Λ. Αξελός : Η κατά Αντόνιο Γκράμσι ανάγκη της ηθικής νομιμοποίησης

  

Θεοί μέν γάρ μελλόντων, ἄνθρωποι  δέ γιγνομένων, σοφοί δέ προσιόντων αἰσθάνονται. 

Φίλοστρατος

Η νίκη των υπό την ευρεία έννοια αντιμνημονιακών δυνάμεων στις 6 Μαΐου 2012, σφραγισμένη από την σαφή άνοδο της μαχόμενης Αριστεράς, διαμόρφωσε ένα νέο θετικό πλαίσιο στον «καθόλου συσχετισμό δυνάμεων», ανακόπτοντας, όχι όμως ανατρέποντας, το καθεστώς της «διαχρονικής ήττας» που έχουν υποστεί σε όλη την σφαίρα του δημόσιου και ιδιωτικού βίου οι λαϊκές δυνάμεις και κατ’ επέκτασιν και η κοινωνική Αριστερά.

Αντιμετωπίζοντας ρεαλιστικά το ενδεχόμενο οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να βρεθούν στην κυβέρνηση, η έγνοια μου επικεντρώθηκε στο κατά πόσον η υπαρκτή σημερινή Αριστερά μπορεί να αναδειχθεί όχι απλώς σε πρώτη, αλλά σε ηγεμονική/ηγεμονεύουσα δύναμη.

Γι’ αυτό το κομβικής σημασίας ζήτημα πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί. Αποφεύγοντας τα διανοητικά «πέρα-δώθε», θέλω να σταθώ σε κάποιες επισημάνσεις του Αντόνιο Γκράμσι, που δεκαετίες με προβληματίζουν και που η παρούσα συγκυρία αναδεικνύει με τρόπο δραματικό.

Αξιωματικά και χωρίς αξιώσεις τεκμηρίωσης, λοιπόν, θα σταθώ σε αυτό που είναι και που θα αποτελέσει – κατά την γνώμη μου – κεντρικό στρατηγικό μας πρόβλημα.

Ο Γκράμσι, ως γνωστόν, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού του βίου έγκλειστος. Σε αυτό το μακρύ ταξίδι του μέσα στις φασιστικές φυλακές, είχε μια μοναδική πολυτέλεια· τον χρόνο να στοχαστεί και να επαναστοχαστεί πάνω στα ερωτήματα που έθετε η ήττα της καθόλου Αριστεράς από τον φασισμό και να συνειδητοποιήσει τα όρια ενός coup d’état ακόμα κι όταν αυτό έχει αριστερή νομιμοποίηση.

Ήταν αυτό που βαθύτατα τον προβλημάτισε και που τον οδήγησε ύστερα από βασανιστικές διανοητικές διαδρομές να θέσει ένα κεντρικό ζήτημα που δεν το έθεσε κανένας άλλος μάχιμος κομμουνιστής ηγέτης με τους ίδιους όρους και την ίδια καθαρότητα. Ο Γκράμσι, με τον ιδιότυπο δικό του τρόπο έκανε σαφές ότι οι μητροπολιτικές κοινωνίες, ως κατεξοχήν πολύπλοκες δεν μπορούν να ανατραπούν με «απλή έφοδο στην εξουσία». Μας δίδαξε δηλαδή ότι δεν μπορείς να κάνεις μίαν υπέρβαση του υπάρχοντος εάν τυχόν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύπλοκο είναι. Εάν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, πόσο πανούργος, πόσο επιτήδειος και πάνοπλος είναι ο αντίπαλος. Ως εκ τούτου, η απλή έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα, αν και μπορεί να γίνει, είναι ανεπαρκής.

Δεν είναι στραβός ο γιαλός

Ήττα και ξερό ψωμί….

Η ήττα έχει κάποτε  «ρελατιβιστικό» χαρακτήρα, δηλαδή είναι ήττα σε σχέση με κάποια επιδίωξη του ηττηθέντος. Από αυτή την άποψη  είναι σαφές ότι ορισμένα άτομα  του ΣΥΡΙΖΑικού χώρου αυτοεξαιρέθηκαν της ήττας, έχοντας από καιρό  βάλει  ως κύρια επιδίωξή τους  τη δημιουργία  μιας ισχυρής  αριστερής αντιπολίτευσης….

Εμείς όμως οι υπόλοιποι, που συνταχθήκαμε με την ελπίδα ως τα μπούνια και  αγωνιστήκαμε για μια νέα κυβέρνηση, προφανώς θα πρέπει να πούμε την ήττα –ήττα, κατά πως λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη…Όμως δεν  θα  παραλείψουμε   να πούμε ότι ήταν μια ήττα που ακολούθησε έναν ωραίο και έντιμο αγώνα, ενάντια σε μια  απίστευτη, πολλαπλή, πανάθλια , εγχώρια και αλλοδαπή υπονόμευση.

Οι αντίπαλοί  μας  αξιοποίησαν στο έπακρο διάφορες απολυτοποιήσεις και μυθοποιήσεις :  Η ευρωζώνη= ζώνη προνομιακής ανάπτυξης, το Μνημόνιο = κοινή μοίρα των τεμπέληδων του ευρωπαϊκού νότου,  ευρώ=το περιούσιο νόμισμα, δραχμή =λάκκος των λεόντων, Ευρωπαϊκή Ένωση= η μοναδική ανιδιοτελής  διακρατική συλλογικότητα που εγγυάται τον παράδεισο … Ενώ από την άλλη πλευρά οι αντιευρωπαϊκές απλοϊκότητες του ΚΚΕ προκαλούσαν μια επικίνδυνη σύγχυση, ο δικός μας «κριτικός ευρωπαϊσμός» είχε  μικρά περιθώρια χρόνου και μικρές επικοινωνιακές δυνατότητες για να προωθήσει μια συνετή  αντιμετώπιση του διεθνούς περιβάλλοντος  της χώρας, χωρίς κομφορμισμούς, αγκυλώσεις και στερεότυπα…

Μαζί με τα ισχυρά διεθνή οικονομικά συμφέροντα και τους εγχώριους ντελιβεράδες ή μικρόνοες, στο εγχείρημα της  αντιμετώπισης  του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε ρόλο  και ένα βασικό πολιτικό στοιχείο,  που θεωρείται ως αφέλεια  στους χώρους της συμβατικής πολιτικής αλλά είναι πάντα εν δράσει και αναγνωρίζεται από τον καθένα ….Το στοιχείο αυτό  ήταν  ο  «φθόνος» :  Ο  φθόνος απέναντι στην εκτόξευση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ο φθόνος απέναντι στη νεανικότητα του επικεφαλής και στην ποιότητα του λόγου του, ο φθόνος μπροστά στη πιθανότητα της κυβερνητικής διαχείρισης   από μη δόκιμα πρόσωπα …

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια

 Σε αυτό το στίχο του Ανδρέα Εμπειρίκου παρέπεμπε  ο  χθεσινοβραδινός λόγος του Αλέξη Τσίπρα στην Ομόνοια :  Λόγος μεστός από νοήματα, πρόκληση και πρόσκληση  στον μεγάλο  αλλά μέχρι στιγμής ακάλυπτο ή παραγκωνισμένο  χώρο   του πατριωτισμού   και της  ευρείας, κοινωνικής Αριστεράς. Χώρο που στέκεται   σε κριτική εγρήγορση και ορθώνεται πλέον   μπροστά στην επέλαση της μαύρης  προπαγάνδας – αλλά και της  «μαυρειδερής» :   Δηλονότι αυτής που αρπάζεται από το  «κάτι» και το  «κάποτε», το ενδεχομένως μεγάλο αλλά πάντως λιλιπούτειο σε σχέση με την απειλούμενη μπανανιοποίηση της χώρας, για να επιληφθεί  της τιμωρίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ….   

Ενώ  οι «συνιστώσες» του ΔΝΤ, των γερμανικών Financial Times, της Ντόρας Μπακογιάννη, του Τζήμερου, των Καραμανλικών,των νεοδημοκρατών ακροδεξιάς εσοδείας,   των Ευρωπαίων  φροντιστών  της γερμανικής τάξης πραγμάτων, των οικολογούντων υπό την  επιτροπεία του Κον Μπεντίτ , συγκλίνουν στην προώθηση της  βλακώδους  «σωτηριο-λογίας»  που εξυπηρετεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο,   ενώ παρουσιάζεται ως  ante portas η  μεταστροφή    της Τρόϊκας  συναρτήσει και  των διαπραγματευτικών ικανοτήτων του κ. Σαμαρά(!),  οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ-EKM εγκαλούνται για την όποια  διαφορετικότητα εξωτερίκευσαν ή εξωτερικεύουν …

Σε όλα αυτά απαντάμε :   Εδώ και τώρα η μάχη, εδώ και τώρα  το όχι  στα μνημόνια ! Για να πάρουν τα όνειρα των αγανακτισμένων εκδίκηση !    Για επιβίωση και  εθνική  αξιοπρέπεια !  

Από το ΛΑΟΣ έρχεται και στη κορφή Αειφόρος Ανάπτυξη….

Στη σημερινή  Ναυτεμπορική http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2194041 κοινοποιείται η μετακίνηση του κ. Γιώργου Κωνσταντινόπουλου, υποψήφιου του  ΛΑΟΣ  στις εκλογές της  6^ης  Μαϊου, στη Νέα Δημοκρατία….

Είπε ο κ. Κωνσταντινόπουλος σε δήλωσή του :

«Στις δύσκολες στιγμές που περνά η Πατρίδα μας, η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και το ευρώ , είναι εθνική υπόθεση. Αυτή την προοπτική υπηρετεί η Νέα Δημοκρατία και γι αυτό ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του Αντώνη Σαμαρά για ένα ισχυρό Ευρωπαϊκό Πατριωτικό Μέτωπο. Μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε την έξοδο από την κρίση και την αειφόρο ανάπτυξη με σεβασμό στην οικολογία».

Δύο ενστάσεις σε όλα αυτά : Είναι σεβαστό  το δικαίωμα του καθενός να αλλάζει άποψη έστω και τη τελευταία στιγμή, όμως  πρέπει να μην μπερδεύει τους άλλους που εμπλέκονται στο πολιτικό παιχνίδι. Στη προκειμένη περίπτωση , είναι απολύτως χρήσιμη η    ντιρεκτίβα που ίσχυε παλαιόθεν  για την περίπτωση της γυναίκας του Καίσαρα  : Να μην είναι μόνο τίμια, αλλά και να φαίνεται !  Γι αυτό  στη περίπτωση ενός μετακινούμενου, δεν αρκεί το να  είναι  έντιμα μετακινούμενος και έντιμα πεισμένος για την «άλλη» άποψη, αλλά πρέπει και να το δείχνει στη πολιτική πιάτσα. Όμως  αυτό προφανώς δεν μπορεί να το δείξει ο κάθε κ. Κωνσταντινόπουλος, όταν επικρέμαται η υποψία της υπόγειας συναλλαγής , που δεν μπορεί ούτε να αποδειχθεί αλλά ούτε και να διαψευστεί, μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό μικροπεριβάλλον των ελάχιστων ωρών ως την κάλπη….

Η δεύτερη ένσταση στα λεγόμενα του κ. Κωνσταντινόπουλου, γνωστού  και ως ζωόφιλου,  αφορά  τα λεγόμενά του περί αειφόρας ανάπτυξης…Αυτός ο συνειρμός  Σαμαράς + έξοδος από την κρίση   + αειφόρος  ανάπτυξη (με οικολογία παρακαλώ !) είναι ό,τι πιο αχταρματζίδικο  κυκλοφόρησε τη τελευταία εβδομάδα !  Η χρήση  της αειφόρας ανάπτυξης για να διανθιστεί μια   αμφιλεγόμενη  πολιτική συμπεριφορά,  δεν κάνει καλό ούτε  στην πολύπαθη έννοια αλλά ούτε και στη πειστικότητα της  ιδεολογικής μεταστροφής  του λεγάμενου…   

Οι πνιγμένοι πιάνονται από τα μαλλιά τους, δηλαδή από τρίχες…..

Διαισθάνονται τον εκλογικό πνιγμό τους, αδυνατούν να εξηγήσουν τις απίθανες μεταστροφές  του Προέδρου τους, επιχειρούν συστηματικά να κάνουν το «μαύρο» μνημόνιο ημίλευκο και  στη συνέχεια λευκό, επιστρατεύουν την ομοιοπαθητική  για να μπορέσουν στη μετά τη 17 Ιουνίου εποχή να συνταγογραφήσουν  τη παραπέρα καταβύθιση μισθών, συντάξεων, προνοιακών απολαυών, οσωνδήποτε  δικαιωμάτων άφησαν στην ελληνική κοινωνία. Η αγωνία τους είναι μεγάλη, γιατί  έρχεται το πολιτικό τους  τέλος και  η αποκάλυψη του  εγκληματικού χατζηαβατισμού στον οποίο πρωτοστάτησαν. Κορυφαίος όλων ο Σαμαράς, μέγας  αρχικολοτούμπας, παθιασμένος να γίνει Πρωθυπουργός αλλά κάθε άλλο παρά ικανός να συλλάβει την αβάσταχτη ελαφρότητα μιας στοχοθεσίας όπως η δική του  :  Που συνδέεται απλά   με ένα πολιτικό «φαίνεσθαι» -   αλλά ούτε κατά διάνοια με τη παραγωγή πολιτικού έργου. Αν η ιστορία πάει κατά τη δική του ευχή, αυτός θα μείνει σε μια θλιβερή υποσημείωσή της, ως ο επικεφαλής  της  πορείας που οδήγησε τη χώρα σε μπανανοποίηση, στο πρώτο προτεκτοράτο επί ευρωπαϊκού εδάφους…

Αλλά η ιστορία «δε θα τους κάτσει», κι αυτό  εντείνει την  αγωνία  τους και προκαλεί  διαρκείς εκκρίσεις ψευδολογίας και μαύρης προπαγάνδας …. Προς το σκοπό αυτό αξιοποιούν το οτιδήποτε : Αξιοποιούν τη περίπτωση Ιφικράτη  Αμυρά,  παρά  την αποδεδειγμένη αποστασιοποίησή του από το ΔΗΚΚΙ και το ΣΥΡΙΖΑ. Αποσιωπώντας ότι στη περίοδο των πλατειών και των αγανακτισμένων,  δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, από όλους τους πολιτικούς χώρους, Δεξιοί και Αριστεροί και οτιδήποτε, προφορικά και γραπτά και ηλεκτρονικά,  ανοιχτά και ξάστερα και ανεπιφύλακτα,  ζητούσαν την άσκηση βίας εναντίον των βιαστών του ελληνικού λαού.

Και τώρα αξιοποιούν την περίπτωση του Νίκου Χανιά, υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ στην Κορινθία στις εκλογές της 6^ης Μαϊου,  ο οποίος χρειάστηκε όλο  το χρόνο μέχρι 6 ημέρες πριν από τις εκλογές, για να καταλάβει τι τρέχει και  να απευθυνθεί   στο κόμμα του λέγοντας : «Είναι αισχρό και ανέντιμο, εκμεταλλευόμενοι την δίκαιη οργή της κοινωνίας, να τζογάρετε το μέλλον μας, ποντάροντας στην ανύπαρκτη πιθανότητα ότι οι δανειστές μας μπλοφάρουν, χωρίς να προτείνετε κάτι για την αντίθετη περίπτωση, όταν μάλιστα γνωρίζετε ότι οι μαξιμαλιστικές και σουρεαλιστικές θέσεις σας δεν ακουμπάνε καν στην πραγματικότητα»….

Η συμπεριφορά του Νίκου Χανιά είναι στη χειρότερη περίπτωση «περίεργη» και ερευνητέα, ενώ στη καλύτερη περίπτωση είναι δηλωτική επιπολαιότητας και ελαφρότητας.  Κι όμως, από αυτή τη πάνω-κάτω συμπεριφορά,  αρπάζεται η μαύρη προπαγάνδα των μνημονιακών, θυμίζοντας τον «κώνωπα επί κέρατος βοός» – σύμφωνα με τον Αισώπειο μύθο :  Προσπαθώντας  να επηρεάσουν τη κοινή γνώμη με ασημαντότητες, που ούτε καν συγκρίνονται  με τα δικά τους ατοπήματα και εγκλήματα…..  

Κριτική υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, από την «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»

Η σημερινή δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ  και για την ακρίβεια ο υπερ-εξαπλασιασμός  της – από το 4,6% στο 30τόσο %, σύμφωνα με διάφορες  δημοσκοπήσεις -  είναι αποτέλεσμα μιας τεράστιας κοινωνικής «πίστωσης» από πολίτες ευρείας προέλευσης και ποικίλων απόψεων ,    πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚικών, Νεοδημοκρατικών, ΚΚΕ και βάλε.  Το κατά πόσο  θα επιτύχει ο χώρος της ευρείας Αριστεράς  με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, να μετατρέψει αυτά τα πολιτικά «δανεικά» σε «αγύριστα», εντάσσοντας τη νέα δυναμική σε ένα χώρο οικείο,  γόνιμο  σε αναζητήσεις  και ικανό για αναθεωρήσεις και αναβαθμίσεις, αποτελεί ένα μεγάλο πολιτικό στοίχημα. Και το  στοίχημα αυτό μπορεί να κερδηθεί, εάν και εφόσον ο χώρος «δουλέψει» χωρίς αβανγκαρντισμό και επετηρίδες. Εάν εμπεδώσει  έναν  πραγματικά ισότιμο  δημοκρατικό διάλογο,  με αμφίπλευρες ανταλλαγές ιδεών και εμπειριών, όχι μόνο διδάσκοντας αλλά και διδασκόμενος….

Η κοινωνική αριστερά που στοιχίζεται σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ,   η κοινωνική δυναμική που καταγγέλλει τη νεοαποικιοκρατία των Μνημονίων και της κινεζοποίησης, συνιστά μια πρωτοφανή πολιτική μετατόπιση. Όμως πρωτοφανής  είναι και η μετατόπιση ανθρώπων του πολιτικού ακτιβισμού, που διαθέτουν συστηματικά διαμορφωμένη άποψη , που είναι  πολιτικά στελέχη..  Τέτοια  περίπτωση είναι η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, γνωστή συνιστώσα του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ (ΜΑΑ), που διαφοροποίησε  πρόσφατα τη θέση της και αποφάσισε να υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ στη μεγάλη μάχη των εκλογών της 17 Ιουνίου.  

Χωρίς φρου-φρου και πολιτικές μεγαλοστομίες, σημειώνει η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ :

«Ο ΣΥΡΙΖΑ και η δυνατότητα αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης συναντιέται με μια πανίσχυρη λαϊκή απαίτηση να μπει πάτος στο βαρέλι, που φωνάζει δεν πάει άλλο, που αναζητά ελπίδα. Είναι ίσως θολή, συχνά σε σύγχυση ή σε αμηχανία, διαθέτει όμως ανυποχώρητο πείσμα και αγανάκτηση…... 

…….Τραπεζίτες, επιχειρηματικοί κύκλοι, εκδοτικά συγκροτήματα, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις του επίσημου πολιτικού συστήματος και κυρίως οι πραγματικοί κυβερνήτες μας, οι δανειστές και οι χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου έχουν ενωθεί στον αγώνα να μην βγει μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα δημιουργήσει προβλήματα στην απρόσκοπτη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών και πιθανά και ανεξέλεγκτες, γι’ αυτούς, ανατροπές…..»

Όλο το κείμενο 

http://enosy.blogspot.gr/2012/06/17.html#more

Η επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ=επίθεση στον ελληνικό λαό….

 Αυτή η  κρίσιμη ώρα των εκλογών της 17 Ιουνίου --- που μπορεί να αποβεί καθοριστική για το κατά πόσο η χώρα θα συνεχίσει να είναι χώρα και όχι χώρος -   δείχνει το ανάστημα του καθενός…. Δείχνει αυτούς που είναι ικανοί να βλέπουν την ολότητα του πολιτικού τοπίου και να προβαίνουν σε συνεκτιμήσεις  στοιχείων και παραμέτρων, δείχνει κι αυτούς που αδυνατούν να δουν πέρα από τα δέντρα ή τα κοτσάνια που τους περιστοιχίζουν…

Το ευτύχημα πάντως είναι ότι πληθαίνουν τα «κρούσματα» των πολιτών με ευθύνη, που ανεξάρτητα από τις μέχρι τώρα πολιτικές τους διαδρομές , κατανοούν την συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία και τις απαιτήσεις της. Που ιδιαίτερα μάλιστα κατανοούν τη «λογική»  πίσω από το αβυσσαλέο μίσος κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια τέτοια ομάδα , 10+1 πολιτών ,γνωστών για τον πολιτικό ακτιβισμό τους, παρεμβαίνει  στο δημόσιο διάλογο και χωρίς να ταυτίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει :

«Δεν είναι δυνατόν να μη παρατηρήσει κανείς πως η επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην ουσία επίθεση στον ελληνικό λαό που τολμά να αντιστέκεται».

Σημειώνουν οι 10+1 :

( Αντώνης Ναξάκης, Μαθηματικός, Κολυμπάρι Χανίων, Βασίλης Βασιλειάδης, Πληροφορικός-Παιδαγωγός, Πύργος Ηλείας,Βασίλης Δημόπουλος, Φυσικός, Πάτρα ,Γιάννης Ρήγος, Μηχ. Μηχανικός, Αθήνα,Ηλίας Γεωργαλής, Οδοντίατρος, Αστακός Αιτωλοακαρνανίας,Νίκος Μπέκης, Φιλόλογος, Βέροια Ημαθίας,Παναγιώτης Ανανιάδης, Γεωλόγος-Θεολόγος, Θεσσαλονίκη,Παναγιώτης Βήχος, Μουσικοσυνθέτης, Αθήνα,Παναγιώτης Μπούρδαλας, Φυσικός-Θεολόγος, Πάτρα , Τάσος Σχίζας, Πολ. Μηχανικός, Πάτρα, + Κώστας Κορδάτος (11.06.12), Μηχανολόγος-Καθηγητής ΤΕΕ, Αγρίνιο Αιτωλοακαρνανίας)  

 «Η προεκλογική περίοδος σχεδιάστηκε και διεξάγεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτραπεί κάθε συζήτηση για την ουσία των μέτρων της 2^ης δανειακής σύμβασης και του μνημονίου.

Ήθελαν και μάλλον το πέτυχαν να μη γίνουν κατανοητές οι συνέπειες των μέτρων (άμεσες και μεσοπρόθεσμες) στους εργαζόμενους και τη χώρα.

Κυρίως ήθελαν να μη φανεί που πραγματικά το πάνε οι δανειστές, αφού όλοι ξέρουν, πολύ περισσότερο οι ίδιοι, πως το ονομαστικό χρέος που συσσώρευσαν στη χώρα δεν πρόκειται να πληρωθεί.»

Συνέχεια του κειμένου

Η πατριωτική Αριστερά στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ

Σε ένα κείμενο υπό τον τίτλο «Για ένα Παλλαϊκό Μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Μαχόμενη Αριστερά»,  ο «Σύνδεσμος Πολιτών Ρήγας»: http://www.antirropondeos.gr

  δηλώνει  τη συμπαράταξή του με τον  ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.  Το κείμενο υπογράφεται από 33   προσωπικότητες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Που  υπογραμμίζουν, μεταξύ άλλων :  

«…….αναγνωρίζουμε ότι η πολιτική δύναμη που παρ’ όλες τις αδυναμίες και αντιφάσεις της κράτησε μια σταθερή, αγωνιστική και ενωτική στάση στη γειτονιά, στο εργοστάσιο, στην πλατεία, στο πεζοδρόμιο, αλλά και στο κοινοβούλιο, απέναντι στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και αυτό το στοιχείο είναι που επικρότησε και ο λαός μας στις εκλογές της 6ης Μαΐου, ανεξάρτητα από τις έντονες επιμέρους θεμιτές επιφυλάξεις του, δίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ ένα σαφές πολιτικό προβάδισμα, επιβραβεύοντάς τον με δυο λόγια γιατί στάθηκε αποφασιστικά στο πλευρό του……

Σε αυτόν τον αγώνα για μιαν ανεξάρτητη, κυρίαρχη Ελλάδα, οργανικό και ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, που πρωταγωνιστής είναι και πρέπει να είναι ο λαός της, σε αυτήν την δύσκολη ναρκοθετημένη πορεία για την συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού-πατριωτικού μετώπου που θα έχει επίκεντρο την καταξιωμένη στους αγώνες μαχόμενη δημοκρατική Αριστερά, δεν περισσεύει κανένας». 

Υπογράφοντες είναι οι  

Αγαμπατιάν Σαρκίς, συγγραφέας/μεταφραστής, Ανδρέου Στάθης, εκδότης/μεταφραστής, Αξελός Λουκάς, συγγραφέας/διευθυντής του περιοδικού Τετράδια, Γερμανός Σάββας, επιχειρηματίας, Γεωργόπουλος Δημοσθένης, οικονομολόγος, Θεριανός Κώστας, εκπαιδευτικός, Καμπερίδου Λήδα, οδοντίατρος, Καραβόλου Ευαγγελία, διοίκηση επιχειρήσεων/υπάλληλος ΟΤΑ, Καραγιαννάκη Μαρία, δικηγόρος, Κοτσαμανίδης Γιώργος, εκπαιδευτικός, Κουτσαφτής Γιάννης, εκδότης, Κουτσομητόπουλος Δημήτρης, τ.αντιπρόεδρος Ο.Γ.Μονάχου, Λέτσιος Δημήτρης, αγρότης, Λουκόπουλος Νεκτάριος, δικηγόρος, Μερτίκας Γιώργος, μεταφραστής/δοκιμιογράφος, Μπακιρτζής Μιχάλης, εκδότης, Μπέκου Αγγέλα, φαρμακοποιός, Μποκόρος Κώστας, logistics ιατρικών μηχανημάτων, Παπασπηλιοπούλου Δάφνη, εκδότρια, Πεφάνη Πωλίνα, μεταφράστρια, Πιπέρη Ελένη, ιδιωτική υπάλληλος, Ριζάς Λευτέρης, εκδότης Monthly Review, Σκούρτη Πηνελόπη, οδοντίατρος, Σμαριανάκη Ηρώ, αρχιτέκτων, Σωτηρίου Πόλα, δημ.υπάλληλος Γ.Γ.Ενημέρωσης, Τσάτσου Γεωργία, φαρμακοποιός, Τύπα Ευθυμία, δικηγόρος, Φωτιάδη Αθανασία, δικηγόρος, Φωτιάδης Γιώργος, φαρμακοποιός, Χατζηπαύλου Θωμαΐς, φαρμακοποιός, Χατζηπαύλου Παύλος, χημικός, Χατζηπαύλου Χριστιάνα, φαρμακοποιός, Χερουβής Γιώργος, ναυπηγός/ μηχανικός 

Όλο το κείμενο των 33

Αβαθής, ως συνήθως…..

  Με το συνηθισμένο γι αυτόν, αβαθές και  ελαφρολαϊκό ύφος, γαρνιρισμένο με ολίγη εξτρεμοσύνη, συνεντευξιάζεται στο ΒΗΜΑ της 10.6.2012 ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ των Πρασίνων :   Φυσικά για να επιτεθεί   εναντίον της μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να σκιαγραφήσει το επερχόμενο χάος, για να πιθανολογήσει ακόμη και επέμβαση του στρατού. Για να υποστηρίξει  ότι «η πλειονότητα του (ελληνικού)πληθυσμού μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες σαν αποδιοπομπαίους τράγους» - αυτοαπαλλασσόμενος από την υποχρέωση να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του :  τόσο σχετικά με το ποια είναι αυτή η «πλειονότητα του πληθυσμού»(με ποιες αναλύσεις ή  ποια γκάλοπ;), όσο και σχετικά  με το ποιοι είναι αυτοί οι  υποτιθέμενοι «πρόσφυγες» και ποια είναι η εννοιολογική σχέση τους με τους λεγόμενους  «λαθρομετανάστες» …

Κατά τα άλλα ο Κον Μπεντίτ δηλώνει ότι βρίσκεται «ανάμεσα», δηλαδή ότι είναι υπέρ μιας ενδιάμεσης  δοσολογίας μνημονίου – κοντολογίς υπέρ του μνημονίου με βαζελίνη…Ακόμη εκτοξεύει μια μπούρδα από εκείνες που γυαλίζουν σαν ιδεολογικές χαντρούλες  στα μάτια κάποιων  Ελλήνων επαρχιωτών – δηλώνοντας  υποστηρικτής ενός «ταμείου κατά των αγριοτήτων» !!!  

Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζει το κομμάτι της συνέντευξης   που αναφέρεται στους Έλληνες Οικολόγους Πράσινους. Εκεί ο Κον Μπεντίτ απορρίπτει το αίτημά τους να τον έχουν στον προεκλογικό τους αγώνα εν είδει πολιτικού σπόνσορα , όντας  (κατά τη δική μου εκτίμηση) δυσαρεστημένος από την καταναγκαστική  -  σταδιακή  μεταστροφή των ΟΠ  σε θέσεις εχθρικότερες προς το Μνημόνιο …Παράλληλα δε προαναγγέλλει τη διάθεσή του να παίξει ένα ρόλο που βρίσκεται   σε «ανώτερο επίπεδο» αλλά  ουδείς  του τον ζήτησε να παίξει – δηλαδή να γίνει μετεκλογικά διαμεσολαβητής μεταξύ όλων των ελληνικών κομμάτων….

Και φυσικά δράττεται της ευκαιρίας να θολώσει τα νερά στην υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας  δηλώνοντας ΕΝΑΝΤΙΟΝ  του Μιλόσεβιτς,  αλλά αποκρύβοντας ότι ήταν ΥΠΕΡ των νατοϊκών βομβαρδισμών…

Όλη η συνέντευξη στο

http://www.tovima.gr/afieromata/elections2012/article/?aid=461637

ΟΨΙΜΩΣ ΠΑΠΑΡΗΓΙΣΑΝΤΕΣ

Πολλοί επιμένουν να κάνουν συσχετίσεις ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ του Οκτωβρίου του 1981 με τον ΣΥΡΙΖΑ του Ιουνίου του 2012. Πρόκειται για συσχετίσεις της πλάκας, από τη στιγμή που συγκρίνουν τον μαξιμαλιστικό και  υπερφίαλο λόγο του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής («Σοσιαλισμός στις 18» κλπ),  με τον απολύτως  γειωμένο, ουσιαστικά αμυντικό και σταθεροποιητικό,  λόγο του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

 Υποθέτω ότι πολλοί   παρακαλούν να ακούσουν από το στόμα του Αλέξη Τσίπρα κάτι που να ηχεί σαν δημαγωγία , όμως οι εμφανίσεις του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ διαψεύδουν αμείλικτα τις προσδοκίες τους για ένα κραυγαλέο πολιτικό οφσάϊτ… Παραδείγματος χάρη οι δηλώσεις του Τσίπρα  κατά την προχθεσινή επίσκεψή του στην ερημωμένη  Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος – την «προσομοιώνουσα» τις συνθήκες  που θα διαμορφωθούν στην ολότητα της χώρας, εάν κυριαρχήσει η  μνημονιακή δικτατορία :  

 "Ξέρουμε ότι αυτή την κατάσταση της ερήμωσης δεν μπορείς να την ανατρέψεις από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν σας λέμε ότι έχουμε το μαγικό ραβδί για να μετατρέψουμε μια νεκρή ζώνη σε έναν τόπο παραδείσου. Έχουμε όμως σχέδιο και κυρίως έχουμε την αποφασιστικότητα να συγκρουστούμε με τα μεγάλα συμφέροντα. Γιατί δική μας έγνοια είναι να δημιουργηθούν συνθήκες και προϋποθέσεις ώστε να παραχθεί πλούτος σ' αυτή τη χώρα"

Πολλοί επισείουν τον κίνδυνο  της «μετανάστευσης» του μεγάλου κεφαλαίου από τη χώρα,  εάν και εφόσον οι επιβαρύνσεις που υποστεί από μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι υπερβολικές. Ο κίνδυνος είναι βέβαια υπαρκτός, εξ ου και η ανάγκη της διαπραγμάτευσης αυτών των επιβαρύνσεων  είναι απολύτως απαραίτητη :  Ο αντιμνημονιακός, αντινεοφιλελεύθερος αγώνας «σε μια και μόνο χώρα», είναι στην εποχή μας πολύ πιο δύσκολος από ό,τι ήταν παλιά ο αγώνας «για σοσιαλισμό σε μια χώρα» …  Όμως το βήμα πρέπει να γίνει, όπου και στο βαθμό που είναι εφικτό, παρακάμπτοντας τον ευρω-χατζηαβατισμό του υποτελούς  δικομματισμού και  αγνοώντας διάφορους  «εκτιμητές»  τέτοιων  εγχειρημάτων που – από δω το πάνε, από κει το  πάνε -  και τελικά τα φορτώνουν με τόσες δυσκολίες για να τα κηρύξουν  από χέρι ατελέσφορα και για να πάνε οι ίδιοι στο σπιτάκι τους….

 Και κάτι τελευταίο,  για κάποιους   οψίμως Παπαρηγίσαντες  που τα βάζουν με τη μεσαία τάξη …Καλό θα ήταν να καταλάβουν ότι η μεσαία τάξη , με τις όποιες αντιφάσεις και παρασιτεύσεις της στο σώμα της κοινωνίας, παραμένει ο σκληρός δίσκος του εθνικού σχηματισμού και   το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνονται  ιδέες  πατριωτικές,  ανθρωπιστικές ,  δημοκρατικές και χειραφετητικές .   Αυτή η μεσαία τάξη, και συγκεκριμένα το τμήμα   της που αγανακτισμένο προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πιστώνει με την πολιτική του ενέργεια,  μπορεί να συμπαραταχθεί με τις δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής για ένα βαθύτερο μετασχηματισμό της ελληνικής και ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Αυτά, καθ’ υπέρβαση του καβαφικού γνωμικού : «Για  Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα»….

Ο Κασιδιάρης και κάτι παράπλευρες απώλειες μνήμης…

 Η βία όταν είναι ορατή και φιλμογραφείται,  προκαλεί ιδιαίτερο δέος. Όσοι έχουμε δει κάποια  «γυρίσματα»  συμπλοκών με κακοποιούς, με ληστείες  σε τράπεζες ή με καταδιώξεις και  αυτοκινητιστικά  ατυχήματα, που έγιναν τελείως τυχαία  από κρυμμένες κάμερες και παίχθηκαν κυρίως σε αμερικανικά κανάλια μέχρι να έλθουν σ’ εμάς, αισθανόμαστε πολύ πιο σοκαρισμένοι από ότι όταν βλέπουμε  κοινά φιλμ με ανάλογες σκηνές …Υποθέτω ότι το ίδιο συνέβη στους τηλεθεατές  του ΑΝΤΕΝΝΑ,  με τη «live»  φασιστική βία του Κασιδιάρη εναντίον Κανέλλης και Δούρου…

Όμως  η  βία είτε φιλμογραφείται είτε όχι, παραμένει βία. Και το τελευταίο διάστημα η δοσολογία της βίας ήταν πολύ μεγαλύτερη  από τη συγκεκριμένη που μας απασχολεί.  Ένα μεγάλο μέρος από αυτή που ασκήθηκε εναντίον των παραγόντων του Μνημονίου, που συμπεριελάμβανε πολύ περισσότερα πράγματα από  την εκτόξευση νερού ή το χαστούκισμα , ΔΕΝ φιλμογραφήθηκε ούτε εικονίσθηκε, αλλά περιήλθε σε γνώση της κοινής γνώμης, χειροκροτήθηκε και δικαιώθηκε. Πολλοί τότε αρνηθήκαμε να βάλουμε δυο πράγματα σε ένα και το αυτό τσουβάλι και  να θεωρήσουμε ως κοινή βία  τη λαϊκή αντιβία εναντίον των προδοτών  που προώθησαν, υπέγραψαν και διεκπεραίωσαν τη καταστροφή της χώρας. Και το ίδιο πιστεύω καλούμαστε να κάνουμε και τώρα : Να μην  θυσιάσουμε το δικαίωμα του λαού  στην αυτοάμυνα και στην αντιβία, στο βωμό  κάποιων γενικών αρχών Δημοκρατίας και  πολιτικού  «καθωσπρεπεισμού». Να μην συνδυάσουμε   την αποδοκιμασία της συμπεριφοράς του Κασιδιάρη ,  με την καθολική άρνηση του δικαιώματος του λαού στην αντιβία,  που είναι μάλιστα συμβατή και με  το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος(120).

Βία από βία διαφέρει, όπως επίσης διαφέρει ο αντιφασισμός από τον «αντιφασισμό» - ιδιαίτερα εκείνων  που έκαναν το κουνέλι ή διατύπωναν επαμφοτερίζουσες  θέσεις    μπροστά στην επέλαση της τροϊκανής συμμορίας .  Γι αυτό και  οι αναλύσεις των τελευταίων για το φασιστικό φαινόμενο ήταν   αβαθείς και επιδερμικές, περιορισμένες συνήθως στον εξορκισμό  του ιού της ξενοφοβίας…  Γι αυτό σπανίως ενδοσκοπούσαν  το κοινωνικό και υλικό υπόβαθρο του εγχώριου φασισμού ,  με τους Κασιδιάρηδες όλων των αποχρώσεων : Την αντικειμενικά προβληματική ετερότητα Ελλήνων και ξένων πληθυσμών(καθ’ υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας της ελληνικής κοινωνίας…), τον φασίζοντα πολιτικό πρωτογονισμό που απέδιδε ευθύνες σε όλο αδιακρίτως το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τον εθνικιστικό ναρκισσισμό που αναδυόταν ως αντίπαλος του  υγιούς Πατριωτισμού…. 

Χρυσορυχεία Χαλκιδικής και η επιστολή ενός Ιερέα

Με τη κυρία Καραβασίλη έχουν ασχοληθεί πολλοί και διάφοροι – μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος, από την εποχή που αυτή μεν δικαζόταν για την υπόθεση του Ασωπού, εμείς δε κάναμε κανονικά μεροκάματα σε ένα κανονικό δικαστικό σήριαλ  ως μάρτυρες, συμπαραστάτες και εμψυχωτές….Σήμερα πάντως η κ.Καραβασίλη , όχι ως συνεσταλμένη πρώην επικεφαλής των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος (που είχε να πει και μια κουβέντα ευγνωμοσύνης στους συμπαραστάτες…) αλλά υπό τον νέο φανταιζί ρόλο της «Ειδικής Γραμματέως Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας»,  υφίσταται  κριτική για την ανάμιξή της  στην υπόθεση των χρυσορυχείων της Χαλκιδικής.

Και μάλιστα μια κριτική αρκετά δηκτική, αν κρίνω από  την  επιστολή που της απευθύνει ο Αρχιμανδρίτης κ.Χριστόδουλος Αγγέλογλου – μετά από προηγηθείσα απάντηση της Καραβασίλη.  

Λέει ο πρώτος στην δεύτερη :  

«σας έθεσα το θέμα του οικονομικού σκανδάλου της μεταβίβασης των μεταλλείων Κασσάνδρας. Στην 7σέλιδη επιστολή σας δεν αναφέρετε τίποτα απολύτως γι’αυτό, και εδώ είναι προφανής ο λόγος σας και πιστεύω όλοι να κατανοούν γιατί δεν θέλετε ούτε κατ’ ελάχιστον να σταθείτε σε αυτό το σημείο…»

«…..όσον αφορά εσάς προσωπικά, γνωρίζετε πολύ καλά τι ακριβώς έχει γίνει με το οικονομικό αυτό σκάνδαλο, διότι αν δεν γνωρίζατε και είχατε σωστή και υγιή νοοτροπία, εφ’όσον εγώ τουλάχιστον σας το ανέφερα εγγράφως και ενυπογράφως και νομίμως, δεν θα το αποσιωπούσατε, θα δείχνατε έστω ελάχιστο ενδιαφέρον να μάθετε, πράγμα που δεν πράξατε…..»

«……Έρχονται λοιπόν αυτοί που πτώχευσαν την Ελλάδα, που υποθήκευσαν το μέλλον των Ελλήνων, που διέσυραν παγκοσμίως την Ελλάδα, που πτώχευσαν τα νοσοκομεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, που έκαναν τους Ελληνες να ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή, να ψάχνουν πού υπάρχει συσσίτιο της Εκκλησίας, να είναι άστεγοι και να κοιμούνται στο πεζοδρόμιο, να αυτοκτονούν κατά χιλιάδες, να ζουν μία κόλαση, και ζητούν από αυτούς τους πολίτες να συναινέσουν να καταστραφεί από τον πάμπλουτο πλέον ιδιώτη και ο τόπος τους στον οποίο ζουν……»

Ολόκληρη η επιστολή του Ιερέα

ΒΑΣΤΑ ΣΥΡΙΖΑ…..

Ο  ΣΥΡΙΖΑ είναι στη μπούκα των κανονιών, κι όμως αντέχει… Ακούω τον Άδωνι στη τηλεόραση να μιλάει για «παιδάκια που θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες της χώρας", ακούω και τον Ψαριανό   -  σε μια αντιπαράθεση με τον Παπαδημούλη - να αποκαλεί τον Τσίπρα   «Καρατζαφέρη της Αριστεράς»…. ΔΗΜΑΡ και Οικολόγοι Πράσινοι, προσφάτως ανανήψαντες από την  υπερκαικατατουμνημονιου άποψή τους,  βάλουν  εναντίον παντός συριζιτού… Τραπεζίτες, παράγοντες του μνημονιακού ευρωπαϊσμού, παραγκωνισμένοι που νομίζουν ότι ο κόσμος πρέπει να ασχολείται μαζί τους, ιστοριομνήμονες ξερόλες που παραγνωρίζουν τη σημασία της ενεστώσας  αποφασιστικής μάχης που δίνει ο λαός ,  όλοι έχουν να πουν ή να κάνουν κάτι περισσότερο – αλλά  εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και ένα «τυπογραφικό λάθος» της εφημερίδας ΒΗΜΑ  που κάνει την δημοσκοπικά δεύτερη ΝΔ να παρουσιάζεται πρώτη, επιστρατεύεται  για τον ίδιο σκοπό, δηλαδή εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ  ….

Μερικοί συγκρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ του 2012 με το ΠΑΣΟΚ του Οκτωβρίου του 1981,όμως το μυαλουδάκι τους φτάνει  μέχρι μια τυπική και επιδερμική συσχέτιση :  Ξεχνάνε το βάρος και το βάθος των πασοκικών συνθημάτων εκείνης της εποχής, ξεχνάνε το σύνθημα «Σοσιαλισμός στις 18 Οκτώβρη», ξεχνάνε το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»…Και επιχειρούν να συγκρίνουν το παρόν, μετριοπαθές αλλά και φιλολαϊκό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, που είναι στη βραχυχρόνια περίοδο- κυρίως και προπάντων- πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας,  με το υπερφίαλο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής….

Σε όλους αυτούς προστίθενται και οι «ανυπόμονοι», που θέλουν εγγυήσεις για τις μελλοντικές συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στα εθνικά ή μεταναστευτικά προβλήματα, στα προβλήματα βαλκανικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας : Που όμως ξεχνούν ότι η χώρα πρέπει πρωτίστως να ζήσει  ως ανεξάρτητη οντότητα, για να πραγματευτεί και διαπραγματευτεί το οτιδήποτε….

Όχι στην εξημέρωση της «Ημέρας περιβάλλοντος»….

 Η 5^η Ιουνίου, Παγκόσμια «Ημέρα Περιβάλλοντος»,  είναι ευκαιρία  απολογισμών, επιβεβαίωσης   απόψεων, επιβράβευσης μεθόδων περιβαλλοντικής διαχείρισης ,  συσπείρωσης διαφορετικών γενεών.   Είναι μια παγκόσμια και πανεθνική συγχορδία,  επισημοποιημένη  όσο μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή,   αλλά ταυτόχρονα εκτεθειμένη  στον  κίνδυνο της μετατροπής  της σε χρόνο  διακίνησης αβλαβών   ιδεών….

Μια «Ημέρα»  εναντίον των άλλων, των «κοινών» ημερών -  που χαρακτηρίζονται  από  τη τριτοκοσμική  φτώχεια, την εξοντωτική λιτότητα εις βάρος ορισμένων και τον  καταναλωτισμό  άλλων, τη στρατιωτική ή τη  μεταμοντέρνα-οικονομική   αποικιοκρατία, την υποβάθμιση της φύσης,  την ενεργειακή σπατάλη,  τις ρυπαίνουσες δραστηριότητες -  μια τέτοια «Ημέρα»     πρέπει να έχει  ειδικές ποιότητες . Πρέπει να μας εγκαλεί σε αγώνες, σε αναδιατάξεις σκέψεων,  σε ανακαίνιση αλλά και  κατεδάφιση ιδεολογιών.

Σήμερα η ριζοσπαστική πολιτική οικολογία βρίσκεται στον αντίποδα των εύκολων και ανώδυνων εορτασμών. Θέμα της είναι μια διαρκής πολιτική εγρήγορση, μια διαρκής καμπάνια εναντίον της κοινοτοπίας και της οκνηρίας. Υπόθεσή της είναι η οικολογικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και ο παράλληλος ή αντίστοιχος μετασχηματισμός του μοντέλου κατανάλωσης, των ατομικών αλλά και των συλλογικών αγαθών – όπως είναι ο δημόσιος ή δομημένος χώρος,   η κυκλοφορία προσώπων και πραγμάτων..  Υπόθεσή της είναι μια νέα κατάσταση κοινωνικής  αυτογνωσίας μέσω της παράκαμψης των στενά οικονομικών δεικτών  και της ανάδειξης νέων, εμπλουτισμένων «ΑΕΠ», με ενσωμάτωση όλων των παραμέτρων της ανθρώπινης ευημερίας.  Υπόθεσή της είναι μια οικονομία χαμηλών εισροών και εκροών, με μικρές επεμβάσεις στη φύση, μακροβιότητα προϊόντων, ανακύκλωση και περιορισμένες απορρίψεις «αποβλήτων».…

Ένα τέτοιο  οικονομικό μοντέλο, συνετής μεγέθυνσης όπου χρειάζεται αλλά και «αποανάπτυξης»,  αντίθετο με την ανεγκέφαλη και βουλημική επέκταση   και ικανό να ενσωματώνει τη παραδοσιακή και τη τρέχουσα τεχνογνωσία,  κριτικό απέναντι στο ρηχό οικονομισμό, στοχαστικό ώστε  να δείχνει την αξία και δημιουργικότητα που εγκλείεται στον «απειλούμενο με εξαφάνιση» ελεύθερο χρόνο των πολιτών  -    ένα τέτοιο μοντέλο είναι οργανικά δεμένο με ένα νέο τύπο παραγωγικών σχέσεων. Σήμερα αυτές οι παραγωγικές σχέσεις προωθούνται  με την αποφασιστική αντιμετώπιση του νεοφιλελευθερισμού και την  ανάπτυξη ενός υγιούς και παραγωγικού δημόσιου τομέα,  κυρίως όμως και προπάντων  με την ανάπτυξη των συνεταιρισμών και της κοινωνικής οικονομίας, με τις αυθόρμητες ή υποστηριζόμενες θεσμίσεις  αλληλεγγύης.  Αποκορύφωμα όλων αυτών είναι ο σοσιαλισμός – όχι ως κατάσταση καταναλωτικής αφθονίας αλλά ως μια ριζικά διαφορετική ποιότητα ζωής , αυτοδιεύθυνσης  και ευημερίας.  

Η ριζοσπαστική πολιτική οικολογία δεν μπορεί παρά να έχει στρατηγικό ορίζοντα, δεν μπορεί να είναι ένα απλό «βλέποντας και κάνοντας»,  ένας παραγοντισμός στοιχημένος γύρω από μικροεξουσίες ή  ένας  επαρχιωτισμός δορυφοροποιημένος  σε σχέση με κάποια διεθνή κέντρα . Δεν μπορεί να είναι αποστασιοποιημένη από  τον μεγάλο αγώνα που διεξάγει η ευρεία Αριστερά της δικής μας χώρας και των άλλων χωρών της Ευρώπης, ενάντια στην κινεζοποίηση και περιθωριοποίηση του ευρωπαϊκού νότου.

Στη σημερινή συγκυρία, η «Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος» πρέπει να υπερβεί   τα όποια  φτηνά πρασινίσματα επιτάσσει η  αναζήτηση νέων  ιδεολογημάτων από την ιθύνουσα  τάξη . Αυτή η «Ημέρα» και οι επόμενες, πρέπει να αντισταθούν στην εξημέρωσή τους…..  

Γιάννης Σχίζας , Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής των  Οικολόγων Ριζοσπαστών

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η αντιλυσσική θεραπεία που χρειάζονται

 

Έχουν λυσσάξει με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  και «δαγκώνουν» μετά μανίας ό,τι προέρχεται από αυτόν – αυτοί, οι τάχα ρεαλιστές, οι αριστεροδεξιοοικολογίζοντες. Και αποφεύγουν επιμελώς να ασκήσουν μια ισορροπημένη κριτική, με αφετηρία  τα βασικά «προτάγματα»  αυτού του προγράμματος, μέσα στο νέο πολιτικό περιβάλλον που θα δημιουργηθεί  από  την ακύρωση του Μνημονίου…..

Μιλάνε για δημαγωγία, ενώ η δημαγωγία  είναι απέναντι : Και συγκεκριμένα στο στρατόπεδο του Σαμαρά, που επιχειρεί να «εξανθρωπίσει» το Μνημόνιο όπως κάποιοι μαθηματικοί επεχείρησαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο.Του Σαμαρά  που μιλάει για αυξήσεις συντάξεων  και επιδομάτων ανεργίας χωρίς  απόδραση της χώρας  από το δολοφονικό κλοιό των τοκοχρεολυσίων  και των διαρκών αφαιμάξεων  του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου….

Ο ρεαλισμός των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται έκδηλος από τις αφετηριακές του προτάσεις :

 Την υλική ανακούφιση των στρωμάτων που έχουν τραυματισθεί βαρύτατα από τις δολοφονικές πολιτικές των Μνημονίων, την σταθεροποίηση της οικονομίας, την εμπέδωση αισθήματος  ασφάλειας και ελπίδας στους πολίτες.

Αυτά και μόνο τα τρία σημεία, που απέχουν πολύ από το «τάζειν λαγούς με πετραχήλια», συνιστούν στοιχεία αντιμετώπισης  του φόβου που ενδημεί  στη συντριπτική  πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Σήμερα οι Έλληνες έχουν πρωτίστως ανάγκη από  ένα αντισεισμικό οικονομικό  πλαίσιο, που θα τους επιτρέψει να προγραμματίζουν, να έχουν προσδοκίες, να συνδέουν αυτές τις προσδοκίες  με τη χώρα, να καταθέτουν τα λεφτά τους, να επενδύουν, να μορφώνονται , να παντρεύονται, να κάνουν οικογένειες.  Η αβεβαιότητα μέχρι μια ορισμένη δοσολογία είναι στοιχείο διέγερσης  δημιουργικών ικανοτήτων, όμως  από κει και πέρα  ακυρώνει κάθε παραγωγική  διάθεση  και μετατρέπει τους πολίτες σε παθητικούς παρατηρητές, εξαρτημένους από τις πλέον βραχυπρόθεσμες εξελίξεις….

Σήμερα η αβεβαιότητα είναι τα μνημόνια, είναι η υπαρκτή χρεοκοπία του κράτους(π.χ. ΕΟΠΥ),  είναι οι πολιτικοί που ελαφρά τη καρδία καταπατούν το Σύνταγμα και  τη διεθνή εργασιακή νομοθεσία, που ψεύσθηκαν χθες αλλά συνεχίζουν να το παίζουν αξιόπιστοι και «καμπόσοι»…Αντίθετα η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για την αύξηση των φορολογικών συντελεστών σε ορισμένα, μεγαλομεσαία εισοδήματα – που προκαλεί απέραντες εκκρίσεις δημαγωγίας στους  «απέναντι» -  εκτός από την κατευναστική εντιμότητα που εμπεριέχει,  μπορεί να επικαλείται και τη συμψηφιστική επενέργεια ενός νέου οικονομικού περιβάλλοντος, που θα δημιουργηθεί και θα πείθει τον καθένα ότι δεν είναι εκτεθειμένος σε μια οποιαδήποτε αιφνιδιαστική αφαίμαξη . Κάπως έτσι στη Σουηδία, υπάρχει μια μεγάλη φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, όμως η γενικότερη  ευταξία και ισορροπία του οικονομικού περιβάλλοντος επιτρέπει στους  φορείς των μεγάλων εισοδημάτων να τα νέμονται κανονικά, χωρίς να είναι έτοιμοι με τη πρώτη τρικυμία να δραπετεύσουν εκτός χώρας…  

Από τις υπόλοιπες προγραμματικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ ξεχωρίζει το «περιουσιολόγιο», που στοχεύει στη διαφάνεια των περιουσιακών στοιχείων, η  λειτουργία και ενίσχυση της κεντρικής αρχής κρατικών προμηθειών για τον έλεγχο και  την κοστολόγηση των αγαθών και υπηρεσιών που αγοράζει το κράτος από τον ιδιωτικό τομέα, η σταδιακή μείωση συντελεστών ΦΠΑ και η ελαχιστοποίησή τους στα διατιμημένα τρόφιμα – μια πρακτική που σε συνδυασμό με την αναζωογόνηση της ζήτησης και της αγοράς θα οδηγήσει σε μικρότερη κατ' άτομο φορολογία, αλλά σε αύξηση των συνολικών φορολογικών εσόδων !

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ  προβλέπει φυσικά τη κρατικοποίηση των τραπεζών – που στην ουσία είναι επανα-κρατικοποίηση των κρατικών πόρων (!) που δίνονταν αφειδώς για τη σωτηρία των ευαγών αυτών ιδρυμάτων… Σημαντικές ακόμη είναι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ολική ή μερική διαγραφή ορισμένων κατηγοριών χρεών(νοικοκυριών ή επιχειρήσεων),  όπως  επίσης οι θέσεις σε κάποια  διεθνή προβλήματα : Ιδιαίτερα έναντι των Σκοπίων, για την ανάγκη μια σύνθετης γεωγραφικής ονομασίας ισχύουσας έναντι όλων, όπως επίσης για την ανάγκη άρσης των αδικιών από τη τουρκική πλευρά. Αξιοσημείωτη ήταν επίσης η αναφορά στα «μεταναστευτικά» :  Όπου επί τέλους, σε αντίθεση με τον απλοϊκό   «φιλομεταναστευτισμό» ,  μπήκε σε πρώτο πλάνο  η ανάγκη  ανάληψης  διεθνών πρωτοβουλιών,  για την αντιμετώπιση των αιτιών των μετακινήσεων πληθυσμών….. 

Ο Π. Ψωμιάδης, ο Σ. Λεουτσάκος , και η σφαγή των Τούρκων από τους Πόντιους….

Σε μια εκπομπή του EXTRA 3 με τον Άκη Παυλόπουλο, παρακολουθώ την επίθεση του Παναγιώτη Ψωμιάδη   εναντίον του Στάθη Λεουτσάκου (ΣΥΡΙΖΑ) σχετικά με διάφορα εθνικά θέματα. Όπου και  μαθαίνω το εξής καταπληκτικό : Ότι γνωστό  άτομο  ,  που αρθρογράφησε προ έτους  στην εφημερίδα ΑΥΓΗ  με θέμα το ιστορικό επεισόδιο της γενοκτονίας των Ποντίων και σχεδόν  δικαιολόγησε  τη στάση  των Τούρκων επικαλούμενος τις επιθέσεις  εναντίον τους, έδωσε πρόσφατα, με βάση αυτό το υλικό,  συνέντευξη  σε τουρκική εφημερίδα !

Φυσικά ο Στάθης Λεουτσάκος παρέπεμψε τον Ψωμιάδη στη στάση του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ και στη παρουσία διακεκριμένων στελεχών του στις πρόσφατες εκδηλώσεις για τη γενοκτονία των Ποντίων… Κι ακόμη υπενθύμισε στον Ψωμιάδη τα σούρτα-φέρτα της ΝΔ επί του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων -  από την «εθνικώς αδιάλλακτη» στάση του Σαμαρά  το 1993  ως τη σημερινή  δειλή αποδοχή  της γεωγραφικής ονομασίας…

Η συζήτηση των δυο είχε τα γνωστά «εξπρές» χαρακτηριστικά  των προεκλογικών αντιπαραθέσεων, όμως αν ο διάλογος έπαιρνε κάποια χρονική  διάσταση, θα άξιζε να ερωτηθεί ο κ. Ψωμιάδης για την προ ετών αρθρογραφία του Νεοδημοκράτη  κ. Τάκη Μίχα σχετικά με τον Μέγα Αλέξανδρο, τον οποίο  χαρακτήρισε «σφαγέα των λαών» : Δεσμεύτηκε τότε η ΝΔ από τις απόψεις  του κ.Μίχα;  Και φυσικά ο κ. Ψωμιάδης   θα άξιζε να ερωτηθεί και να υποχρεωθεί να απαντήσει για τις χρόνιες, Μητσοτακικές-Μπακογιαννικές θέσεις για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου,  που απηχούν   τις διαθέσεις της τουρκικής πλευράς και είναι  άσχετες  με οποιεσδήποτε διεθνείς θεσμίσεις.

Στη πολιτική τα κόμματα δικαιούνται να προβαίνουν σε αναθεωρήσεις απόψεων, και το ίδιο ισχύει και για τα άτομα. Σε διαρκή αναθεώρηση  εκτίθεται επίσης και η ιστορία – όμως αυτή η αναθεώρηση δεν μπορεί να είναι «του ποδαριού», ούτε μπορεί να υπηρετεί το «θεαθήναι» και «ακουσθήναι»  όποιου θέλει σώνει και καλά να ακούγεται  . Οι πολιτικοί Ηρόστρατοι  που πυρπολούν την ιστορική  αλήθεια για να αντλήσουν αναγνωρισιμότητα και διασημότητα, δεν έχουν θέση στα πλαίσια της ευρείας Αριστεράς…..