Του Αριστείδη Φρουζάκη (Πολιτικός
Μηχανικός, Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Aλεξανδρούπολης)
Το χιλιο-παιγμένο έργο
της εξαπάτησης του κινήματος από τους δήθεν «θεσμικούς του εκπροσώπους», τώρα
και στην πολύπαθη Χαλκιδική!
Η περασμένη Πέμπτη 20/11/2014, άφησε μια πικρή γεύση
σε πολλούς υποστηριχτές του κινήματος κατά της μεταλλείας χρυσού, στη Χαλκιδική
και αλλού. Κυρίως όμως, σε όλους αυτούς που με προσωπικό κόστος, με διώξεις,
και φρικτά κατηγορητήρια στην πλάτη, συνεχίζουν να αγωνίζονται για τον τόπο
τους και την αξιοπρεπή διαβίωση των ίδιων και των οικογενειών τους.
Την ημέρα αυτή, το Δ.Σ. του Δήμου Αριστοτέλη,
συνεδρίασε για να εξετάσει το αίτημα 311 πολιτών του Δήμου, που ζητούσαν από
τον Δήμο να πάρει θέση για το ενιαίο επενδυτικό σχέδιο της μεταλλευτικής
δραστηριότητας στην περιοχή. Έξι μήνες μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, και
ενώ ήδη πολλές προοδευτικές δυνάμεις που έχουν αναδειχτεί στις διοικήσεις των
Δήμων, άρχισαν να δίνουν τα πρώτα δείγματα γραφής στον αγώνα τους ενάντια στις
επιλογές της κεντρικής εξουσίας, η διοίκηση του Δήμου Αριστοτέλη ακόμα σιωπούσε
γύρω από το ζήτημα της οργάνωσης – από καλύτερες πλέον θέσεις – του αγώνα
ενάντια στη εκμετάλλευση του χρυσού στη Χαλκιδική. Οι τακτικές αναδιπλώσεις, και τα πρόσωπα και τα
πράγματα ήταν γνωστά από καιρό, για τους αγωνιστές του κινήματος της περιοχής,
αλλά άγνωστα στον πολύ τον κόσμο…
Την μέρα εκείνη λοιπόν, η μεθόδευση της διοίκησης ήταν
και πάλι σαφής: η διοργάνωση μιας εξαντλητικής συνεδρίασης όπου θα
επαναλαμβάνονταν τα χιλιοειπωμένα για το καταστροφικό χαρακτήρα της επένδυσης
και επιστημονικές αναλύσεις, ήδη γνωστές στους πολίτες, και στο τέλος: η έκδοση
ενός ερμαφρόδιτου, προσυμφωνημένου στο παρασκήνιο ψηφίσματος,
όπου ο Δήμος, δήλωνε
εν πολλοίς, «κατά της επέκτασης της υφιστάμενης μεταλλευτικής δραστηριότητας»
(λες και το επενδυτικό σχέδιο δεν είναι ενιαίο και διαχωρίζεται σε υφιστάμενο
και μελλοντικό!) και επίσης αναρμόδιος (!) για την ακύρωση της έκδοσης αδειών
μεταλλευτικής δραστηριότητας, προαναγγέλλοντας «διάλογο προς όλες τις
κατευθύνσεις» (μήπως και με τα ΜΑΤ άραγε;).
Ο εμπαιγμός είναι ξεκάθαρος: Πίσω από τα μεγάλα λόγια,
προαναγγέλθηκε η αποχή του δήμου και των νομικών συμβούλων του, από τον
παράλληλο θεσμικό (και δυσβάστακτο οικονομικά) αγώνα που δίνουν οι πολίτες με
συνεχές προσφυγές κατά της επένδυσης. Από τον καθημερινό βέβαια αγώνα ο
Δήμαρχος Μίχος και κάποιοι άλλοι, είχαν φροντίσει να πάρουν ήδη αποστάσεις από
καιρό…
Αποκαλυπτικός ήταν και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν
οι προσφεύγοντες πολίτες που πήραν τον λόγο. Ούτε λίγο ούτε πολύ,
αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί, μονίμως θυμωμένοι και «αυθόρμητοι», που αδυνατούν
να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και να αντιληφθούν την υπεύθυνη πολιτική
στάση (sic!) που οφείλει να επιδείξει η διοίκηση απέναντι στο σύνολο των
πολιτών του Δήμου. Λες και τον διχασμό στην περιοχή τον προκάλεσαν οι
ανιδιοτελείς αγωνιστές και όχι η εταιρία και οι άνθρωποι της, που φρόντισαν να
μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε στρατό και όχημα εξυπηρέτησης των συμφερόντων
των πολυεθνικών…
Και όλα τα παραπάνω, προκλήθηκαν όχι μόνο από τον
δήμαρχο, κλασσικό δείγμα πρώην πασόκου εκσυγχρονιστή, θιασώτη μιας κούφιας και
θολής «αναπτυξιολαγνείας» , αλλά και από κάποια τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που
μπορεί να φορούν ακόμα «αγωνιστικά» κασκολάκια, αλλά εμφανίζονται πρόθυμοι να
βάλουν τα κουστούμια της «υπεύθυνης-ενσωματωμένης» πολιτικής δύναμης… Είναι οι
ίδιοι που στη συνέχεια παρουσίασαν στα blogs του ΣΥΡΙΖΑ την ίδια απόφαση, σαν
ιστορική για την περιοχή, αποκρύβοντας επιμελώς την αλήθεια. Αλλά τι να
πουν(;): πως τα συνεχή τους λάθη, η παραγκώνιση και το συνεχές άδειασμα των
συνεπών αγωνιστών, δέσμευσαν το κόμμα και την αριστερά, στην στήριξη μιας
δημοτικής κίνησης με θολές θέσεις και αμφίβολες προθέσεις…;
Η υπεύθυνη όμως στάση του ΣΥΡΙΖΑ σαν του χώρου που
στήριξε κεντρικά και σήκωσε όσο κανένας άλλος το θέμα της μεταλλείας χρυσού,
άλλα επιτάσσει:
1ον : το ξεκαθάρισμα ότι δεν
θα αποδεχθεί οι δυνάμεις του να στηρίζουν μια δημοτική διοίκηση που αντί να
οργανώνει τον τοπικό αγώνα σε κινηματικό και θεσμικό επίπεδο (όπως κάνουν οι
δημοτικές μας κινήσεις σε όλη την Ελλάδα) δηλώνει ουσιαστικά απούσα από τα φλέγοντα
ζητήματα, αλλά και επιτίθεται με θράσος σε ανθρώπους που έχουν στην πλάτη τους
βαριά κατηγορητήρια και είναι στιγματισμένοι από τους κατασταλτικούς
μηχανισμούς. (σημ.: είναι σαν η αριστερή πλέον διοίκηση στην περιφέρεια Αττικής
να δήλωνε απλά «αναρμόδια» για την έγκριση της χωροθέτησης των ΧΥΤΑ ή για την
αξιοποίηση του αεροδρομίου ελληνικού, να αρκούνταν σε λακωνικά ψηφίσματα και
ταυτόχρονα, να επιτίθονταν και σε αγωνιστές των τοπικών κινημάτων!).
2ον : Να συνεχίσει να δίνει
το παρόν στους καθημερινούς αγώνες των κατοίκων της περιοχής, μέχρι την πλήρη
δικαίωση, που θα είναι η ανατροπή της πολιτικής που τροφοδοτεί την ασυδοσία των
μεταλλειοκτητών και τον διχασμό της τοπικής κοινωνίας.
3ον : Την παρουσίαση
το συντομότερο, ενός πλήρους σχεδίου για την ανασυγκρότηση και βιώσιμη ανάπτυξη
μιας κυριολεκτικά ρημαγμένης περιοχής, ενός σχεδίου που θα δίνει προοπτική και
διέξοδο στις ανάγκες για εργασία και αξιοπρεπή διαβίωση όλων των κατοίκων της
Χαλκιδικής.
ΠΗΓΗ : ANTIGOLD GREECE
