ΟΧΙ

ΟΧΙ
ΟΧΙ και από τους Γερμανούς ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2025

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!

 

του Ιωάννη  Μαύρου

Για να περάσουμε από την κριτική του παρόντος και να πάμε μπροστά, δηλαδή να βγούμε από το λαβυρινθώδες τέλμα της νέας Κατοχής, υπό την χούντα του χρήματος και της «νέας τάξης», πρέπει να ξεκινήσουμε με την κριτική αποτίμηση της Μεταπολίτευσης και κυρίως του ΠΑΣΟΚ.

Συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν την διαχρονική αξία της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη. Αυτή είναι το μέτρο με το οποίο πρέπει να κρίνουμε τον Ανδρέα, το ΠΑΣΟΚ και τους εαυτούς μας. Να αναρωτηθούμε αν όσα έγιναν και όσα ΔΕΝ έγιναν ήσαν αναπόφευκτα. Μήπως ήταν λάθος η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ; Μήπως έπρεπε να ανασυγκροτηθεί η Ένωση Κέντρου με Γεώργιο Μαύρο και Ανδρέα Παπανδρέου και νέες δυνάμεις (πλήν των Καραμανλικών που αποδείχθηκαν 5η φάλαγγα); Μήπως ήταν λάθος η διάλυση της ΕΔΑ, δεδομένης της διάσπασης του ΚΚΕ;

 

                                        Να τα ξαναδούμε Όλα από την Αρχή!

 

Ομολογημένη πρόθεση του Ανδρέα, όπως προκύπτει από δήλωσή του σε Άγγλο βουλευτή των Εργατικών το1968, ήταν η διάλυση της Αριστεράς και η εγκαθίδρυση του δικομματισμού στην Ελλάδα.(βλ. αρχεία Foreign Office 1967-8)

Ανομολόγητη πρόθεσή του η διάλυση της Ένωσης Κέντρου που ξεκίνησε από την εξώθηση του πατέρα μου σε παραίτηση από Υπουργός Συντονισμού, δυό μήνες μετά την ορκωμοσία του, τον Απρίλιο 1964 και την ασυγχώρητη παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα προκειμένου να αναλάβει την διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας.(1)

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2025

Δεκατρία χρόνια και δεκατρείς ημέρες

 

του Πέτρου  Παπακωνσταντίνου



Η πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία αποτελεί ιστορικό ορόσημο για τη Μέση Ανατολή, κάτι σαν αραβικό 1989. Όπως η πτώση του Τείχους του Βερολίνου σηματοδότησε την κατάρρευση των εκφυλισμένων κομμουνιστικών (μόνο κατ’ όνομα) καθεστώτων που αντλούσαν νομιμοποίηση από την παράδοση της Οκτωβριανής Επανάστασης, έτσι και η κονιορτοποίηση του καθεστώτος Άσαντ σήμανε τη χαριστική βολή του αραβικού εθνικισμού, που είχε εμπνεύσει ευρύτατα λαϊκά στρώματα κατά τη χρυσή εποχή του ηγέτη της νέας Αιγύπτου Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ και των συνοδοιπόρων του. 

Στα καλά του χρόνια, το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (αργότερα Μπάαθ) υπήρξε η πιο προχωρημένη έκφραση ενός παναραβισμού με σοσιαλιστική απόχρωση. Ηγετική φυσιογνωμία του ήταν ο Μισέλ Άφλακ, ένας διανοούμενος από χριστιανική οικογένεια της Δαμασκού που σπούδασε στη Σορβώνη, γοητεύτηκε από τον Μαρξισμό και εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα για να αποχωρήσει από αυτό τη δεκαετία του 1930, αγανακτισμένος (με το δίκιο του) για την υποστήριξη της Γαλλικής Εντολής (δηλαδή, αποικιοκρατίας) στη Συρία από την κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου του Λεόν Μπλουμ. Δημιούργημα του Άφλακ και του συμφοιτητή του στο Παρίσι Σλαχαντίν Μπιτάρ ήταν το Μπάαθ, που αγωνιζόταν για τη συνένωση όλων των Αράβων εναντίον του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού, με όραμα έναν σοσιαλισμό με αραβικά χρώματα. 

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2025

Ο θάνατος και η ζωή του Χοσέ Μουχίκα

του Σπύρου Κουριδάκη 

Τη δυσάρεστη είδηση της προηγούμενης βδομάδας την ανέμενα από την άνοιξη του 2024. Κι όμως, παρά την ψυχολογική μου προετοιμασία, ο αναμενόμενος από μέρα σε μέρα θάνατος του Χοσέ Μουχίκα, του ως το 2015 προέδρου της Ουρουγουάης, με συντάραξε.

Το επικείμενο βιολογικό τέλος του Χοσέ Μουχίκα οφείλεται κατά δήλωσή του ίδιου σε μετάσταση καρκίνου του οισοφάγου του στο ήπαρ, γεγονός που τον οδήγησε να αρνηθεί οποιαδήποτε περαιτέρω ιατρική βοήθεια, Στην απόφαση του, έλαβε υπόψη τη μεγάλη του ηλικία (89 ετών) και την από έτη επιβαρυμένη υγεία του (συστηματική αγγειίτιδα, νεφρική ανεπάρκεια). Αντί λοιπόν να ψάχνεται για ιατρικές λύσεις απελπισίας φροντίζει πλέον για την ταφή του. Η μόνη τελευταία επιθυμία του : να ενταφιαστεί στο αγρόκτημα του, δίπλα στην αγαπημένη του ανάπηρη σκυλίτσα, κάτω από τον ίσκιο μιας σεκόγια που φύτεψε ο ίδιος.

Δεν είχα ποτέ την τιμή να συναντηθώ με τον Χοσέ Μουχίκα αλλά ( θα πω κάτι που ως τώρα το κρατούσα μόνο για τον εαυτό μου) είναι για μένα ένα απολύτως οικείο δημόσιο πρόσωπο, μια προσωπικότητα που σημάδεψε θεμελιακά τη σκέψη μου, την πολιτική, την κοινωνική όσο και την προσωπική μου συμπεριφορά. Αν και παραμένει ακόμα ζωντανός νιώθω την έντονη ανάγκη να ανατρέξω στο αρχείο μου, να γράψω από τώρα και να μοιραστώ με άλλους φίλους και συντρόφους ένα είδος νεκρολογίας. Την αντιμετωπίζω σαν ένα προσωπικό χρέος που πρέπει να εξοφληθεί. Αδιαφορώ αν αυτή εκληφθεί σαν δοξολογία ή σαν αγιογραφία του συγκεκριμένου ανθρώπου.