ΟΧΙ

ΟΧΙ
ΟΧΙ και από τους Γερμανούς ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

BON POUR L’ ORIENT


Στη Γερμανία (Απρίλιος 2010)άρχισε να λειτουργεί η πρώτη υπεράκτια αιολική εγκατάσταση , 45 χιλιόμετρα από τις ακτές της Βόρειας Θάλασσας, με 12 ανεμογεννήτριες ικανές να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια για 50.000 νοικοκυριά.Κάθε τουρμπίνα έχει ύψος 150 μέτρα, φτάνει σε βάθος 30 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, και προσφέρει ισχύ έως 5 Megawatt. Όπως δήλωσε στα εγκαίνια του Alpha Ventus ο υπουργός Περιβάλλοντος Νόρμπερτ Ρέτγκεν, ως το 2030 η Γερμανία σκοπεύει να δημιουργήσει υπεράκτια πάρκα με συνολική εγκατεστημένη ισχύ 35 Gigawatt. Έξ άλλου πρόσφατα στις ΗΠΑ, εγκρίθηκαν τα σχέδια και για το πρώτο υπεράκτιο αιολικό πάρκο , που θα κατασκευαστεί έξω από το Ακρωτήριο Κοντ της Μασαχουσέτης και θα περιλαμβάνει 150 ανεμογεννήτριες. Ας σημειωθεί ακόμη ότι στην ιστορία των υπεράκτιων αιολικών εγκαταστάσεων συμμετέχουν από καιρό η Δανία και η Ολλανδία...

Και στην Ελλάδα τι γίνεται; Εδώ εξακολουθεί να ισχύει ένα γνωμικό της αποικιακής περιόδου, δηλωτικό της παλιατζούρας και των ξεπερασμένων εγκαταστάσεων που κρίνονται ασύμφορες για τις δυτικές –πολιτισμένες χώρες αλλά καλές για τις υπαναπτυκτες-ανατολικές : ΒΟΝ POUR L’ ORIENT - «ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ». Το αποτέλεσμα είναι ότι προβληματικές ή αποτυχημένες τεχνολογίες μεταφέρονται ή πολιορκούν τη χώρα μας, με δεδομένη τη χαμηλή αντίσταση ημών των « ιθαγενών»...

Οι χερσαίες αιολικές εγκαταστάσεις που προωθούνται στην Ελλάδα, είναι στη πλειοψηφία τους μια τέτοια περίπτωση, που βασίζεται στην άγνοια και τον αιφνιδιασμό των τοπικών κοινωνιών, στο έλλειμμα κοινωνικού διαλόγου και τελευταία στην αποκλειστική ενασχόληση της ελληνικής κοινής γνώμης με την υπόθεση της πτώχευσης. Η προώθηση του νομοσχεδίου για τις ΑΠΕ(ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) σε αυτό το σκηνικό της «αναμπουμπούλας», εγγυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την ελληνική φύση.
Σε πρόσφατη ανακοίνωσή της υπογραμμίζει η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία(http://www.ornithologiki.gr/docs/politiki/ape/ypomnima_aiolika_eoef_ZIP_password.pdf) :
« Χωρίς χωροθέτηση, σχεδιασμό και ορθή περιβαλλοντική αδειοδότηση προχωράει προς ψήφιση στη Βουλή το σχέδιο νόμου για την επιτάχυνση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Άκρως προβληματικές είναι οι διατάξεις που επιτρέπουν την εγκατάσταση αιολικών πάρκων μέσα σε περιοχές προστασίας της φύσης, εθνικά πάρκα και προστατευόμενους φυσικούς σχηματισμούς, με σχεδόν ανύπαρκτες διαδικασίες περιβαλλοντικής εκτίμησης και αδειοδότησης.

Το σχέδιο νόμου δεν λαμβάνει υπόψη τις πλέον επίκαιρες κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που περιλαμβάνονται στο τελικό στάδιο προετοιμασίας του οδηγού «Αιολική Ενέργεια και Natura 2000». Στις κατευθύνσεις της η Επιτροπή τονίζει τη σημασία για στρατηγικό σχεδιασμό της ανάπτυξης των αιολικών πάρκων, με τον ορισμό περιοχών αποκλεισμού, ενώ δίνει συγκεκριμένες οδηγίες για την διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης.

Το σχέδιο νόμου προχωρά σε σοβαρές χωροθετικές ρυθμίσεις για τα αιολικά πάρκα σε όλη την Ελληνική Επικράτεια, χωρίς εκτίμηση των επιπτώσεων που θα έχει το «άνοιγμα» 1,600,000 στρεμμάτων περιοχών προστασίας της φύσης στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων και τους δρόμους και υποδομές που αυτές φέρουν, με απουσία σαφών κατευθύνσεων και κριτήριων χωροθέτησης. Καταργούνται έτσι οι ελάχιστες και ελλιπείς δικλείδες ασφαλείας για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος που περιέχει το υφιστάμενο Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τις ΑΠΕ. Εξακολουθεί δε να απουσιάζει οποιοσδήποτε εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός με στόχο την εξοικονόμηση ενέργειας στην ενεργειακά σπάταλη χώρα μας "...........

ΝΕΟ -ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ , ΠΑΛΑΙΟ-ΕΝΔΟΤΙΣΜΟΣ

Το "αυτοκρατορικό όνειρο" της Τουρκίας δεν είναι "εθνικιστική επινόηση", δεν είναι ένα φαντασιόπληκτο σενάριο μυρμηγγομαχίας μέσα σε μια παγκόσμια κοινωνία δεινοσαύρων, δεν είναι απλή προέκταση της μέχρι τώρα ιστορίας ή πιθανολόγηση μιας οριακής τιμής των σημερινών καταστάσεων . Ο Νεο-οθωμανισμός εκφράζει τη δυναμική μιας ακμάζουσας κοινωνίας με σημαντική πρωτογενή και βιομηχανική παραγωγή, με διεθνή πολιτικά ερείσματα, σχετική ανεξαρτησία από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μεγάλη εγχώρια αγορά και μικρή "χρονική απόσταση" από την παρελθούσα αυτοκρατορική φυσιογνωμία της Τουρκίας - ούτε 100 χρόνια...Ο Νεο-οθωμανισμός μπορεί να ευδοκιμεί μέσα σε ένα βαλκανικό περίγυρο ασθενικών και στερούμενων φαντασίας χωρών, δίπλα σε μια Ευρώπη μικρής συνοχής και αλληλεγγύης, σε ένα κόσμο που εξελίσσεται προς μια πολυπολική δομή...

Στη συγκεκριμένη συγκυρία, η συνάντηση ενός πολιτικού δοκιμασμένου και άκρως επιτυχημένου όπως ο Ερντογκάν με έναν αδέξιο Πρωθυπουργό όπως ο Παπανδρέου ( Αθήνα, 14-15 Μαϊου), σημαίνει ήδη πολλά και μπορεί να σημάνει περισσότερα. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, καθώς η κυβέρνηση ενδιαφέρεται να εξωφλήσει με καλές δημόσιες σχέσεις την αποτυχία των χρηματοπιστωτικών ελιγμών της, την διστακτικότητά της να μπλοφάρει στις διεθνείς αγορές και την φοβισμένη προσκόλλησή της στο άρμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
"ΦΟΒΟΥ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΦΕΡΟΝΤΑ ", θα λέγαμε στους πολιτικούς διαχειριστές, αλλά και σε όλους όσους βλέπουν την πραγματικότητα χωρίς δόγματα. Το νεανικό οθωμανικό όνειρο της Τουρκίας συν ο ελληνικός παραδοσιακός ενδοτισμός - προοδευτικής ή "ρεαλιστικής" απόχρωσης - μπορούν να δημιουργήσουν δυσάρεστες εκπλήξεις.
Αναρωτιέμαι τι θα κάνει ο κ.Παπανδρέου, αν ο κ. Ερντογκάν απευθυνθεί κατά τη διάρκεια της προβλεπόμενης επίσκεψης στους Μουσουλμάνους της Θράκης , ζητώντας τους να συντηρήσουν το τουρκικό τους φρόνημα και τη σχέση τους με τη Μητέρα -Πατρίδα, όπως περίπου έκανε στη Γερμανία προ διετίας, όταν απευθύνθηκε στην εκεί τουρκική κοινότητα. Θα έχει ο Παπανδρέου τα κότσια να αντιδράσει και να ξαποστείλει τον Ερντογκάν, όπως έκανε τότε η Μέρκελ;

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

ΚΟΝΜΠΕΝΤΙΤ , Ο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΝΑΚΙ *


Παρακολούθησα το έργο του και τις «εξωτερικεύσεις» του στο ευρύτερο κοινό τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 1999. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως η πορεία του ήταν πορεία ενός υποτελούς στο πλέγμα των σχέσεων της Νέας Τάξης.
Το 1999 επικροτούσε τους βομβαρδισμούς εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και επι πλέον αξίωνε χερσαίες επιχειρήσεις , προκαλώντας θύελλα αρνητικών σχολίων εναντίον του.Του είχαν πει τότε πολλά , πολύ χειρότερα από το χαρακτηρισμό του «θρασύδειλου αμερικανοκίνητου μπράβου» - με τον οποίο τον είχε στολίσει ο υποφαινόμενος σε μια μικρή εφημερίδα όπως η «Εποχή» (25.4.1999)
Το 2001, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, σε μια συνέντευξη προς την Ελένη Κοχαϊμίδου είπε κάτι που ηχούσε περισσότερο σαν διαφημιστικό σποτ παρά σαν πολιτική πρόταση - ότι δηλαδή «η Ευρώπη θα’θελε να ρίξει.....κοινωνικούς λειτουργούς για να αφοπλίσει τον Μπιν Λάντεν και για να προσηλυτίσει τους Ταλιμπάν»,και ότι «αυτή ήταν η διαφορά της από τις ΗΠΑ»....Το προσπέρασα σαν ένα ρηχό συμβολισμό σε μια συγκυρία όπου μόνο οι κυριολεξίες είχαν αξία, αλλά τα πράγματα δεν έμειναν εκεί. .. Στη συνέχεια έκανε αισθητή τη πολιτική παρουσία του σ’ εμάς τους Έλληνες , όταν στις αρχές του 2003 εκφώνησε σε μια συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου έναν ασυνάρτητο χείμαρρο φιλοφρονήσεων (με αρχαιολογικά στοιχεία....) προς την νέα Ελληνική Προεδρία της Ε.Ε. Είπα τότε κι εγώ - κοντά σε άλλους - ότι η υψηλή πολιτική δεν αποκλείει τους κυρίους Τσανς** …..
Η κρίση του 2003 με τη γκαγκστερική στάση των ΗΠΑ και των Αμερικανοκίνητων τραμπούκων έναντι του Ιράκ, έδωσε στον Κον Μπεντίτ την ευκαιρία να «ρεφάρει» από την απίθανη «πολιτική χασούρα» του 99. Όμως ο άνθρωπός μας, αν και φάνηκε να συντονίζεται με την αντιπολεμική στάση των Πρασίνων, δεν έπαψε να εκτοξεύει εντυπωσιακές ανοησίες προς κατανάλωση του ευρύτερου κοινού. Η τελευταία από αυτές εκφωνήθηκε στην Ουάσιγκτον, όπου προσκλήθηκε για να παραστεί σε συνομιλίες με τον «ιέρακα» Ρίτσαρντ Πέρλ. Εκεί ο κύριος Κον Μπεντίτ , οχι μόνο σπατάλησε τον πολύτιμο χρόνο του ανταλλάσσοντας απόψεις με Αμερικανούς πολεμοκάπηλους – χρόνο που θα έπρεπε να παραχωρήσει αφειδώλευτα για την αποτροπή του πολέμου,όπως ακριβώς και οι πράσινοι συνάδελφοί του στο Ευρωκοινοβούλιο, που πήγαν χωρίς αυτόν στην Βαγδάτη : Επί πλέον όταν ρωτήθηκε για το τι θα έλεγε στον Πρόεδρο Μπους για να τον μεταπείσει από το σχέδιο εισβολής στο Ιράκ, απάντησε (ΝΕΑ 6.3.2003) : «Μου θυμίζετε τα νιάτα μου, το 1968.Θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο, αλλά μου θυμίζετε τους φίλους μου, που συμπεριφέρονταν όπως οι Μπολσεβίκοι, σίγουροι ότι κατέχουν την αλήθεια»!!
Αυτή η τερατολογία , που επιεικώς και μόνο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πολιτικό Αλτζχάϊμερ πρώτου μεγέθους, υποτιμούσε κάθε έννοια νιότης και κάθε έννοια «θέλησης για την αλλαγή του κόσμου». Αν είναι δυνατόν ο μικρονοϊκός Μπους, ο υποχείριος των εταιρειών πετρελαίου, που υπέγραψε δεκάδες εκτελέσεις ως κυβερνήτης του Τέξας και κέρδισε τις εκλογές με δικαστικό πραξικόπημα, να θυμίζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα νιάτα του Κον Μπεντίτ το 68 ! Αν είναι δυνατόν να συγκρίνεται η θέληση του Μπους να αλλάξει το κόσμο- που είναι σαφώς θέληση αλλαγής προς το χειρότερο, δηλαδή προς την κατεύθυνση της Αμερικανικής πανκυριαρχίας- να συγκρίνεται με τη θέληση των αγωνιστών του Μάη ! Αν είναι δυνατόν να συγκρίνεται η βεβαιότητα των Μπολσεβίκων ως προς τις ιδέες τους με την βεβαιότητα ενός πολεμοχαρούς τυράννου: Η πρώτη έβγαινε από μια -έστω στρεβλή - θεωρητική εμβάθυνση στη σοσιαλιστική κουλτούρα ενός και παραπάνω αιώνα, η δεύτερη ήταν αποτέλεσμα ιδιοτελούς ιδεοληψίας.....

ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΙΘΑΝΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ
Στη συνέχεια ήλθε η περίπτωση του Σχεδίου Ανάν και η έντονη ζύμωση των αρχών του 2004. Ήταν η περίπτωση μιας απίθανης συστράτευσης νεοταξιτών, παραδοσιακών αποικιοκρατών, Τούρκων «εισοδιστών» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Αριστερών της συμφοράς και Πρασίνων της κακιάς ώρας. Μια περίπτωση απίστευτης παραβίασης των δομικών αρχών του σύγχρονου νομικού πολιτισμού. Εδώ ο Κον Μπεντίτ, συμπρόεδρος των πρασίνων της Ευρώπης, δεν άφησε ευκαιρία για ευκαιρία από το να μην ασκήσει πιέσεις σε βάρος των Ελληνοκυπρίων και των Πρασίνων της Κύπρου. Μάλιστα στις 21 και 22 Απριλίου 2004, εναλλάξ με απειλητικό και «φιλικό» τρόπο, άλλοτε ζητώντας την άρση των Ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά του Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους και άλλοτε μοστράροντας το «δώστε στην ειρήνη μια ευκαιρία», έστειλε μαζί με τη συμπρόεδρο Μόνικα Φρασόνι μια «απανταχούσα» στην Κύπρο και στην Ευρώπη, ζητώντας την υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν.
Τον επόμενο χρόνο επακολούθησε παρέμβαση του ίδιου με καταγγελία της Ελλάδας ως «ταραχοποιού χώρας» (“Trouble making country”) στην υπόθεση με τα Σκόπια , η οποία, για να πούμε την αλήθεια, απαντήθηκε δεόντως από τον Τρεμόπουλο***. Το 2008 ο Koν Μπεντίτ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υπόθεση του ιρλανδικού δημοψηφίσματος, συμμετέχοντας σε όλο τον μηχανισμό των πιέσεων για την υπερψήφιση της Συνθήκης της Λισαβώνας. Ιδού τι ομολογούσε σε συνέντευξή του στη γαλλική «Μοντ» στις 8.6.2008, σε μια φάση μάλιστα που διαφαινόταν η αρνητική έκβαση του ιρλανδικού δημοψηφίσματος :
«ορισμένοι θεώρησαν ‘πονηρό’ να συντάξουν μια όσο το δυνατό πιο ακατανόητη συνθήκη, χωρίς να σκεφτούν πως θα μπορούσαν να πέσουν οι ίδιοι στο λάκκο που έσκαψαν»... Με άλλα λόγια, ο κ. συμπρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ευρωπαίων Πρασίνων αποκάλυπτε τη προσπάθεια «σνομπαρίσματος» των ευρωπαϊκών λαών από κάποιους αναιδείς γραφειοκράτες, με τη χρησιμοποίηση ψευδο-βαθυστόχαστων όρων, χωρίς ο ίδιος να έχει να πει ο,τιδήποτε !
Οι προσπάθειες του Κον Μπεντίτ για την υπονόμευση της ιρλανδικής ετυμηγορίας συνεχίστηκαν, προσέλαβαν άκρως συκοφαντική χροιά με την καταγγελία ότι δήθεν η ΣΙΑ βρίσκεται πίσω από το ιρλανδικό ΟΧΙ, κι εν τέλει ευοδώθηκαν την επόμενη χρονιά καθώς η χώρα οδηγήθηκε σε νέο δημοψήφισμα ! Στο οποίο δημοψήφισμα χρησιμοποιήθηκαν θεμιτά και αθέμιτα μέσα , για να μεταπεισθεί το εκλογικό σώμα......
ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΕΥΡΩΠΗΣ Α.Ε
Την τελευταία περίοδο το όνομα του Κον Μπεντίτ συνδέθηκε με μια πρόταση οργανωτικής μεταρρύθμισης του Πράσινου κινήματος και με τη δημιουργία ενός νέου «πολιτικού συνεταιρισμού» στη θέση των συμβατικών κομματικών δομών...(δες http://www.ppol.gr/ ) . Η πρόταση αυτή εμπεριείχε στοιχεία για την έλξη και απορρόφηση διαφόρων «χύμα» δυνάμεων της Αριστεράς, όμως κάθε άλλο παρά διατύπωνε μια ευθεία ιδεολογική κριτική για την πολιτική μεταστροφή των όποιων δυνάμεων βρίσκονταν έξω από την περίμετρο του πράσινου κινήματος. Με την χρόνια ρηχότητα και ελαφρότητα που τον διακρίνει, ο Κον Μπεντίτ προσπερνούσε το άξιο κάθε συζήτησης και κριτικής «κομματικό μοντέλο» : Αυτό που δημιουργεί δομές «κομματικού πατριωτισμού» με στόχο την χειραγώγηση του κοινωνικού σώματος, που αποθεώνει την ημετεροκρατία, σχετικοποιεί την αλήθεια και ευνοεί μορφές «πολιτικής εφόδου» για την κατάληψη της εξουσίας ...
Σύμφωνα με την πρόταση του Κον Μπεντίτ, όλοι οι «χύμα» διαβουλευόμενοι και μη απαρτίζοντες μια συγκεκριμένη «οργανική δομή», θα ψηφίσουν μια ημέρα των ημερών για ένα «αυτόνομο οικολογικό πολιτικό υποκείμενο», αφού προηγουμένως ενταχθούν σε ομίλους υπό τον τίτλο «Ευρώπη –Οικολογία 22 Μάρτη»...Η πρόταση αυτή φαίνεται ελαφρώς ακατανόητη στους αποστασιοποιημένους από το πράσινο κίνημα, όμως είναι κατανοητή σε όσους γνωρίζουν τη διάρθρωση του πολιτικού προσωπικού των πρασίνων : Το οποίο χαρακτηρίζεται από μικρές ομάδες εκλεγμένων και πολυπροβεβλημένων ηγετικών στελεχών, από μια εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα «μεσαίων» στελεχών καί από μια ευρεία βάση «light συμμετεχόντων» στα κομματικά δρώμενα – οικολόγων της ανακύκλωσης,των εκλογικών αναμετρήσεων, της κατανάλωσης βιολογικών προϊόντων κλπ.. Με δεδομένη αυτή την κατάσταση, ο Κον Μπεντίτ δεν νεωτερίζει αλλά απλώς υιοθετεί το μοντέλο κάποιων περιβαλλοντικών οργανώσεων, που συγκροτούν έναν βασικό διοικητικό μηχανισμό περιστοιχιζόμενο από «συνδρομητές», «εθελοντές», «υποστηρικτές» κλπ. Και με αυτό το τρόπο ωθεί το πράσινο κίνημα σε μια δομή «οιονεί» εταιρείας, που είναι κάθε άλλο παρά δημοκρατική .
Τελευταίο, αλλά σημειολογικά σημαντικό : Αυτό το «Οικολογία 22 Μάρτη» θυμίζει την αυταρέσκεια ορισμένων ανατρεπτικών γκρουπούσκουλων του παρελθόντος, που διατυμπάνιζαν τον ιστορικό χαρακτήρα της ημερομηνίας στην οποία κατέληγαν σε μια απόφαση ή διακήρυξη.Όσον αφορά τον τίτλο του νέου βιβλίου του («Τι να κάνουμε;»),που παραπέμπει στον Λένιν όσο και ο τίτλος του νεανικού πονήματός του «Ο Αριστερισμός, φάρμακο στη γεροντική ασθένεια του Κομμουνισμού»(Εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη») ****, σαφώς δηλώνει κάποιον απωθημένο έρωτά του. Κι ακόμη, σαν τίτλος, δηλώνει το τεράστιο έλλειμμα αυτογνωσίας που τον διακατέχει....
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ



* Σχετικό με τον τίτλο του Σαιξπηρικού έργου σε ελληνική απόδοση : «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι»
** «Να είσαι εκεί κύριε Τσανς» :Κινηματογραφικό έργο με πρωταγωνιστή τον Πήτερ Σέλλερς και θέμα ένα απλοϊκό άτομο, που κατά λάθος διεισδύει στον κόσμο της υψηλής πολιτικής....
*** Πρόκειται για αστείο, φυσικά...
**** Το βιβλίο του Λένιν είχε τίτλο : «Ο Αριστερισμός, νεανική αρρώστεια του κομμουνισμού»

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΓΙΝΑΜΕ (ΤΣΕΡΝΟ)ΜΠΙΛΙΕΣ ....


Tότε, τον Μάη του 1986, εμφανίστηκε στα Τέμπη ένα αινιγματικό σύνθημα – από εκείνα που σου ζητούν να ξοδέψεις κάποιες σκέψεις για να παράξεις ένα ωφέλιμο συμπέρασμα.Το σύνθημα ήταν : I LIKE CHEESE, δηλαδή «Μου αρέσει το τυρί», και ήταν απολύτως μέσα στο κλίμα των ημερών, που σε μεγάλο βαθμό αφορούσε την ραδιενεργό επιβάρυνση των τροφίμων μετά το πυρηνικό ατύχημα στο ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ, στις 26 Απριλίου του 1986 . Τότε λοιπόν, η κατανάλωση άγριων χορταρικών και ποωδών κάθε είδους από τα κτηνοτροφικά ζώα ήταν παράγων μεταφοράς της ακτινοβολίας στον άνθρωπο, με ενδιάμεσο σταθμό το γάλα και το τυρί. Και ενώ οι διάφοροι «ρεαλιστές» τόνιζαν το στοιχείο της αυξανόμενης ζήτησης ενέγειας και την «αναπόφευκτη» ανάληψη κάποιων κινδύνων για την επίτευξη ενεργειακής επάρκειας, , κάποιοι αφενός έσπαγαν πλάκα με την απορία του διερχόμενου κοινού έναντι του «τυρόφιλου» συνθήματος, και αφετέρου δήλωναν ότι προτιμούν το καθαρό τυρί από τη δυνατότητα να θάβονται σε ένα καλά φωταγωγημένο νεκροταφείο, χάρις στην παραγωγή ηλεκτρισμού από πυρηνικούς αντιδραστήρες....

Όπως στην Κάρυστο το 1977 ή στις εκδηλώσεις για την διαρροή ραδιενέργειας στο Three mile island των ΗΠΑ το 1979, πολλοί είμασταν αυτοί που απευθυνθήκαμε στη κοινή γνώμη. Πολλοί αλλά και λίγοι ταυτόχρονα για να αλλάξουμε ριζικά τα πνεύματα, για να ορθώσουμε ένα αποφασιστικό φραγμό στα σχέδια του Πυρηνοβιομηχανικού συμπλέγματος. Μιλήσαμε για το απαράδεκτο πυρηνικό ρίσκο έναντι όλων των άλλων, παραγωγικών ρίσκων. Μιλήσαμε για τα «Πυρηνικά απόβλητα For ever», σε αντίθεση με όλα τα άλλα τα απόβλητα. Ακόμη και για τη σχέση «ειρηνικών» πυρηνικών αντιδραστήρων και των στρατιωτικών αντιδραστήρων παραγωγής υλικών για πυρηνικά όπλα, όπως επίσης και για τη δυνατότητα μετατροπής αυτής της σχέσης σε μια άμεση κατάσταση «συγκοινωνούντων δοχείων»...Κι ακόμη το 1999, όταν η χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου για την ενίσχυση της διατρητικής ικανότητας των συμβατικών βλημάτων ήταν της μόδας, αναφερθήκαμε σε αυτό που ήταν αυτονόητο για τους πυρηνικούς φυσικούς – ότι δηλαδή το απεμπλουτισμένο ουράνιο δεν μπορεί μεν να κάνει πυρηνική έκρηξη, αλλά δεν παύει να ακτινοβολεί και να ρυπαίνει....

Σε όλη αυτή τη πορεία βρήκαμε απέναντί μας τους ρεαλιστές που έβρισκαν άξιο ανάληψης τον κίνδυνο, τους οπαδούς των «προοδευτικών» αντιδραστήρων «που ελέγχονται από τη λαϊκή εξουσία» και δεν εγκυμονούν κινδύνους, τους υποστηρικτές της άποψης ότι «το ραδιενεργό νέφος του 1986 προήλθε από την προπαγάνδα της Ουάσιγκτον», τους «φυσιολάτρες» που ενώπιον της πορείας του πλανήτη προς τη καταστροφή του Θερμοκηπίου προτίμησαν την πυρηνική ενέργεια κλπ. Σε όλη αυτή τη πορεία είδαμε τον τυχοδιωκτισμό του μεγάλου κεφαλαίου, όπως επίσης την έπαρση των τεχνοκρατών και την αξίωσή τους για την αναντίρρητη αποδοχή της αυθεντίας τους : Οι άνθρωποί μας θα μπορούσαν να αποδεχτούν και να δουλέψουν πάνω στις σημερινές «ειρηνικές» χρήσεις της πυρηνικής σχάσης στην ιατρική ή στο διάστημα, όμως επιδίωξαν και εξακολουθούν να επιδιώκουν μια ευρύτατη εφαρμογή των πυρηνικών, αδιαφορώντας για τους κινδύνους και τα κόστη....

Όλη αυτή η συμπεριφορά είχε κάτι ανάλογο με την σημερινή απαίτηση της αιολικής βιομηχανίας για υπερχρησιμοποίηση των αιολικών κατασκευών τους : Γιατί και σήμερα, στους «αεριτζήδες» δεν αρκεί η αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας στη ναυσιπλοϊα, στις πλωτές ανεμογεννήτριες, στις εγκαταστάσεις συμπαραγωγής . Θέλουν σώνει και καλά να βάλουν ανεμογεννήτριες παντού – ακόμη και στον Υμηττό και στην Πάρνηθα, όπως ομολογούσε πρόσφατα ένας από τους ασχολούμενους με το προμόσιον της αιολικής βιομηχανίας....

ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΣΤΕΓΕΣ


Η εξοχική κατοικία αποτελεί τον ένα από τους δύο βασικούς πυλώνες της ελληνικής οικονομίας- ο άλλος είναι η αυτοκίνηση. Η Ελλάδα μετατρέπει ένα ασύλληπτο πακτωλό χρημάτων σε ασυνάρτητες κατασκευές στο οπουδήποτε της επικράτειάς της, απαρτιώνοντας συχνά και καταστρέφοντας τη φύση, δαπανώντας ενέργεια, προσανατολίζοντας την απασχόληση σε μια μη παραγωγική κατεύθυνση. Ο τομέας της εξοχικής κατοικίας είναι βασικό στοιχείο μιας αεριτζήδικης οικονομίας και βασική αιτία της χρεοκοπίας της χώρας.Και όλα αυτά , για να μπορούν κάποιοι να πλήττουν κάτι περισσότερο ,ζώντας στο ίδιο μικροπεριβάλλον για μερικές ημέρες το χρόνο, αντί να αναπτύσσουν την επαφή με άλλες κοινωνίες και να προσλαμβάνουν νέα βιώματα....Υπενθυμίζω το εκδοτικό σημείωμα του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ (3ο τεύχος) με τίτλο "Ξενοδοχείο ή εξοχική κατοικία;". Λέγαμε λοιπόν εκεί : "Σε αντίθεση με τη δεύτερη κατοικία στα πλαίσια οικισμών της περιφέρειας, η διάσπαρτη εξοχική κατοικία προβαίνει στον κατακερματισμό τοπίων και φύσης...όμως γιατί δεν θα μπορούσαμε να "ψαχθούμε" για μια πιο συλλογική κάρπωση της εξοχής, με λιγότερες υποδομές και μπετόν;...γιατί η ποιοτική Ξενοδοχία να μην αποτελέσει εναλλακτική λύση, όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς συνιστούν εναλλακτική λύση έναντι του ΙΧδισμού;"

Τα τελευταία χρόνια η έμφαση στην ανάπλαση της πρώτης κατοικίας και του αστικού μικροπεριβάλλοντος, με στόχους ενεργειακής εξοικονόμησης αλλά και αισθητικής, καθώς επίσης και η ανάκτηση του ενδιαφέροντος για πιο κεντρικές αστικές περιοχές, συνιστά μια ενδιαφέρουσα υγιή στάση, σε αντίθεση με την οικιστική διασπορά στον εγγύς περιαστικό χώρο και στην ευρύτερη περιφέρεια. Οι παραγωγικές δυνάμεις που απασχολούνται σήμερα με την κατασκευή νεοπλουτίστικων και φαραωνικών επαύλεων σε καίριες θέσεις της ελληνικής φύσης, μπορούν κάλλιστα να στραφούν στη βελτίωση του οικιστικού περιβάλλοντος, της κατοικίας και του διαμερίσματος στον αστικό χώρο.
Προς αυτή τη κατεύθυνση λειτουργούν διάφορα προγράμματα ανάπτυξης πράσινων στεγών, ενεργειακής και υδατικής εξοικονόμησης κατ’ οίκον, κάθετων φυτεύσεων κλπ. Έτσι στα πλαίσια μιας Ημερίδας , στη συνεδριακή αίθουσα του HELEXPO Palace το Σάββατο 08/05 στις 16:50, θα γίνει παρουσίαση της σύγχρονης τεχνολογίας φυτεμένων δωμάτων DIADEM και της ένταξης μιας πράσινης στέγης στην ενεργειακή ταυτότητα ενός κτηρίου...Για τα ζητήματα αυτά ασχολείται ιδιαίτερα η ομάδα PEEGEP
http://www.peegep.gr/, από όπου και αντλήθηκε η παραπάνω είδηση....

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

ΤΟ ΔΝΤ ΘΕΛΕΙ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ


Τα κατωτέρω 35(ολογράφως : τριάντα πέντε) ελληνικά είδη και υποείδη οργασμών τίθενται υπόψιν του προσφάτως αφιχθέντος εις Αθήνας κλιμακίου του ΔΝΤ, προς πιθανή χρήση και αξιολόγηση:


1.Γεωγραφικός : Εδώ ! Εδώ ! Ή Εκεί ! Εκεί !


- 2.Θρησκευτικός ; Θεέ μου !!!


- 3. Αυτοκτονίας : Πεθαίνω !!!!!!


- 4. Δολοφονίας : Αν σταματήσεις σε σκότωσα !!!


- 5. Θετικός : Ναι ! Ναι ! Ναι ! Ναι ! Ναι !


- 6. Αρνητικός : Όχι ! Όχι ! Όχι ! Όχι ! Όχι !


- 7. Στιγμιαίος : Τώρα ! τώρα ! τώρα !


- 8. Επίπονος : Ωχχχ ! αχχχχχχ ! Ωχχχ !


- 9. Οργασμός του τρόπου 1 : Πιο γρήγορα ! Πιο γρήγορα !


- 10. Οργασμός του τρόπου 2 : Πιο δυνατά ! Πιο δυνατά !


- 11. Επεξηγηματικός : Έτσι ! Έτσι ! Έτσι !


- 12. Επιβεβαιωτικός : Αυτό είναι ! Αυτό είναι !


- 13. Μαραθώνιος : Φτάνω !! Φτάνω !!


- 14. Τελειωτικός : Τελειώνω !! Τελειώνω !!


- 15. Οργασμός της αγελάδας : Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμ


- 16. Οργασμός της πάπιας : Α-παπα παπα-παπα !!


- 17. Οιδιπόδειος : Τι σου κάνω, μάνα μου !


- 18. Πατρικός : Παιδί μου !!!


- 19. Ο οργασμός του μαμόθρεπτου : Μάνα μου, ώχου μάνα μου !!


- 20. Ο οργασμός του ανοιχτοχέρη : Πάρτα μωρή!!!


- 21. Ο οργασμός του κάμπινγκ : .....( για να μην σ' ακούσουν από τις διπλανές σκηνές )


- 22. Οργασμός παντρεμένων : Το ταβάνι θέλει βάψιμο Κώστααα !


- 23. Οργασμός της μοδίστρας : Σκίσε με !


- 24. Οργασμός του πλεονέκτη : Κι άλλο !! Κι άλλο !!


- 25. Οργασμός της θρησκευόμενης : Άη-Γιώργη μου !! Καβαλάρη μου !!!


-26 Οργασμός της βρεφονηπιοκόμου : Μωράκι μου..Μωράκι μου !!


- 27. Οργασμός του ανασφαλή : Σ' αρέσει ; Ε ; Σ' αρέσει ;


- 28. Οργασμός του περίεργου : Τι σου κάνω ; Πες, τι σου κάνω ;


- 29. Οργασμός της ψυχρής : Λιώνω !!!


- 30. Οργασμός της ψεύτρας : Τελείωσες καρδούλα μου ; Αχ, αχ κι εγώ


- 31. Οργασμός του ψυχιάτρου : Με τρελαίνεις !!


- 32. Οργασμός του G.P.S. : Πιο πάνω.πιο πάνω.πιο δεξιά.Εκεί, εκεί ανάμεσα !!


- 33. Οργασμός της ανοργασμικής : Τελείωσες ; Μπορούμε τώρα να συζητήσουμε λίγο σοβαρά για τη σχέση μας ;


- 34. Αγροτικός οργασμός : Οη,Οη, μάνα μ' !!!


- 35. Κρητικός οργασμός : Ωφού !!Ίντα μου κάνεις και με κουζουλαίνεις.

ΤΟΥΡΚΙΑ


Μια αξιοπρεπής χώρα, με ένα κάποιο επίπεδο δημοκρατίας και πολιτικού πολιτισμού, δεν θα καταδεχόταν να αντιμετωπίζει τις σοβαρές κατηγορίες που εκτοξεύονται εναντίον της, απειλώντας τους κατήγορούς της και τους «διεθνείς κριτές» των πεπραγμένων της. Θα μπορούσε να αντικρούσει τις κατηγορίες, θα μπορούσε να αμβλύνει τις κατηγορίες, θα μπορούσε να ζητήσει να ληφθούν υπόψη τα δεδομένα μιας άλλης, «βίαιης» εποχής, θα μπορούσε να επικαλεσθεί έκτακτους κινδύνους του Α Παγκοσμίου Πολέμου και ο,τιδήποτε άλλο. Όμως η Τουρκία δεν κάνει τίποτε από όλα αυτά, αλλά περιορίζεται στο να απειλεί τους κριτές της με κυρώσεις. Στο να προτάσσει τη δύναμή της ως παράμετρο διαμόρφωσης της ιστορίας....
Η Τουρκία απειλεί τις ΗΠΑ με υποβάθμιση των σχέσεών τους, εάν γίνει δεκτή η απόφαση επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων περί της γενοκτονίας των Αρμενίων. Διακόπτει διπλωματικές σχέσεις με τη Σουηδία, απειλεί το Αρμενικό κράτος.
Αυτή η πολιτική ισχύος αντί του αντιλόγου είναι μια ομολογία ενοχής ως προς το παρελθόν. Και ταυτόχρονα είναι και μια ομολογία (ανομολόγητων...) σκοπών για το μέλλον : Η χώρα εμμένει στα αυτοκρατορικά της όνειρα, εμμένει στις επιδιώξεις «φινλανδοποίησης» κάποιων όμορων κρατών – όπως η Βουλγαρία, η Ελλάδα, η Κύπρος. Ενοχλείται φυσικά από την εικόνα του παρελθόντος της – που κάθε άλλο παρά έχει υπερβεί – και αποδέχεται ασμένως κάθε «δορυφοροποιημένο» λόγιο που της παρέχει πρωτοκαθεδρία στη περιοχή...
Προφανώς , η συμφιλίωση με ένα τέτοιο γείτονα είναι καθαρή απάτη. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μέσα στην όλη κατάσταση απουσιάζουν οι δυνάμεις της άρνησης. Υπάρχουν Τούρκοι πολίτες και διανοούμενοι , που πρόσφατα, όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατήγγειλε τη «σταύρωσή» του, θύμισαν στην κοινή γνώμη αυτής της χώρας τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, τα επεισόδια του 1955, τις κατασχέσεις των ελληνικών περιουσιών κλπ. Εκτός από την "επίσημη" Τουρκία υπάρχει και η δημοκρατική Τουρκία που αντιστέκεται, που αναγνωρίζει το παρελθόν και θέλει το ξεπέρασμά του.
Γι αυτό και είναι αξιέπαινες οι συλλογικότητες που οργάνωσαν στις 24.2.2010 στην Κωνσταντινούπολη σειρά εκδηλώσεων, για να τιμήσουν τη μνήμη των Αρμενίων που σφαγιάσθηκαν κατά την περίοδο 1915-1917
ΥΓ
Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο αντλήθηκε από το διαδίκτυο και αναφέρεται σε διαφήμιση οπλικών συστημάτων στη Τουρκία : Με το ελληνικό κοινοβούλιο να πλήττεται από τουρκικό πύραυλο και τα ελληνικά ασφάλιστρα πυρός να ανεβαίνουν !Δεν ξέρω κατά πόσο είναι πραγματική ή στημένη, πάντως σίγουρα εκφράζει τις διαθέσεις κάποιων...

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

ΕΔΩ ΚΑΡΑΒΙΑ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ, ΒΑΡΚΟΥΛΕΣ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΝ


Ο Περιβαλλοντικός Σύλλογος Ρεθύμνου (ΠΣΡ) έλαβε απο την Γραμματεία Ν. Γενιάς πρόσκληση συμμετοχής στο πρόγραμμα ιστιοπλοϊκών τριημέρων .
Το πρόγραμμα αυτό, που γινόταν σε καλύτερες εποχές με κύριο στόχο την χρηματοδότηση ιστιοπλοϊκών συλλόγων, αποφασίστηκε να γίνει και με τις παρούσες δραματικές οικονομικές συνθήκες.
Προφανώς, κρίθηκε οτι θα είναι καλύτερα αποδεκτό αν, εκτός απο την κοινωνική του διάσταση (προτεραιότητα σε ανέργους), θα έχει και μια πράσινη διάσταση - δηλαδή την περιβαλλοντική ενημέρωση από περιβαλλοντικούς συλλόγους με δέλεαρ την προβολή τους .

Απάντησε λοιπόν ο ΠΣΡ στη Γραμματεία Νέας Γενιάς:
"Σας ευχαριστούμε για την πρόσκληση να συμμετάσχουμε στα Ιστιοπλοϊκά Τριήμερα.
Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να την αρνηθούμε.
Πολύ φοβούμαστε ότι έχουμε διαφορετικά κριτήρια για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των άνεργων νέων .

Ιδίως τώρα που σοβεί η οικονομική κατάρρευση της χώρας, η προσφορά των Ιστιοπλοϊκών Τριημέρων σε ανέργους έχει μια σκανδαλώδη διάσταση.

Γιατί, αν μη τι άλλο, το Πρόγραμμα θα δώσει σε νύν και μελλοντικούς ανέργους γεύση μόνο ενός ακριβού σπόρ και ενός κόσμου ευμάρειας από τα οποία είναι αποκλεισμένοι.
Δια βίου, μάλιστα.

Ο Περιβαλλοντικός Σύλλογος Ρεθύμνου δεν επιδιώκει την προσκόληση της περιβαλλοντικής ενημέρωσης σε οποιουδήποτε είδους ψυχαγωγικό πρόγραμμα και μάλιστα οταν το κόστος αυτού του προγράμματος, προφανώς, δεν συνάδει προς την παρούσα οικονομική κατάσταση της χώρας: Οταν μισθοί και συντάξεις πείνας περικόπτονται και χιλιάδες νέοι είναι άνεργοι ή δουλεύουν κάτω απο συνθήκες μεγάλης εκμετάλλευσης και ανασφάλειας.
Αλλωστε, σκοπός του Συλλόγου μας δεν είναι να χαϊδεύουμε αυτιά, αλλά, όπου χρειάζεται να τα τραβάμε. Δεν επιδιώκουμε, επίσης, να διαφημιστούμε. Είμαστε μια μη κυβερνητική οργάνωση και δεν δεχόμαστε να διαφημιστούμε έμμεσα ή άμεσα μέσω του ελλειμματικού μας Εθνικού Προϋπολογισμού.

Ως φορολογούμενοι πολίτες, θα θέλαμε να ξέραμε πόσο κοστίζει ένα τέτοιο πρόγραμμα και κατά πόσο ανταποκρίνεται σε πραγματικές ανάγκες.

Ρέθυμνο, 22 Απριλίου 2010

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ 1938-1957


Δεν ζούμε σε μια ηρωϊκή εποχή, δεν βιώνουμε εκείνες τις μεγάλες συσπειρώσεις, εκείνες τις εξάρσεις αλληλεγγύης και αυτοθυσίας μεταξύ των "κοινωνών" ενός πολιτικού σκοπού. Η μεταμοντέρνα και εντυπωσιοθηρική μας συνείδηση, αδυνατεί να συλλάβει έναν «εν ζωή θάνατο μες την αγάπη»- κατά πως στιχουργούσε ο Τόμας Έλιοτ – και μάλιστα έναν θάνατο κυριολεκτικό. Κάποιοι από μας ερμηνεύουν φαινόμενα όπως αυτά των επιθέσεων αυτοκτονίας στον τρίτο κόσμο, ως αποτελέσματα μιας θρησκευτικής παροχολογίας υπέρ των ηρώων. Και με αυτή ή την άλλη ερμηνεία πορευόμαστε, αδυνατώντας μέσα από τη δική μας ρηχότητα να κατανοήσουμε την ισχύ της συναισθηματικής δόνησης , που μπορεί να υπερβεί το φόβο του θανάτου : Πορευόμαστε σε μια Ελλάδα πρόθυμη να εκτοξεύσει τα σπρεντς του μέλλοντος εκποιώντας δικαιώματα στο Αιγαίο, στη Θράκη, στις χαμένες πατρίδες, στην ιστορική αλήθεια. Σε μια Κύπρο διατεθειμένη να απεμπολήσει κάθε τι ηρωϊκό στην ιστορία της αλλά και κάθε «κεκτημένο» - ευρωπαϊκό, δημοκρατικό, οικουμενικό .
Η ιστορία του απαγχονισμού του 19χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη(14 Μαρτίου 1957), αγωνιστή εναντίον της αγγλικής αποικιοκρατίας από τις γραμμές της ΕΟΚΑ, ποιητάρη και μαθητή που διέκοψε τη μαθητεία του για να πάρει τα βουνά, κατάντησε να έχει κάτι το ακατανόητο για μια εποχή παρακμιακή όπως η τρέχουσα : Πράγμα καθόλου παράδοξο, αν λάβει κανείς υπόψη μιαν αντίθετη διαπίστωση του Μαρξ για τις εποχές των επαναστάσεων, ως περιόδων που χαρακτηρίζονται από παράλληλες εκρήξεις αλτρουϊσμού, γεναιοδωρίας, ευγένειας και ήθους.

Γι αυτό και η έκδοση του βιβλίου της αδελφής του Γεωργίας Παλληκαρίδη –Ποσπορή «Ο Ευαγόρας ο αδελφός μου...ΑΝΑΦΟΡΑ» ήλθε να δείξει το άλλο ήθος μιας άλλης εποχής. Και παράλληλα να δείξει τα έτη φωτός που μας χωρίζουν από ένα κινηματικό κόσμο «μικρό αλλά και μέγα». Από μια ζωή σαν του Παλληκαρίδη, μικρή σε διάρκεια αλλά μεγάλη σε παλληκαρωσύνη.


Για το έργο της Γεωργίας Παλληκαρίδη μίλησαν , σε εκδήλωση που έγινε στις 20.4.2010 στην Αθήνα, στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», ο Πρέσβης της Κύπρου Ιωσήφ Ιωσήφ, ο Πρόεδρος του Φ.Σ. Παρνασσός Ιωάννης Μαρκαντώνης, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, πρ.Υπουργός, ο Ανδρέας Βοσκός, πανεπιστημιακός, ο Μανώλης Στεργιούλης , φιλόλογος , και ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α και υπερασπιστής της Λευκωσίας κατά τη τουρκική εισβολή του 1974.
Για το βιβλίο είπε στην εισήγησή του ο Δ.Αλευρομάγειρος :
«Στις σελίδες του .... θα εκπλαγεί ο αναγνώστης , ιδία ο ανύποπτος, με τά τότε γεγονότα , όπου με ουσιαστικό κίνδυνο της ζωής τους και μέ εκπληκτικό υψηλό ηθικό ,15χρονα, ακόμη και 12χρονα παιδιά όχι μόνο σπεύδουν στό στίβο της ελευθερίας και του αίματος αλλά και συμβάλουν με εκπληκτική ικανότητα στήν επιτυχία του. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης είναι το σύμβολο αυτού του ενθουσιασμού και του αγώνα σαν να ήξερε ότι του έλαχε η τιμή με τη θυσία του να εκπροσωπήσει μια ολόκληρη γενιά .........Και όταν ο δυνάστης σκλήρυνε τα μέτρα, τότε η ζωοποιός και μπολιασμένη με αυτή τή νεαρή ορμή οργάνωση, θα τον λοιδωρίσει βάζοντας βόμβα κάτω από τo κρεββάτι του ή παραδίδοντας έναν γάιδαρο στίς κατοχικές αρχές, όταν διετάχθη να παραδοθούν αγωνιστές καί οπλισμός..... Πολύ σύντομα η «γηραιά αλβιών», η περήφανη νικήτρια του παγκοσμίου πολέμου , θά λησμονήσει τον όποιον πολιτισμένο εαυτόν της και θα μετέλθει μεσαιωνικών βασανιστηρίων και τον δι αγχόνης θάνατον . Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης είναι ο τελευταίος , όπως και το ευχήθηκε πριν τον θανατώσουν. ......Στίς σελίδες του βιβλίου θα βρείτε πολλές λεπτομέρειες της ηρωικής εκείνης εποποιιας . Όπως περιγράφει η συγγραφέας , η επιτυχία της ΕΟΚΑ οφείλεται στο τεράστιο ηθικό του Κυπριακού Λαου αλλά και στην σύμπλευση του διδύμου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄’ με τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ, Γιά άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται η δύναμη του Έλληνα όταν είναι μονιασμένος. Η συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου εξουδετέρωσε τις όποιες αντίθετες ή φοβικές φωνές, η δέ σύλληψή και εξορία του στίς Σευχέλλες δυνάμωσε αντί-όπως νόμιζαν οι Άγγλοι- να αδυνατίσει, τον αγώνα.
Με την υπογραφή των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου και τήν επιστροφή του Μακαρίου από το Λονδίνο, τερματίζεται ανολοκλήρωτος ο επικός αγωνας του οποιου ο Ευαγόρας θα παραμείνει εσαει μια από τις μεγάλες εκφράσεις του Εδώ θα μου επιτρέψτε να σημειώσω ότι και ο Λόρδος Κάλλαχαν , μετέπειτα Πρωθυπουργός του Η.Β, είχε χαρακτηρίσει τις συμφωνίες Ζυρίχης -Λονδίνου «ζουρλομανδία», ενώ από τήν πρώτη στιγμή τής λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας ο τότε Αντιπρόεδρος τουρκοκύπριος Κιουτσούκ[=που εις την τουρκική σημαίνει «μικρός»] είχε δηλώσει ότι για τους Τουρκοκύπριους ο αγώνας θα τερματισθεί με την διχοτόμηση.... Πως αισθάνεται σήμερα η αδελφή αυτού του συμβόλου, πως αισθάνεται ο Κυπριακός Λαός; Δεν θά το βρείτε στο βιβλίο , αλλά μια μυητική ανάγνωσή του, δίνει τήν απάντηση. Δεν θα προσπαθήσω να την ερμηνεύσω......

ΤΟ ΓΛΕΙΨΙΜΟ ΩΣ ΚΑΛΗ ΤΕΧΝΗ



Στα ζητήματα των «Καλών Τεχνών» και ειδικά στην ξεστρατισμένη «λογοτεχνική κριτική» , που επιβάλει την παρεοκρατία και ασχολείται με τον πυρήνα του λογοτεχνικού έργου όσο εγώ ασχολούμαι με τις μυδοκαλλιέργειες, αναφερθήκαμε στις αναρτήσεις της 6.2.2010 και 14.4.2010. Στην πρώτη μάλιστα περίπτωση (συνέντευξη Γιώργου Κακουλίδη στον Στάθη Σταυρόπουλο) σημειώσαμε την αοριστία διαφόρων κατηγοριών που εκτοξεύονται , που δεν έχουν επομένως αποδέκτη και δεν μπορούν να απαντηθούν – να επαληθευθούν ή να διαψευσθούν.
Πολλοί εμφανίζονται ως θύματα μιας «επικοινωνιακής Γιάλτας», που τους αποκλείει από τη δημόσια προβολή και «θάβει» το έργο τους. Λίγοι όμως έχουν το θάρρος να δείξουν προς κάποια κατεύθυνση και να δώσουν δημοσιότητα στις καταγγελίες τους . Ένας από αυτούς φαίνεται να είναι ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιάννης Ξανθούλης, που πρόσφατα «βγήκε στο κλαρί» με αφορμή τις υποψηφιότητες των λογοτεχνικών βραβείων του περιοδικού «Διαβάζω».

«Αγαπητοί φίλοι, βλέποντας τη 'βραχεία' λίστα των υποψήφιων λογοτεχνών για τα βραβεία -πρωτίστως ηθικά- του περιοδικού 'Διαβάζω', νομίζω πως ύστερα από τόσα χρόνια παρουσίας μου στο χώρο, δικαιούμαι να υψώσω τη φωνή μου. Πιστεύω ότι συστηματικά αδικούμαι από το σινάφι, το συνηθισμένο να αυτογλείφεται και να αυτοσυστήνεται ως αρμόδιο να επιτηρεί την 'ποιότητα' κατά το δοκούν.
» Δεν έχω τίποτα με τους αγαπητούς συγγραφείς-συναδέλφους, τους οποίους τιμώ απεριόριστα. Με τη συντεχνιακή νοοτροπία αγανακτώ και με την προκατάληψη σε βάρος μου.
» Με την επιστολή αυτή θέλω να δηλώσω ότι παραιτούμαι από την Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων, αρνούμενος να έχω -επιπλέον- πρόεδρο και μπάστακα τον κ. Αλέξη Ζήρα, αενάως επιτροπολόγο και τα γνωστά.
» Έτσι κι αλλιώς η Εταιρεία είναι μια Εταιρεία-Φάντασμα που δεν με αφορά από τη στιγμή που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα συγγραφικά μου συμφέροντα - ως συγγραφέα εν ενεργεία κι όχι 'εξαρτημένου' από τα γλυκόλογα της 'παρέας'».
Στην επιστολή -τοποθέτηση του Ξανθούλη απάντησε ο Αλέξης Ζήρας, ερμηνεύοντας την όλη υπόθεση ως προϊόν της πικρίας που αισθάνεται ο κάθε πικραμένος από την απόρριψη του έργου του..
"Το να υψώσει κάποιος συγγραφέας τη φωνή του και να διαμαρτυρηθεί δημόσια για τη μη συμμετοχή του σε κατάλογο προς βράβευση βιβλίων, όπως αυτόν του περιοδικό Διαβάζω, δεν είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά.
Δυσαρέσκεια, πικρία, αγανάκτηση, όλα είναι αναμενόμενα και κατανοητά. Οι επιλογές αυτά έχουν! Από τη στιγμή όμως που η συναισθηματική φόρτιση παρεμβαίνει, όπως στην επιστολή του κ. Ξανθούλη, και επινοεί λογικοφανείς υποθέσεις, θέλοντας να τις μετατρέψει σε “αλήθειες”, το πράγμα αρχίζει και μπερδεύεται. Γιατί πώς είναι δυνατό να κατηγορούνται συλλήβδην όλες οι επιτροπές του διαβάζω , οι οποίες σημειωτέον κάθε δυο χρόνια ανανεώνονται ριζικά, ότι στέκονται εκ προοιμίου αρνητικά απέναντι σε κάθε βιβλίο του; Μήπως, εγώ ο κατά τα λεγόμενά του “μπάστακας” (και κατά τα φαινόμενα ορκισμένος εχθρός του), έχω κάποια μαγική συνταγή που μεταμορφώνει σε ευήθη όλα τα μέλη των επιτροπών ώστε να τον αγνοούν; Και μήπως, τέλος, η παντοδύναμη μαγική μου συνταγή επιβάλλει και σειρά άλλων “αποκλεισμών”, όπως του Γ. Μανιώτη, του Δ. Κούρτοβικ, της Ζ.Σαρή, του Ν.Δήμου, του Τ.Πατρίκιου, της Ε.Χουζούρη, κ.ά.;
Ως προς δε την Εταιρεία Συγγραφέων (και όχι όπως την παράλλαξε ο κ. Ξανθούλης, σε Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων!), την “Εταιρεία-Φάντασμα” στην οποία εντούτοις καταδέχθηκε το 2002 να μπει πλαγίως, τον πληροφορώ ότι αν υπάρχει ένας σύλλογος λογοτεχνών που φροντίζει διαρκώς για τα συμφέροντά τους, που κάνει παρεμβάσεις και ασχολείται με τις νομοθετικές ρυθμίσεις των επαγγελματικών, των ασφαλιστικών και των συμβατικών τους δικαιωμάτων, αυτή είναι η Εταιρεία Συγγραφέων. Από την οποία, βεβαίως, έχει κάθε δικαίωμα να παραιτηθεί. Και
αν το επιπλέον πρόβλημά του είμαι εγώ, ως πρόεδρος της Εταιρείας, ε, εταιρείες και προέδρους διαθέτουμε σε ικανή ποσότητα. Ας διαλέξει, αν θέλει, κάτι άλλο... "
(Οι υπογραμμίσεις των κειμένων έγιναν από τον υποφαινόμενο, για διευκόλυνση της πρόσληψής τους από τον αναγνώστη)

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ !


Μια φορά κι ένα καιρό ήταν πολύ της μόδας τα ανέκδοτα που αξιοποιούσαν την μαθηματική έννοια του «ορίου», όμως νομίζω ότι και τώρα πρέπει να κυκλοφορούν κάποια ανάλογα που εμπεριέχουν ένα ερωτηματικό για το «άκρον άωτο» (=το αποκορύφωμα , η ανώτατη βαθμίδα, κατά το λεξικό Τεγόπουλου- Φυτράκη). Λόγου χάρη : «ποιό είναι το άκρον-άωτο της ταχύτητας; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Να κλειδώσεις μια πόρτα και να πετάξεις μέσα το κλειδί !».
Η ιστορία αυτή των ανεκδότων με το «άκρον –άωτο» μου έρχεται στο μιαλό τα τελευταία χρόνια, καθώς ακούω να μετακινούνται ή να προτείνονται προς μετακίνηση τα ηλικιακά όρια της συνταξιοδότησης. Μετά τα 55, μετά τα 60, μετά τα 65, τώρα τελευταία στα 67, με κάποιους αναφερόμενους ή προλειαίνοντες το έδαφος για τα 70. Φαίνεται λοιπόν ότι το «άκρον άωτο» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι η πλήρης συνταξιοδότηση των ετοιμοθάνατων, αν δεν υπήρχε ένα ακόμη πιο ακραίο «άκρον άωτο» : Η μετά θάνατον σύνταξη....
Αυτή λοιπόν η «μηδενική σύνταξη», αυτός ο «καλός συνταξιούχος που είναι ο νεκρός συνταξιούχος» - στο στυλ του παλιού αμερικάνικου γνωμικού στον πόλεμο του Βιετνάμ «καλός Βιετκόγκ είναι ο νεκρός Βιετκόγκ» - φαίνεται να είναι η «οριακή τιμή» της νεοφιλελευθερης πολιτικής της κυβέρνησης : Η οποία κατά τα άλλα διαβεβαίωνε τον Σεπτέμβρη του 2009 ότι «υπάρχουν λεφτά»..
Οι συντάξεις προφανώς προέρχονται από το τρέχον εθνικό εισόδημα και η καταβολή τους περιορίζει το εισόδημα των νεώτερων ηλικιών, αυτή δε η διαπίστωση είναι επόμενο να υποδαυλίζει «πατροκτονικές διαθέσεις» σε διάφορους εν ενεργεία εργαζόμενους. Όμως ο μηχανισμός των συντάξεων, η «παραγωγή» και διαχείριση των ασφαλιστικών πόρων, συνδέονται με μια θεμελιώδη συνθήκη της αστικής κοινωνίας : Δηλαδή με την τήρηση των συμβάσεων, με ένα νομικό «αξίωμα» διατυπωμένο από την εποχή του Ρωμαϊκού Δικαίου, ως pacta sunt servanda.. Η παραβίαση αυτού του «αξιώματος», που θεσπίζει την τήρηση όλων γενικά των υποχρεώσεων και την προστασία των συναλλαγών, υπονομεύει τους μηχανισμούς κοινωνικής συσσώρευσης και προκαλεί καταβύθιση του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών: Αυτό θα σήμαινε π.χ ότι ένας οποιασδήποτε ηλικίας πολίτης θα διακινδύνευε να μην μπορεί να αποσύρει τα λεφτά του από μια τράπεζα σε πρώτη ζήτηση ή να μην εισπράξει το μισθό του ή μια αποζημίωση από το δημόσιο.
Ήταν ξερό το κλίμα, το έφαγε και ο γάϊδαρος...Το ελληνικό κράτος διακρίθηκε για την αναξιοπιστία του, για την αθέτηση οικονομικών, χωροταξικών, περιβαλλοντικών και άλλων υποχρεώσεων. Διακρίθηκε για την χρόνια λεηλασία των ασφαλιστικών πόρων. Σήμερα με την επαναδιαπραγμάτευση των συντάξεων έρχεται να προσθέσει μια ακόμη αθέτηση, ικανή να ενισχύσει την εικόνα της αφερεγγυότητάς του για πολλές ακόμη δεκαετίες. Ταυτόχρονα όμως, με την απομείωση ή τον ευτελισμό των συντάξεων, προτρέπει ουσιαστικά τους μεσήλικες εργαζόμενους να προχωρήσουν σε ιδιωτικές πράξεις ασφάλισης. Με άλλα λόγια, δουλεύει για τα συμφέροντα των ασφαλιστικών εταιριών....

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ


Όταν η συζήτηση αναφέρεται στο εάν θα σε εκτελέσουν με τουφεκισμό, αποκεφαλισμό ή θανατηφόρα ένεση, η απώλεια της ψυχραιμίας φαίνεται αναπόφευκτη. Όμως οι προθέσεις των άλλων δεν είναι τετελεσμένα γεγονότα. Είναι μόνο προθέσεις.Το τελικό γίγνεσθαι εξαρτάται και από τη δική σου δράση.
Σε αυτή τη χώρα έχουμε παρακολουθήσει όχι λίγα επεισόδια απώλειας ψυχραιμίας και υστερίας. Κάποτε με το Τσερνομπύλ, κάποτε με τις πυρκαγιές των δασών, κάποτε με τη γρίπη, κάποτε με ορισμένες φάσεις των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Τα «παιδιά κάποιας ηλικίας» θα πρέπει να θυμούνται τις μεγάλες καταναλωτικές εφόδους στα σουπερμάρκετ, σε συγκεκριμένες φάσεις της ιστορίας του τόπου.
Σήμερα οι διεθνείς «δοσάδες» μηχανεύονται την κατά το δυνατό ταχύτερη εξόφληση του ελληνικού χρέους, έστω και αν αυτό σημαίνει οικονομική καθίζηση και παραγκωνισμό των μεγάλων θεμάτων ποιότητας ζωής.Και αυτοί μεν τη δουλειά τους κάνουν, διαπραγματευόμενοι με δυνάμεις ιστορικά υπεύθυνες για την κατασπατάληση πόρων και την ιδιοποίηση των ασφαλιστικών εισφορών - από την εποχή του Κολοκοτρώνη και εντεύθεν..... Όμως υπάρχουμε κι εμείς οι εργαζόμενοι, ο λαός . Που μπορούμε να παρέμβουμε στην υπόθεση της «δοσολογίας» των δόσεων. Που μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτή την αδιέξοδη «ομοιοπαθητική» θεραπεία της κρίσης δια της μεγαλύτερης κρίσης (!)και να διαμορφώσουμε ένα σχέδιο εξόδου.....
Λοιπόν, «θαρσείν χρη». Να αναθαρρήσουμε. Να συνεγείρουμε τον ενδότερο τσαμπουκαλή εαυτό μας.Να ανασύρουμε εκείνο το παραδοσιακό κοίτασμα φιλότιμου και αγωνιστικότητας, που διαθέτει η ελληνική ψυχή.
Γιάννης Σχίζας

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΟΜΑΡΙ ΜΑΣ ΑΚΡΙΒΑ….


Ενώ το φάντασμα της χρεοκοπίας πλανάται στη χώρα, ενώ η αγορά παρακολουθεί την κατάσταση έμφοβη και οι εργαζόμενοι μαζί με τους συνταξιούχους φρίττουν καθώς βλέπουν να ορθώνονται απέναντί τους κολοσσιαίες δυνάμεις και καταστάσεις(Γερμανοί, ΔΝΤ, διεθνείς κερδοσκόποι, διεθνής κρίση κλπ), ενώ ο τύπος του «παθητικού ευρωπαιόφιλου» συνιστά καρτερία όπως ο Καραμανλής τζούνιορ συνιστούσε «σεμνότητα και ταπεινότητα» στις απαρχές της πρωθυπουργίας του, κάποιοι μπορούν να αναπτύσσουν μια μαχητική διάθεση και να αναριπίζουν το μαχητικό πνεύμα από τις στάχτες παρελθόντων αγώνων…
Σημασία δεν έχει τόσο ο «πραγματισμός» των προτάσεών τους, όσο η αγωνιστική διάθεσή τους για μια ανεξάρτητη πλεύση στα διεθνή πελάγη, σε μια συγκυρία μάλιστα όπου πολλοί και διάφοροι (Αμερική, Ρωσία, Κίνα, Ινδίες ) δείχνουν πρόθυμοι να διαθέσουν προς «ελλιμενισμό» τον δικό τους οικονομικό χώρο…
Σημασία έχει το ότι απέναντι στην εγχώρια κακομοιριά και στην ψευτοαλληλεγγύη των Ευρωπαίων «εταίρων», κάποιοι μπορούν να δείχνουν μια διαδρομή μάχης, με χειρότερο όλων ενδεχόμενο το να πουλήσουμε το τομάρι μας ακριβά…
Πίσω από αυτό το πρίσμα λοιπόν, ανθολογούμε ορισμένα στοιχεία από το κείμενο «ΈΝΑ ΠΙΘΑΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ", που στην ολότητά του δημοσιεύεται στο γνωστό μπλογκ http://troktiko.blogspot.com/2010/04/blog-post_2002.html

"1. Δανείζουμε εμείς (οι Έλληνες) την Ελλάδα άμεσα. Έχουμε αρκετές καταθέσεις για να καλύψουμε αρκετούς μήνες. Ταυτόχρονα, δίδοντας εξωφρενικά προνόμια στους Κινέζους (λιμάνι και ζώνη ελευθέρου εμπορίου για ίδρυση μονάδων συναρμολόγησης και "εξευρωπαϊσμού" των προϊόντων τους) τους πουλάμε 40 με 50 δις ευρώ ομολόγα. Ένα μεγάλο μέρος των Ευρώ που μαζεύει η Κυβέρνηση από τα παραπάνω το μετατρέπει σε δολλάρια (δείτε το γιατί στο 4)
2. Καλούμε το ΔΝΤ για τα υπόλοιπα. Θα πληρώσουμε κατιτίς παραπάνω, αλλά θα απολαύσουμε τα μούτρα των "Εταίρων" όταν καταλάβουν ότι η Ευρωπαϊκή τους Ένωση είναι ένα μάτσο κουρελόχαρτα. Θα απολαύσουμε επίσης μιά άνευ προηγουμένου ξεφτίλα της Κομισιόν και των καρεκλοκενταύρων της.
3. Αναθεωρούμε τις παραγγελίες οπλικών συστημάτων από τους φίλους Ευρωπαίους
4. Καλούμε την Κομισιόν να δει το θέμα εξόδου μιάς χώρας από τη Ζώνη του Ευρώ, μια και αυτό δεν προβλέπεται πουθενά. Με το που θα κυκλοφορήσει η είδηση το Ευρώ θα χάσει το 30% της αξίας του ως προς το δολλάριο. Στο σημείο αυτό η Ελληνική Κυβέρνηση πουλάει τα δολλάρια και αγοράζει Ευρώ. Το κέρδος είναι 25% (με τις προμήθειες) και οι Γερμαναράδες το φυσάνε και δεν κρυώνουν......

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

ΗΜΙΥΠΑΙΘΡΙΟΙ ΧΩΡΟΙ....


Το 1985, όταν σε αντικατάσταση του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού (ΓΟΚ) του 1973 ψηφιζόταν ο νέος ΓΟΚ, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων λόγω της θεσπιζόμενης «ελεύθερης τοποθέτησης του κτίσματος» στο οικόπεδο - η πρόβλεψη περί «ημιυπαίθριων χώρων» στόχευε σε μια καλύτερη ποιότητα δόμησης. Σε μια ποιότητα αντίπαλη με τις προδιαγραφές της συμβατικής αντιπαροχής, με την άχαρη ορθογωνιοποίηση και «κυτιοποίηση» του χώρου, με την ολική εξάλειψη του παραδοσιακού προαύλιου χώρου της ελληνικής κατοίκησης. Στο κτιριακό μικροπεριβάλλον της νέας αστικής ζωής, οι ημιυπαίθριοι χώροι συνιστούσαν – ή μπορούσαν να συστήσουν - μια υβριδική δομή κατοίκισης και ιδιωτικής αυλής. Μπορούσαν να συμβάλουν στον καλύτερο φωτισμό και αερισμό του χώρου, να χορηγούν μεγαλύτερες δόσεις «ανοικτότητας» σε ένα σκηνικό κορεσμένο από περίκλειστες κατασκευές. . Μπορούσαν να εκθέτουν μεγαλύτερες όψεις στο δημόσιο «θεαθήναι» και κατά τούτο να ωθούν σε μια αισθητική άμιλλα τους ιδιοκτήτες και διαχειριστές όλων των επιφανειών....
Οι ημιυπαίθριοι χώροι ήταν ιδιωτικοί, αλλά υπηρετούσαν και τη δημόσια σφαίρα. .Ο μεταγενέστερος σφετερισμός τους από πλεονέκτες ή πλεονεκτούντες πάσης φύσεως, εντασσόταν μέσα στα πλαίσια του νεοελληνικού αρπακτικού φαινομένου : Του φαινομένου που εκδηλωνόταν σε όλες τις διαβαθμίσεις της δόμησης, από τις πλέον μικροσκοπικές και «πυρηνικές» έως τις πλέον μακροσκοπικές , στο επίπεδο των πολεοδομικών σχηματισμών. Η άλωση των ημιυπαίθριων χώρων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία σε ένα αστικό τοπίο που χαρακτηριζόταν από την παντός είδους ιδιοποίηση των πεζοδρομίων, από τραπεζοκαθίσματα έως την οικολογικοφανή καταπάτηση μέσω της φύτευσης δέντρων και της έξωσης του πεζού στο οδόστρωμα ! Η άλωση των ημιυπαίθριων και η δημιουργία «κλειστότητας» και ιδιωτικότητας νέου τύπου, δεν ήταν άσχετη με το σκεπτικό των γκλαμουροειδών κατασκευών σε ακριβές περιοχές, που όρθωναν εξωφρενικά μεγάλους τοίχους προς αποφυγή του δημοσίου βλέμματος, προσδίδοντας στον περιβάλλοντα δημόσιο χώρο την αίσθηση φυλακής . Ακόμη , σε μια μεγαλύτερη χωροταξική κλίμακα, η άλωση των ημιυπαίθριων δεν ήταν άσχετη με το πνεύμα των «συγκροτημάτων κατοικιών» σε περιοχές της Αττικής (Σαρωνίδα, Σούνιο,Λαγονήσι κλπ) – που ιδιωτικοποιούν την ολότητα του περί την κατοικία χώρου(δρόμοι, πεζοδρόμια) προαναγγέλλοντας το αμερικανικό μοντέλο της ιδιωτικής πόλης : Της πόλης που είναι απρόσιτη στους ξένους και τελεί υπό την προστασία των σεκιουριτάδων...
Η επιβολή οικονομικών κυρώσεων στους «καταπατητές» των ημιυπαίθριων χώρων αντί της υποχρεωτικής επαναφοράς των πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση, συνιστά ένα είδος εφαρμογής της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει». Η «αμνήστευση» των παραβάσεων μόνο για 40 χρόνια και οι επιβαλλομενες κυρώσεις , έχουν αναμφίβολα κάποια «διαπαιδαγωγητική» λειτουργία έναντι των μελλοντικών κατασκευαστών και οικιστών, χωρίς όμως να είναι και ριζικά αντίπαλη με το παραδοσιακό τσαμπουκοκρατικό ιδεώδες : «Αυθαιρετώ και πλερώνω»...
Σήμερα, σε μια εποχή οικονομικής δυσπραγίας και αποδυνάμωσης της αγοράς, η οποιαδήποτε μεταφορά πόρων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα έπρεπε να αρθρώνεται με τις λογικές της μετέπειτα διάθεσης αυτών των πόρων για την ενίσχυση της απασχόλησης και της εγχώριας προστιθέμενης αξίας. Πέρα όμως από αυτή τη γενικής χρήσεως ντιρεκτίβα, σε σημασία έπεται το θέμα της χρήσης των προστίμων για την εξυπηρέτηση στόχων διορθωτικών σε σχέση με τις συγκεκριμένες πολεοδομικές παραβιάσεις. Είναι αυτό που η κ. Μπιρμπίλη χαρακτηρίζει ως «περιβαλλοντική αποκατάσταση», η οποία υποτίθεται ότι θα «ισοφαρίσει» τις βλάβες .Και η οποία «περιβαλλοντική αποκατάσταση» συνδέεται - με έναν μάλλον επισφαλή συλλογισμό - με την ενίσχυση των Δήμων και την εκ μέρους αυτών αντιμετώπιση του προβλήματος της δυσμορφίας και δυσλειτουργίας, που επιφέρουν οι κακοποιημένοι ημιυπαίθριοι..Να υποθέσουμε ότι αυτός ο διαδημοτικός κατακερματισμός των πόρων και των αναπλάσεων, υπηρετεί τη «λογική» του κυβερνώντος κόμματος για τις ερχόμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;
Η «περιβαλλοντική αποκατάσταση» κατά την έννοια της κ. Μπιρμπίλη, προκάλεσε συνειρμούς και συλλογισμούς για την προώθηση ενός υπερτοπικού και αμφιλεγόμενου έργου, όπως είναι η ανάπλαση του Ελληνικού. Με αυτό όμως ή κάθε άλλο παρεμφερές σκεπτικό, τα πρόστιμα των ημιυπαίθριων κινδυνεύουν να αλωθούν από σημειακές αναπλάσεις «πολυτελείας», αφήνοντας ουσιαστικά ανεπανόρθωτο το διάσπαρτο ενδοαστικό ατόπημα των τέως ημιυπαίθριων και νυν περίκλειστων - ιδιαίτερα μάλιστα στις λαϊκές συνοικίες , που έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη αισθητικής και οικιστικής αναβάθμισης... ....
Σε μια πόλη όπου «περπατάς και δεν έχεις που να ακουμπήσεις το βλέμμα σου», κατά πως λέει ο ζωγράφος και ακαδημαϊκός Π.Τέτσης (Καθημερινή, 11.4.2010), οι αυθαιρετούχοι των ημιυπαίθριων πρέπει αναμφίβολα «να πληρώσουν», πρέπει όμως και να «εισπράξουν» ένα βελτιωμένο αστικό τοπίο. Ένα τοπίο που αξίζει να είναι θέμα, έστω και μέσα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και γενικευμένου οικονομολογικού πανζουρλισμού....

ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Η ΑΙΟΛΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ....



«......τα μεγαλοστελέχη των αιολικών εταιρειών έχουν κατακτήσει τα καίρια πόστα των δημοσίων και κρατικών υπηρεσιών που προωθούν και αποφασίζουν τις επενδύσεις στα αιολικά πάρκα...... το αιολικό λόμπυ καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος, πρώτα, από τις επιδοτήσεις εγκατάστασης και στη συνέχεια από τα μετέπειτα κέρδη, μέσω της εξασφαλισμένης υψηλής τιμής πώλησης της παραγόμενης ενέργειας».
ΔΙΚΤΥΟ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ


. Ανοικτή επιστολή προς τους βουλευτές όλων των κομμάτων συνυπέγραψαν το ΔΙΚΤΥΟ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ και 13 άλλες συλλογικότητες(14 Απριλίου 2010), σχετικά με το νομοσχέδιο για την «Επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής».Το ν/σ πρόκειται να έλθει προς συζήτηση στη Βουλή σε λίγες ημέρες, έχοντας σαν κύριο περιεχόμενο την προώθηση των ανεμογεννητριών μέσω της παράκαμψης διαφόρων περιβαλλοντικών περιορισμών. Με το θέμα αυτό απασχολήθηκαμε για τελευταία φορά στις 10.1.2010(«Αεριτζήδες εναντίον της φύσης»), όμως η παρούσα συγκυρία προσδίδει στην όλη υπόθεση μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και τούτο γιατί το «περιβάλλον της οικονομικής κρίσης» ευνοεί εσπευσμένες και επιπόλαιες αποφάσεις για την κάλυψη οικονομικών προβλημάτων, παραγνωρίζοντας τη θεμελιακή σημασία των φυσικών πόρων της χώρας – όπως είναι το τοπίο, η βιοποικιλότητα, η αρτιότητα της φύσης.
Σήμερα οι αιολικές εταιρείες, έχοντας την επικουρία ενός λόγου άσχετου με τις αισθητικές αξίες, «τεχνικού» από πρώτη όψη αλλά ελλειμματικού ως προς την τεκμηρίωση, προωθούν μια πρακτική «προκρούστειας» διαχείρισης της φύσης. Επιχειρούν να δεσμεύσουν την ενέργεια του ανέμου όχι μέσα από διαδικασίες προσαρμοσμένες στο υφιστάμενο, παραγωγικό και φυσικό σκηνικό, αλλά μέσα από διαδικασίες συγκεντρωτικές και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Αυτό εξηγεί και τη περιορισμένη σημασία που δίνουν σε ελπιδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες, όπως είναι η επιτόπια «ζεύξη» αιολικών μονάδων και βιομηχανικών εγκαταστάσεων, ή η δέσμευση της ενέργειας του ανέμου για τις ανάγκες της εμπορικής ναυσιπλοϊας..
ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ και των άλλων συλλογικοτήτων :
«Είμαστε τοπικές οργανώσεις των υποψήφιων περιοχών προς εγκατάσταση μεγάλων αιολικών πάρκων και διαβεβαιώνουμε ότι η χωροθέτηση εκατοντάδων α/γ σε ευαίσθητες περιοχές θα έχει τραγικές συνέπειες για ολόκληρη τη χώρα. Η Ελλάδα έχει έναν ανεκτίμητο πλούτο: το φυσικό τοπίο της και την πολιτιστική κληρονομιά της. Αυτά στηρίζουν κατ’εξοχήν την ταυτότητά μας, την ποιότητα ζωής μας και την οικονομία μας μέσω του τουρισμού. Το προτεινόμενο ν/σ «Επιτάχυνσης της ανάπτυξης των ΑΠΕ…..» στρέφεται εναντίον των τελευταίων παρθένων βουνών και νησιών μας που θα πάθουν ανεπανόρθωτη ζημιά με βιομηχανικού τύπου επεμβάσεις και υποδομές (π.χ διανοίξεις δρόμων, νέα δίκτυα μεταφοράς, μετακινήσεις όγκων χώματος και εκχερσώσεις γης, τόνοι τσιμέντου). Η πρόσφατη προειδοποίηση του Επιτρόπου Περιβάλλοντος προς τη χώρα μας να προφυλάξει τις περιοχές Νatura 2000 , ήρθε στην κατάλληλη στιγμή προτού δοθεί το χαριστικό χτύπημα στην ελληνική φύση με το εν λόγω νομοσχέδιο....

.....Υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι εξοικονόμησης και παραγωγής περισσότερο καθαρής ενέργειας για τους οποίους η κυβέρνηση δεν δείχνει ούτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ούτε ιδιαίτερη διάθεση για υποστήριξη (μέσα από κίνητρα, επιδοτήσεις κλπ). Εμείς θεωρούμε ότι η ηλεκτρική ενέργεια αποτελεί δημόσιο αγαθό. Η σημερινή κυβέρνηση, όπως όλες οι προηγούμενες,δεν δείχνει καμιά πρόθεση διαμόρφωσης Ολοκληρωμένου Εθνικού Στρατηγικού Ενεργειακού Σχεδιασμού (ανάλυση των πραγματικών αναγκών, ποσοτικοποίηση των στόχων, προτεραιότητες, συστήματα ελέγχου, μετρούμενα αποτελέσματα, μηχανισμοί επαλήθευσης και διόρθωσης κλπ).

.......Γιατί δεν ενισχύονται οι μικροί παραγωγοί ΑΠΕ και οι οικιακοί καταναλωτές να παράγουν οι ίδιοι την ενέργεια που χρειάζονται; Θα ήταν οικονομικά και περιβαλλοντικά συμφέρον η ενέργεια να παράγεται, κατά το δυνατόν, εκεί που καταναλώνεται (αποκεντρωμένο σύστημα) γλιτώνοντας τις απώλειες και το τεράστιο κόστος των δικτύων μεταφοράς της όπως για παράδειγμα τα πανάκριβα έργα διασύνδεσης με το νησιώτικο χώρο.
......Είμαστε απλοί πολίτες που νοιαζόμαστε για την τύχη του τόπου μας. Δεν στρεφόμαστε εναντίον των ΑΠΕ, αλλά κατά της σχεδιαζόμενης εφαρμογής τους με καταστροφικά έργα μεγάλης κλίμακας....

Καλούμε όλους τους βουλευτές να ενημερωθούν προτού ψηφίσουν...Καλούμε όλους τους πολίτες να επαγρυπνούν γιατί το προτεινόμενο ν/σ, το οποίο με πρόσχημα τις κλιματικές αλλαγές, προωθεί ως «περιβαλλοντική και ενεργειακή προτεραιότητα υψίστης σημασίας για τη χώρα» το «ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά παντού», θα αλώσει ό,τι έχει μείνει όρθιο στην ελληνική φύση, χωρίς να δίνει ουσιαστική και σε βάθος χρόνου απάντηση στην αναγκαιότητα μείωσης των αερίων του θερμοκηπίου.


Υπογράφουν :

1. Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου ,στο οποίο συμμετέχουν οι ακόλουθες οργανώσεις:
Περιβαλλοντική Ομάδα Κυκλάδων «Γαία»
Σύλλογος Ενεργών Πολιτών Αίγινας
Ναυτίλος εν Δράσει (Νομός Λέσβου)
Ένωση Πολιτών Σύρου «Εύπλοια»
Σύλλογος Οικολογίας Χίου
Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Ν. Καρυστίας
Αρχίλοχος Πάρου
Κίνηση Περιβάλλοντος και Οικολογίας Σάμου
Ένωση Πολιτών Σκύρου για την Προστασία του Περιβάλλοντος
Ένωση Πολιτών Τήνου
Σύλλογος Δασοπροστασίας και Προστασίας Περιβάλλοντος Κύμης
Μουσείο Μάνου Φαλτάιτς (Σκύρος)
1. Περιοδικό «Οικολογείν» - Γιάννης Σχίζας
2. Διαδημοτική Συνεργασία Πολιτών Δήμων Μαραθώνα, Ν.Μάκρης, Ραφήνας
3. Φοίνιξ ''Εταιρεία Εφαρμογών Βιώσιμης Ανάπτυξης'' http://www.phoenix-crete.org/
4. Κίνηση Πολιτών για την Προστασία του Ευρυτανικού Περιβάλλοντος
http://www.karpenissi.eu/?pg=main/main
5.Πολιτιστική Εταιρεία Κυθήρων
6.Κίνηση Πολιτών Δήμου Καντάνου
7.Αρχιπέλαγος, Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας
8.Κίνηση Πολιτών Αιτωλοακαρνανίας
9.Κίνηση Πολιτών Δυτικής Φθιώτιδος
10. Σπηλαιολογικός Όμιλος Ταϋγέτου-Πάρνωνα 'Ο Ποσειδών'
11.Πολιτιστικός Σύλλογος Κόρης Πύργου (Τήνος)
12. Πολίτες για την προστασία της Υγείας και του Περιβάλλοντος από τις νέες τεχνολογίες
13.Πανελλήνια Κίνηση Ενεργών Πολιτών για την Υγεία και το Περιβάλλον

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ



Έμεινα κατάπληκτος από το θράσος του. Ήλθε στην εκδήλωση που γινόταν στη «ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ» στις 13.4.2010 για το Λόρδο Βύρωνα, και μάλιστα ήλθε ως κύριος ομιλητής. Πήρε το λόγο μετά από δύο εξαιρετικές προσεγγίσεις του έργου του μεγάλου φιλέλληνα – αφενός από την πανεπιστημιακό Πέπη Ρηγοπούλου και αφετέρου από τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα. Επιχείρησε να στήσει μια «σατανιστική» θεωρία για τη προσωπικότητα του ποιητή, για το διαβολικό στοιχείο κλπ., αλλά επειδή αυτή δεν του βγήκε και καθώς οι ασυναρτησίες του δεν στοιχειοθετούσαν μια ψυχαναλυτική εκδοχή αντιφατικής προσωπικότητας τύπου «Δρ.. Τζέκυλ και Μίστερ Χάϋδν», πέρασε στην έκθεση των ερωτικών πεπραγμένων του Βύρωνα. Εκεί πραγματικά διέπρεψε, τα ήξερε απέξω και ανακατωτά, όσο ο Ηλίας Ψινάκης τα της Μυκόνου : Ήξερε για τις παιδοφιλικές, αιμομικτικές, ομοφυλοφιλικές και άλλες επιδόσεις του Βύρωνα. Ήξερε για τις χορηγίες που έκανε στα «τεκνά» του – κατά πολύ υπέρτερες των παροχών του στην ελληνική επανάσταση. Ήξερε ακόμη τους ισχυρισμούς της επ’ ολίγον γυναίκας του Βύρωνα – τουτέστιν τις σοδομικές βλέψεις του δεύτερου έναντι της πρώτης !
Εννοείται βέβαια ότι εκτός από ομοφοβική του αντίληψη και από τον αθέμιτο εισοδισμό του σε μια εκδήλωση που δεν τον αφορούσε, πέτυχε να συνεισφέρει εκείνο το είδος της «κριτικής», που παραγνωρίζει το κύριο έργο του κρινόμενου και ασχολείται με επιλεκτικά στοιχεία της προσωπικότητάς του(δες ανάρτηση 6.2.2010) : Της «κριτικής» που μας «διαφωτίζει» για τα λογοτεχνικά και άλλα προϊόντα «εξηγώντας» μας π.χ. ότι ο Αντώνης Σουρούνης έπαιζε χαρτιά, ο Σεφέρης κυνηγούσε τις οικιακές κατσαρίδες και ο Ελύτης τις γυναίκες ελευθερίων ηθών...
Κατέληξα να φύγω πικραμένος από την εκδήλωση,από αυτή τη θλιβερή μεταθανάτια δολοφονία ενός ανθρώπου που αγάπησε τη φύση ,τους ανθρώπους και τις αρχαιότητες της Ελλάδας. Να φύγω θυμωμένος με τον υπεύθυνο συντονιστή (Π.Τριγάζης), κι ακόμη υποψιασμένος για μια τουλάχιστον πτυχή της παρακμής της Ανώτατης Παιδείας στη χώρα μας.

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

ΚΟΝ-ΜΠΕΝΤΙΤ-ΟΠΟΙΗΣΗ



Στο δικτυακό τόπο των Οικολόγων Πρασίνων ασχολούμαι με την είδηση περί της εκδήλωσης με θέμα ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, στις 12 Απριλίου 2010, στο ξενοδοχείο Athens Imperial. Κατά την πρώτη στιγμή της «επαφής» μου με την είδηση, είχα υποθέσει οτι η εκδήλωση αφορούσε μια συνηθισμένη, πολλαπλή προσέγγιση του ζητήματος, από 4 ομιλητές διαφορετικών απόψεων. Εμ δε ! Σύμφωνα με το δικτυακό τόπο των ΟΠ, ομιλητής είναι ο ευρωβουλευτής Μιχάλης Τρεμόπουλος, μαζί του δε ΑΠΛΩΣ ΣΥΖΗΤΟΥΝ οι Σάκης Κουρουζίδης, διευθυντής της Ευώνυμης Βιβλιοθήκης, Λεωνίδας Λουλούδης , Πανεπιστημιακός και Νίκος Τσούκαλης, βουλευτής Αχαίας του ΣΥΡΙΖΑ...Το παράδοξο όμως είναι ότι η εκδήλωση δηλώνεται ότι «οργανώνεται ως ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ», δηλαδή από έναν άλλο φορέα, πέραν των Οικολόγων Πρασίνων !
Για την ώρα αγνοώ το κατά πόσο αυτή η πρακτική συνιστά έκφραση ταπεινότητας εκ μέρους της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ, φιλοφρόνηση προς τον Τρεμόπουλο από τους παραστεκάμενούς του ή αυτοαναγόρευση των ΟΠ σε παράγοντες επηυξημένου κύρους, παρά τις επιταγές του δημοκρατικού διαλόγου περί ισηγορίας. Θα ήθελα να ελπίζω να συμβαίνει το πρώτο, αν και πιστεύω το τρίτο ως πιθανότερο.Και τούτο γιατί μέσα στο πλαίσιο των Πρασίνων της Ευρώπης, οι εξελίξεις δείχνουν την ανάπτυξη ενός πρωτοφανούς παραγοντισμού και τη διαμόρφωση μιας «ακατέργαστης»πολιτικής θεωρίας, που στόχο έχει την διευρυμένη εξουσία της σημερινής πλειοψηφικής ομάδας.
Μια ιδιαίτερη δήλωση αυτής της εξέλιξης εμπεριέχεται στο άρθρο του Κον Μπεντίτ «Ας εφεύρουμε μαζί ένα νέο πολιτικό συνεταιρισμό», που δημοσιεύθηκε στον δικτυακό τόπο της ppol.gr Το άρθρο αυτό επιχειρεί να πει κάτι εξαιρετικά ρηχό και αδέξιο, ως κριτική στο παραδοσιακό «κομματικό μοντέλο», που κυριαρχεί κυρίως στην Αριστερά . Στην ουσία προσπερνάει εύκολα και αβασάνιστα το θέμα του «κομματικού πατριωτισμού», που δυνάστευσε και εξακολουθεί να δυναστεύει τις κοινωνίες των πολιτών, που δημιουργεί δομές «πολιτικής εφόδου» για την κατάληψη της εξουσίας και αποθεώνει την ημετεροκρατία. Και σε τελική ανάλυση ο Κον Μπεντίτ υιοθετεί το μοντέλο των μεγάλων περιβαλλοντικών οργανώσεων, που συγκροτούν έναν απλό διοικητικό μηχανισμό περιστοιχιζόμενο από «συνδρομητές», «εθελοντές», «υποστηρικτές» κλπ. Σύμφωνα με την ανάλυση του , όλοι αυτοί οι «χύμα» διαβουλευόμενοι και μη απαρτίζοντες μια συγκεκριμένη «οργανική δομή», θα ψηφίσουν μια ημέρα των ημερών για ένα «αυτόνομο οικολογικό πολιτικό υποκείμενο» - αγνώστων λοιπόν στοιχείων, λέω εγώ....
«Καλώ να δημιουργηθούν παντού «όμιλοι Ευρώπη-Οικολογία 22 Μάρτη», γράφει ο Κον Μπεντίτ.Να μια υπόθεση καθόλου άγνωστη σε μας τους Έλληνες, που βιώσαμε την εκλογή του Γ.Παπανδρέου ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ το 2004 με τον «δημοκρατικό μηχανισμό των 1.000.000 e-mails». Αυτόν που πέρασε στην ιστορία ως απλή χορήγηση δακτυλιδίου υπό του αποχωρούντος Προέδρου.....

ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ




Τα είπαμε στην προηγούμενη ανάρτηση (8.4.2010) για την Goldman Sachs, τώρα περνάμε στη "δική μας" ΚΛEFTOBANK . Με βάση συγκλίνουσες πληροφορίες περί τηλεφωνικής "τραπεζικής παρενόχλησης" πολιτών όσον αφορά την εξόφληση χρεών ή την υπόδειξη "ευκαιριών" από υπαλλήλους τραπεζών, ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 1.4.2010) προέβη εις συγκεκριμένην κατηγοριοποίησιν θεμιτών αντιδράσεων έναντι των τραπεζικών κρούσεων. Τα πρόσωπά του (κύριος Παπαδόπουλος, υποψήφιον θύμα και κυρία Αγκαθούρα, υποψήφιον ζόμπυ) είναι απολύτως φανταστικά, πάσα δε ομοιότης αυτών με υπαρκτά πρόσωπα είναι τυχαία. Εξυπακούεται ότι οι κατωτέρω μορφές αντιμετώπισης των τραπεζικών οχλήσεων (Προειδοποιητική, σαδομαζοχιστική, ορθολογιστική, gay activist κλπ)επιδέχονται εμπλουτισμόν και περαιτέρω ανάπτυξιν




ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ


- Ο κ. Παπαδόπουλος;- Εξαρτάται.- Τι εννοείτε «εξαρτάται»;- Από το ποιος τον ζητεί.- Συγγνώμη, αυτό δεν είναι το τηλέφωνο του κ. Παπαδόπουλου;- Πιθανότατα. Ποιος τον ζητεί;- Αγκαθούρα. Από την Kleftobank.- Τότε δεν είμαι ο κ. Παπαδόπουλος.- Μπορώ να μιλήσω στον κ. Παπαδόπουλο;- Αμα θέτε, εγώ θα σας εμποδίσω;- Με συγχωρείτε, τι συμπεριφορά είναι αυτή;- Αν ξαναπάρεις, να δεις που θα την έχω χειροτερέψει.
ΣΑΔΟΜΑΖΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ


- Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ.- Ο ίδιος.- Από την Kleftobank τηλεφωνώ, κύριε Παπαδόπουλε, Αγκαθούρα.- Α, υπέροχα.- Σχετικά με το δάνειό σας.- Ναι, τι έπαθε;- Εχετε καθυστερήσει 6 ημέρες την πληρωμή του.- Και μία σήμερα 7.- Πότε υπολογίζετε ότι θα μπορέσετε να καταθέσετε το ποσό;- Οταν το καταθέσω, θα το δείτε στον υπολογιστή σας.- Πρέπει να μου πείτε μια ημερομηνία.- Δεν θέλω να σας πω. Θα το δείτε κατατεθειμένο.- Με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι αυτή συμπεριφορά.- Βρε, άντε μου στο διάολο, που θα μου μάθεις και συμπεριφορά, αλογομούρα.- Η συνομιλία μας, κύριε Παπαδόπουλε, καταγράφεται και θα μεταβιβαστεί στους υπεύθυνους.- Και πώς θα τους πεις ακριβώς, κούκλα μου: «Με είπαν καριόλα στο τηλέφωνο, επειδή κάνω το επάγγελμα μιας καριόλας»; (κλείσιμο)
ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ


- Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ.- Ο ίδιος.- Αγκαθούρα από την Kleftobank.- Αριθμό ταυτότητας και πατρώνυμο, παρακαλώ;- Για ποιον λόγο;- Γιατί σκοπεύω να σας κάνω μήνυση, κυρία Αγκαθούρα. Για παρενόχληση.- Δεν είμαι υποχρεωμένη να σας δώσω τα στοιχεία μου.- Δεν είμαι υποχρεωμένος τότε να σας απαντήσω. (κλείσιμο)
ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ


- (Απαντάμε στο κινητό, έχοντας δει το νούμερο τηλεφώνου), Ψησταριά το «Ωραίο Λιόπεσι», λέγετε;- (Το κλείνει η Αγκαθούρα, σαστισμένη.)
GAY ACTIVIST ANTIMETΩΠΙΣΗ


- Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ;- Ο ίδιος.- Αγκαθούρα από την Kleftobank.- Aχ, κυρία Αγκαθούρα μου, συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σας μιλήσω τώρα γιατί ....θηλάζω και είμαι μπουκωμένος.
ΝΤΑΝΤΑΪΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ


- Ο κ. Παπαδόπουλος;- Ναι;- Ο κ. Παπαδόπουλος;- Ναι;- Με ακούτε, κύριε Παπαδόπουλε;- Οχι.
ΚΑΨΩΜΕΝΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ


- Ο κ. Παπαδόπουλος;- Σας ακούω.- Αγκαθούρα από την Κleftobank.- Καλησπέρα, κυρία Αγκαθούρα, σας περίμενα.- Εγινε κάποια κατάθεση μήπως;- Αχ, δυστυχώς, δεν πρόλαβα.- Αύριο θα τα καταφέρετε;- Να σας πω, τι φοράτε αυτή τη στιγμή;- Συγγνώμη;- Θα ήθελα να πάρετε το ακουστικό και να το ακουμπήσετε πάνω σας και σιγά-σιγά να το κατεβάσετε προς τα κάτω και μετά, με μία κίνηση, αργή, αλλά σταθερή, με τρυφερότητα και δυναμισμό συνάμα, να το σπρώξετε μέσα σας.- Πώς μιλάτε έτσι, κύριε Παπαδόπουλε;- Δεν είμαι ο Παπαδόπουλος, αλλά σε άναψα πουτανίτσα, ε;

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

ΔΥΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOLDMAN SACHS


Η Τράπεζα Γκόλντμαν Σακς δημιουργήθηκε το 1869 και κραταιώθηκε τόσο πολύ στην Αμερική, ώστε ένας οικονομολόγος όπως ο Τζων Κένεθ Γκάλμπραιηθ να παίζει μαζί της με τον λογότυπο του δολλαρίου (in god we trust – in Goldman Sachs we trust) και να της αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο βιβλίου. Στην Ευρώπη η εν λόγω φίρμα διακρίθηκε για τις ανιδιοτελείς προσεγγίσεις της σε πτωχεύουσες οικονομίες μέχρι του σημείου να χαρακτηρισθεί ως «βαμπίρ» από τη Λιμπερασιόν.Οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να εντρυφήσουν στο μπλογκ του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου για πιο ολοκληρωμένες πληροφορίες , όμως εδώ θα άξιζε η κατάθεση μιας «ποδοσφαιρο-λογικης» προσέγγισης της περίπτωσης που εξετάζουμε....
Γράφει λοιπόν ο Κωνσταντακόπουλος :
"Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο; Τι θα έκαναν οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή; Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας : Με το ένα χέρι κερδίζει δισεκατομμύρια από τις “συμβουλές” της και τη διαχείριση του χρέους.Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεωκοπία της Ελλάδας.............»

Η δεύτερη προσέγγιση της Γκόλντμαν Σακς, από άγνωστη πηγή του Διαδικτύου, θυμίζει κάτι από τις ανατολίτικες ιστορίες για τον Χότζα, αλλά είναι επίσης δηλωτική μιας «αετονύχικης» νοοτροπίας.Λέει λοιπόν η ιστορία:
«Ο Billy πήγε στο Τέξας και αγόρασε από ένα αγρότη ένα γάιδαρο έναντι ποσού $ 100.Ο αγρότης πήρε τα λεφτά και συμφώνησε να του παραδώσει τον γάιδαρο την επόμενη μέρα. Την επόμενη μέρα ο αγρότης του είπε, 'Συγνώμη κε Billy αλλά δυστυχώς ο γάιδαρος ψόφησε."Ο Billy απάντησε, "Τότε δώσε μου πίσω τα $ 100 που σου έδωσα.' Ο αγρότης είπε, 'δεν μπορώ να το κάνω, γιατί ήδη τα έχω ξοδέψει.' Ο Billy είπε, 'Εντάξει, τότε δώσε μου τον ψόφιο γάιδαρο.'Ο αγρότης ρώτησε, 'Τι θα τον κάνεις;' Ο Billy απάντησε, "θα τον βγάλω σε λοτταρία.' Ο αγρότης του είπε με μια δόση ειρωνείας, 'Αποκλείεται να βγάλεις σε λοταρία ψόφιο γάιδαρο.' O Billy απάντησε 'φυσικά και μπορώ, απλά δεν θα πω σε κανένα ότι είναι ψόφιος.'Ένα μήνα αργότερα ο αγρότης βρέθηκε ξανά με τον Billy και ρώτησε. ' Τι έγινε με τον ψόφιο γάιδαρο;' 'Τον έβγαλα σε λοταρία» - του είπε ο Billy. «Πούλησα 500 λαχνούς προς δύο δολάρια τον ένα και κέρδισα $ 998 μείον 100 που σου είχα δώσει, μου έμειναν καθαρά $ 898». Καλά κανένας δεν παραπονέθηκε;», ρώτησε ο αγρότης. O Billy απάντησε, ' Μόνο ο τύπος που τον κέρδισε, και για να μην φωνάζει του έδωσα πίσω τα δύο του δολάρια!

Ο Billy τώρα δουλεύει στη Goldman Sachs.....

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ




«Η Τέχνη, η Ελευθερία, η Δόξα σβήσανε
μα η φύση είναι πάντα ωραία»
«Το προσκύνημα του Τσάϊλντ Χάρολντ», δεύτερο άσμα, στροφή 87

Ο Λόρδος Βύρων, κατά κόσμον Τζωρτζ Γκόρντον, έζησε τη μικρή αλλά περιεκτική ζωή των 36 χρόνων(1788-1824) σε μια περίοδο «επιτάχυνσης της ιστορίας», με μεγάλα ιδεολογικά άλματα αλλά και πισωγυρίσματα, με κύριο χαρακτηριστικό την αμφισβήτηση της «φεουδαρχικής τάξης πραγμάτων» και την ανάδυση ενός Δημοκρατικού Ανθρωπισμού।Αγάπησε το αττικό τοπίο, αποθανάτισε τα ηλιοβασιλέματα της Αθήνας, κατήγγειλε την αρπαγή των μαρμάρων του Παρθενώνα από τον Έλγιν।Συμμετείχε στο Ρωμαντικό κίνημα και όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στις τυραννίες της εποχής, για να πεθάνει τελικά στο πολιορκημένο Μεσσολόγγι στις 19 Απριλίου, στο μέσο μιας εκστατικής άνοιξης που έκανε τον Σολωμό να στιχουργεί : «Όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει»....
Γι αυτόν τον κορυφαίο φιλέλληνα, που αγαπούσε την Ελλάδα χωρίς να παραβλέπει τα ελαττώματά της , Η ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ και ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ BYRON οργανώνουν εκδήλωση την Τρίτη, 13 Απριλίου, ώρα 19।30, στη «Στοά του Βιβλίου», Πεσμαζόγλου 5. Θα μιλήσει ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας και οι Πανεπιστημιακοί Θεοδόσης Πελεγρίνης και Πέπη Ρηγοπούλου, ενώ ποιήματα του Βύρωνα θα ερμηνεύσουν οι Γιάννης Βόγλης και Μάνια Παπαδημητρίου. Ιδιαίτερη αφορμή για την εκδήλωση δίνουν τα 200 χρόνια από το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα, που αποτέλεσε μια σημαντική ώθηση για την δημιουργική του πορεία.Απόδειξη οι αναφορές του στη σκλαβωμένη πόλη της Παλλάδος στις σημειώσεις του για το «Τσάϊλντ Χάρολντ»:
«Πέρα από τη μαγεία που ασκεί το όνομα, και όλους τους συνειρμούς που θα ήταν δασκαλίστικο και περιττό να απαριθμήσει κανείς, οι ιδιες οι συνθήκες στην Αθήνα αρκούν για να την κάνουν τη μεγάλη αγάπη κάθε ανθρώπου που αγαπά την τέχνη ή τη φύση. Το κλιμα,εμένα τουλάχιστον, μου φάνηκε μια ατέλειωτη άνοιξη....»

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

ΚΑΤΟΠΙΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ .....



ΝΕΑ, 6 Απριλίου 2010 : ΒΑΡΥΣ ΦΟΡΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ : 3 νεκροί και 10 τραυματίες από εκρήξεις βεγγαλικών

Σε κεντρική πλατεία του Ναυπλίου στέκομαι για να παρακολουθήσω τη Λειτουργία της Ανάστασης। Πλησιάζει η ώρα 12, οι κροτίδες αυξάνονται γεωμετρικά, ο χώρος όλο και περισσότερο προσομοιώνει πεδίο βολής, οι καπνοί φουντώνουν, μερικές από τις κροτίδες είναι πιο ηχηρές και από βόμβες. Οι παπάδες που εμφανίζονται στην εξέδρα της τελετής φαίνεται ότι πάνε να πουν κάτι ή λένε κάτι, όμως αυτό κάθε άλλο παρά ακούγεται. Και τελικά αποχωρούν, αφήνοντάς με σε κατάσταση απορίας : Αποτελεί αυτό δήλωση διαμαρτυρίας, ή μήπως οι άνθρωποί μας πρόλαβαν να πουν το «Χριστός ανέστη» στα γρήγορα , για να διαφύγουν άρον άρον στη συνέχεια;


Μερικά από τα θρησκευτικά έθιμα – ή μάλλον έθιμα που σχετίζονται με τις συνήθειες των θρησκευόμενων – προκαλούν την απέχθεια οποιουδήποτε ανθρώπου με στοιχειώδη πολιτισμό.Οι Μωαμεθανοί που αυτομαστιγώνονται ή οι Χριστιανοί της Λατινικής Αμερικής και των Φιλιππίνων (;) που «σταυρώνονται», αποτελούν οπωσδήποτε θέματα μιας ψυχαναλυτικής επισκόπησης - για τη διάγνωση των πιθανών σχέσεων μεταξύ του ορατού μαζοχισμού και κάποιου αδιόρατου και αδήλωτου σαδισμού. Όμως οι παρ’ ημίν αναστάσιμοι σαματάδες, εκτός από προσωπικές έχουν και «περιβαλλοντικές» επιπτώσεις ! Κι ακόμη θέτουν το ερώτημα : Πως είναι δυνατόν αυτοί οι σαματάδες να είναι συμβατοί με την ευσέβεια, την κατάνυξη, την πραότητα και τους «χαμηλούς τόνους», που γενικώς διακηρύσσει η χριστιανική θρησκεία;
Τα έθιμα είναι οπωσδήποτε στοιχεία της ελληνικής μας ταυτότητας, όμως τίποτε δεν είναι υπεράνω κριτικής।Γι αυτό και μπορούμε να αξιώνουμε την έξωσή τους από τις συλλογικές πρακτικές, όπως ακριβώς μπορούμε να αξιώνουμε την λελογισμένη «αναβίωση» κάποιων άλλων εθίμων – σε σχέση με αυτήν που κατά καιρούς μας λανσάρεται .Γενικώς, οι αναβιώσεις εθίμων δεν μπορούν να υπηρετούν το τουριστικό θεαθήναι. Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιες ψευτοαναβιώσεις υπονομεύουν τις τοπικές κοινωνίες και θρυμματίζουν τα στοιχεία της μεταξύ τους συνοχής. Ο «τουριστολόγος» - πανεπιστημιακός Πάρις Τσάρτας εκθέτει μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση τουριστικοποίησης και αποδυνάμωσης εθίμου, αναφερόμενος στη Φουεντεράμπια της Βασκικής Ισπανίας ......



Στον ουρανό του Ναυπλίου, μια ώρα μετά τη Λειτουργία της Ανάστασης, εμφανίζεται ένα φωτεινό αντικείμενο, που δεν είναι άστρο ή αεροπλάνο.Το περιεργαζόμαστε κάποιοι, παρακολουθούμε την ελαφρά βορειοανατολική του κίνηση, την καθ’ύψος άνοδό του.Δεν μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο, δεν μοιάζει με κάτι γνωστό....Την άλλη ημέρα στο Λεωνίδιο ,η απορία μας λύνεται : Το φωτεινό αντικείμενο είναι αερόστατο.Που ακολουθεί ένα άλλο πασχαλιάτικο έθιμο, αυτή τη φορά πολιτισμένο, ήπιο, φιλικό με την κοινωνία, με χαρακτηριστική ανάταση προς τον ουρανό.Το αερόστατο που είδαμε ήταν ένα από τα πολλά πολύχρωμα αερόστατα, που ανυψώνονται με έναν ευφυή μηχανισμό από τους κατοίκους της πόλης! Όσον αφορά την πόλη του Λεωνιδίου, αυτή είναι απερίγραπτα πεντακάθαρη , τόσο ώστε μου εγείρει σύνδρομο αποσυμπίεσης : Ως Κυψελιώτης, αισθάνομαι αδύναμος στο να εκτεθώ σε τόσο μεγάλη δόση νοικοκυρωσύνης, «α-βανδαλισμού», «αθικτο-πινακίδων»। Σχεδόν ζαλίζομαι....



Και να’ ταν μόνο αυτό.... Μεσημεριάτικα το Πάσχα ακούμε δημοτική μουσική να έρχεται από τον περίγυρο του Δημαρχείου και προστρέχουμε.Ο Δήμαρχος είναι μπροστά από ένα μπουφέ, χαιρετάει δια χειραψίας τους πάντες και προσφέρει κοψίδια και κρασί.Μήπως είναι πρόωρη προεκλογική καμπάνια; Όχι βέβαια : Ο άνθρωπος εκλέγεται επί 28 συναπτά έτη , δεν έχει χρείαν εφέ και άλλων κόλπων...

Όπως δηλαδή έχουν διάφοροι υστερόβουλοι της περιόδου που διανύουμε.....Λόγου χάρη ένας μεγαλοπαράγων της αγοράς, μεγαλοεισαγωγέας προφανώς, που πρόσφατα έκανε την πιο μαυραγορίτικη δήλωση όλων των εποχών σε καθημερινή εφημερίδα : «Τα ξένα κρέατα είναι όχι μόνο φτηνότερα αλλά και καλύτερα των ελληνικών», είπε ο κύριος... Τι ασχετοσύνη, τι υποτίμηση της συλλογικής νοημοσύνης, της απλής ιδέας ότι τέτοιες γενικές συγκρίσεις δεν είναι εφικτές και μάλιστα "καθαρές" - τουλάχιστον στη συγκεκριμένη συγκυρία.....
ΥΓ
Η φωτογραφία είναι του Κώστα Στοφόρου.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

"ΠΑΙΔΙΚΗ" ΛΟΓΙΚΗ


Ένα εξάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του:

- Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;

Ο πατέρας, φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:

- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας. Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει τις εργασίες που πρέπει να γίνουν. Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας. Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.
Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούεικλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί.. Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνη τη μητέρα του να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους...πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!

Παρ’ όλα αυτά, αποφασίζει, να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:

- Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;- Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;
- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται,
το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη,
η κοινή γνώμη κάνει την πάπια,
και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!!