του Παναγιώτη Λαφαζάνη
Τα κράτη έχουν συνήθως, αν όχι πάντα, απώλειες στην εδαφική τους ακεραιότητα ή τα κυριαρχικά τους δικαιώματα μετά από ήττες σε πόλεμο.
Η μόνη χώρα, πρωτοφανές ίσως παράδειγμα, στον πλανήτη, η οποία συνεχώς υποχωρεί και παραχωρεί και βλέπει τα δικαιώματά της να ακρωτηριάζονται με πολιτικό «bullying»,χωρίς να έχει ηττηθεί στο πεδίο, είναι η Ελλάδα και αυτό συμβαίνει με την Ελλάδα σε σχέση με όλα σχεδόν τα γειτονικά της κράτη, παράδειγμα την Αλβανία, με την αθέτηση από τα Τίρανα, χωρίς καμιά ελληνική αντίδραση, της ελληνοαλβανικής συμφωνίας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και παράδειγμα, επίσης, τα Σκόπια τόσο με αυτήν καθ’ αυτήν την σύναψη της απαράδεκτης Συμφωνίας των Πρεσπών όσο και με την προκλητική μη εφαρμογή της από την γείτονα και με τη χώρα μας στο ρόλο του άπραγου θεατή.
Η αποθέωση όμως της ηττοπάθειας, του κατευνασμού, των ταπεινωτικών υποχωρήσεων και εξευτελιστικών παραχωρήσεων συντελείται διαχρονικά και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, από την πλευρά της χώρας μας απέναντι στην Τουρκία.
Από τη Κύπρο στα Ίμια
Δεν θα πάω τόσο μακριά ώστε να αναφερθώ αναλυτικά στην Κύπρο με τον Αττίλα-1 και 2 του 1974, όπου τόσο η Χούντα όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή-Μαύρου παρέδωσαν σχεδόν αμαχητί την Κύπρο, αφού η πρώτη έσπευσε πρώτα να την «αποστρατιωτικοποιήσει», αποσύροντας προδοτικά την εκεί ελληνική μεραρχία.
Δεν θα αναφερθώ ακόμα και στην άλλη «στρατιωτική ήττα» που υπέστη η χώρα μας με την οποία τα Ίμια, χωρίς αναμέτρηση, έγιναν «γκρίζα ζώνη», τραγωδία η οποία έγινε απαρχή για να θέσει ανενόχλητη η Τουρκία υπό αμφισβήτηση και «γκριζοποίηση» εκατοντάδες ελληνικές νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο.Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι αυτός ο εφιάλτης ακρωτηριασμού του ελληνισμού και της ίδιας της Ελλάδας, συνεχίζεται αμείωτα κάτω από τα χειραγωγημένα και «απαθή» βλέμματα της ελληνικής κοινωνίας και με ένα αφόρητο κυνισμό και αδιαπέραστη παχυδερμία από τους εκάστοτε κυβερνώντες, οι οποίοι απατηλά εμφανίζουν μια στρατηγική παράδοσης στη Τουρκία ως μια πολιτική επιτυχιών και «απομόνωσης» της τελευταίας, ενώ με την μεγαλύτερη ευκολία και αλαζονεία χαρακτηρίζουν ως «εθνικιστές» και «φιλοπόλεμους» όλους όσους αντιτάσσουν μια διαφορετική ψύχραιμη αλλά αποφασιστική πατριωτική στρατηγική αντίδρασης και αποτροπής στα διαρκή τετελεσμένα που υφιστάμεθα, πριν τα πράγματα καταστούν εντελώς ανεπίστρεπτα.
Η παραδομένη Ελλάδα
Δεν είναι δυνατόν να ζούμε το τελευταίο διάστημα την ακύρωση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με την Ελλάδα στο ρόλο του «τροχονόμου» της θαλάσσιας αυθαιρεσίας της Τουρκίας.
Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να ανέχεται στην πράξη τον περιορισμό κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο το πολύ στη ζώνη των 6 ν.μ!
Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να τηρεί ακόμα και σήμερα ευλαβικά στην πράξη το κατάπτυστο Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, με βάση το οποίο η Ελλάδα δεν μπορεί να ασκεί έρευνες και πολύ περισσότερο γεωτρήσεις σε όλο το Αιγαίο, επειδή, τάχα, αυτά τελούν υπό αμφισβήτηση και διαπραγμάτευση. Έτσι, για παράδειγμα, η Ελλάδα δεν μπορεί να προβεί σε θαλάσσιες έρευνες πέραν των 6 ν.μ, ακόμα και στον Αργολικό ή το Σαρωνικό Κόλπο.
Δεν είναι δυνατόν το «Nautical Geo» να μην μπορεί να κάνει έρευνες έξω από τα 6 ν.μ ανατολικά της Κρήτης ή να βγει έξω από το λιμάνι της Λάρνακας στην Κύπρο, επειδή το απαγορεύει το τουρκικό ναυτικό, τη στιγμή που τα ερευνητικά και γεωτρητικά σκάφη της Τουρκίας αλωνίζουν αγέρωχα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο έξω από τα 6 ν.μ των νησιών μας και τηςΚύπρου, διαμορφώνοντας διαρκή τετελεσμένα επί του πεδίου, το οποίο πεδίο για την Ελλάδα είναι άγνωστη λέξη!
Είναι αδιανόητο Ερντογάν και Τατάρ, θρασύτατοι και αλαζόνες, να ανοίγουν, παρά τις ρητές απαγορεύσεις του ΟΗΕ, την στρατηγική και ιστορική πόλη και λιμάνι της Αμμοχώστου στην Κύπρο, πράγμα που ισοδυναμεί με τρίτο Αττίλα, ενώ την ίδια ώρα Κύπρος και Ελλάδα παρακολουθούν ως άβουλοι θεατές την τρίτη κρίσιμη και ενδεικτική για τα μελλούμενα κατοχική επιδρομή της Τουρκίας.
Άραγε υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός για το Κυπριακό και Ελλαδικό κράτος από αυτήν την παθητική στάση απέναντι στους συνεχείς Αττίλες; Ή Ελλάδα και Κύπρος έχουν καταντήσει άβουλα πιόνια και αθύρματα στα χέρια του ηγεμόνα και της επεκτατικής βουλιμίας του;
Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα θα απωλέσει στην πράξη το δικαίωμα των 12ν.μ, εφ’ όσον εσαεί δεν το ασκεί; Και κυρίως έχουμε συνειδητοποιήσει ότι σε λίγο δεν θα μπορούμε εφόσον, συνεχιστεί η αδράνεια, να ασκήσουμε κανένα από τα νόμιμα θαλάσσια δικαιώματά μας σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο;
Μια χώρα, όμως, χωρίς θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία έχουν αποκτήσει τεράστια και στρατηγική σημασία στην εποχή μας, είναι μια χώρα μισή, η οποία έχει περιέλθει σε κατάσταση ομηρίας και επικυριαρχίας.
Πολιτική αποτροπής όχι στα λόγια αλλά στην πράξη
Αυτή είναι η μεγάλη προδοσία, η οποία συντελείται στις μέρες μας σε βάρος της χώρας μας από ένα παρακμιακό πολιτικό κατεστημένο, το οποίο την ίδια ώρα έχει ξεπουλήσει οικονομικά και υποθηκεύσει την πατρίδα μας.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια δημοκρατική ριζοσπαστική ανατροπή, μια ανεξάρτητη οικονομική, εξωτερική και αμυντική ιτική και μια πραγματική στρατηγική αποτροπής έναντι της Τουρκίας, που μόνο μια εθνική, αποφασισμένη και όχι προσκυνημένη πολιτική ηγεσία, ικανή, χωρίς να «τρέμει» και να ζητάει έξωθεν εγκρίσεις, να την σχεδιάσει και να την εφαρμόσει καταλλήλως στη πράξη επί του πεδίου όταν οι «κόκκινες γραμμές» παραβιάζονται.
Υ.Γ. Καλά είναι τα νέα Γαλλικά οπλικά συστήματα σε αέρα και θάλασσα. Χωρίς, όμως, αποφασιστική πολιτική βούληση και σχέδιο, τα όπλα δεν αποδίδουν ούτε λειτουργούν, ενώ μπορεί κάποιες συμμαχίες με χώρες της περιοχής, που με ενθουσιασμό διαφημίζονται, να αποδειχθούν σε κρίσιμες στιγμές, αν δεν προσέξουμε, θανάσιμοι «Δούρειοι Ίπποι».
από το «https://www.thepresident.gr/»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου