Οι προάγγελοι της τρέχουσας κατάστασης είχαν χτυπήσει από παλιά. Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», που επικαλέσθηκε στη σύσκεψη των κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς στο Παρίσι ο Αλέξης Τσίπρας(25.10.12), είχε αμφισβητηθεί και τεθεί «στη διαθεσιμότητα» της ρεάλ πολιτικής από το 2003, όταν γινόταν συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν στη Κύπρο. Το 2006 η περίφημη οδηγία Μπολκενστάϊν προετοίμαζε το δρόμο για μια διαφοροποίηση των αμοιβών των εργαζομένων , διευκολύνοντας τη γενική καθοδική δίνη των συνολικών μισθών και δικαιωμάτων…. Εξ άλλου η συζήτηση για την «Ευρώπη των δύο ταχυτήτων» ή για την «Ευρώπη των ομόκεντρων κύκλων» που κρατούσε εδώ και καιρό, προετοίμαζε τα πνεύματα για ένα σκηνικό αποδοχής των περιφερειακών ανισοτήτων, που στη συνέχεια μπορούσε να οδηγήσει στην αποικιοποίηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας…
Και τώρα, το χειρότερο που διαδέχεται το κακό, βάζει πολλούς σε σκέψεις για έξοδο από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση (λέω να τη γράφω με μικρά γράμματα, γιατί είναι ανάξια των περιστάσεων…). Όμως η ε.ε είναι πλαίσιο πολιτιστικό, κοινωνικό, θεσμικό, της Ελλάδας και άλλων λαών. Γι αυτό η ολική απόρριψή της είναι τόσο άκριτη όσο και η ολική αποδοχή της – για να το πω με χύδην όρους : Η αποδοχή που συνδέεται με τη στάση του ευρωλιγούρη, ευρωζητιάνου, ευρωφουκαρά, ευρωφλούφλη, που σηκώνεται πάνω και κάθεται κάτω βάσει των οδηγιών των Βρυξελλών….
Το απαιτούμενο αυτής της συγκυρίας δεν είναι μια «μέση λύση» - με την πρόσθεση Σαμαρά + Παπαρήγα και τη διαίρεση του συνόλου δια δυο : Το ζητούμενο είναι μια άλλη ποιότητα, ένας κριτικός ευρωπαϊσμός, που δεν αποδέχεται το τρέχον σύστημα της ευρωζώνης ως θέσφατο . Που προτάσσει ένα νέο «σύστημα ευρώ» , το οποίο, εκτός των άλλων λειτουργιών, είναι εργαλείο αντιυφεσιακό, σταθεροποιητικό, υπηρετικό κάποιων σκοπών και διακηρύξεων , που μια φορά κι έναν καιρό τέθηκαν πανηγυρικά στην ε.ε …..
Με αυτή τη λογική, κάθε συνηγορία με το σημερινό ευρώ και την ευρωζώνη, πρέπει να συνοδεύεται από χοντρούς αστερίσκους και επιφυλάξεις ….
Και η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στο Παρίσι :
«Η επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου στην Ελλάδα και η μετατροπή της σε ένα προτεκτοράτο χρέους, είναι πέρα και έξω ακόμα και από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων είναι πέρα και έξω από τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό.
Δεν είναι όμως η μόνη αντίφαση. Στη Γαλλία ο πρόεδρος Ολάντ επιβάλει φόρο 75% στους πλούσιους. Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα απειλούν ότι αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διαλυθεί η οικονομία επειδή θα βάλει φόρο στους κατέχοντας τον πλούτο.
Και την ίδια στιγμή η κ. Λαγκάρντ ως υπουργός των Οικονομικών της Γαλλίας, στέλνει τη λίστα με τους μεγαλοκαταθέτες φοροφυγάδες στους έλληνες πολιτικούς, που την κρύβουν στα συρτάρια τους, ακριβώς γιατί θέλουν να προστατεύσουν τους κατόχους του πλούτου.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει απαξιωθεί ηθικά και πολιτικά, έχει οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην καταστροφή, για να σώσει ορισμένους λίγους και αρεστούς. Αυτό είναι μια εξέλιξη που δημιουργεί μία κατάσταση, που εγκυμονεί κινδύνους, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για όλη την Ευρώπη, για τη δημοκρατία στην Ευρώπη.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί, και ειδικότερα οι λαοί του ευρωπαϊκού νότου, ξεσηκώνονται. Ο ελληνικός λαός πρέπει να δώσει το παράδειγμα. Να σύρει το χορό της αντίστασης, με πρώτο σταθμό την απόρριψη των μέτρων στο ελληνικό κοινοβούλιο, όποτε αυτά έρθουν».
