Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 6.12.14
Ο κριτικός
λόγος στις οργανώσεις είναι η βασική ενέργεια για την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ
στις διαρκώς μεταβαλλόμενες πολιτικές
συνθήκες . Αλλά αυτό σημαίνει ανθρώπους
με παρρησία και άποψη : Ανθρώπους που
δεν θεσιθηρούν, δεν απεραντολογούν, δεν
διεκπεραιώνουν άνωθεν απόψεις αλλά τις συνδιαμορφώνουν . Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται
«συγγραφείς προγραμματικών θέσεων», όμως επίσης χρειάζεται
κωδικοποιήσεις και κοινωνικά εύληπτες εκθέσεις νοημάτων με βάση
τις πολιτικές προτεραιότητες .
Μετά την
ανθρωπιστική κρίση, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας είναι η μεγάλη προτεραιότητα. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η
παροχολογία που ενδημεί στον πολιτικό
λόγο πολλών στελεχών, πρέπει να στοιχηθεί με την ανάγκη της παραγωγικής ανάταξης της υπαρκτής
οικονομίας, που είναι και η μόνη ικανή να φέρει εισοδήματα, απασχόληση, αλλαγή των συσχετισμών εργοδοσίας και
εργασίας. Σε αυτή την εξίσωση μπορούμε
να προσθέσουμε δυο ακόμη παραμέτρους
: Η πρώτη αφορά την κοινωνική
οικονομία , που είναι σε θέση να προσφέρει προϊόντα απολύτως
ωφέλιμα για την κοινωνία και την ποιότητα ζωής. Η δεύτερη αφορά τον
εθελοντισμό, που μπορεί να έχει ανάλογη
συμβολή και να μετουσιώσει τον ελεύθερο χρόνο
σε ένα χρόνο μη εμπορευματοποιημένο
αλλά με απόδοση και νόημα, χωρίς
τα συνηθισμένα αφασιακά χαρακτηριστικά
του συστήματος. Εδώ χρειάζεται πραγματικά ένα «Υπουργείο Ελεύθερου
Χρόνου» - κατά πως έλεγε ο Γκιάνι Τότι –
για να κινητοποιήσει μέσω προγραμμάτων το κολοσσιαίο
ενεργειακό μέγεθος που εγκλείεται
στις ζωές των συνταξιούχων, των σπουδαστών εκτός της συνηθισμένης τους
σπουδής, των ερασιτεχνών κάθε κατηγορίας.
Αν αυτό θεωρηθεί σαχλαμάρα, τότε
γιατί διάφοροι σοφολογιότατοι επικαλούνται τη Μαρξική άποψη περί του
ελεύθερου χρόνου ως πραγματικού κοινωνικού πλούτου ;
Ο πρωτογενής
και ειδικότερα ο αγροτικός τομέας της ελληνικής οικονομίας είναι ο πολλά υποσχόμενος σε ένα σκηνικό διεθνούς καταμερισμού των έργων, που έχει αυθόρμητα ή εσκεμμένα αδρανοποιήσει πολλές
εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις .Αυτό το
σκεπτικό συνδέεται με τη διαχείριση ενός πόρου που σχεδόν κατά 85% καταναλώνεται
στην αγροτική παραγωγή. Είναι φυσικά το
νερό, για την απειλούμενη ιδιωτικοποίηση του οποίου έχει εγερθεί μεγάλος
θόρυβος, χωρίς όμως πάντοτε να
υπογραμμίζεται ότι η μη ιδιωτικοποίηση δεν σημαίνει αυτομάτως και
ορθολογική διαχείριση ! Η κριτική των
γιγαντιαίων εργολαβικών παρεμβάσεων στην
υδατική οικονομία είναι οπωσδήποτε ωφέλιμη, όμως εδώ δεν χρειάζεται μια μηχανιστική
μεταφορά του γνωμικού του Σουμάχερ («το
μικρό είναι όμορφο») στη σημερινή πραγματικότητα : Το όμορφο βρίσκεται στο
μέτρο, στο άριστο μέγεθος, το συμβατό
με τις «φέρουσες ικανότητες»
περιβάλλοντος και κοινωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
συναθροίζει δυνάμεις στο μεγάλο,
ανατρεπτικό-αντιμνημονιακό εγχείρημα. Πολύ σωστά, αν και νομίζω ότι η ριζοσπαστική οικολογική οπτική εφ’ όλης της πολιτικής ύλης είναι
πολυτιμότερη διαφόρων οικολογούντων.
