνει κατά το άρθρο 33 παρ. 2 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ;

   Άρθρο 33,&2 :


 Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πριν αναλάβει την άσκηση των καθηκόντων του, δίνει ενώπιον της Βουλής τον ακόλουθο όρκο:

"Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού".

Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι αποπροσανατολιστικό  το να θεωρεί κανείς τις όποιες κινήσεις κορυφής ως πανάκεια για τα πολιτικά προβλήματα της χώρας. Λαμβανομένου υπόψη αυτού του στοιχείου, μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι  ο Αλέξης Τσίπρας ενήργησε όχι ως πολιτικός παράγων αλλά ως  κομιστής πληροφορίας προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας,  σχετικά με την τάξη  πνευμάτων στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Και μάλιστα  χωρίς να του υποδείξει κάποια λύση εκ της πληθώρας των υπαρκτών λύσεων -    που συμποσούνται στην εξής μία, δηλαδή στην «ράβδο» της παραίτησής  του, εάν δεν αρκέσει ο λόγος του Προέδρου  προς τον Πρωθυπουργό της συμφοράς….

Είπε ο Αλέξης Τσίπρας :

Ήρθα σήμερα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον κατά το Σύνταγμα ρυθμιστή του πολιτεύματος, προκειμένου να του καταθέσω τη διαπίστωσή μας, ότι υπάρχει μια πρωτοφανής δυσαρμονία της ασκούμενης πολιτικής με τη λαϊκή βούληση.

Εξήγησα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη θέση μας, καθώς και του κατέθεσα και ένα υπόμνημα σκέψεων, ότι αυτή τη στιγμή η άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, καθώς επίσης και η άμεση αλλαγή της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής προϋπόθεση για την κοινωνική ομαλότητα.

Σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων για το αν αυτά συνιστούν «άμεση προτροπή προς παραίτηση» ο Τσίπρας απάντησε :

«Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την απόλυτη ευχέρεια αλλά και την ευθύνη ο ίδιος να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα προφυλάξει το Σύνταγμα και τους νόμους και την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας».

Εξ άλλου σε γραπτό υπόμνημα που κατέθεσε ο Τσίπρας στον Πρόεδρο, έκανε εκτεταμένη αναφορά στην παραβίαση του Συντάγματος και στην εκτροπή του Πολιτεύματος με την                  «μετατροπή της Βουλής σε επικυρωτικό όργανο αποφάσεων που λαμβάνονται από την τρόικα και υπερεθνικούς οργανισμούς»

Αναφέρει το Υπόμνημα :

«Η δανειακή σύμβαση, βάση της οποίας εκπονήθηκαν τόσο το μνημόνιο όσο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, δεν έχει έρθει ακόμη στη βουλή για κύρωση ενώ, ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να υπογράφει και να κυρώνει οποιαδήποτε νέα σύμβαση.

Τα τελευταία δύο χρόνια από επιστημονικούς φορείς, ακόμα και από την Επιστημονική Διεύθυνση της Βουλής, έχει διατυπωθεί η γνώμη ότι πολλά σχέδια νόμων, που απορρέουν από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ελέγχονται ως αντισυνταγματικά ή είναι στα όρια της νομιμότητας. Παρόλα αυτά, αυτά τα σχέδια νόμου, έγιναν νόμοι του κράτους.

Ενδεικτικά σας αναφέρω :

Αντισυνταγματικός ο «Καλλικράτης».

Αντισυνταγματική η κατάργηση του αυτοδιοίκητου και της αυτοτέλειας των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Αντισυνταγματική η κατάργηση της διαιτησίας και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Αντισυνταγματικοί φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων.

Αντισυνταγματική η εργασιακή εφεδρεία και οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων».

Προεδρολογίας συνέχεια: Μια δήλωση του Αλ. Αλαβάνου για τον Παπούλια







Ξαφνιάζει   ο Αλέκος Αλαβάνος  όταν απευθύνεται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια,  ζητώντας  κάτι με συμβολική  μάλλον  παρά ουσιαστική αξία.



 Να τι λέει στη δήλωσή του(28.10.2011) ο ΑΑ:



«Σε ακραίες συνθήκες, όπως οι σημερινές που καταπατάται η εθνική ανεξαρτησία, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του λαού, ένα πρόσωπο που έχει ορκισθεί «να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία» και «να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων», που ασκεί το ρόλο του συμβόλου ενός έθνους, βρίσκεται μπροστά σε βασανιστικό και επώδυνο δίλημμα. Να μείνει σιωπηλός και παθητικός, και να γίνει και αυτός αντικείμενο περιφρόνησης και οργής; Ή να λειτουργήσει με τόλμη και βλέποντας στο μέλλον, να γίνει μια σταθερά στην πλήρη σύγχυση που βιώνει ο λαός και να μείνει θετικό παράδειγμα στην ιστορία για πάντα;»



Σχόλιο δικό μου : Το μόνο «βασανιστικό» και «επώδυνο» του κ. Προέδρου είναι αυτό που απορρέει από την προσαρμογή του – το «βόλεμα» ούτως ειπείν- στον Μνημονιόφιλο και   κυβερνητικό περίγυρό του. Ο κ. Πρόεδρος είναι περικυκλωμένος, τελεί σε κατάσταση ολόπλευρου συναισθηματικού και πολιτικού  πρεσαρίσματος, όμως το δικό μας αίτημα που όπως παν τα πράγματα  θα αναβαθμιστεί σε  αυστηρή απαίτηση ,  είναι να ξεβολευτεί. Να ακούσει τη κραυγή του λαού και να δει αυτό που βλέπουν οι πάντες σε αυτή τη χώρα : Δηλαδή την κραυγαλέα δυσαρμονία  Βουλής και εκλογικού σώματος. Και επειδή αυτή η δυσαρμονία συνιστά κρίση αντιπροσώπευσης και κρίση της Δημοκρατίας, ως ανώτατος άρχοντας και εγγυητής της Δημοκρατίας, πρέπει να αναζητήσει διεξόδους…   

Λέει ο Αλαβάνος : 

Ακόμα και με τις περιορισμένες αρμοδιότητες που του αφήνει το Σύνταγμα έχει μια ευθύνη και δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης, που δεν απαιτεί τη συναίνεση ούτε πρωθυπουργού ούτε βουλής, παρά μόνο της συνείδησής του.Το άρθρο 42, παράγραφος 1 του Συντάγματος προβλέπει ότι «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αναπέμψει στη Βουλή νομοσχέδιο που έχει ψηφισθεί από αυτή, εκθέτοντας τους λόγους της αναπομπής»…... Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας  ασκώντας το νόμιμο δικαίωμα της αναπομπής για το φορολογικό νομοσχέδιο, εφόσον λογικά δεν έχει υπογραφεί ακόμα, ή στο πρώτο νέο αντιλαϊκό νομοσχέδιο της τρόικα, και εκθέτοντας «τους λόγους της αναπομπής», μπορεί να μιλήσει στην καρδιά του κόσμου και, αντί αντικείμενο οργής, να γίνει ελπίδα και το σύμβολο που χρειάζεται ο λαός σε αυτές τις ταραγμένες και επικίνδυνες εποχές.»



Σχόλιο δικό μου : Θέμα μας δεν είναι να μιλήσει ο Πρόεδρος στην καρδούλα μας, να μας παρηγορήσει  και  να απαλύνει τον πόνο μας…. Θέμα μας δεν είναι η αναπομπή ενός νομοσχεδίου που μπορεί σε λίγο διάστημα να επανέλθει ατόφιο στα χέρια του ίδιου  και να μην χρειάζεται καν  την υπογραφή του, σύμφωνα με την διάταξη του ίδιου άρθρου 42 αλλά της επόμενης παραγράφου 2 : «  Πρόταση νόμου ή νομοσχέδιο που έχει αναπεμφθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη Βουλή εισάγεται στην Ολομέλειά της και, αν επιψηφιστεί και πάλι με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών κατά τη διαδικασία του άρθρου 76 παράγραφος 2, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το εκδίδει και το δημοσιεύει υποχρεωτικά μέσα σε δέκα ημέρες από την επιψήφισή του».

…Θέμα μας δεν είναι να καθυστερήσουμε απλώς την εξελισσόμενη επίθεση της Τρόϊκα εναντίον του ελληνικού λαού.   Θέμα  και αίτημα και απαίτησή μας  είναι η εκπλήρωση της θεμελιώδους υποχρέωσης του Προέδρου έναντι της Δημοκρατίας, με μοχλό την παραίτησή του, που συνεπιφέρει την προκήρυξη εκλογών. Και ας είναι σίγουρος , ότι ως συνταξιούχος Πρόεδρος ούτε θα έχει το άγχος  επιβίωσης των  σημερινών συνταξιούχων ούτε θα στερείται της εκτίμησης και αγάπης  του ελληνικού λαού….




Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ




Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Κάρολος Παπούλιας ενοχλήθηκε από  τις εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη, που  οδήγησαν στην ματαίωση της τακτικής στρατιωτικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου. Και αντικρούοντας    κάποιους  επικριτές , έσπευσε να  υπενθυμίσει τη συμβολή του στους ιστορικούς  αγώνες του ελληνικού λαού, προτάσσοντας  τη συμμετοχή του στην αντίσταση στη Γερμανική  Κατοχή, σε ηλικία μόλις 15 χρονών.

Ουδεμία αντίρρηση για τις αγωνιστικές περγαμηνές του κυρίου Προέδρου : Τόσο αυτός όσο και κάποιοι από τους «μετόχους » του εγχειρήματος  καθυπόταξης της χώρας στην Τρόϊκα, διαθέτουν έγκυρους αγωνιστικούς «τίτλους». Όμως έναντι αυτών των «τίτλων», οι παραπάνω  κύριοι εισέπραξαν και εξακολουθούν  να εισπράττουν πολλά. Ο κ. Παπούλιας  έγινε βουλευτής, αξιωματούχος , υπουργός, εν τέλει  Πρόεδρος Δημοκρατίας. Πληρώθηκε  πλουσιοπάροχα  από τον Ελληνικό λαό για τα «δεδουλευμένα» του,   εισέπραξε μισθούς αλλά και  τιμές , φιλοφρονήσεις,  εγκώμια.  Έναντι όλων αυτών, ο λαός  είχε την απαίτηση  να ακούγεται η φωνή του σε μια κρίσιμη φάση, να κατανοούνται οι πολιτικές και κοινωνικές του  ανάγκες, να ακροώνται οι δοκιμασίες  και η αντιπαλότητά του με μια ψευδολόγο και προδοτική  κυβέρνηση.

Οι τοκογλύφοι είναι δανειστές που εισπράττουν στο πολλαπλάσιο το ποσό που δάνεισαν. Οι πολιτικοί τοκογλύφοι είναι αυτοί που αξιώνουν πολλαπλάσιο πολιτικό κύρος έναντι της προηγούμενης  και της τρέχουσας προσφοράς τους. Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, ο Ελληνικός λαός σας έχει ξοφλήσει με το παραπάνω :  Μην μπαίνετε στο κόπο να του  θυμίζετε τα παλιά κατορθώματά σας…..

ΥΓ. Στη φωτογραφία, ένας διαδηλωτής  καταλαμβάνει τη καρέκλα του προέδρου(!!!) μετά τη διάλυση  της θλιβερής εκδήλωσης στη Θεσσαλονίκη….  

          

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ ΚΑΙ ΔΑΡΜΕΝΟΙ



Είμαστε κερατάδες(=εξαπατημένοι) και δαρμένοι(=χαρατσωμένοι), όμως  θέλουν να μας δείρουν κι άλλο…….

Ας κάνουμε την ιστορική μνήμη κόλαση γι αυτούς….Ας τους δώσουμε προκαταβολές ανυποταξίας, για όσα μας επιφυλάσσουν……..

Σύνταγμα της Ελλάδος,άρθρο 120, παράγραφοι 2,3 και 4 :

2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται
με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.




  

Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων






Δεν είναι της ώρας να αναπτύξουμε την εναλλακτική- οικολογική άποψη για τη σχέση κοινωνικού κινήματος και Αστυνομίας  :  Απλά θα πούμε ότι η συγκεκριμένη σχέση δεν εκφράζεται με συνθήματα του τύπου «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», αλλά ούτε και με τη θέση της άφεσης των αμαρτιών και των δομών του συγκεκριμένου δημοσιοϋπαλληλικού τομέα. Θα πούμε ότι ανάμεσα στον λενινιστικό και αναρχικό δρόμο της «συντριβής του Κράτους» και στον σοσιαλδημοκρατικό δρόμο της «κατάληψης» και «χρήσης» του κράτους για την κοινωνική αλλαγή, υπάρχει η εναλλακτική μεθόδευση  της οικείωσης και επανένταξης του Κράτους στην κοινωνία…



Και τώρα ακολουθεί ένα κείμενο-διαμάντι, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων. Λιτό, αξιοπρεπές, καθάριο.  



"Μήνυμα για την 28η Οκτωβρίου 1940"



ΟΧΙ στο ραγιαδισμό



Η συμπλήρωση 71 ετών από το ιστορικό ΟΧΙ του λαού μας και το έπος του ʼ40, συμπίπτει φέτος  με την ζοφερή πραγματικότητα της αιχμαλωσίας της χώρας και του λαού μας λόγω των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται δήθεν για την αντιμετώπιση της κρίσης.



Ως ένστολοι πολίτες δεν μπορούμε παρά να διδαχθούμε από τον ηρωικό αγώνα του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, πρόοδο και ευημερία, εκφράζοντας και πάλι τη βούλησή μας να αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις εναντίον όλων εκείνων που υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας και την οδηγούν άνευ όρων στα δεσμά της ξένης εξάρτησης.



Διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες, έχουμε ιστορικό καθήκον να υψώσουμε ξανά την ελληνική σημαία σε περίλαμπρη θέση όπως της αρμόζει στο βάθρο της ιστορίας, κερδίζοντας και πάλι τον παγκόσμιο θαυμασμό για την ακατανίκητη επιθυμία του λαού μας να ζει και να μεγαλουργεί ελεύθερα και ειρηνικά, εκμεταλλευόμενος τις αστείρευτες δημιουργικές του δυνάμεις, που σήμερα ασφυκτιούν μέσα σε ένα σάπιο σύστημα διαπλοκής και ηγεμονίας ξένων συμφερόντων. Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος!»




28 Οκτώβρη 1940- Όχι στον νεοφιλελεύθερο φασισμό



 Λέγεται ότι «τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται», όμως επίσης συναντώνται και τα αγωνιστικά πνεύματα…..….Η παρακάτω προκήρυξη της ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ, που δείχνει  τη συνάντηση της κοινωνικής με την εθνική, δημοκρατική και ανθρώπινη ευαισθησία ,   θα μπορούσε  να είχε συνταχθεί  από εκατοντάδες κινήσεις και οργανώσεις στην Ελλάδα. Και τούτο γιατί  εκφράζει  με σαφήνεια  τη Λαϊκή και Εθνική απαίτηση  για ένα παλλαϊκό και πανεθνικό μέτωπο ενάντια στις δυνάμεις της κατοχής : Την απαίτηση που δεν καταλαβαίνουν διάφορα κομματικά επιτελεία, με αποτέλεσμα να αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων….

Όσον αφορά το εν όψει «φωτογραφικό άλμπουμ», προϊόν του Συντονιστικού Ωρομίσθιων Αναπληρωτών Εκπαιδευτικών (www.oromisthioi.gr ) , δείχνει ΠΩΣ μερικές φορές στην ιστορία μια  τραγωδία επαναλαμβάνεται υπό την μορφή της «σοσιαλιστικής» φαρσοκωμωδίας…
Λέει στο κείμενό της η  ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ :
« Έχουν περάσει 71 χρόνια από τον Οκτώβρη του 1940 που ο ελληνικός λαός  είπε ΟΧΙ στο φασισμό και το ναζισμό. Είπε ΟΧΙ στην καταπάτηση της εθνικής του αξιοπρέπειας. Σήμερα,  οι Έλληνες βλέπουν να γκρεμίζεται το οικοδόμημα της ζωής τους, να απαξιώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να χάνονται κατακτημένα δικαιώματα. Η κυβέρνηση αυτή, που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και την αιχμαλωσία,  υπερβαίνοντας κάθε όριο αδικίας και κοινωνικής αναλγησίας, έφερε  τα λαϊκά στρώματα σε απόγνωση. Ταυτόχρονα με αυταρχισμό, ξένο προς κάθε δημοκρατική πολιτεία, προσπάθησε να τρομοκρατήσει τους πολίτες αδιαφορώντας για κάθε μορφή διαμαρτυρίας του λαού, έχει περάσει πλέον στο χώρο της πολιτικής εκτροπής και ανωμαλίας, γεγονός που οδηγεί με βεβαιότητα σε εθνική τραγωδία.                              Η Δημοτική Κίνηση Πολιτών Καλλιθέας τιμώντας το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 και την αντίστασή του καλεί όλους εμάς να πούμε το δικό μας ΟΧΙ στην εργασιακή και οικονομική εξαθλίωση και στην εθνική ταπείνωση, που μας οδηγεί η κυβέρνηση. Μέσα από το δρόμο της ενεργητικής αντίστασης να τους πιέσουμε να πουν, έστω και την ύστατη στιγμή,   ΟΧΙ στα σχέδια της Τρόϊκα, του Δ.Ν.Τ, των τραπεζιτών, της Μέρκελ και του Κεφαλαίου….» 

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Μοιάζει με ποίημα , αλλά δεν είναι…..





Εκεί που πριν υπήρχε μια σημαία, σήμερα υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο.
Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα φαστφουντάδικο.
Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος.
Εκεί που υπήρχε μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη.
Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη.
Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια.
Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο.
Στη θέση της ελευθερίας, ένας τάφος.
Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ.
Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί.
 Αυτοί, οι από πάνω,  λένε: αυτό είναι το μέλλον που σας υποσχόμαστε. Απολαύστε το.

Αυτό μας λένε και ψεύδονται. Αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ με το παρελθόν…..

Ολόκληρα έθνη ρημάζονται.
Εδάφη κατακτούνται.
Επανακαθορίζεται η παγκόσμια γεωγραφία.
Γκρεμίζονται τα τείχη για τα χρήματα

κι ορθώνονται για τους λαούς.
 Οι ιστορικές κουλτούρες των λαών μας, πρόκειται να αντικατασταθούν από επιπόλαιες ελαφρότητες.
 Σε μερικές χώρες, αντί για εθνικές κυβερνήσεις υπάρχουν τοπικές διοικήσεις…….






Αποσπάσματα  από μήνυμα του  (εξεγερμένου) Υποδιοικητή Μάρκος, από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού,  στον εξεγερμένο λαό της Χιλής. Οκτώβρης 2011

 ΥΓ. Εν όψει,έργο του Claude Monet







Οι ανεμογεννήτριες προ των πυλών της Άνδρου






Μια σειρά από οργανώσεις ( Κινηματογραφική Λέσχη Άνδρου,  Σύλλογος Εθελοντών Δασοπυροσβεστών Άνδρου, Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου,  Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία ,  Κυνηγητικός Σύλλογος Άνδρου) προκαλούν συγκέντρωση, προβολή και συζήτηση την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου και ώρα 19:00 στο κινηματοθέατρο της Χώρας Άνδρου. Θέμα της συγκέντρωσης είναι οι υπό εγκατάσταση ανεμογεννήτριες στο νησί, με όλα όσα συνεπάγονται στο τοπίο και  στη  φύση.



Σε ανακοίνωσή του, το «Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου» επισημαίνει :



«Στην αναμπουμπούλα (κοινωνική και οικονομική κρίση) ο λύκος χαίρεται. Μετατρέπεται η Χώρα σε πεδίο δράσης των «επενδυτών» και των συμφερόντων τους. Παρακάμπτεται  τόσο το συμφέρον της Ελλάδας όσο και οι όποιες αντιρρήσεις των τοπικών κοινωνιών. Η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» κινδυνεύει να εξελιχθεί στην πιο επικίνδυνη φούσκα μια και θα βλάψει ανεπανόρθωτα όχι μόνο την οικονομία και την κοινωνία αλλά και τα τελευταία στοιχεία της ταυτότητάς μας, τη φυσική και πολιτιστική μας κληρονομιά…..



 Με την   «Έγκριση περιβαλλοντικών όρων του έργου: «Εγκατάσταση και Λειτουργία ΑΣΠΗΕ, συνολικής ισχύος 119,6 MW και Δικτύου Διασύνδεσης, στις θέσεις «ΚΙΛΙΖΑ, ΛΟΥΚΟ, ΜΠΑΜΠΟ-ΒΙΓΛΙΕΣ, ΛΕΥΚΙΒΑΡΙ, ΑΓ.ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ», Νήσου Άνδρου, Ν. Κυκλάδων», υπογεγραμμένο (φυσικά) από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ανοίγεται ο δρόμος για ένα έργο  συμφερόντων γερμανού επιχειρηματία(πολύ πρωτότυπο !) σε σύμπραξη με την Εταιρία ΔΕΗ Ανανεώσιμες ΑΕ….Το έργο θα αποτελείται από 52 ανεμογεννήτριες ισχύος 2,3 MW και ύψους 100μ η κάθε μία,  σε μια έκταση περίπου 7 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Για κάθε μία χρειάζεται η δημιουργία πλατώματος περίπου τριών στρεμμάτων. Θα διανοιχθούν 13 χιλιόμετρα νέων δρόμων και θα  «βελτιωθούν» άλλα 18 χιλιόμετρα για να περάσουν φορτηγά μήκους 40 μέτρων και οι μεγαλύτεροι γερανοί που υπάρχουν. Το έργο συνοδεύεται από νέα υποβρύχια διασύνδεση με την Αττική και θα διαθέτει κτίριο ελέγχου 500 τ.μ. και υποσταθμό 700 τ.μ.


Η παραπάνω εγκατάσταση καταστρατηγεί όλους τους όρους της σχετικής απόφασης του Νομαρχιακού συμβουλίου Κυκλάδων και έχει λάβει αρνητική γνωμοδότηση από το τμήμα περιβάλλοντος της Περιφέρειας….

Στην περιοχή έχουν αδειοδοτηθεί άλλες 10 ανεμογεννήτριες συνολικής ισχύος 12 MW, που ανεβάζουν  το σύνολο της περιοχής σε 64 ανεμογεννήτριες συνολικής ισχύος περίπου 130 MW. Η ανάπτυξη αυτή προτείνεται δίπλα στις  φωλιές ενός προστατευόμενου είδους (μαυροπετρίτης), παρά το γεγονός ότι  έχει εγκριθεί πρόγραμμα LIFE για την προστασία του μαυροπετρίτη στο οποίο μάλιστα συμμετέχει και ο Δήμος Άνδρου.

Το βιομηχανοποιημένο αυτό τοπίο θα είναι ορατό από μια τεράστια περιοχή που  περιλαμβάνει τα χωριά Βαρίδι και Καλυβάρι,  απαξιώνοντας τεράστιες εκτάσεις και ενεργώντας  ανταγωνιστικά με άλλες χρήσεις γης, όπως η οικιστική, παραθεριστική, αγροτουριστική κ.α.

Σημειώνουμε ότι για το σύνολο της Άνδρου έχουν αδειοδοτηθεί και εκκρεμεί ή έγκριση περιβαλλοντικών όρων για άλλα 200MW, συνολικά  δηλαδή 330, ενώ εκκρεμούν πολλά ακόμη για τα οποία δεν έχει γνωμοδοτήσει ακόμη η ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας). Τα περισσότερα από τα αδειοδοτημένα έργα βρίσκονται  εντός ή εφάπτονται σε προστατευόμενες περιοχές, αποτελώντας  υπόδειγμα  σκανδαλώδους έλλειψης χωροταξίας…..

Σημειώνει το ΔΙΚΤΥΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ :

"Με το έργο αυτό ξεκινάει ο πλήρης μετασχηματισμός της φυσιογνωμίας της Άνδρου σε ένα απέραντο ομοιογενές, εκχερσωμένο βιομηχανικό τοπίο, με χιλιόμετρα τεράστιων δρόμων και διάσπαρτες εκατοντάδες ανεμογεννήτριες άνω των 100μ»……

Τώρα «τη βρίσκουν» και από τους φιλάθλους…..


Όταν το βουνό δεν πάει στον Μωάμεθ, τότε ο Μωάμεθ πάει στο βουνό…Η κατάσταση  του φίλαθλου «χώρου», όπως εκφραζόταν με εκείνες τις τρομερές φυλλάδες (εφημερίδες),τις  7-8 τον αριθμό, με τους πηχυαίους τίτλους και τα πρασινοκοκινοκίτρινα (!) εξώφυλλα, φαινόταν μάλλον αθεράπευτη….Όμως το γηπεδικό πνεύμα ήταν αδύνατο να μην επηρεασθεί από το γενικότερο, αντιμνημονιακό πνεύμα, το γήπεδο ήταν αδύνατο   να μείνει «άβατο» στην πολιτική αντίρρηση, οι φίλαθλοι  δεν ήταν δυνατό  να παραμένουν επάπειρον «φευγάτοι» στις τρίπλες και στα έξυπνα γκολ….Ο κόσμος του ποδοσφαίρου δεν πήγαινε  στην πολιτική, όμως η πολιτική πήγε στον κόσμο του ποδοσφαίρου….Χωρίς πολιτικούς ινστρούχτορες και χωρίς «στημένες φάσεις», οι άνθρωποι των γηπέδων έδωσαν το θερμό παρών τους στην  πάλη κατά του Μνημονίου. Σαν αποτέλεσμα, ήλθαν πολιτικές ανακοινώσεις όπως αυτή της ΚΟΕ (25.10.2011)......

«Δεκάδες χιλιάδες φίλαθλοι εξέφρασαν το σαββατοκύριακο την οργή τους για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα. Σε όλα σχεδόν τα γήπεδα ακούστηκαν συνθήματα κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στο Ηράκλειο Κρήτης αναρτήθηκε πανό με το σύνθημα «Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ την τρόικα και μπρος». Στη Νέα Σμύρνη «Κάτω η χούντα του Μπατσόκ». Στο ΟΑΚΑ «Πολιτικοί λαμόγια, βουλή των βολεμένων, θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων». Στο μεταξύ, την προηγούμενη εβδομάδα, σε ευρωπαϊκούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά φωνάχτηκαν συνθήματα κατά του πρωθυπουργού αλλά και αρκετά ευρηματικά για τη Μέρκελ, το χρέος και τις δόσεις.

Χιλιάδες νέοι και μεγαλύτεροι εκφράζουν παντού την αντίθεσή τους στην πολιτική ξεπουλήματος της χώρας και εξαθλίωσης του λαού. Τα γήπεδα δεν θα μπορούσαν να μείνουν απέξω. Οι φίλαθλοι, αντί να σφάζονται μεταξύ τους, μπορούν να ενώσουν τη φωνή τους απέναντι στους σύγχρονους δυνάστες. Χαρακτηριστική η σκηνή στο Περιστέρι όπου οι αντίπαλοι φίλαθλοι του Ατρόμητου και του ΠΑΣ Γιάννενα φώναζαν μαζί αντικυβερνητικά συνθήματα.

Η διακοπή ποδοσφαιρικών αγώνων – που διατάχτηκε στη βάση σχετικής οδηγίας της UEFA -  για να κατέβουν τα πολιτικά πανό και να σταματήσουν τα συνθήματα, οι έρευνες σε αυτοκίνητα, ξυλοδαρμοί και συλλήψεις για να βρεθούν τα πανό, παραπέμπουν κατευθείαν σε ημέρες 1967 και Παπαδόπουλου. Εκείνη η χούντα δεν κατάφερε να εμποδίσει τη μαθητική νεολαία να πνίξει το δικτάτορα Παπαδόπουλο μέσα σε ειρωνικά χειροκροτήματα και σφυρίγματα στο Παναθηναϊκό Στάδιο το 1969. Έτσι και σήμερα, οι γελοίες πρακτικές της κυβέρνησης και των μηχανισμών της δεν θα εμποδίσουν τη λαϊκή οργή να εκφράζεται παντού».

Αναθέσμιση της Ελληνικής Πολιτείας….


Η «αναθέσμιση της ελληνικής πολιτείας» έχει ως σιωπηρή προϋπόθεση την επιβίωση της ελληνικής πολιτείας ως ανεξάρτητης οντότητας…Ενδιαφέρουσα και ιδίως αισιόδοξη φαίνεται η άποψη  του Ανεξάρτητου Βουλευτή Αττικής Βασίλη Οικονόμου , που συνεντευξιάζεται στην «Κυριακάτικη Αυριανή» (23-10-2011) και υποστηρίζει   την ανάγκη αλλαγής των θεσμών, ενώ παράλληλα δίνει εξηγήσεις για το τέλος της συνεργασίας  του με τον Γιάννη Δημαρά στα πλαίσια του «Άρματος Πολιτών».


Λέει ο Β. Οικονόμου :


 οι ισχυρές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθούν να παραδειγματίσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς τιμωρώντας τους Έλληνες, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα ως συστημικό αλλά επιμένουν ότι το πρόβλημα είναι ενδογενές της χώρας μας. Δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχουν σοβαρές παθογένειες στην Ελλάδα και στη μορφή ανάπτυξής της. Αλλαγές πρέπει να γίνουν σίγουρα και άμεσα! Όμως οι πραγματικές στρεβλώσεις δεν αντιμετωπίζονται με την μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης. Τελικά το μόνο που επιτυγχάνει αυτή η πολιτική είναι η «επένδυση» στην φτώχεια και την ανέχεια για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, γεγονός που με βεβαιότητα θα οδηγήσει σε νέο ακόμα πιο επικίνδυνο αδιέξοδο!


Στο ερώτημα για τις εξελίξεις μέσα στα πλαίσια του «Άρματος Πολιτών»,  για τις σχέσεις του με τον Γιάννη Δημαρά και για το νέο σχήμα των «Ελεύθερων Πολιτών»,  ο Β. Οικονόμου απαντά :


Το «Άρμα Πολιτών» προσπάθησε να παίξει ενοποιητικό ρόλο για τα στελέχη που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ αλλά και για τον κόσμο που αποδεσμεύεται από την πολιτική της κυβέρνησης. Δεν μπόρεσε να συσπειρώσει σημαντικό τμήμα τους. Για μένα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Πρέπει να πάμε σε κάτι πιο μεγάλο, όχι μέσα από αρχηγισμούς και ηγεμονισμούς. Σε αυτό το επίπεδο έχουμε εκ διαμέτρου αντίθετες προσεγγίσεις αν και συμφωνούμε στο ζητούμενο. Σε κάθε περίπτωση χρειαζόμαστε μια ενωμένη και μεγάλη κεντροαριστερά που θα μπορέσει να καταθέσει την θετική διέξοδο διακυβέρνησης έξω από τα πλαίσια των δύο παλαιών κομμάτων εξουσίας που συμφωνούν σε μια (νέο)φιλελεύθερη πολιτική και διαφωνούν σε λεπτομέρειες και στα πρόσωπα που θα διαχειριστούν την φτώχεια του ελληνικού λαού!...... Οι «Ελεύθεροι Πολίτες», είναι μια νέα πανελλήνια Πολιτική Κίνηση πολλών στελεχών που στοχεύουν στην Ανασύνθεση της Δημοκρατικής Παράταξης και στην Συνάντηση με τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Οικολογίας….Οι σχέσεις μου με τον Γιάννη(Δημαρά) δεν έχουν διαταραχθεί. Έχουμε αυτή την στιγμή διαφορετικές προσεγγίσεις. Οι αγωνίες μας είναι κοινές και συμφωνούμε στα περισσότερα θέματα για το πώς πρέπει να πορευθεί η κοινωνία και η χώρα. Πιστεύω ότι είμαστε σύμμαχοι και συναγωνιστές και ίσως οι εξελίξεις να επιτρέψουν την κοινή μας δράση…..



Τέλος ο ανεξάρτητος βουλευτής που πρωτοστάτησε στο κίνημα των διαφωνούντων εναντίον του Μνημονίου, δίνει την άποψή του για την προοπτική των εκλογών και για διάφορα που (εικάζεται ότι) μαγειρεύονται, μεταξύ Αθηνών και Βρυξελλών :


« Διαφωνώ με κάθε κομψή ή άκομψη εκτροπή. Να γίνουν εκλογές να αποφασίσει ο ελληνικός λαός και να αποφασίσει ποιος με ποιους όρους και σε ποιο πλαίσιο θα αναλάβει να βγάλει την χώρα από την κρίση. Τις δυνατότητες τελικά και των συνεργασιών, κουλτούρα που θεωρώ ότι λείπει από την χώρα μας, θα την επιλέξει ο ελληνικός λαός και όχι οι μυστικές συνεννοήσεις μεταξύ αρχηγών κομμάτων….»

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΑΓΟΡΑΖΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ




Oι «ελλειμματικές» χώρες όπως η Ελλάδα, προκειμένου να σταματήσουν να βάζουν σε πειρασμό τις «πλεονασματικές» χώρες όπως η Γερμανία , χρειάζονται  ενίσχυση της  παραγωγής τους  – και  ενίσχυση της  παραγωγής μπορεί να γίνει με την αύξηση της ζήτησής της…. Με δεδομένο μάλιστα ότι  για μια χώρα όπως η Γερμανία ,  «πειρασμός» σημαίνει  το  καταξέσχισμα των ελλειμματικών  χωρών και τη «ρευστοποίηση» πραγμάτων και ανθρώπων -   δηλαδή   κάτι πολύ περισσότερο από τη συμπεριφορά μιας «νορμάλ» καπιταλιστικής χώρας που  εξάγει  τα πλεονάσματά της  ως κεφάλαια     -  όποιος έχει στοιχειώδη νοημοσύνη καταλαβαίνει ότι  η αύξηση της ζήτησης των ελληνικών προϊόντων έχει μεγάλη σημασία .  Εδώ δεν σηκώνει δικαιολογίες, εδώ ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι «δε βρίσκει στα ελληνικά προϊόντα αυτό ακριβώς που θέλει», ή ότι το βρίσκει με κάποια παραπάνω τιμή  : Οι άνθρωποι που αγαπούν αυτή τη χώρα  ή που έστω έχουν μια αίσθηση περί Δικαίου, μπορούν να κάνουν μικρές θυσίες και  να δώσουν πολιτικό  νόημα στις καταναλωτικές επιλογές τους. Με οικολογικούς όρους,  μπορούν    να δράσουν τοπικά, π.χ στη κλίμακα του συνοικιακού σουπερμάρκετ, με οικουμενικό σκεπτικό, δηλαδή  με στόχο την σχετικά πιο ισόρροπη ανάπτυξη των χωρών και την άμβλυνση  κανιβαλικών τάσεων  όπως αυτών  που βιώνουμε …


Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που μας ενημερώνουν ότι  πολλά από τα λεγόμενα «ελληνικά προϊόντα» εμπεριέχουν ξένες πρώτες ύλες- π.χ ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» στις 23.10.2011 υπό τον τίτλο «Ελληνικά προϊόντα- οι αλήθειες μιας «πατριωτικής» καμπάνιας»… Φαίνεται όμως ότι οι δημοσιογράφοι μάλλον παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες, με δεδομένο ότι μέσα στις συνθήκες της γενικότερης όσμωσης των εθνικών οικονομιών, ουδείς κομιστής στοιχειώδους IQ θα μπορούσε να φανταστεί  ένα ουτοπικό   100% εγχωρίως παραγόμενο προϊόν,  με αποκλειστικά εγχώριες ύλες : Αντίθετα θα ήταν εύλογο να προσδοκά και να υποστηρίξει προϊόντα με την  κατά το  δυνατόν υψηλότερη εγχώρια προστιθέμενη αξία…

Έχουμε λοιπόν και λέμε :

-        Να μην ξεχνάμε το code bar  520 , που αναγράφεται στις συσκευασίες των προϊόντων. Είναι το «ελληνικό» code bar  

-        Στην Αθήνα, στις περιοχές  Ίλιον, Κορυδαλλός, Αργυρούπολη και Κολωνός, έχουν ανοίξει τα  σούπερ-μάρκετ «Επιλογή»,  που λειτουργούν υπό την εποπτεία της ΠΑΣΕΓΕΣ και  διαθέτουν μόνο ελληνικά προϊόντα , αναμένεται δε  να ανοίξουν κι άλλα      


-         Σε εξέλιξη βρίσκεται η καμπάνια για την ενημέρωση του κοινού για τις ολλανδικές μπύρες που κυριαρχούν στην ελληνική αγορά… Προς γνώση και συμμόρφωση : Ελληνικές μπύρες είναι οι "FIX", "ΜΥΘΟΣ" ,  "ΒΕΡΓΙΝΑ" και  "EDELSTEINER….


ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΜΑΘΗΤΩΝ –ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΗΝ

ΟΝΕΙΡΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Αξιότιμο κύριο
Φίλιππο Πετσάλνικο
Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων

Κύριε Πρόεδρε,
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας με τίμησαν δις αναδεικνύοντάς με στο ύπατο αξίωμα της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο ελληνικός λαός αγκάλιασε την επιλογή αυτή, όπως κατέδειξαν οι εκδηλώσεις τιμής και αγάπης που
επεφύλαξε στο πρόσωπό μου.
Η πατρίδα περνάει ώρες δύσκολες. Ώρες πρωτόγνωρες για όσους δεν έζησαν το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα.
Έχοντας μετάσχει επί μακρόν στο πολιτικό γίγνεσθαι έχω επίγνωση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος και των αιτίων που τα προκάλεσαν.
Το Σύνταγμα, του οποίου ορκίσθηκα να είμαι ο πρώτος πιστός υπηρέτης, δεν μου επιτρέπει παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα αυτά, αλλά και να παρεξηγηθούν.
Μοναδική εξουσία που μπορώ να ασκήσω αυτόνομα είναι η παραίτησή μου, εφ’ όσον κρίνω ότι η παραμονή μου στο ύπατο αξίωμα δεν υπηρετεί πλέον το καλώς εννοούμενο συμφέρον του ελληνικού λαού. Δεν μπορώ να στέκω απαθής μπροστά στον πόνο και στη δυστυχία που βιώνουν οι περισσότεροι Έλληνες, προ πάντων, όμως, δεν είμαι διατεθειμένος να συνεχίσω να παρακολουθώ ανήμπορος από το αξίωμά μου τον πρόσθετο πόνο και τη δυστυχία που προοιωνίζονται οι εξωτερικές επεμβάσεις στα εσωτερικά μας και η μεθοδευμένη εξαθλίωση του υπερήφανου λαού μας.
Δεν θέλω να βλέπω από το αξίωμά μου τα ελληνικά νιάτα να ξενιτεύονται. Έχω ξενιτευτεί και γνωρίζω τι σημαίνει ξενιτειά.
Δεν θέλω να βλέπω από το αξίωμά μου τα τιμημένα γηρατειά να ζητιανεύουν ψιχία σύνταξης μετά από σκληρή δουλειά δεκάδων ετών, με την οποία εξασφάλισαν αξιοπρεπή σύνταξη στην προηγούμενη γενιά.
Επιθυμώ με μία ενέργειά μου που συμπορεύεται με το Σύνταγμα να σημάνω συναγερμό που θα οδηγήσει τις εκπροσωπούμενες στη Βουλή δυνάμεις στη συγκρότηση κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας από όλες, ανεξαιρέτως, τις πολιτικές δυνάμεις.
Μία κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας θα είναι σε θέση, πιστεύω, να πείσει τους αντιπροσώπους του Έθνους να εκλέξουν τον αντικαταστάτη μου ομόφωνα ως ελάχιστο δείγμα ομοψυχίας και ομόνοιας. Αν αυτό είναι ανέφικτο, τον λόγο έχει πλέον ο μόνος αρμόδιος για όλα ελληνικός λαός.
Υποβάλλω την παραίτησή μου από το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας ευχόμενος με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να μην αργήσει άλλο η ανάσταση του ελληνικού λαού και του Έθνους.
Κάρολος Παπούλιας
Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Αθήνα, 25 Οκτωβρίου 2011

Δια την «αντιγραφήν»


Σωτήριος Καλαμίτσης

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

ΑΣΤΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ



Το τελευταίο διάστημα αναπτύσσονται αρκετές πρωτοβουλίες  για την γεωργική αξιοποίηση του αστικού χώρου, δίνοντας συνέχεια σε παλιότερες σκέψεις ή πρακτικές. Πρόκειται για κάτι ευρύτερο και πιο φιλόδοξο από αυτό που πρόβαλε ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου στο βιβλίο του «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» και στη κινηματογραφική διασκευή του από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο :  Πρόκειται για μια λογική πολυλειτουργικότητας του αστικού χώρου, που συμβάλλει στην κάλυψη των αναγκών των πολιτών και στην εγγύτητα των πηγών εφοδιασμού  με τις εστίες κατανάλωσης τροφίμων …..Ακόμη πρόκειται για κάτι  πιο συστηματικό από τα «φαγώσιμα τοπία» (edible landscapes)  που ο διαπρεπής Αυστραλός Οικολόγος Μπιλ Μόλισον  έβλεπε ήδη από τη δεκαετία του 80, δηλαδή ως αστικά τοπία με «παραγωγικά» δένδρα,  αντί των συνηθισμένων διακοσμητικών και καλλωπιστικών φυτεύσεων.

Σε παλιότερες εργασίες μου έχω αναφερθεί στον  Αμερικανό καθηγητή Ντεσπόμιερ και στους άκρως φουτουριστικούς σχεδιασμούς του για γεωργικές δραστηριότητες σε ειδικά διασκευασμένα πολυόροφα κτίρια, στη καρδιά του αστικού χώρου….Στην Ελλάδα οι αντίστοιχοι σχεδιασμοί δεν είναι τόσο φιλόδοξοι, όμως στην τρέχουσα φάση  κάποιοι «κινηματίες»  αναφέρονται στη δημιουργία μιας γεωργικής εκμετάλλευσης στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Η ιδέα έχει πλέον μια μικρή ιστορία και  αναμφίβολα θα μπορούσε να πάρει διαστάσεις, οδηγώντας  σε μια σημαντική παραγωγική μονάδα, κοντινή στην πόλη, με μικρά έξοδα μεταφοράς των προϊόντων,  μικρή ενεργειακή κατανάλωση και επομένως μικρή ρύπανση…Κοντινή προς αυτήν ήταν και η ιδέα γεωργικής αξιοποίησης τμήματος του κτήματος Τατοϊου, που τέθηκε στα πλαίσια μιας πρότασης για την πολυλειτουργική αξιοποίηση του χώρου από την «Ελληνική Εταιρεία» και άλλους φορείς…. .

Η αστική γεωργία υπό τη μορφή δραστηριοτήτων ποικίλης κλίμακας, σε πάρκα, σε ελεύθερους χώρους, σε ιδιωτικούς κήπους, σε ταράτσες ή οπουδήποτε αλλού, είναι λιγότερο θεαματική και καλλωπιστική, όμως δεν παύει να συνιστά έναν παράγοντα απορρύπανσης και θετικής επίπτωσης στο αστικό μικροκλίμα. Δοθείσης της περιβαλλοντικής αρχής  της ευθύνης του ρυπαίνοντος,(«Ο ΡΥΠΑΙΝΩΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ»), θα έπρεπε επίσης να γίνεται δεκτή η αρχή Ο ΑΠΟΡΥΠΑΙΝΩΝ  ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ (!), ως απαραίτητο συμπλήρωμα του πλέγματος κυρώσεων /επιβραβεύσεων   μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Κοντολογίς , η αστική γεωργία θα έπρεπε να είναι μια υποστηριζόμενη δραστηριότητα,  με μεγάλη κοινωνική αναγνώριση….

Η  «αστική γεωργία» ήταν το θέμα μιας σημαντικής εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στις 21.10.2011 σε ένα κατεξοχήν πρόσφορο χώρο, στο «Πάρκο Αντώνης Τρίτσης». Μια από τις εισηγήσεις που έγιναν  ήταν και αυτή του Σταμάτη Σεκλιζιώτη, Προέδρου των «Γεωπόνων του Κόσμου», που είχε σαν τίτλο : «Το κίνημα της Αστικής Γεωργίας στον Διεθνή χώρο και οι μεταλλάξεις που προκαλεί στους ανοιχτούς χώρους και  στη συμπεριφορά των τοπικών κοινωνιών. το Παράδειγμα της Αμερικής» 

Αντιγράφω από ένα κείμενο του Σεκλιζιώτη :

«Σύμφωνα με τον αμερικανικό Εθνικό Σύνδεσμο Κηπουρικής (NGA) η συμμετοχή του κόσμου σε τέτοιες ενέργειες και δράσεις, έδειξε ετήσια αύξηση της τάξης του 19%  (2008 με 2009) σε σχέση με το 10% (μεταβολή 2007 με 2008), δείκτες που αποκαλύπτουν πόσο δημοφιλής μπορεί να γίνει η αστική γεωργία σε επίπεδο κήπου και γειτονιάς… Τα ευρήματα αυτά δεν σχετίζονται με επέκταση των ανοικτών χώρων αλλά με «υποκατάσταση» των καλλωπιστικών επιφανειών….  Μετρήθηκε χονδρικά και το οικονομικό όφελος το οποίο ήταν στα 500 δολάρια ανά έτος ανά οικογένεια , μεταφρασμένο σε «αξία τροφής», χωρίς να συνυπολογισθεί το όφελος από την άσκηση, τη μάθηση, αναψυχή, ασφάλεια και υγιεινή κλπ.» 

Η αστική γεωργία είναι ένας πολλά υποσχόμενος τομέας, όμως σίγουρα δεν ξεκινάει από το μηδέν . Έχω υπόψη μου το Αττικό Άλσος – στα παλιά Τουρκοβούνια – όπου τα λιόδενδρα που φυτεύθηκαν ήδη από τις  Δημαρχίες των  Έβερτ και Τρίτση - αποφέρουν καρπούς και  «τρυγώνται» κανονικά την κατάλληλη περίοδο, από διάφορους ιδιώτες. Το λυπηρό είναι ότι κοντά σε αυτά αναπτύσσονται εύρωστες χαρουπιές, των οποίων το υπέροχο προϊόν καταλήγει στο έδαφος  χωρίς καμία αξιοποίηση. Το αποτέλεσμα είναι οι «υγιεινιστές» να ψωνίζουν τις γερμανικές «χαρουπολάτες» (σοκολάτες με χαρούπι) κάνοντας το εμπορικό ισοζύγιό μας  πιο ελλειμματικό και την εθνική αμυαλιά πιο έκδηλη…. 
  ΥΓ. Εν όψει, λιόδεντρα και χαρουπιές από το Αττικό Άλσος, με πεσμένα  χαρούπια στο έδαφος….




Η Κύπρος μπροστά στο πρόβλημα της ΑΟΖ


του Λουκά Αξελού  



   Οι έρευνες που ξεκίνησαν για την ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ(Αποκλειστική οικονομική ζώνη) από την αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων εταιρεία Noble Energy δεν αποτελούν ένα επιμέρους συμβάν των κυπριακών δρώμενων, αλλά ένα κομβικό ζήτημα γύρω από το οποίο στοιχίζονται πλείστα όσα ζητήματα συνθέτουν το αξεδιάλυτο κουβάρι του Κυπριακού.

   Ως εκ τούτου, για να μπορέσουμε να οδηγηθούμε σε κάποια κατ’ αρχήν συμπεράσματα συμβατά με την πραγματική κατάσταση, θα πρέπει, σύντομα και αξιωματικά αναγκαστικά, να θέσουμε ορισμένα γνωστά, κατά την γνώμη μου, στοιχεία-δεδομένα που —προφανώς— επιδέχονται αντίλογο, ως και τα κριτήρια εκείνα που θα χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία ούτως ώστε τα κατ’ αρχήν συμπεράσματα που η συζήτηση θα αναδείξει, να έχουν υποβληθεί στην αναγκαία βάσανο της πολλαπλής διασταύρωσης και της κατ’ αντιπαράθεσιν σύνθεσης.

   Στο κείμενο λοιπόν που ακολουθεί, θα αναφερθώ αποκλειστικά στα, κατά την γνώμη μου, κύρια στοιχεία-δεδομένα που κατά βάση συνθέτουν το όλο ζήτημα.


Η γεωπολιτική παράμετρος και η στρατηγική σημασία της Κύπρου


   Ένα πρώτο στοιχείο είναι η γεωπολιτική θέση και αξία της Κύπρου. Αυτό που με πλήθος τοποθετήσεων και επιχειρημάτων έχει διαχρονικά τεθεί από Έλληνες και ξένους πολιτικούς, διπλωμάτες και αναλυτές, συνοψίζει με χαρακτηριστικό τρόπο ο νυν ΥΠΕΞ Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου λέγοντας: «Ακόμη και αν δεν υπήρχε κανένας μουσουλμάνος Τούρκος στην Κύπρο, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη απέναντι σε ένα τέτοιο νησί, που βρίσκεται μέσα στην καρδιά του ίδιου του ζωτικού της χώρου…».

   Ένα δεύτερο στοιχείο, είναι το γεγονός ότι οι τρίτοι και κατά πρώτο λόγο η Βρετανία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ αφού από το 1950 και εντεύθεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ενέπλεξαν τον τουρκικό παράγοντα (τουρκική μειονότητα) ως οργανικό κομμάτι «αφετηριακή συνιστώσα» του όλου ζητήματος, δεν έχουν στην παρούσα συγκυρία ως στόχο τους να επιτρέψουν την ολική τουρκοποίηση του νησιού. Ο τωρινός σταθερός στόχος τους παραμένει ή η πλήρως αποδυναμωμένη και διχοτομημένη Κύπρος ή η κατ’ όνομα ενωμένη Κύπρος υπό την διεύθυνση «τριών δικαστών της δικής τους αρεσκείας» όπως προέβλεπε το υποδειγματικό προς σύσταση προτεκτοράτου σχέδιο Ανάν.

   Και σε αυτό συνίσταται ο πιο σοβαρός κίνδυνος για την Κύπρο και τους Κυπρίους, που, όπως και στο παρελθόν επεσήμανα, δεν είναι η κατάληψη του υπόλοιπου νησιού από τους Τούρκους, αλλά η κατάλυση της υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος και η υπαγωγή της σε κάποιο νέο μοντέλο προτεκτοράτου του 21ου αιώνα. Τον κίνδυνο αυτό καθόλα υπαρκτό, δεδομένης της ελλαδικής και ελληνοκυπριακής πρωτοφανούς εθελοδουλείας, οφείλουμε να τον έχουμε συνέχεια κατά νου. Οι «νηφάλιες» προσεγγίσεις των σε διατεταγμένη υπηρεσία τεχνοκρατών, διπλωματών και πολιτικών ότι η Κύπρος ως μέλος του ΟΗΕ, της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών είναι καθόλα κατοχυρωμένη, είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αθεράπευτα αφελείς.

   Και αυτό διότι ουδείς θα αποβάλει την Κύπρο από τους διεθνείς αυτούς οργανισμούς. Απλά η λοβοτομημένη Κύπρος θα εξακολουθεί να συμμετέχει υπό ένα νέου τύπου καθεστώς, ανανικού χαρακτήρα εγγυήσεων και απαγορεύσεων, που και αυτές οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου θα φαντάζουν ως ιδανικές.



Πρόβλημα Αυτοδιάθεσης


   Ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι όση συσκότιση και να υπάρξει, το Κυπριακό στην βαθύτερή του ουσία ήταν, είναι και θα είναι πρόβλημα Αυτοδιάθεσης.

   Ανάμεσα όμως στην ουσία του ζητήματος και την εθνική-λαϊκή στρατηγική του λύση μεσολαβεί ένα καυτό παρόν που προβάλλει ή και που επιβάλλει ανεξάρτητα από την δική μας βούληση τις δικές του προτεραιότητες-«λύσεις».

   Από τις λύσεις που ακούγονται, ποια θα έδινε την γεωπολιτική βαρύτητα που αναλογεί στην Κύπρο ή εν πάση περιπτώσει μιαν ολιγότερο επαχθή δυνατότητα λειτουργίας της στο νεοδιαμορφωνόμενο ψηφιδωτό της περιοχής;

   Για μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι ανάγκη να καταφύγουμε σε υπερβολές, αρκεί ρεαλιστικά να παραδεχθούμε ότι η οιονεί λογική της μικρής και αδύνατης Ελλάδας και Κύπρου είναι σε κρατικό επίπεδο έκφραση της σύγχρονης μορφής εθελοδουλείας.

   Η αλήθεια οφείλει να λέγεται, όπως και το έκανε το 1976 ο Ελληνοαμερικανός Ρόι Μακρίδης, όταν σημείωνε ότι η «Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να εγκαταλείψουν το προαιώνιο σύμπλεγμα της εξαρτήσεώς τους από τη μια ή την άλλη δύναμη. Πρέπει να μάθουν πώς να συμβιούν με πολλά άλυτα, κάθε φορά προβλήματα, από τα οποία ένα είναι και η Τουρκία, όπως και με πολλές άλυτες πραγματικές καταστάσεις, από τις οποίες μία είναι η αμερικάνικη επιρροή σ’ αυτό το τμήμα του κόσμου. Και θα πρέπει ακόμα να προσπαθούν να τις αξιοποιήσουν προς το καλύτερο δυνατό όφελός τους».

   Η πικρή αυτή αλήθεια, σημαίνει με δύο λόγια ότι η ελληνική (ελλαδική και ελληνοκυπριακή) πλευρά, παρά τον «σχεδόν σταθερό» δυσμενή συσχετισμό στην σφαίρα της γεω(πολιτικής), έχει περιθώρια για διαφοροποίηση ή ανατροπή του αρνητικού ισοζυγίου, με την σωστή αντιμετώπιση του ζητήματος στην σφαίρα της (γεω)πολιτικής.

   Ένα τέταρτο στοιχείο είναι η παγιωμένη κατάσταση εθελοδουλείας που υπάρχει στην μετεμφυλιακή Ελλάδα και την λοβοτομημένη Κύπρο του 1959 και ακρωτηριασμένη του 1974.

   Ξεπερνά τα όρια της επιστημονικής φαντασίας το πώς μια Ελλάδα που αντιστάθηκε νικηφόρα στην τριπλή ναζιστική-φασιστική κατοχή το 1940-1945 βρέθηκε υπό νέα αγγλοαμερικανική ημι-κατοχή την δεκαετία του ’50 και εντεύθεν και πώς ένας λαμπρός εθνικός-απελευθερωτικός αγώνας στην Κύπρο κατέληξε στο έκτρωμα των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου το ’59, ολοκληρώνοντας το καθεστώς της πολλαπλής ξένης εξάρτησης στον καθόλου ελληνικό χώρο.

   Η καταθλιπτική αυτή πραγματικότητα με χαίνουσα, εδώ και σαράντα χρόνια, πληγή, την Κύπρο, φορτίζεται κατεξοχήν αρνητικά στην παρούσα συγκυρία.

  Κι αυτό γιατί μετά τον θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου και την αποδιοργάνωση του άτυπου, προβληματικού αλλά υπαρκτού πατριωτικού μετώπου που με αφορμή το σχέδιο Ανάν είχε συγκροτηθεί, η σύνολη υπόθεση της Κύπρου έχει τραγικά υποχωρήσει, στον βαθμό που επικεφαλής της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται μια κυβέρνηση μειωμένης ικανότητας και αποδεδειγμένης ενδοτικότητας, ανάλογη με εκείνη του Γ. Βασιλείου, που επίμονα προσπαθεί από το παράθυρο να επαναφέρει ότι ο κυπριακός λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία απέρριψε το 2004.

   Την κατάσταση όμως επιδεινώνει έτι περαιτέρω το γεγονός ότι και η αντίστοιχη ελλαδική, αποτελεί μιαν ακόμα πιο επικίνδυνη κυβέρνηση, μια βαθύτατα αντιλαϊκή κυβέρνηση ανδρείκελων, υποταγμένη ολοκληρωτικά στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

   Όπως γίνεται αντιληπτό, από μόνο του το γεγονός αυτό είναι επαρκές για να μας δείξει την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα σύμπας ο Ελληνισμός και το μέγεθος των ορατών εθνικών κινδύνων ή καταστροφών που οι κυβερνήσεις μειωμένης εθνικής ευθύνης σε Ελλάδα και Κύπρο όχι μόνο είναι αδύνατο να αποτρέψουν αλλά —τουναντίον— φέρνουν όλο και πιο κοντά με τον απερίγραπτο ωχαδελφισμό και την απύθμενη εθελοδουλεία τους.


Το ζήτημα των συμμαχιών



   Ένα πέμπτο διαφορετικής, φυσικά, τάξης, αλλά σε στενό συσχετισμό με τα τρία πρώτα, απαραίτητο στοιχείο, είναι το σε κάθε περίσταση αναδεικνυόμενο ζήτημα του ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιοι είναι οι εχθροί μας ή με άλλα λόγια το ακανθώδες ζήτημα των συμμαχιών.

  Πράγματα αναλυμένα από την εποχή του Θουκυδίδη αλλά ξεχασμένα ή θαμμένα ως ασύμβατα με μια «σωστή ταξική ανάλυση» από την πλειοψηφία, σχεδόν, της Αριστεράς.

   Και εδώ δεν μπορούν να υιοθετηθούν εύκολες ρητορείες προς αυτοκατανάλωση του μικρόκοσμου, αλλά ένας ειλικρινής και βαθύς κοινωνικός και πολιτικός επαναπροσδιορισμός των προϋποθέσεων και των κριτηρίων που σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχουν.

   Διότι πασίδηλο είναι ότι το εθνικό-λαϊκό στρατόπεδο σε Ελλάδα και Κύπρο τόσο σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης, όσο και σε διάθεση, στάση και φρόνημα του ίδιου του λαού είναι κατώτερο των περιστάσεων.

   Ως εκ τούτου η αναστήλωση-ανασυγκρότηση των δύο αυτών παραμέτρων αποτελεί πριν από όλα τον αναγκαίο και ικανό όρο για την επιτυχή άσκηση μιας πολιτικής συμμαχιών ιδιαίτερα στην σημερινή συγκυρία που ο χάρτης δείχνει να αλλάζει στην Ανατολική Λεκάνη της Μεσογείου με αποτέλεσμα την περαιτέρω στρατηγική και οικονομική αναβάθμιση της Κύπρου και την μετατροπή του όλου νησιού σε ένα δυνητικό Μαρί.

   Η εξαιρετικά περίπλοκη και δυσμενής αυτή πραγματικότητα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολιτικές αντιαμερικανικές κατάρες, εσχατολογικού χαρακτήρα αναφορές και αναδίπλωση στην επαναστατική σιγουριά και καθαρότητα.

   Γιατί ο χάρτης θα αλλάξει, κάποιοι θα αναβαθμιστούν και κάποιοι θα υποβιβαστούν και η Κύπρος, ανεξάρτητα από την τελική λύση συνώνυμη της αυτοδιάθεσής της, θα βρεθεί περισσότερο χαμένη ή περισσότερο κερδισμένη από τις λύσεις που θα προκρίνει, με αφορμή και το ζήτημα της ΑΟΖ, στην καυτή πατάτα των συμμαχιών.

   Τα πράγματα είναι δυστυχώς χειρότερα από ό,τι φανταζόμαστε. Οι υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται σε σταθερή αντιιμπεριαλιστική τροχιά οφείλουν να κάνουν ένα σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στην κύρια και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις, οφείλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στον σκληρό του πυρήνα,  που, με δύο λόγια, είναι το πραγματικό δίλημμα ότι στον βαθμό που πατάς στέρεα στα πόδια σου και δεν τρικλίζεις, πόσο νερό μπορείς να βάλεις στο κρασί σου χωρίς να αντιστρέψεις την αναλογία;


Καμιά ήττα δεν είναι οριστική



   Τέλος ένα έκτο στοιχείο στενά συνυφασμένο με τα παραπάνω είναι αν είναι δυνατόν οι μικρές και εξαρτημένες Ελλάδα και Κύπρος να ανατρέψουν έναν τέτοιο δυσμενή συσχετισμό τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και σε σχέση με τον ξένο παράγοντα. Και σε αυτό το ζήτημα η απάντηση έχει ιστορικά δοθεί στην Κύπρο και μάλιστα στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος χωρίς κυρίαρχες τις σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές παραμέτρους. Τόσο ο αγώνας της ΕΟΚΑ (1955-59) όσο και η μάχη κατά του Σχεδίου Ανάν (2003-4) απέδειξαν κάτι απτό και καθόλου κατασκευασμένο ή φαντασιακό.

   Ότι δεν είναι ανάγκη να έχει επιβληθεί κανένας σοσιαλισμός ή κομμουνισμός για να κινηθείς στην σωστή κατεύθυνση και ότι προϋπόθεση για την επιτυχή διεξαγωγή ενός αγώνα «υπέρ βωμών και εστιών» είναι να είσαι πατριώτης, δημοκράτης και αποφασισμένος να παλέψεις για την υπεράσπιση των δικαίων σου και όχι εθελόδουλος και ψοφοδεής μικροευρωπαίος.

   Αυτό είναι ένα αποφασιστικό ζητούμενο με βάση την υπάρχουσα κατάσταση και τους υπάρχοντες συσχετισμούς και έχει κατά καιρούς ασκηθεί προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση.

   Γιατί τα γεγονότα είναι σαν τις πρόκες αιχμηρά. Κάποιος έφερε σε αδιέξοδο ολόκληρο Ηνωμένο Βασίλειο στο Τρόοδος και τον Πενταδάκτυλο το 1955 και κάποιος του έλυσε τα χέρια στην Ζυρίχη και το Λονδίνο το 1959. Κάποιος πέταξε στο καλάθι των αχρήστων το τερατούργημα Ανάν το 2004 και κάποιος άλλος ψάχνει τώρα στα σκουπίδια να το νεκραναστήσει.





Το κείμενο του  Λουκά Αξελού δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς", στις  8 Οκτωβρίου 2011,υπό τον τίτλο "Προβλήματα και διλήμματα μιας εξαρτημένης χώρας"