του Ιωάννη Μαύρου
Για να περάσουμε από την κριτική του παρόντος και να πάμε
μπροστά, δηλαδή να βγούμε από το λαβυρινθώδες τέλμα της νέας Κατοχής, υπό την
χούντα του χρήματος και της «νέας τάξης», πρέπει να ξεκινήσουμε με την κριτική
αποτίμηση της Μεταπολίτευσης και κυρίως του ΠΑΣΟΚ.
Συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν την διαχρονική αξία της
Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη. Αυτή είναι το μέτρο με το οποίο πρέπει να
κρίνουμε τον Ανδρέα, το ΠΑΣΟΚ και τους εαυτούς μας. Να αναρωτηθούμε αν όσα
έγιναν και όσα ΔΕΝ έγιναν ήσαν αναπόφευκτα. Μήπως ήταν λάθος η ίδρυση του
ΠΑΣΟΚ; Μήπως έπρεπε να ανασυγκροτηθεί η Ένωση Κέντρου με Γεώργιο Μαύρο και
Ανδρέα Παπανδρέου και νέες δυνάμεις (πλήν των Καραμανλικών που αποδείχθηκαν 5η
φάλαγγα); Μήπως ήταν λάθος η διάλυση της ΕΔΑ, δεδομένης της διάσπασης του ΚΚΕ;
Να
τα ξαναδούμε Όλα από την Αρχή!
Ομολογημένη πρόθεση του Ανδρέα, όπως προκύπτει από δήλωσή του
σε Άγγλο βουλευτή των Εργατικών το1968, ήταν η διάλυση της Αριστεράς και η
εγκαθίδρυση του δικομματισμού στην Ελλάδα.(βλ. αρχεία Foreign Office 1967-8)
Ανομολόγητη πρόθεσή του η διάλυση της Ένωσης Κέντρου που ξεκίνησε από την εξώθηση του πατέρα μου σε παραίτηση από Υπουργός Συντονισμού, δυό μήνες μετά την ορκωμοσία του, τον Απρίλιο 1964 και την ασυγχώρητη παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα προκειμένου να αναλάβει την διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας.(1)