Στη σκιά του Γιαβούζ

 

του Άντη Ροδίτη

Το Τρόοδος, ως γνωστόν, αποτελεί ένα πολύ σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο. Λόγω της ανάδυσής του μαζί με όλη την Κύπρο από τη θάλασσα αποτελεί μοναδικό φαινόμενο επιστημονικής έρευνας, παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Όσο το ανεβαίνει κανείς συναντά τα πετρώματα που θα συναντούσε όσο βαθύτερα θα πήγαινε με μια διάτρηση στον βυθό του ωκεανού.

Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο, εξίσου μοναδικό κι ενδιαφέρον, αποκλειστικά κυπριακό φαινόμενο, το οποίο δεν είναι τόσο γνωστό στους ξένους επιστήμονες και για το οποίο θα έτρεχαν οι κοινωνιολόγοι, οι πολιτικοί επιστήμονες, οι ιστορικοί, ίσως και οι φιλόσοφοι της υφηλίου, να το δουν και να το μελετήσουν από κοντά.

Πρόκειται για την αργή αλλά σταθερή εξαφάνιση ολόκληρου του ελληνικού λαού τής Κύπρου, τόσο αρχαίου όσο και ο Όμηρος, όσο και ο ίδιος ο Τρωικός πόλεμος! Η ιστορία της Ελλάδας όπως και της Κύπρου χάνονται μέσα στον μύθο. Φαίνεται, όμως, πως ήρθε η ώρα να χαθεί η τελευταία μέσα στο παρόν και μπορεί κανείς να το δει αυτό επί τόπου κι από κοντά. Πρόσωπο με πρόσωπο.

Ο ίδιος ο «Φιλελεύθερος», η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα του τόπου, αποτελεί ένα διάπλατα ανοιχτό παράθυρο μελέτης τού φαινομένου. Μπορούν να έρχονται όλοι αυτοί οι επιστήμονες και οι φιλόσοφοι του κόσμου, να τραβούν μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο μια καρέκλα, να κάθονται και να παρακολουθούν τη διεργασία της εξαφάνισής μας. Δεν απαγορεύεται, βέβαια, και στους δικούς μας επιστήμονες να πράξουν το ίδιο, αλλά έλα που οι δικοί μας επιστήμονες είναι στην από μέσα πλευρά του παραθύρου και, αλίμονο, είναι κι αυτοί παρατηρούμενοι αντί να είναι παρατηρητές.

Αποτελούν οι ίδιοι το φαινόμενο. Κι αυτό είναι το τραγικό: αν βρίσκονταν κι αυτοί έξω από το παράθυρο, αν μπορούσαν να δουν από έξω τι γίνεται μέσα, πιθανόν να μην έβλεπαν καθόλου το φαινόμενο, επειδή ακριβώς δεν θα υπήρχε.

Για παράδειγμα: στην περσινή επέτειο του θανάτου του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, μετά που για χρόνια κοντεύαμε να τον ξεχάσουμε εντελώς, ο «Φ» δημοσίευσε πανέγχρωμο ένθετο με τον «μεγάλο ηγέτη» στο εξώφυλλο, σε μια πολύ περήφανη και «αγωνιστική» στάση να δαχτυλοδείχνει κάπου ψηλά και μακριά, σε στυλ έφιππου Κολοκοτρώνη, και να λέει… Κύριος οίδε τι, πάλι! Δηλαδή τα γνωστά ψεύδη ότι μόνο την Ελλάδα και την Ένωση είχε στο νου του, ενώ μόνο μίσος είχε και για την Ελλάδα και για την Ένωση, ο μπαγάσας. Πώς το ξέρουμε αυτό, ότι κορόιδευε τον κόσμο; Εδώ είναι ο κόμπος, εδώ είναι το μυστικό που βάζει τους δικούς μας επιστήμονες μέσα από το παράθυρο ως αντικείμενα άξια παρατήρησης και τους ξένους παρατηρητές τους έξω από το παράθυρο, αν ενδιαφερθούν ποτέ οι ξένοι να μάθουν πώς χάθηκε ο παρών κυπριακός λαός.

Διότι, μόλις αρχίσαμε οι Κύπριοι να ξεχνούμε τον «μεγάλο ηγέτη» μας και ν’ ακολουθούμε αργά, σιωπηλά και ήσυχα τη μοίρα που Εκείνος για μάς χάραξε, βρέθηκαν ξαφνικά κάποιοι που ψάχνοντας από δω, ψάχνοντας από κει βρήκαν κι έφεραν στο φως ντοκουμέντα αδιάσειστα, έγγραφα γνήσια και πιστοποιημένα, μαρτυρίες αδιαμφισβήτητες ότι ο «μεγάλος ηγέτης» μας είναι ο κατ’ εξοχήν αίτιος της επελθούσας και της επερχόμενης, τελικής καταστροφής μας, ένεκα ακριβώς άλλα μας έλεγε και άλλα έπραττε. Κι αν το μάθαινε αυτό ο λαός, τότε πιθανόν ν’ άλλαζε η πορεία του προς την καταστροφή, αφού η αλήθεια σώζει.

Να το ακούσουν τα θύματα, με πρώτο τον «Φ», την πρώτη σε κυκλοφορία στον τόπο εφημερίδα, συν ένα σωρό άλλοι που και καριέρες έστησαν και περιουσίες έφτιαξαν γλείφοντάς Τον, κατατρομοκρατήθηκαν. Τι στο διάολο γίνεται εδώ; είπαν. Πάνε τώρα να μας χαλάσουν τη ζαχαρένια μας, τους μύθους μας, τα θεμέλια της δόξας μας και τους πυλώνες του «αγώνος» μας; Όχι, βέβαια. Δεν θα το επιτρέψουμε. Κι έπεσαν με τα μούτρα στην υποστύλωση των αιτίων της καταστροφής μας, μπας και χαλάσει ο αργός και σίγουρος ρυθμός της εξαφάνισής μας.

Εν πρώτοις εξέδωσαν στην επέτειο θανάτου τού «μεγάλου ηγέτη» ένα πανέγχρωμο ένθετο-αφιέρωμα όπου επαναλάμβαναν τις παλιές ψευτιές, τις καθιερωμένες διαστρεβλώσεις, τις εδραιωμένες παραχαράξεις. Και για να αποδειχτεί ότι δεν είναι μόνο τα πετρώματα του Τροόδους που ενδιαφέρουν την επιστήμη, αλλά και οι πετρωμένοι εδώ και μισό αιώνα εγκέφαλοι που οδηγούν στην εξαφάνιση των Κυπρίων από προσώπου γης, βγήκε και ο Γιαννάκης Ομήρου, μέγας λάτρης του «μεγάλου ηγέτη» και δημοσίευσε στον «Φ» περισπούδαστο άρθρο με τον παταγώδη τίτλο «Η απέλπιδα προσπάθεια αποδόμησης του Μακαρίου»!! Στην ουσία επρόκειτο για μια δική του απέλπιδα αντι-προσπάθεια ανακοπής της αναπότρεπτης αποδόμησης του Μακαρίου.

Αυτό που προσπάθησε να κάνει ο κ. Ομήρου ήταν να επαναφέρει την Κύπρο στην οδό της αυτοκαταστροφής, που χάραξε ο «μεγάλος ηγέτης» και την ακολουθεί πιστά ο Γιαννάκης και το κόμμα του. Είναι εκείνη που λέει ότι: «είναι οι ξένοι που μας τα εκάμασιν», όχι το ξερό μας το κεφάλι και η παλιανθρωπιά μας, που όταν η Ελλάδα μάς είπε (20 Αυγούστου 1964) «τώρα είναι η ώρα της Ένωσής σας με την πατρίδα και αναλαμβάνω την πάσα ευθύνη», εμείς (δηλαδή ο «μεγάλος ηγέτης») είπαμε όχι, επειδή εμείς (δηλαδή ο «μεγάλος ηγέτης») είχε στο νου του… καλύτερα πράγματα για την Κύπρο από την Ένωση, όπως μας εξήγησε αργότερα ένας άλλος μανδαρίνος του, ο Ανδρέας Χριστοφίδης, υπουργός Παιδείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος!!

Κι άμα παραδεχτεί αυτή την αλήθεια ο Γιαννάκης και η παρέα του, ότι δηλαδή δεν είναι «αγώνα» κατά του ιμπεριαλισμού που έκαναν αλλά αγώνα εναντίον της Ένωσης και της Ελλάδας, για χάρη του Ενός και Μόνου που τους εξαπάτησε, που θα πάει να σταθεί; Δεν θα φύγει η γη κάτω από τα πόδια του; Γι’ αυτό τρέχει τώρα και δεν συφτάνει, τώρα που άρχισε να ξεπροβάλλει η αλήθεια, να κρατήσει στη θέση τους τούς πυλώνες της απάτης και της παραπλάνησης που άρχισαν να καταρρέουν!

Πέρα από τον Γιαννάκη μας -δεν θ’ ασχοληθούμε σήμερα με το ΑΚΕΛ και τους λόγους που έχει ως κομμουνιστικό κόμμα να γιορτάζει για πρώτο του ήρωα έναν Αρχιεπίσκοπο- πέρα, λοιπόν, από τον Γιαννάκη μας, ο «Φ» (που έπαιρνε δανεικά και αγύριστα από τον «μεγάλο ηγέτη»), στο πλαίσιο της αναστήλωσης τού καταρρέοντος μύθου, δημοσίευσε κι επιπρόσθετο δισέλιδο, αφιερωμένο στην υπ’ αριθμό έναν «συνεργάτιδά» του «μεγάλου ηγέτη» και φωτογραφία που τον παρουσιάζει με τη «συνεργάτιδά» του, με λεζάντα, ως εξής:

«Στο πρόσωπο του Μακαρίου (η «συνεργάτιδά» του) βρήκε το τέλειο τρίπτυχο: εθνάρχης, ιερωμένος, άνθρωπος». Από το ιερωμένος αν αφαιρέσεις το «ι» (γιώτα), θα καταλάβεις ότι ο «Φ» δεν είναι πάντα που ψεύδεται.

Υπόψη ότι η «συνεργάτιδά» Του, άλλως «νύφη» μας κατά τον Γιωρκάτζη, όπως μαρτυρά ο Νεόφυτος Σοφοκλέους (βομβιστής του Χάρντινγκ) σε ηχογραφημένη συνέντευξή του, εξέδωσε, ως διευθύντρια Γυμνασίου Θηλέων το 1976, εγκύκλιο όπου ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούσε την κατάργηση της ελληνικής σημαίας ως… «σωβινιστικού, πολεμικού συμβόλου»!! Μέσω του «μεγάλου ηγέτη» και ι-ερωμένου, είχε μετεξελιχθεί κι εκείνη σε μια θεολόγο-ακελικιά!! Η εγκύκλιος υπάρχει ακόμα και στο αρχείο (τού μέσα από το παράθυρο) επίσημου ιστορικού του «Φ», Πέτρου Παπαπολυβίου. Περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο τα Γράμματα στη Μητέρα του Κώστα Μόντη, Αρμός 2015, (σελίδα 134, σημ. 81) το οποίο καταχωνιάστηκε από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες με τη σύμπραξη «ελληνοκεντρικών», «ενωτικών» και θεολογιζόντων φιλολόγων, π.χ. Νικόλαος Ορφανίδης, εκδότης του… πολιτιστικού περιοδικού «Ακτή», άλλως «παραλία».

Καλές ξάπλες στις ακτές και τις παραλίες «μας», στη σκιά του Yavouz!