Κείμενο από τους : Γιώργο Δημητρίου,Σταύρο Αγογλωσσάκη
Μιχάλη Μιχελή,Δήμητρα Λυμπεροπούλου,Κωνσταντίνα Κοσμίδου
Μάγκυ Δούσυ,Ιωάννη
Παπαπανάγου,Σπύρο Καφαντάρη
Στέλιο Παναγιωτίδη,Κώστα Μπούρα,Αγγελο Τρωιάνο
Κώστας Καλογράνης,Νίκος Σαράντης,Μιχάλης Βώκος
Φώτη Μπίμπαση,Οδυσσέα Ρομπάκη,Γιάννη Πόθο
Ηλία Βασιλαδιώτη,Γρηγόρη Μαλτέζο,Βασίλη Στασινό
Γιάννη Δελλή,Σοφία Σμεράιδου
Πρόλογος της Οικονικής : Το κείμενο που υπογράφεται
από τα παραπάνω 22 στελέχη, έχει «οσμή» μανιφέστου, ανεξαρτήτως όμως αυτού αξίζει κριτικής. Σημειώνω δυο σημεία του : Πρώτον , την έμμεση αναγνώριση της παρούσας
κρίσης ως κρίσης υπερπαραγωγής – που έχει οπωσδήποτε σημασία από τη στιγμή που
ακόμη και αριστεροί βολοδέρνουν σε «τραπεζοκεντρικές»(δηλαδή
χρηματοπιστωτικές) ερμηνείες της κρίσης. Και δεύτερον, την αειφορική πλην
ατελέσφορη προσπάθεια απαξίωσης των
διακρίσεων «Δεξιά»/ «Αριστερά» ως παλαιομοδίτικων.
Έτσι όμως παραγνωρίζεται ο πολιτικός κλασικισμός και
οι κοινωνικές διαιρέσεις πάνω στις οποίες οικοδομούνται οι πολιτικές διαφορετικότητες.
Και οι οικολογούντες αυτής της κατηγορίας
– δραπέτες μιας βασικής κοινωνικοπολιτικής διάκρισης - γίνονται σαν τον ήρωα του Καβάφη, που τον
ακολουθεί «η Πόλις», όσο κι αν θέλει να της ξεφύγει….
ΟΛΟ
ΤΟ ΚΕΜΕΝΟ ΤΩΝ 22
Ευρώπη πεδίο δράσης
√ Η οικονομική
και χρηματοπιστωτική κρίση που εκδηλώθηκε βίαια με την έκρηξη της κερδοσκοπικής
φούσκας στις ΗΠΑ το 2008 και εξαπλώθηκε γοργά σε όλο τον
κόσμο, φαίνεται μεν να είναι η πιο σοβαρή μετά από εκείνη του '29 αλλά έχει εντελώς διαφορετικά
χαρακτηριστικά. Τουλάχιστον στην δυτική πλευρά του πλανήτη, η κρίση προσέλαβε
ως επί το πλείστον δομικά χαρακτηριστικά που την μετέφεραν στην ίδια την έννοια
της αγοράς. Το μοντέλο της
απεριόριστης ανάπτυξης πέρασε στο
πεδίο της ολικής του αμφισβήτησης λόγω μιας υπερβολικής προσφοράς, στην οποία
δεν αντιστοιχεί η ανάλογη ζήτηση, της εμφανής πλέον εξάντλησης ορισμένων πρώτων
υλών - ορυκτών υδρογονανθράκων και διαφόρων μετάλλων - του κορεσμού των αγορών
ορισμένων αγαθών - αυτοκίνητο – της περιβαλλοντικής κρίσης και των επακόλουθων
φαινόμενων κοινωνικής φτωχοποίησης – ανεργία, χειρότερη ποιότητα ζωής - σε
συνδυασμό με μια πρωτοφανή υπερσυγκέντρωση του πλούτου - ιδιοκτησία γης στον
τρίτο κόσμο, ιδιωτικοποίηση των κοινών αγαθών, χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία
κ.λ.π.