Ο Αλέξης Μητρόπουλος
συνεντευξιάζεται στον Νίκο Παπαδημητρίου (Αυγή)
* Τι
«ταμείο» κάνετε από τη συνάντηση του Παρισιού;
Συμφωνήθηκε η υπαγωγή μας στην
«πιστωτική γραμμή αυξημένης αιρεσιμότητας» ή «ενισχυμένων εγγυήσεων» (ECCL) με Μνημόνιο και υποχρεωτική παραμονή
του ΔΝΤ, η χειρότερη δηλαδή δυνατή εξέλιξη για
το ελληνικό ζήτημα. Η κυβέρνηση και οι μνημονιολόγοι της εμπαίζουν άλλη μια φορά τον λαό αποκρύπτοντας την αλήθεια.
Είναι προφανές ότι επήλθε συμφωνία στις βασικές εργασιακές, ασφαλιστικές και
συνδικαλιστικές απαιτήσεις της τριαρχίας των δανειστών. Η κυβέρνηση όμως
φοβάται τις αντιδράσεις των βουλευτών της στις επώδυνες εξειδικεύσεις, οι
οποίοι, ενώ αποκλείουν νέα μέτρα, θα αναγκαστούν να «ξεμπροστιαστούν» μπροστά στον λαό, αφού δεν πείθουν οι
ελαφρές μεταβατικότητες που η κυβέρνηση εκλιπαρεί και συνήθως λαμβάνει. Η
παρισινή ατμόσφαιρα ευνοεί δραματουργίες και κωμειδύλλια και νομίζω ότι το
πακέτο των νέων μέτρων και οι διαδικασίες για εκλογή Προέδρου θα αποτελέσουν
ένα ενιαίο όλον. Αλλά οι προοδευτικοί δημοσιολόγοι δεν πρέπει να προσχωρούν σε
παραπλανητικούς όρους, όπως «παράταση» ή όχι του Μνημονίου, δηλαδή να μην
συγχέουν το συμπαγές μνημονιακό καθεστώς των εκατοντάδων εφαρμοστικών νόμων και θεσμών με τον τρόπο ή χρόνο χρηματοδότησης και την
αλλαγή του είδους της εποπτείας από την τριαρχία των δανειστών.
* Σας ακούμε ιδιαίτερα ανήσυχο για τη μελλοντική
κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος. Υπάρχουν πρόσθετοι λόγοι από όσους ήταν
ώς τώρα γνωστοί;
Όταν ανακοινωθεί η νέα εξειδίκευση
«των μέτρων των Παρισίων», πολλοί ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι θα ανατριχιάσουν!
Η αύξηση, π.χ., του θεμελιωτικού χρόνου για σύνταξη από 4.500 σε 6.000 ημέρες
ασφάλισης ή από 15 σε 20 χρόνια θα στερήσει τη σύνταξη από τους μισούς Έλληνες
στο μέλλον. Με ανησυχεί που τριαρχία και κυβέρνηση ερωτοτροπούν με την ιδέα της
κατάργησης των εισφορών σε προεπιλεγμένα εργασιακά πεδία ή της θέσπισης του
προαιρετικού της χαρακτήρα... Αν αυτό συμβεί, τότε οδηγούμαστε αυτόθροα και
στην κατάργηση των Ασφαλιστικών Ταμείων, που είναι το σπουδαιότερο οικοδόμημα
του κοινωνικού κράτους. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με τη διάταξη του πρώτου
Μνημονίου, ότι «Ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη για όλους πάνω από 65 ετών,
υπολογισμένη στα ελάχιστα απαιτούμενα μέσα διαβίωσης» (Ν. 3845/2010, σελ.
1.381), τότε το Ασφαλιστικό Σύστημα μεταπίπτει σε φιλανθρωπικό ίδρυμα βικτωριανής
εποχής.
* Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υπέρ των συμμαχιών, γιατί
είναι τόσο σημαντική η επίτευξη αυτοδυναμίας;
Πάντα θα διακηρύσσουμε τη θέση μας
για πλατιές, αλλά συνεκτικές συμμαχίες με τις δυνάμεις που αποδέχονται τους
κεντρικούς μας στόχους. Αλλά βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, «σε
πόλεμο», όπως δηλώνει και ο πρόεδρός μας Αλέξης Τσίπρας. Η κατεδάφιση του
μνημονιακού καθεστώτος και η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με όρους εθνικής
και λαϊκής κυριαρχίας, μετά από νωπή λαϊκή εντολή, αλλά και η ταυτόχρονη
εφαρμογή του έκτακτου προγράμματός μας για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής
κρίσης και την επανεκκίνηση της κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης,
απαιτεί μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία δυναμική, αταλάντευτη και ενωμένη σαν
μια γροθιά! Η χώρα δεν μπορεί να εξαρτάται από άλλες συμπλέουσες ή κυρίαρχες
κομματικές σκοπιμότητες, ακόμη και συγγενών χώρων, που με την πρώτη αφορμή θα
αποσύρουν τη στήριξή τους ή θα θέσουν απαιτητικά άλλες προτεραιότητες. Πολύ
περισσότερο δεν μπορεί να υφίσταται αμφιθυμίες ή άλλες προτεραιότητες
παραμνημονιακών δυνάμεων.
* Είναι τελικά ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει
πτυχές της μνημονιακής πολιτικής;
Σε καμιά περίπτωση. Απλώς θα έχουμε
αγώνα με τον χρόνο λόγω και της πολιτικής «ασυγχρονίας» του «φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ»
στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έτυχε, βλέπετε, σε
εμάς ο κλήρος να συντμήσουμε τον ιδεολογικό, πολιτικό και προγραμματικό χρόνο
και προς το παρόν είμαστε το βέλος που καλείται με ορμή και αποφασιστικότητα να
διατρήσει την αναχρονιστική, αντιαναπτυξιακή και αντικοινωνική νεοφιλελεύθερη
πολιτική της ευρωπαϊκής τεχνοδομής και της γερμανικής κυρίαρχης τάξης. Οι
ρυθμοί εφαρμογής της νέας πολιτικής θα εξαρτηθούν από το μέγεθος της λαϊκής
αντιμνημονιακής ταξικής ενότητας, πολύ περισσότερο που το μεν αυθόρμητο κίνημα
βάσης είναι ασυνεχές και απρόβλεπτο, το δε συνδικαλιστικό κίνημα λυμφατικό, αναποτελεσματικό,
σχεδόν ανύπαρκτο...
* Είναι οι «121» βουλευτές αυτοσκοπός;
Αποτελεί ενδιάμεσο στόχο για
τον τερματισμό της μνημονιακής πολιτικής και την επανατοποθέτηση του ελληνικού ζητήματος έπειτα
από νωπή λαϊκή εντολή. Πολλές φορές στην Ιστορία η επίτευξη των ενδιάμεσων
στόχων δημιούργησε πολλαπλασιαστικές συνέπειες στο ιστορικό γίγνεσθαι και
επιτάχυνε τη συσπείρωση των λαϊκών δυνάμεων, ρηγματώνοντας ακόμη περισσότερο τις κυρίαρχες δυνάμεις. Η εποχή των
πολυσυλλεκτικών κομμάτων πέθανε. Τώρα που τα πολλά στρώματα των μικρομεσαίων «προλεταριοποιούνται» και ενώνονται ταξικά με τους μικροαγρότες, τους άνεργους, τους επισφαλώς
εργαζόμενους, τους συνταξιούχους κ.λπ., είναι ανάγκη να εκφραστεί και πολιτικά
η ευδιάκριτη αυτή ταξική ομογενοποίηση και συμμαχία. Γι'αυτό και η δημιουργία παραμνημονιακών σχημάτων ή θολών και αντιφατικών εξαγγελιών δεν μπορεί να
κατακερματίσει τη σχηματιζόμενη νέα και ευρεία ταξική ενότητα που αναμένεται να
εκφράσει στο πολιτικό εποικοδόμημα ο ΣΥΡΙΖΑ.
* Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ για
τη συνεργασία με βουλευτές από άλλους χώρους; Ποιες οι αντίστοιχες γραμμές για
τους πολίτες που θέλουν να γίνουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι πρότινος ήταν μέλη
άλλων κομμάτων;
Οι προοδευτικοί βουλευτές, που
κλονίζουν την κοινοβουλευτική μνημονιακή πλειοψηφία, επιταχύνουν τις εξελίξεις
και αποδέχονται ανεπιφύλακτα το πρόγραμμά μας, δεν πρέπει να αποκλειστούν από
πιθανή συνεργασία. Δημιουργείται όμως εύλογος προβληματισμός γι' αυτούς που
θέλουν να συνεργαστούν ως αυτοτελές κόμμα και επικαλούνται την ανάγκη επίτευξης
προγραμματικής σύγκλισης. Οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν τέτοιες εφεκτικότητες.
Οι προγραμματικές, άλλωστε, θέσεις και αυταπάτες ορισμένων δοκιμάστηκαν εντός
του μνημονιακού «μεγαχώρου». Προγραμματική
συμφωνία, συνεπώς, με κόμματα από τα δεξιά μας δεν μπορεί να υπάρξει.
Προς το ΚΚΕ η πρόσκληση για διάλογο πρέπει να είναι ειλικρινής και διαρκής παρά
την άρνησή του. Πρέπει το συντομότερο να επιδιωχθεί συνάντηση Τσίπρα -
Κουτσούμπα. Αλλά ζούμε σε περίοδο αποσυλλογικοποίησης και αποστράτευσης από τη
συλλογική δράση. Για τον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε μία ευκαιρία στον χρόνο της
συνδιάσκεψης και του συνεδρίου, όπου πολλοί δημοκρατικοί πολίτες, που δεν
βαρύνονταν με καθεστωτικές ή άλλες συμπεριφορές, προσέτρεξαν στις οργανώσεις
μας, αλλά η υποδοχή -ως επί το πλείστον- τους αποθάρρυνε. Το κρίσιμο timing
χάθηκε, αλλά πρέπει πάντα να προσπαθούμε για ελκυστικό και φιλοκοινωνικό
πρόσωπο, ώστε την επόμενη φορά να υπάρξει μαζικοποίηση του κομματικού ιστού.
* Μπορεί να προκύψει κάτι θετικό από τη
διαφαινόμενη ρήξη στο ΠΑΣΟΚ;
Εάν η ρήξη οδηγήσει τους
διαφωνούντες βουλευτές και σε καταψήφιση του προσωρινού προϋπολογισμού και των
νέων μέτρων, τότε ασφαλώς θα επιταχυνθεί «άτακτα» ο πολιτικός χρόνος και οι
μνημονιακές δυνάμεις θα περιέλθουν σε σύγχυση και αμηχανία. Σ' αυτή την
περίπτωση, η καταιγιστική μνημονιακή δημοσιολογία και προπαγάνδα των εγχώριων
και της ευρωπαϊκής τεχνοδομής θα εξασθενήσει και θα καταρρεύσει. Το μνημονιακό
πεδίο θα μείνει αφύλακτο και πολλοί αμφιταλαντευόμενοι συμπολίτες μας θα
προσχωρήσουν στη μόνη συγκροτημένη, ρεαλιστική και δυναμικά επερχόμενη
εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ. Άμεσο επακόλουθο θα είναι η ανάδειξη μιας πανίσχυρης
κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα εκφράζει τη μεγάλη πατριωτική λαϊκή και
ταξική ενότητα που προαναφέραμε. Ό,τι ευνοεί την αποσυγκρότηση των εγχώριων
συστημάτων της τριαρχίας των δανειστών είναι ωφέλιμο για τον λαό και τη χώρα.
