Ο Αλέξης Μητρόπουλος
συνεντευξιάζεται στον Νίκο Παπαδημητρίου (Αυγή)
* Τι
«ταμείο» κάνετε από τη συνάντηση του Παρισιού;
Συμφωνήθηκε η υπαγωγή μας στην
«πιστωτική γραμμή αυξημένης αιρεσιμότητας» ή «ενισχυμένων εγγυήσεων» (ECCL) με Μνημόνιο και υποχρεωτική παραμονή
του ΔΝΤ, η χειρότερη δηλαδή δυνατή εξέλιξη για
το ελληνικό ζήτημα. Η κυβέρνηση και οι μνημονιολόγοι της εμπαίζουν άλλη μια φορά τον λαό αποκρύπτοντας την αλήθεια.
Είναι προφανές ότι επήλθε συμφωνία στις βασικές εργασιακές, ασφαλιστικές και
συνδικαλιστικές απαιτήσεις της τριαρχίας των δανειστών. Η κυβέρνηση όμως
φοβάται τις αντιδράσεις των βουλευτών της στις επώδυνες εξειδικεύσεις, οι
οποίοι, ενώ αποκλείουν νέα μέτρα, θα αναγκαστούν να «ξεμπροστιαστούν» μπροστά στον λαό, αφού δεν πείθουν οι
ελαφρές μεταβατικότητες που η κυβέρνηση εκλιπαρεί και συνήθως λαμβάνει. Η
παρισινή ατμόσφαιρα ευνοεί δραματουργίες και κωμειδύλλια και νομίζω ότι το
πακέτο των νέων μέτρων και οι διαδικασίες για εκλογή Προέδρου θα αποτελέσουν
ένα ενιαίο όλον. Αλλά οι προοδευτικοί δημοσιολόγοι δεν πρέπει να προσχωρούν σε
παραπλανητικούς όρους, όπως «παράταση» ή όχι του Μνημονίου, δηλαδή να μην
συγχέουν το συμπαγές μνημονιακό καθεστώς των εκατοντάδων εφαρμοστικών νόμων και θεσμών με τον τρόπο ή χρόνο χρηματοδότησης και την
αλλαγή του είδους της εποπτείας από την τριαρχία των δανειστών.
* Σας ακούμε ιδιαίτερα ανήσυχο για τη μελλοντική
κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος. Υπάρχουν πρόσθετοι λόγοι από όσους ήταν
ώς τώρα γνωστοί;
Όταν ανακοινωθεί η νέα εξειδίκευση
«των μέτρων των Παρισίων», πολλοί ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι θα ανατριχιάσουν!
Η αύξηση, π.χ., του θεμελιωτικού χρόνου για σύνταξη από 4.500 σε 6.000 ημέρες
ασφάλισης ή από 15 σε 20 χρόνια θα στερήσει τη σύνταξη από τους μισούς Έλληνες
στο μέλλον. Με ανησυχεί που τριαρχία και κυβέρνηση ερωτοτροπούν με την ιδέα της
κατάργησης των εισφορών σε προεπιλεγμένα εργασιακά πεδία ή της θέσπισης του
προαιρετικού της χαρακτήρα... Αν αυτό συμβεί, τότε οδηγούμαστε αυτόθροα και
στην κατάργηση των Ασφαλιστικών Ταμείων, που είναι το σπουδαιότερο οικοδόμημα
του κοινωνικού κράτους. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με τη διάταξη του πρώτου
Μνημονίου, ότι «Ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη για όλους πάνω από 65 ετών,
υπολογισμένη στα ελάχιστα απαιτούμενα μέσα διαβίωσης» (Ν. 3845/2010, σελ.
1.381), τότε το Ασφαλιστικό Σύστημα μεταπίπτει σε φιλανθρωπικό ίδρυμα βικτωριανής
εποχής.
