Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Τους άλλους πολιτικούς τους σκότωσαν οι
επικοινωνιολόγοι και οι δημοσκόποι. ‘Ενας υπεύθυνος πολιτικός είναι κάποιος που
είναι μέσα στον λαό, που συναισθάνεται αυτό που λέει ο λαός».
Ψάρεψα αυτή τη φράση της Μαρίν Λε
Πεν από το τελευταίο Express. Δημαγωγία μπορεί να πείτε, αλλά αυτή η
δημαγωγός έρχεται τώρα πρώτη στις δημοσκοπήσεις για τις επόμενες
προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, γεγονός κοσμοϊστορικό για τα μεταπολεμικά
πολιτικά δεδομένα μιας χώρας που είναι, εδώ και τρεις αιώνες, η «ιδρύτρια» και
το πολιτικό βαρόμετρο όλης της Ευρώπης.
Σε μια κατάσταση βαθειάς κρίσης και
«προδοσίας» των ελίτ, το κοινωνικό σώμα έχει ακόμα περισσότερο ανάγκη από τη
γλώσσα και την αυθεντικότητα της αλήθειας. ‘Ένα μεγάλο μέρος της εκτόξευσης του
ΣΥΡΙΖΑ π.χ. μεταξύ 2011 και 2012 οφείλεται στον «αυθορμητισμό» του Τσίπρα. Μετά
τις εκλογές του Ιουνίου 2012, η αλλαγή στο στυλ του κόμματος μάλλον απέτρεψε
παρά βοήθησε την άνοδό του.
Από το 1974 έως σήμερα οι πολιτικές
ηγεσίες στη χώρα μας κοροϊδεύουν στον α’ ή β’ βαθμό την κοινωνία. Είχαν όμως τη
δυνατότητα (τα λεφτά) να το κάνουν. Μετά το 2010 το φαίνεσθαι καταδικάστηκε σε
ανελέητη σύγκρουση με το είναι.
‘Ολες οι δυνατές τροχιές, από τον
θρίαμβο μέχρι την περιπέτεια και την τραγωδία άνοιξαν για τον ΣΥΡΙΖΑ
το καλοκαίρι του 2012. Το που θα καταλήξει τελικά εξαρτάται από το αν υποτάξει
την επικοινωνία στην πολιτική, την πολιτική στην ιστορία. Αν δηλαδή η πολιτική
του ανταποκρίνεται όντως στην τραγική ελληνική πραγματικότητα.
Απαραίτητη
η «διεθνοποίηση» του ελληνικού
Μια τέτοια πολιτική π.χ. θα έπρεπε
από πολλού χρόνου να περιλαμβάνει μια μεγάλη, διεθνή εκστρατεία ενημέρωσης και
αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, χωρίς την οποία μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα
έχει ηττηθεί προτού μπει καν στο γήπεδο της αναμέτρησης για τη διακοπή του
σημερινού προγράμματος καταστροφής της Ελλάδας. Οι αναγνώστες των Επικαίρων
ας μας συγχωρήσουν για τη συχνή επανάληψη από μέρους μας αυτής της διαπίστωσης,
αλλά οφείλεται στην καίρια, εθνική σημασία αυτού του ζητήματος. Με το σημερινό
πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη, με τους Ευρωπαίους να πιστεύουν ότι έχουν βοηθήσει
την Ελλάδα κι αν η βοήθεια δεν έχει πιάσει πλήρως τόπο, γι’ αυτό φταίει το
«διεφθαρμένο μπάχαλο» της Αθήνας, δεν μπορούν να αλλάξουν οι μνημονιακές
πολιτικές.
Τις προάλλες συνήλθε στην Αθήνα η
εκτελεστική επιτροπή του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς», αντιπρόεδρος του
οποίου είναι ο Αλέξης Τσίπρας και αποφάσισε να ξεκινήσει διεθνή καμπάνια υπέρ
των Κούρδων. Πολύ καλό αυτό. Οι Κούρδοι είναι, μαζί με τους Παλαιστίνιους, ο
πιο βασανισμένος λαός της Μέσης Ανατολής. Χρειάζονται τη συμπαράστασή μας ακόμα
και τώρα που μοιάζουν να τους ενισχύουν, θέλοντας προφανώς να τους
χρησιμοποιήσουν, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, όπως και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, που συνήθως
εφαρμόζει την πολιτική που αυτοί αποφασίζουν. Ελπίζουμε ότι, στην
επόμενη συνεδρίασή της, η Εκτελεστική Επιτροπή θα αποφασίσει και μια καμπάνια
υπέρ του ελληνικού λαού που έχει γνωρίσει, ως αποτέλεσμα ενός ευρωπαϊκού
«προγράμματος διάσωσης» τη μακράν σημαντικότερη, σε όρους ΑΕΠ, ανεργίας,
προοπτικής της χώρας και κοινωνικού κράτους, κοινωνικο-οικονομική καταστροφή
στη δυτική Ευρώπη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια
τέτοια καμπάνια μπορεί να μην είναι ικανή από μόνη της, είναι όμως αναγκαία για
να αποπειραθεί κανείς να ξαναδιαπραγματευθεί ή, πολύ περισσότερο, να διακόψει
μονομερώς τις συμφωνίες που έχει συνομολογήσει η Αθήνα.
Ακόμα και οι πιο ενημερωμένοι άνθρωποι
στην Ευρώπη και διεθνώς, αν εξαιρέσουμε ειδικούς οικονομολόγους, δεν γνωρίζουν
το βάθος και την ένταση της ελληνικής τραγωδίας. Γι’ αυτό μπορούσε ο κ.
Γιούνκερ να λέει στον Τσίπρα κατά το eurodebate να μην είναι οι ‘Ελληνες αγνώμονες
για την «αλληλεγγύη» που δήθεν τους δόθηκε! Για να ζητήσει αύριο μια ελληνική
κυβέρνηση διαγραφή χρέους θα πρέπει από σήμερα οι αντιμνημονιακοί να μαζέψουν
έστω μερικές διεθνείς υπογραφές υπέρ τέτοιου αιτήματος.
Η
αναγκαία «αλλαγή κλίματος»
Για να ζητήσεις τόσο ριζικά και επώδυνα
μέτρα όπως η διαγραφή του χρέους, ή η αναστροφή των ψευδώνυμων «μεταρρυθμίσεων»
χρειάζεται ο διεθνής πολιτικός λόγος των αντιμνημονιακών να φύγει από τις
καταγγελίες της «λιτότητας», που είναι ευφημισμός για την κατάσταση που ζει η
Ελλάδα, και να αρχίσει να χρησιμοποιεί όρους όπως γενοκτονία και κοινωνικό
ολοκαύτωμα. Μόνο η επίκληση της κολλοσιαίας καταστροφής που
συντελέσθηκε μπορεί να στηρίξει νομικά και κυρίως πολιτικά το αίτημα διακοπής
του μνημονιακού προγράμματος. Χρειάζεται να γίνει για την Ελλάδα αυτό που
έκαναν οι Εβραίοι για το ολοκαύτωμα, αυτό που έγινε στη διάρκεια της απριλιανής
δικτατορίας ή των πολέμων στο Βιετνάμ και την Αλγερία.
Προ καιρού πήγαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ
στο Συμβούλιο της Ευρώπης ζητώντας να γίνει έρευνα για τους πνιγμούς στο
Φαρμακονήσι. Αυτή η μέθοδος πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να ζητηθεί και η
εκπόνηση μελετών για τα οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα του Μνημονίου και
από το Συμβούλιο και από την Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και από μια πληθώρα
άλλων διεθνών οργανισμών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εφοδιάσουν αύριο
τον κ. Τσίπρα, εφόσον καθήσει στη θέση του Πρωθυπουργού, με τεκμηριωμένα
επιχειρήματα υπέρ της διακοπής του προγράμματος.
Παραμένει ακατανόητο εξάλλου γιατί οι πολυμελείς αντιπροσωπείες
της αριστεράς σε διάφορα φόρουμ της «αντιπαγκοσμιοποίησης» όπως στη Φλωρεντία,
την Τυνησία και την ίδια την Αθήνα δεν ζήτησαν την έκδοση ειδικών ψηφισμάτων
για την ελληνική τραγωδία ή τη διεξαγωγή εκστρατειών διεθνούς ενημέρωσης και
αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, όπως αυτά που εκδίδονται τακτικά για τους
μετανάστες, τους λαούς του Μαγκρέμπ και της υποσαχάριας Αφρικής, τις γυναίκες
κλπ. Μια εξαιρετικά σύνθετη και έντονη διεθνής
επικοινωνιακή-πολιτική καμπάνια στην Ευρώπη και διεθνώς είναι προϋπόθεση εκ των
ουκ άνευ για να αποπειραθεί μια κυβέρνηση να τροποποιήσει ριζικά τις συμφωνίες
που έχει υπογράψει η Αθήνα.
«Πόλεμοι
χρέους», γεωπολιτικές απειλές και νέες συμμαχίες
Δυστυχώς άλλωστε, όπως δείχνει τώρα και
η κυπριακή υπόθεση, η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα και οικονομικό
«πόλεμο χρέους» και γεωπολιτικές απειλές. Για να μπορέσει να ασκήσει εξουσία με
στοιχειώδη ελπίδα επιτυχίας μια «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», χρειάζεται η
συγκρότηση από τώρα μιας σοβαρής, επαρκούς συλλογικής δομής ικανής να αναλύει
τη διεθνή κατάσταση, να επεξεργασθεί πρόγραμμα και πολιτικές, με χρησιμοποίηση
και όλων των δυνάμεων που μπορεί να βρει ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός των τάξεών του, με
κριτήρια αξιοκρατικά. Κάτι άλλωστε που δεν ισχύει μόνο για την εξωτερική και τη
διεθνή πολιτική.
Και αντιστρόφως, η τελευταία κυπριακή
κρίση δείχνει επίσης ότι δεν μπορεί μια Ελλάδα που δηλώνει καθησυχαστικά
γεωπολιτικά «δεδομένη» να αντιμετωπίσει, χωρίς νέες γεωπολιτικές συμμαχίες και
στηρίγματα, σε Ανατολή και Νότο, κατάσταση όπως η σημερινή. Θανατηφόρες μπορεί
εξάλλου να αποδειχθούν τυχόν ψευδαισθήσεις ότι ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ και το
συνδεόμενο με αυτόν ΔΝΤ (ή, εναλλακτικά, η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων) μπορεί
να δώσουν τη λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
Για τις συνέπειες απουσίας σοβαρής και
μελετημένης στρατηγικής είναι πολύ διδακτικά, δυστυχώς, τα παθήματα της
Κυπριακής Δημοκρατίας, εξ αιτίας των οποίων απειλείται τώρα κυριολεκτικά με
αφανισμό το κυπριακό κράτος και, άρα, ο κυπριακός ελληνισμός. ‘Οταν προ ετών
επικρατούσε τρελλός ενθουσιασμός με την πολιτική πετρελαίων και συμμαχίας με
Ισραήλ και ΗΠΑ που ακολουθούσε η Λευκωσία, μας αντιμετώπιζαν πολύ σκεπτικά
γιατί είμαστε μεταξύ των ελάχιστων που εξέφρασαν κάποιες επιφυλάξεις. Σήμερα
που βρίσκεται η Κύπρος; Γιατί δεν την υπερασπίζονται οι νέοι «φίλοι» που νόμισε
ότι απέκτησε απέναντι και στον οικονομικό πόλεμο που δέχεται και στις τουρκικές
απειλές;
Ρωσία
και Κύπρος
Τώρα βέβαια, έτσι που εξελίσσεται η
κατάσταση, ακόμα και ο Νίκος Αναστασιάδης αναγκάζεται, εκών άκων, να ξανακοιτάξει προς τη Μόσχα. Αλλά
και πάλι το θέμα δεν είναι να έχει ο ελληνισμός απλώς σχέσεις με τους Ρώσους,
τους Κινέζους, τους BRICS. Το θέμα δεν είναι επίσης να έχουμε και
Ρώσους μεταξύ των διαχρονικών «νταβατζήδων» μας. Το ζήτημα είναι να αναπτύξουμε
τις στρατηγικές σχέσεις που χρειαζόμαστε για να αποκαταστήσουμε στοιχειώδους
όρους εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας και οικονομικής επιβίωσης Ελλάδας
και Κύπρου.
Η Ελλάδα μπαίνει, με τις επόμενες
εκλογές, σε νέα περίοδο αναταράξεων. Θα επιβιώσουν μόνο όσοι έχουν από τώρα
προετοιμαστεί καλά για όσα έρχονται.
ΠΗΓΗ : Επίκαιρα, 13.11.2014
