Η «Εφημερίδα
των Συντακτών» παραθέτει κριτική που κάνει ο Γιάννης Η. Χάρης στον Χρήστο Γιανναρά.
Θέμα του
άρθρου του πρώτου είναι η «γλωσσική
αστυνόμευση» που προτείνει ο δεύτερος, μέσω μιας «ανεξάρτητης αρχής γλωσσικής
προστασίας»: Η οποία αρχή θα ελέγχει «υποψήφιους «εκφωνητές ή παρουσιαστές
ειδήσεων, συντονιστές συζητήσεων, πολιτικούς αγορητές, συνεντευξιαζόμενους
καλλιτέχνες, σχολιαστές παρελάσεων, δημόσιων τελετών, εόρτιων επετείων κ.τ.ο.»
Η γλώσσα
έχει προφανώς κανόνες και κάποιοι πρέπει να είναι σε κριτική εγρήγορση για την
εφαρμογή τους – πράγμα που οδηγεί και στην βελτίωση της επικοινωνίας . Όμως το αυταρχικό και
κανονιστικό πνεύμα με τα «συνήθη» ουρλιαχτά των διαφόρων γλωσσαμυντόρων δεν έχει λόγο ύπαρξης. Η γραμματική ορθότητα
δεν μπορεί να καταλύει την ελευθεριότητα των χρηστών της γλώσσας, δια μέσου της
οποίας παράγονται νέοι τρόποι έκφρασης.
Ομολογώ ότι
αισθάνομαι αηδία όταν κάποιοι θέλουν να μας περάσουν γλωσσικούς τύπους όπως « όλους όσοι», «συνεστήθει επιτροπή», «ως
μ@λ@κας», «Σεξπιρ», «περιβαντολογικός», αλλά ουδέποτε θα προσέφευγα σε κάποια πολιτιστική Αστυνομία για τη
προσβολή του γλωσσικού αισθητήριού μου.
Κατά τα
άλλα, νομίζω ότι η ιδεολογική
ευρεσιτεχνία του κ.Γιανναρά με την προ τριακονταετίας λατινοπρεπή δήλωση περί
του τέλους της χώρας μας (phinis Greciae) ταιριάζει στην συνηγορία του με την ένταξη της χώρας στα
πλαίσια μιας νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αν ήταν όμως
μόνο αυτή η υπερβολή, ας πήγαινε στα
κομμάτια. Όμως για άλλη μια φορά ο ίδιος προσφεύγει στην υπερβολή, όταν υποστηρίζει
ότι «η γκαγκστερική επιβολή του μονοτονικού» υπήρξε καταστροφή ‘ολεθριότερη’
(!) κι από τη Μικρασιατική».
Έχω την
εντύπωση πως πολλοί ασχολούμενοι με τα γλωσσικά δεν έχουν εντρυφήσει σε αυτό
που ο Φερδινάνδος Σωσύρ προσδιόριζε ως «προτεραιότητα
του φωνούμενου λόγου έναντι του γραπτού». Γιατί αν είχαν, θα θεωρούσαν τις αλλαγές
στον τονισμό του ελληνικού λόγου ως απολύτως
φυσιολογικές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου