«Καταναλώστε – καταναλώστε μας έλεγαν»…

Της Ιωάννας Κοντούλη

 

Με ιδιαίτερα οδυνηρό τρόπο και ενώ η οικονομική κρίση μαίνεται, η συρρίκνωση του μισθού μας είναι αβάσταχτη όχι μόνο εξ’ αιτίας της μείωσής του αλλά και γιατί αυτό που ονομάζουμε δημόσια συλλογικά  αγαθά υποβαθμίζονται συνεχώς.

 Η εξαφάνιση μέρα την μέρα του  κοινωνικού κράτους αφήνει τους πολίτες φτωχότερους και απροστάτευτους. Ολοένα  περισσότεροι αδυνατούν να εξασφαλίσουν αυτό που λέμε στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης.

 Η απώλεια της εργασίας είναι καθημερινή απειλή. Ο πόνος της ανεργίας όμως δεν είναι μόνο οικονομικός, ο κίνδυνος της  περιθωριοποίησης, του αποκλεισμού  ακόμα και της «ρατσιστικής» αντιμετώπισης είναι εξίσου οδυνηρά για τον άνεργο.

Η ανεργία εκτινάσσεται δημιουργώντας μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα. Όμως ακόμα και  όσοι έχουν την τύχη να εργάζονται δεν διασφαλίζουν παρά μόνο το στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης , η φτώχεια και η ανέχεια εκτινάσσονται καθώς οι θιασώτες του μικρότερου  Κράτους και της ελεύθερης αγοράς –άρα και της αγοράς εργασίας- επιβάλλουν τον κατώτερο μισθό δια νόμου! 

Από  την  1/4/2013 η κυβέρνηση θα έχει το θεσμικό εργαλείο για να διαμορφώσει σε όποιο επίπεδο θέλει τον κατώτατο μισθό. Η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα θα αυξηθούν, λένε, αν οι  μισθοί κατρακυλήσουν. Λένε ακόμη, ότι με αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπιστεί η  ανεργία των νέων....

Έτσι λένε … αν και γνωρίζουν πως η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα μόνο σε ένα κάποιο βαθμό επηρεάζονται θετικά  από τους πολύ χαμηλούς μισθούς, όπως επίσης γνωρίζουν  ότι οι πολύ χαμηλοί  μισθοί επηρεάζουν αρνητικά  την παραγωγή, τα δημόσια έσοδα  και τον δυναμισμό της οικονομίας.

Πώς μπορούν άλλωστε  οι χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, με διπλάσιους ή πολλαπλάσιους σήμερα από εμάς μισθούς, να συνεχίζουν να παράγουν και να εξάγουν, έστω και σε χαμηλότερους ρυθμούς από πριν, την ώρα που εμείς βυθιζόμαστε στην ύφεση;

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

 Στο σκηνικό των μεγάλων αγώνων   της Χαλκιδικής εναντίον των μεταλλείων  χρυσού,   δεν απουσίασε  η  αντίπαλη πλευρά κάποιων εργαζομένων που διεκδίκησε  «το ψωμί» της μέσω της  απασχόλησης στα χρυσωρυχεία. Το τελευταίο διάστημα η πλευρά αυτή έδωσε το παρών  σε  διάφορες «κινητοποιήσεις»,  με κορυφαία μια διαδήλωση -  αλλά και με  σωρεία εκφοβιστικών ενεργειών εναντίον των  κατοίκων.

Στην Ελλάδα και όχι μόνο, τα παραδείγματα σύγκρουσης μεταξύ  αιτημάτων απασχόλησης και  αιτημάτων ποιότητας ζωής  δεν είναι σπάνια. Γι αυτό και πρέπει να απασχολούν πολύ σοβαρά το συνδικαλιστικό και οικολογικό κίνημα.

Το 1966 , ενώ κορυφωνόταν η αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στο Βιετνάμ με αποτέλεσμα τις μεγάλες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις των φοιτητών, πολλοί εργαζόμενοι στις πολεμικές βιομηχανίες τηρούσαν  αντίθετη στάση , ενίοτε μάλιστα  ξυλοφορτώνοντας  τους φοιτητές.  Εδώ η   «υπαρκτή» απασχόληση    βρισκόταν σε αντίθεση με το κοινωνικό αίτημα της ειρήνης, της ασφάλειας και ποιότητας ζωής.

Στις αρχές της δεκαετίας που μας πέρασε μια αφίσα  απολυμένων από την  ελληνική βιομηχανία λιπασμάτων,  εμπεριείχε   νύξεις εναντίον των οικολογούντων , ως αντίπαλων  στη παραγωγή  χημικών προϊόντων και στην «ανάπτυξη».  Και το ερώτημα κρίσεως  που έμπαινε ήταν: Δηλαδή τι  θα έπρεπε να γίνει ; Προκειμένου  να διατηρήσουν  οι εργαζόμενοι στα χημικά λιπάσματα τις θέσεις τους, θα έπρεπε   οι βιοκαλλιεργητές να πάψουν να υποστηρίζουν εναλλακτικές  τεχνικές  λίπανσης και εδαφοβελτίωσης , περιβαλλοντικά φιλικές, για καλύτερη ποιότητα γεωργικών προϊόντων, υδάτων και  εδαφών;

Το 2005 μια ομάδα καταστηματαρχών της Πλάκας έκανε  καμπάνια υπέρ της δυνατότητας για  «ελεύθερη»   ανάπτυξη ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων στη «συνοικία των Θεών» – παρουσιάζοντας ως θετική επίπτωση  τη δημιουργία 3000 θέσεων εργασίας….Τότε κάποιοι τους απαντούσαμε ότι η διατήρηση της χωροταξικής ποιότητας της γύρω από την  Ακρόπολη  περιοχής  ωφελεί δεκάδες χιλιάδες εγχώριους  και ξένους επισκέπτες  - χώρια οι  θέσεις  εργασίας  που δημιουργούνται στην ευρύτερη  περιοχή….

Η παράνομη δόμηση δημιουργεί απασχόληση, αλλά  την απασχόληση προάγει  και η αισθητική αρτιότητα  του υπαίθριου και αστικού περιβάλλοντος. Η καπνοβιομηχανία δημιουργεί απασχόληση, αλλά η εξάλειψη του  καπνίσματος συμβάλλει στην  ποιότητα (και ιδίως στην ποσότητα…)  ζωής. Τα τυχερά παιχνίδια δημιουργούν θέσεις εργασίας, αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει υποστολή της κοινωνικής κριτικής ενάντια στα ολέθρια αποτελέσματα του τζόγου ….

Ηθικόν δίδαγμα όλων αυτών : Το  συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να παραγνωρίζει  τις επιπτώσεις του εργασιακού προϊόντος  στο ευρύτατο, κοινωνικό και φυσικό «περιβάλλον». Το δε  οικολογικό κίνημα δεν μπορεί να κρύβεται εσαεί πίσω από  άοσμες,  άχρωμες και απολίτικες  εκφράσεις, και να μην διακηρύσσει στα ίσια  ότι μάχεται για εκείνη τη διάσταση – ποιότητα ζωής !  – που συστηματικά παραγνωρίζει ο κυρίαρχος οικονομίστικος   λόγος…

O Ρεχάγκελ ως όπιο του λαού…

Η υπόθεση ξεκίνησε από τη θρησκεία, αλλά στη συνέχεια επεκτάθηκε, για να φτάσει στην ΑΕΚ, στον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, τον Πανιώνιο και άλλες  ομάδες, που αναγορεύτηκαν   σε θρησκείες από τους οπαδούς τους -  τουλάχιστον κατά τα γραφόμενα κάποιων τοίχων…..

Τα πράγματα όμως δεν επέπρωτο να σταματήσουν εκεί…Και η  υπόθεση φαίνεται να επεκτείνεται στους προπονητές, που μπαίνουν κι αυτοί στο πολιτικό  παιχνίδι ως μεγάλοι παίχτες :  Αρχής γενομένης από τον Όττο Ρεχάγκελ, πρώην προπονητή της Εθνικής Ελλάδος στη «μεγαλειώδη» κατάκτηση πρωταθλητικού τίτλου  το 2004, ο οποίος  επιστρατεύεται  από τη Μέρκελ  σε  ένα ρόλο κατευνασμού της ελληνικής κοινωνίας.  Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας BILD, ο Ρεχάγκελ  έρχεται στο τέλος του μήνα  στην Ελλάδα «ανταποκρινόμενος  στην επιθυμία της καγκελαρίου, η οποία επιδιώκει να στηρίξει την ελληνική αναπτυξιακή προσπάθεια και να βελτιώσει τις σχέσεις των δύο λαών»…..

 Το ότι η μετενσάρκωση του Αδόλφου τρέφει ελάχιστη  εκτίμηση στο εθνικό μας IQ, είναι απολύτως βέβαιο. Το ότι κάποιοι θα «τσιμπήσουν»  στον συγκεκριμένο ελιγμό της, είναι επίσης βέβαιο. Μόνο που η νοήμων κοινωνία, όπως και αν διάκειται απέναντι στα μνημόνια, θα χαρακτηρίσει το τέχνασμά της μπανάλ…Τρε μπανάλ, που λέγαμε στο χωριό μου….

Η όλη υπόθεση δείχνει καθαρά ότι  η  διεθνής καταγγελία του οικονομικού νεοναζισμού τους πονάει.  Εννοείται δε ότι οι  σαχλαμάρες  τους  και ο  Ρεχάγκελ  "ως χαρακτήρας"  στο  ποδοσφαιρικό μάπετ σόου με υποβολέα  τη Μέρκελ,    δεν θα εμποδίσουν  τους δημοκράτες, πατριώτες , αριστερούς  και άλλους  Έλληνες πολίτες , από το να χαράζουν  μια σταθερή διάκριση  ανάμεσα στους Γερμαναράδες και στους Γερμανούς. Και προφανώς να είναι  με τους δεύτερους, που συνεχίζουν τον γερμανικό πολιτισμό και φιλελληνισμό,  και απεχθάνονται τον  τρέχοντα  αηδιαστικό ρόλο της χώρας τους……  

Μια πολιτική αναψηλάφηση : Η εξέγερση της Κροστάνδης τον Μάρτη του 1921

Η «Ιστορία χάριν της ιστορίας» είναι τόσο παράλογη όσο  και «η τέχνη για την τέχνη» - άρα κάθε σοβαρή ιστόρηση συνδέεται με την παραγωγή πολιτικών προϊόντων…Και ένα τέτοιο προϊόν από την ιστόρηση  του κινήματος της  Κροστάνδης  στη Σοβιετική Ένωση του  Μαρτίου του 1921 είναι το ότι ο αυταρχισμός  - σαν καρκινικό κύτταρο – τείνει στον ανεξέλεγκτο και αχαλίνωτο πολλαπλασιασμό .   Ότι η εκτροπή της  Σοσιαλιστικής Επανάστασης στην τυραννία του Σταλινισμού – ιδιαίτερα από την 3^η δεκαετία του 20^ου αιώνα-  δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία  ή  προϊόν  μιας συγκεκριμένης ηγετικής ομάδας,  αλλά αποτέλεσμα ενός μεγάλου δημοκρατικού ελλείμματος  μέσα στα πλαίσια του μπολσεβικισμού……

Έχω  πρόχειρο ένα τουλάχιστον συγγραφέα όπως τον Περικλή Κοροβέση, που υποστήριξε πριν λίγα χρόνια από τις στήλες της εφημερίδας ΕΠΟΧΗ ότι η λεγόμενη «Οκτωβριανή Επανάσταση» ήταν στη πραγματικότητα  πραξικόπημα. Το ζήτημα χρήζει ιστορικής έρευνας, αν σκεφθεί κανείς εκείνες τις περίφημες σκηνές  του Οκτώβρη  του 1917  που διέσωσε ο Τζων Ρήντ στο έργο του «Οι δέκα ημέρες που συγκλόνισαν  τον κόσμο»   :  όπου μερικές χιλιάδες πολίτες εισέβαλαν στα χειμερινά ανάκτορα  αφοπλίζοντας προηγουμένως τους φρουρούς (που δεν κατέβαλαν καμία αντίσταση, ούτως ή άλλως…) και στη συνέχεια έτρεχαν  κατευθείαν στην αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου, για να ενημερώσουν τους έκπληκτους υπουργούς  ότι ο ρόλος τους είχε τελειώσει ….

Από την άλλη πλευρά η «υπόθεση του  Οκτωβριανού πραξικοπήματος»   ενισχύεται  από το γεγονός ότι το γνωστό πολιτικό ντουέτο «Ζηνόβιεφ - Κάμενεφ» είχε «καρφώσει»   τον Οκτώβρη του 1917 μέσω του τύπου  ένα  λενινιστικό σχέδιο κατάληψης της εξουσίας ,  με τη συνδυασμένη δράση σε κομβικά σημεία της επικράτειας – όπως ήταν τα τηλεγραφεία, κάποιες σιδηροδρομικές γραμμές, κάποια τα κτίρια στρατιωτικής σημασίας κλπ. Όμως το «καρφί» των δυο  δεν επέσυρε καμία κύρωση  εναντίον τους  από το  κόμμα των μπολσεβίκων – αν και το ζήτημα επανήλθε αργότερα στο προσκήνιο και συνέβαλε στην «εκκαθάρισή» τους   με τις δίκες της Μόσχας ,  στα μέσα της  δεκαετίας  του 30….

 Είτε ως πραξικόπημα είτε ως επανάσταση, η αλλαγή του Οκτώβρη του 1917 κράτησε υψηλά το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». Και  όμως  αυτό το πολιτικό πρόταγμα διατηρήθηκε  μόλις  μέχρι τον Ιούνιο του 1918 : Τότε  η εξουσία των σοβιέτ νοθεύτηκε από την  επιβολή του μονοπωλίου   του κόμματος των Μπολσεβίκων σε αυτά και την απαγόρευση της  λειτουργίας και δράσης  των άλλων σοσιαλιστικών κομμάτων . …  Στη συνέχεια  η διολίσθηση προς τον αυταρχισμό ήταν διαρκής,   σύμφωνα με το ιστορικό έργο του Σαρλ Μπετελέμ – « Η πάλη των τάξεων στην ΕΣΣΔ»…

Τον  Μάρτιο του  1921, ούτε τρία χρόνια από την απόφαση του Ιουνίου του 1918 από τους Μπολσεβίκους , τα κρούσματα της  αντιλαϊκής και αυταρχικής πολιτικής είχαν πολλαπλασιαστεί.  Γι αυτό δεν ήταν καθόλου παράδοξο σε εκείνη τη κατάσταση το ότι  οι άνθρωποι που είχαν  κατεξοχήν πολεμήσει τους  ξένους επεμβασίες και τους τσαρικούς  - δηλαδή οι ναύτες της Κροστάνδης – έφτασαν να θέσουν μια σειρά από αιτήματα καθαρά σοσιαλιστικού και δημοκρατικού χαρακτήρα προς την μπολσεβίκικη κυβέρνηση.  Μέσα σε αυτά  περιλαμβανόταν  : Η άμεση διεξαγωγή εκλογών στα σοβιέτ με μυστική ψηφοφορία, η ελευθερία του λόγου και του Τύπου υπέρ των εργατών, αγροτών , αναρχικών και σοσιαλιστικών κομμάτων, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι  υπέρ των αγροτών, η απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων των σοσιαλιστικών κομμάτων κλπ.

Η κυβέρνηση απάντησε με την αποστολή επίλεκτων μονάδων εναντίον των εξεγερμένων και  με την καταστολή του κινήματος ,  με αποτέλεσμα  χιλιάδες νεκρούς.  Επί κεφαλής των δυνάμεων της καταστολής ήταν ο Τρότσκυ -  που στα στερνά του χρόνια κατάλαβε τη σημασία του δημοκρατικού σοσιαλισμού , μέχρι να πέσει κι ο ίδιος θύμα δολοφονικής ενέργειας του σταλινικού καθεστώτος…Και μαζί  με τον Τρότσκυ φιγουράριζε το όνομα του Τουχατσέφσκυ, μετέπειτα Στρατάρχη, που εκτελέστηκε κι αυτός στη περίοδο των μεγάλων εκκαθαρίσεων…

Η  ιδιοτελής σύμπλευση  και ανοχή του αυταρχισμού ,  το στίψιμο  ανθρώπων από  ανθρώπους μέχρι την τελική απόρριψή τους στους πολιτικούς σκουπιδοτενεκέδες,  δοκιμάστηκαν στη διαδρομή της ιστορίας.  Ο σοσιαλ-μακιαβελισμός   έφερε τα πράγματα εκεί που ήλθαν,  κάνοντας εκατομμύρια λαϊκούς ανθρώπους να ακούν τη λέξη «σοσιαλισμός» και να το βάζουν στα πόδια.   Και όμως, είχε προηγηθεί ο λόγος της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που   ήδη το 1918 διαπίστωνε  την έλλειψη δημοκρατίας  στην ΕΣΣΔ και αυτό την έκανε να δηλώνει : «Η ελευθερία μόνο για τους οπαδούς της κυβέρνησης και για τα μέλη ενός κόμματος, όσο πολυάριθμο κι αν είναι αυτό, δεν είναι ελευθερία….»

Το δημοκρατικό κίνημα της Κροστάνδης  περιγράφτηκε γλαφυρά από το βιβλίο της Ίντα Μεττ, «Η Κομμούνα της Κροστάνδης» - που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Α.Στίνα και εκδόθηκε από την «Διεθνή Βιβλιοθήκη». Η υπόμνηση του μεγάλου αυτού επεισοδίου,  που ήταν σταθμός για την ήττα του δημοκρατικού σοσιαλισμού και την μετέπειτα εκτροπή στην σταλινική τυραννία,  έγινε από το

http://tvxs.gr/   και στη συνέχεια πέρασε στον ιστότοπο του ECOLEFT. Και στους δυο αξίζουν  συγχαρητήρια.

Ακολουθεί όλο το κείμενο περί της εξέγερσης της Κροστάνδης….

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ

 Το έχουμε γράψει και  πει μερικές χιλιάδες φορές, θα το ξαναπούμε και  τώρα : Η υπέρβαση του Μνημονίου και των αποικιακών εξαρτήσεων της χώρας απαιτεί μια γιγαντιαία ενότητα, ένα Υπέρ-μέτωπο, μια σύγκλιση της μεγάλης  πλειοψηφίας του λαού μέσα στα πλαίσια  μιας δημοκρατικής πανστρατιάς. Σε αυτή τη πανστρατιά  η Αριστερά θα έχει de facto και όχι ex officio – δηλαδή εκ των πραγμάτων, από την ίδια της τη φύση με το απαράμιλλο φιλότιμό της , και όχι από τον αυτοπροβιβασμό της  σε αρχιστράτηγο -   την πρωτοβουλία των κινήσεων. 

Με τις δικές του «συγκλισιακές» διαδικασίες αλλά και τη παρέμβασή του στη κοινωνία, Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ ήδη «προβάρει» ένα μεγάλο μέτωπο, διακριτό από τα ολιγομελή μέτωπα της περιόδου των πλατειών και της χύμα αγανάκτησης – που ήταν πρωτίστως μέτωπα κάποιων με τον εαυτό τους και  με  δικό τους  τον ηγετικό ρόλο… Με βάση αυτή την αρνητική  εμπειρία, αλλά και με βάση  την θετική εμπειρία της Βενεζουέλας, ο Αλέξης Τσίπρας  προαναγγέλλει ένα ακόμη, μεγαλύτερο  μέτωπο,  που είναι ικανό να διεκπεραιώσει  μεγάλο ιστορικό έργο – πιλοτικό για όλο τον ευρωπαϊκό νότο…

Αντιγράφω από το ECOLEFT :

«Μέτωπο ενάντια στην «συμμαχία του Μνημονίου» προαναγγέλλει ο Αλέξης Τσίπρας και ταυτόχρονα επαναφέρει το αίτημα για εκλογές. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα υπόσχεται ότι δεν θα διστάσει την οποιαδήποτε υπέρβαση, κάνοντας ουσιαστικά λόγο για «κυβέρνηση λαϊκής σωτηρίας», ακόμα και με «δεξιούς υπουργούς» κατά τα πρότυπα του Τσάβες!

Tο αδιέξοδο της ισχύος

 Του Κώστα  Βεργόπουλου

Η Γερμανία, με δυσώδες παρελθόν, ιδίως έναντι των χωρών που το έχουν επώδυνα υποστεί και σήμερα συνυπάρχουν με αυτήν στο κοινό νόμισμα, αποδεικνύεται ακόμη μια φορά κοιτίδα φονικής και ατελέσφορης υπερβολής όχι μόνον για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτόν της.

Σε κάθε ιστορική φάση, δεν σταθεροποιεί τον κατ’ αυτήν «ζωτικό χώρο», στην ηγεμόνευση του οποίου αποβλέπει, αλλά τον υποβάλλει σε μονομερείς αφαιμάξεις, με συνέπεια περισσότερες αντιστάσεις παρά προσχωρήσεις στις ηγεμονικές φαντασιώσεις της.

Ενώ η τρέχουσα κρίση ξεκίνησε από την αμερικανική χρηματοπιστωτική φούσκα και πέρασε στις υπερεκτεθειμένες σε αυτήν γερμανικές τράπεζες, οι τελευταίες μετέφεραν την κρίση τους στον ευρωπαϊκό Νότο, ενοχοποιώντας τον για παθογένειες από το παρελθόν. Στην Αμερική, ο πρόεδρος Ομπάμα, με συνείδηση του συστημικού χαρακτήρα της κρίσης, στηρίζει την απασχόληση, τους αδύναμους και πιθανώς λιγότερο ανταγωνιστικούς, προκειμένου να σταθεροποιήσει την οικονομία και την ανάκαμψη, προϋπόθεση όχι μόνον για ισοσκέλιση του δημόσιου ελλείμματος, αλλά και για οποιαδήποτε διαρθρωτική μεταρρύθμιση.

Στην Ευρώπη, η γερμανική πολιτική επιλέγει ακριβώς το αντίθετο: με όραμα την «οικονομική ευγονική», ανταμείβει τους ισχυρούς και ανταγωνιστικούς, τιμωρεί τους αδύναμους και μη ανταγωνιστικούς, με συνέπεια να εκτινάσσεται η ανεργία σε μη βιώσιμα ύψη, τα ελλείμματα να διαιωνίζονται, να καθηλώνονται οι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Με γερμανική ευθύνη, η Ευρώπη-αναμορφωτήριο αποβαίνει σήμερα κοιτίδα της παγκόσμιας ύφεσης και ανεργίας, παρ’ όλο που η Γερμανία διαθέτει τα μεγαλύτερα στον κόσμο πλεονάσματα και συνεπώς τη μέγιστη ευχέρεια για να σταθεροποιεί την οικονομική και νομισματική περιοχή της.

Εκατομμύρια νέοι εγκαταλείπουν τις χώρες του Νότου σε αναζήτηση εργασίας και επιβίωσης, όμως οι Γερμανοί ιθύνοντες δεν ανησυχούν, αλλά επαίρονται για την «επιτυχία» τους. Το περιοδικό «Σπίγκελ» επιχαίρει με αυταρέσκεια και κυνισμό για τις αφίξεις στη Γερμανία των «νέων Gastarbeiter», που «δεν είναι Τούρκοι χωρικοί της Ανατολίας, αλλά μορφωμένοι Ιταλοί, Ισπανοί, Ελληνες, Πορτογάλοι, απόφοιτοι των καλύτερων πανεπιστημίων».

Με αφορμή τις ιταλικές εκλογές...

                                                                         του Βασίλη Ασημακόπουλου

           Μετά τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών, σύμφωνα με τις αναλύσεις του εγχώριου μνημονιακού μπλοκ (οργανική μνημονιακή διανόηση, κόμματα της συγκυβέρνησης Σαμαρά), ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ε.Ε. Το φάντασμα του λαϊκισμού.

          Δεν είναι στις προθέσεις του παρόντος άρθρου μια ανάλυση της ‘δύσκολης’ έννοιας του λαϊκισμού. Επιγραμματικά μόνον αναφέρουμε πέραν της επαναστατικής δράσης στην τσαρική Ρωσία το τελευταίο τέταρτο του 19^ου αιώνα των ναρόντικων (λαϊκιστών) και του μαχητικού διαλόγου τους με τους σοσιαλδημοκράτες (βλ. ενδεικτικά Λένιν, 1894, Τι είναι οι ‘φίλοι του λαού’ και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες), σε επίπεδο ακαδημαϊκό τις δεκαετίες ’60 και ’70 μελετώντας τα χαρακτηριστικά των λαϊκών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες περί λαϊκισμού, με πιο χαρακτηριστικές τις λεγόμενες λειτουργιστικές (G. Germani : 1965, T. Di Tella : 1970) και το σχήμα της λαϊκο-δημοκρατικής έγκλησης (Ε. Laclaou : 1977).

Στα καθ’ ημάς το αναλυτικό σχήμα του λαϊκισμού σε διάφορες εκδοχές του χρησιμοποιήθηκε για να ερμηνεύσει την εμφάνιση και κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ κατά την ανδρεοπαπανδρεϊκή του περίοδο (Α. Ελεφάντης- Μ. Καβουριάρης : 1977, Α. Ελεφάντης : 1991, Ν. Μουζέλης : 1978, Β. Καπετανγιάννης : 1978, C. Lyrintzis : 1984, Παντaζόπουλος Α. : 2001 κ.α. Για την αντίκρουση της ανάλυσης του ΠΑΣΟΚ μέσα από το ερμηνευτικό σχήμα του λαϊκισμού, Σ. Σακελλαρόπουλος : 2001). Το εκσυχρονιστικό ρεύμα εντός ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να οριστεί ως αντιλαϊκιστικό ρεύμα και να επιβάλει την πάλη μεταξύ εκσυγχρονιστών-λαϊκιστών ως τη νέα διαιρετική τομή της περιόδου μετά το 1990 (Κ. Σημίτης : 1989, Χ. Βερναρδάκης : 2011).

Aρχή με ένα συνταγματικό δημοψήφισμα.

Tου Νίκου Κωνσταντόπουλου , πρώην Προέδρου του ΣΥΝ

Υπογραμμίζει ο Ν. Κωνσταντόπουλος σε άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (10.3.13):

Πρέπει  να αλλάξει άρδην η όλη αρχιτεκτονική του μονοκομματικού πλειοψηφικού κοινοβουλευτισμού ή αλλιώς του δικομματικού φεουδαρχισμού, που κατάντησε την Ελλάδα «τιμάριο» της διαπλοκής και αποικία χρέους.

Αρκετά παιχνίδια πολιτικής διγλωσσίας και θεσμικής υποκρισίας παίχτηκαν στη δημόσια σκηνή, από σημαντικούς κι ασήμαντους, άχρηστους και επιτήδειους, ώστε να καρναβαλοποιηθεί η μοναδική περίοδος πολιτικής σταθερότητας και να μην αξιοποιηθούν τα αναμφισβήτητα συγκριτικά πλεονεκτήματά της….

Κατά το Σύνταγμα, έχουμε Προεδρευομένη Δημοκρατία. Ο Πρόεδρος, όμως, δεν «είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος», αλλά σκιώδες σύμβολο…. Αλλά και η Βουλή, υποβαθμισμένη, δεν ασκεί νομοθετικό έργο και πολιτικό έλεγχο, κατά το Σύνταγμα, γιατί είναι δέσμια της κομματικής κυβερνητικής πειθαρχίας…...

Όλο το άρθρο του Κωνσταντόπουλου :

ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΑΣΧΗΜΟΝΟΥΣΑ

Πριν μερικά χρόνια, είχε βρεθεί στις ΗΠΑ ο  Αχμαντινεζάντ, Πρόεδρος του Ιράν, για να μιλήσει στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Εκεί ο  Αχμαντινεζάντ προσκλήθηκε από κάποιο Πανεπιστήμιο να μιλήσει για την εξωτερική πολιτική της χώρας του. Πήγε λοιπόν και περίμενε στη θέση του για να ακούσει την προσφώνηση του  Πρύτανη,  ως  φιλοξενούμενο- επίσημο πρόσωπο.  Και η προσφώνηση του Πρύτανη  ήλθε , απροσδόκητα αλλά πιθανόν  όχι  ανεξάρτητα από κάποιες πολιτικές στοχεύσεις, σαν  ένας χείμαρρος  απίστευτων κακοχαρακτηρισμών και ύβρεων. Σαν μια εκπληκτική επίθεση  εναντίον ενός προσώπου που δικαιούτο  τουλάχιστον  της ασυλίας  του φιλοξενομένου -  ανεξαρτήτως των όποιων κριμάτων του….

Οι  καθωσπρέπει  και ντιστεγκέ  νεοταξίτες, με όλο  τον «πολιτισμό» τους, δεν το είχαν σε τίποτε να βγάζουν στην επιφάνεια το «υποεγώ» ενός κυρίου Χάϋδν…Έτσι έκαναν στην περίπτωση του Σαντάμ Χουσεϊν – τον συνέλαβαν και τον παρουσίασαν  κουρεμένο με την ψιλή  για να τον εξευτελίσουν – οι παλιοξεφτίλες ! Έτσι  και στη περίπτωση του Τσάβες, αντί  να σιγήσουν αυτή τη περίοδο του πένθους και να τηρήσουν  μια πανανθρώπινη αξία όπως είναι ο σεβασμός του νεκρού, βγήκαν σαν τις καρακάξες κράζοντας   πολιτικές αθλιότητες – του είδους της New York Post  ,  “Ο τραμπούκος της Βενεζουέλας είναι νεκρός” ή του περιοδικού Time ,  « ο θάνατος ενός δημαγωγού»….

Όμως ο Τσάβες ήταν ο Τσάβες, δεν ήταν κανένα ανθρωπάκι , και  σαν τέτοιος  προτιμούσε τους εχθρούς που τον μισούσαν   γιατί τον έκαναν να αισθάνεται ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο – σύμφωνα με άρθρο του Ταρίκ Αλή στην εφημερίδα Guardian . Και από αυτή την άποψη, οι ατιμωτικές δηλώσεις εναντίον του εμπεριείχαν και κάποιο στοιχείο τιμής ….

40 παλικάρια απ’ την Ιερισσό - άσμα δημώδες

(ομόηχον προς το «40 παλικάρια από τη Λιβαδειά»)

40 παλικάρια απ’ την Ιε – απ’ την Ιερισσό

Πάνε για να πατήσουν το τέρας το -  το τέρας το χρυσό

Στο δρόμο που πηγαίναν τροϊκανό  - τροϊκανό απαντούν

Γειά σου ρε πουλημένε  -  καλωσ’ τους τους, καλωσ’ τσι αναρχικούς…

Που πάτε βρε ανάρχες, που πάτε βρε μουρλοί;

Πάμε πριν μας ξεσκίσουν τη φύση οι – τη φύση οι φελλοί

Που επιπλέουν στο ρέμα αλλά θε να – αλλά θε νά πνιγούν

Και οι πολίτες όλοι θα τους κακο- θα τους κακολογούν…

Πολιτικά ιδιοτελής ήταν η αγιοποίηση του Κ. Καραμανλή

Του Γιώργου Δελαστίκ

Σημ.  ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Ο Κ. Καραμανλής ήταν Υπουργός Δημοσίων Έργων  επί Παπάγου και στη συνέχεια  έγινε ο Πρωθυπουργός   της αντιπαροχής και  της μετατροπής του ιστορικού  Ιλισσού  στην  οδό Καλιρρόης + έναν  αγωγό ομβρίων…. Στα 1959-60 υπέγραψε τις συμφωνίες της Ζυρίχης, παρά τους επίμονους αγώνες του κυπριακού λαού  για  αυτοδιάθεση, σε μια συγκυρία όπου ακόμη και η πλέον ασήμαντη αφρικανική αποικία – ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΑ-  αποκτούσε την ανεξαρτησία της. Επί δικτατορίας δεν  έβγαλε κιχ και το μόνο που πιστώθηκε τα χρόνια της πρωθυπουργίας του, ήταν οι κρατικοποιήσεις διαφόρων μονάδων,  με μόνο κόστος  τον χαρακτηρισμό του ως ΚΑΡΑΜΑΝΛΕΝΙΝ (!) από την ακροδεξιά  εφημερίδα ΕΣΤΙΑ…Τον λιβάνισαν ως σοφό, αλλά δεν είπε ποτέ τίποτε εξυπνότερο από το ότι  «η Ελλάδα είναι απέραντον φρενοκομείον»….

Ακολουθεί το άρθρο του Γ. Δελαστίκ  στο «ΕΘΝΟΣ» της 8.3.13

Πασίγνωστο είναι φυσικά ότι οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι για να κάνουν την αποτίμηση του έργου μιας πολιτικής προσωπικότητας του παρελθόντος είναι οι εν ενεργεία πολιτικοί. Ο λόγος είναι ότι το κριτήριο που καθορίζει την τοποθέτησή τους δεν είναι η ιστορική, πολιτική ή ιδεολογική αλήθεια, αλλά η ιδιοτελής επιδίωξη αυθαίρετης ιδιοποίησης πτυχών της δράσης του εκλιπόντος με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των σημερινών πολιτικών τους συμφερόντων!

Αλλο πράγμα η προσπάθεια έξαρσης θετικών στοιχείων της δράσης ενός πολιτικού ηγέτη του παρελθόντος και εντελώς άλλο πράγμα η πολιτική σκύλευση των πεπραγμένων του.

Μόνο υπό το πρίσμα αυτής της ανάλυσης μπορούν να εξηγηθούν τα όσα αυθαίρετα, ανυπόστατα και φαιδρά ξεστόμισαν οι πολιτικοί ηγέτες κατά την προχθεσινή εκδήλωση για τα 15 χρόνια από τον θάνατό του.

AΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ

Το  «εναλλακτικό βρισίδι»,  περί του  οποίου έχω αναφερθεί στο παρελθόν στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ και στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ, το οποίο συνιστά μεν  δήλωση αποδοκιμασίας και απαξίωσης αλλά δεν θίγει κάποιες κοινωνικές αξίες (έρωτας, εθνικές συλλογικότητες, ζώα κλπ) – είναι μάλλον δυσεύρετο στις παρούσες συνθήκες…. Επόμενο είναι πολλοί να  υβρίζουν   κάνοντας χρήση σεξουαλικών εκφράσεων (π.χ. ρε αυνανιστή διαιτητή…) ή χαρακτηρίζοντας τους ΠΑΟΚτζήδες ως Βούλγαρους (ε ρε πλάκα όταν  μας ακούν οι Βούλγαροι…) ή   τον Φαήλο Κρανιδιώτη ως «Κάφρο» και  τον Κουβέλη ως (κάνοντα το) "κουνέλι" ….

Μερικές φορές πάντως οι κοινωνικές εντάσεις τροφοδοτούν  τέτοιες συμπεριφορές που θα ήταν αδιανόητες υπό  συνθήκες ομαλού  πολιτικού βίου . Όταν λόγου χάρη στην  σημερινή πορτογαλική κοινωνία κυριαρχεί το σύνθημα «να γαμηθ….ΤΟΥΟΥΤ (εδώ βάζω ηχητικό σήμα) η ΤΡΟΪΚΑ»  και  αναπτύσσεται ολόκληρο  «γαμησιοκεντρικό» κίνημα εναντίον των νεοφιλελεύθερων Βανδάλων (και οι Βάνδαλοι συλλογικότητα ήταν, που όμως πέρασαν στην ιστορία…) τότε καταλαβαίνει κανείς τούτο : Ότι  ο  λαός της Πορτογαλίας  που υβρίζεται έργω, απλώς επιστρέφει τα πυρά με μια   λεκτική ύβρι .  Ότι ο  λαός  απλώς αντιδρά με  πετροπόλεμο, τη στιγμή που  βομβαρδίζεται……

Με αυτές και μ’ αυτές τις σκέψεις, χαρακτήρισα κι εγώ «σκυλολόϊ»  τους Τροϊκανούς που ήλθαν πρόσφατα στην Αθήνα :  Βασικά επηρεασμένος από μια συνάντηση που είχαν οι υπάλληλοι της Τρόϊκας με αδέσποτα σκυλιά, έξω από  ένα επίσημο στέκι… Συγγνώμη  καλά μου σκυλιά, που τόσο  σας αγαπώ, φταίει όμως η ρημάδα η ελληνική  σημειολογία του υβρίζειν….  

Ακολουθεί το άρθρο της ΑΥΓΗΣ (5.3.13, Αργύρης Παναγόπουλος)

Οικολόγοι Πράσινοι, ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ και νέα λιγνιτική μονάδα

Σε μια αξιοσημείωτη ανακοίνωσή τους οι Οικολόγοι Πράσινοι (ΟΠ) επανέρχονται σχετικά με το θέμα της συναίνεσης του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ όσον αφορά την κατασκευή νέας λιγνιτικής μονάδας στην περιοχή Πτολεμαϊδας.

Ως μέλος του ΕΚΜ και ως άτομο κάνω τις εξής παρατηρήσεις επί του δευτέρου κειμένου των ΟΠ, το οποίο και  παραθέτω συνολικά  στο κάτω μέρος :

1.Τα λόμπυ, συμπεριλαμβανομένου του λιγνιτικού, του αιολικού,  των κατασκευαστών μεγα-φραγμάτων κ.ά,  όντως λυμαίνονται την ενεργειακή σκηνή της χώρας και χρήζουν αντιμετώπισης. Κάθε μεγάλος πολιτικός οργανισμός  οφείλει να ελέγχει την συνολική ενεργειακή δοσολογία,  συναρτήσει των άμεσων και των μακροπρόθεσμων αναγκών και μετά από συνεκτίμηση των στοιχείων ποιότητας ζωής, βιοποικιλότητας, τοπίου κλπ. Όμως στη προκειμένη περίπτωση δε βλέπω κάποιο ατόπημα του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ,  σε σχέση με μια ολότητα θέσεων και ιδιαίτερα αποφάσεων -  που βρίσκονται σε κατάσταση εκκρεμότητας εν όψει  πιθανού κυβερνητικού του ρόλου. Οι ΟΠ, που δεν είναι κι αυτοί υπέρ της άμεσης έξωσης  του λιγνίτη από την εγχώρια παραγωγή, απλώς προτρέχουν.

2. Τα μεταλλευτικά δικαιώματα που πρέπει να πληρώνει η ΔΕΗ πειθαρχούν προφανώς στη λογική «ο ρυπαίνων πληρώνει» (ή ο «ρυπαινόμενος πληρώνεται»). Η αντιπαράθεση ασφαλιστικών ταμείων και τοπικών κοινωνιών ως αποδεκτών δικαιωμάτων  είναι άστοχη, δεδομένου ότι η διαμεσολάβηση των ασφαλιστικών ταμείων  μπορεί να οδηγήσει στην υλοποίηση της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει» και μάλιστα σε μια καλύτερη διανομή του αντισταθμιστικού οφέλους (μεταλλευτικά δικαιώματα δηλ.) μεταξύ  βραχυχρονίως και μακροχρονίως θιγομένων από τα μεταλλεία.

3.Η «ακριβή κιλοβατώρα» είναι ένα μέσο άμεσης εφαρμογής της αρχής ο ρυπαίνων πληρώνει , όμως η Πολιτεία έχει και άλλα μέσα «κύρωσης» εις βάρος του ρυπαίνοντος, που δεν έχουν ως παράπλευρη απώλεια τη μείωση των λαϊκών εισοδημάτων…

4.Δεν θέλω να σχολιάσω την «λογιστική» των ΟΠ όσον αφορά την απαγκίστρωση από τη λιγνιτική εποχή, ούτε φυσικά την ακρίβεια των αριθμών και στοχεύσεων που επικαλείται (π.χ 3000 θέσεις εργασίας). Οι αριθμοί κάποτε ενισχύουν την πολιτική αξιοπιστία των υποστηρικτών τους, αλλά κάποτε είναι και μέτρο μιας διάθεσης για εντυπωσιασμό χωρίς επαρκή τεκμηρίωση.

5.   Ας μην ανησυχούν οι ΟΠ για τη δύσκολη θέση της «οικολογικής συνιστώσας» του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, και καλύτερα ας ασχολούνται με την οικολογική συνισταμένη του,  που εκδηλώνεται με πληθώρα δράσεων. Συμφωνώ πάντως ότι η εκατέρωθεν φιλική διάθεση, ευγένεια και  εποικοδομητική   αντιπαράθεση, κάνει καλό σε όλους μας.

AKOΛΟΥΘΕΙ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΠ

Εμίρηδες και κακομοίρηδες ξανά.....

Δελτίο Τύπου Κίνησης Πολιτών Ξηρομέρου για την πώληση   της νήσου Οξειάς .

Θυμόμαστε όλοι την ταινία εκείνη του Δαλιανίδη, που η Χρονοπούλου, λικνιζόμενη, εξηγεί στους απολίτιστους νησιώτες τι εστί σύγχρονος τουρισμός αλλά και πολιτισμός. Ε, η αισθητική του Δαλιανίδη, του αρχοντοχωριάτικου μικροαστισμού της Ελλάδας του 70,του ονείρου του «μήνα που τρέφει τους έντεκα», επανέρχεται στην σύγχρονη αποικία μας αλλά με εκείνο τον τρόπο που αποκαλύπτει πόσο στραβά εμπεδώσαμε (όχι μόνο στο νομικό αλλά και στο πολιτικό επίπεδο) το πλαίσιο και τους όρους ισορροπίας της αγοράς και της δημοκρατίας. Με λίγα λόγια το πλαίσιο και οι όροι πώλησης ελληνικών νησιών, έτσι όπως από τους μπράβους της πληροφόρησης και τους αγάδες της κεντρικής και τοπικής πολιτικής εκπορεύονται, ,έχουν να ζηλέψουν απ΄το Μπαχρέιν, το Σουδάν κλπ. Για Ευρώπη ούτε λόγος. Η Ευρώπη είναι η παντιέρα- φερετζές, πολιτική προμετωπίδα του πολιτικού αφρικανισμού μας. Κι η Ευρώπη θέλει τον Έλληνά της!

Δήμαρχοι εγκαλούν τη γραφειοκρατία(!!) που καθυστερεί τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων, «δημοσιογράφοι» μαλώνουν προληπτικά τους πολίτες μη και διαμαρτυρηθούν γιατί έτσι είναι οι επενδύσεις, πολιτικοί κουνάν το δάχτυλο σε μια απελπισμένη κοινωνία ανέργων να επιλέξει δουλειά ή περιβάλλον!

Τα πράγματα όσον αφορά τις νήσους  Εχινάδες είναι απλά:

Όποιος θέλει να αγοράσει νησί εκεί πρέπει να ξέρει πως επιτρέπεται να κτίσει ένα μαντρί, να βάλει αγριοκάτσικα κι αγριοκούνελα και να παρακολουθεί τα πουλιά. Επίσης μπορεί να κάνει και μικρή υποδομή γι αυτά. Για ξενοδοχεία, πισίνες, βίλες και τουρίστες ούτε λόγος.

Πέρα από δασικές εκτάσεις που είναι τα περισσότερα απ΄αυτά,  άπαντα είναι περιοχές ΝATURA.Οι χρήσεις γης για το καθένα ορίζεται αυστηρά(;) από την ΚΥΑ 22306/ΦΕΚ 477/31.5.2006 .

Επιπλέον η διαχείριση των Νότιων Εχινάδων στις οποίες τα περισσότερα νησιά ανήκουν, είναι αρμοδιότητα του Φορέα Διαχείρισης λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου- Αιτωλικού.

Τώρα αυτοί που κραυγάζουν για επενδύσεις ( για μια παραγωγική τέτοια δεν ακούσαμε, αντίθετα ακούμε πολλά για παραγωγική ανασυγκρότηση), ας έχουν τουλάχιστο υπ΄όψιν πως παρέλαβαν μια χώρα 132 χιλ.τετρ.χιλ. και περίπου τέτοια οφείλουν να την παραδώσουν.

Εμείς καλούμε όλους τους φορείς και τους πολίτες σε ετοιμότητα γιατί σ΄αυτή τη χώρα πολλές φορές χρειάζεται να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα..

Υ.Γ Επειδή έχει γίνει καραμέλα η συζήτηση περί νόμου και ανομίας άς ξεκαθαρίσει το κράτος πως αντιλαμβάνεται το παιγνίδι; Αν το θέλει στο πεδίο της νομιμότητας άς τηρήσει τους νόμους, αν πάλι το θέλει και στα δυο πεδία( όπου βολεύει ) τότε να το έχουμε υπ΄όψιν μας.

Φωτογραφία : Γιάννης Ρουσσόπουλος, Ορνιθολογική Εταιρεία

Ο Πάνος Καμμένος για τη Χαλκιδική

Είναι τεράστιο το έγκλημα που προωθείται στη βόρειο Ελλάδα, κι ο Πάνος Καμμένος το λέει έτσι όπως  είναι – δηλαδή τεράστιο…  Ο Πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων φαίνεται να έχει πλήρη συνείδηση περί του  ότι  τα χρυσωρυχεία Μακεδονίας και Θράκης, μέσω της αποδυνάμωσης του αγροτικού και τουριστικού τομέα, θα συνεπιφέρουν και την πληθυσμιακή υποχώρηση  των αντίστοιχων περιοχών – με ό,τι αυτή συνεπάγεται για την  εθνική οικονομία και ασφάλεια….

Ο Πάνος  Καμμένος συναντήθηκε στη Βουλή, με τον περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας- Θράκης Άρη Γιαννακίδη, τον δήμαρχο Αλεξανδρούπολης Βαγγέλη Λαμπάκη, τους περιφερειακούς συμβούλους Δημήτρη Χαρίτου, Χρήστο Τρέλη και με μέλη της Διανομαρχιακής Επιτροπής Αγώνα Θράκης κατά του χρυσού, στους οποίους εξέφρασε τη στήριξη του κόμματός του δηλώνοντας : «θα βρισκόμαστε στο πλευρό της τοπικής κοινωνίας που ενωμένη αρνείται την καταστροφή του τόπου της».

Μετά τη συνάντηση ο Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων υποστήριξε ότι «οι χρυσοθήρες, εκτός από τα καταστήματα αγοράς χρυσού από τον ελληνικό λαό, ποντάροντας στην κρίση, άρχισαν να προσφέρουν δήθεν επενδύσεις, οι οποίες το μόνο που θα αφήσουν στην ελληνική γη είναι κυάνιο, αρσενικό και μια εγκαταλελειμμένη περιοχή που δεν θα μπορεί ούτε να καλλιεργηθεί, αλλά ούτε να αξιοποιηθεί τουριστικά».

ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ

Η ζωή αυτού του ανθρώπου ήταν μια πρόκληση  στην ημι-ζωή κάποιων  τρομοκρατημένων ηγετίσκων  - της χώρας μας και όχι μόνο -    που σηκώνονταν- επάνω- και- κάθονταν -κάτω τη υποδείξει  των εκάστοτε μεγάλων αδελφών :  Των ηγετίσκων που   τολμούσαν να λέγονται πρόεδροι και άλλα ηχηρά παρόμοια, όταν δεν διέθεταν ούτε το ένα χιλιοστό του σθένους του Προέδρου Ούγκο Τσάβες…

Θα μου μείνει αξέχαστο ένα ντοκυμαντέρ που παρακολούθησα στο φεστιβάλ ECOFILLMS της Ρόδου, το 2008 αν δεν κάνω λάθος, που είχε σαν θέμα τη Βενεζουέλα, τον ίδιο τον Πρόεδρό της και την αντιπολίτευσή του. Του έσερναν πολλά και διάφορα οι  αντίπαλοι,  όμως αυτός εμφανιζόταν στο ντοκυμαντέρ  σε μια επίσκεψη  αεροπορικών εγκαταστάσεων  με μια υπέροχη απλότητα, με φιλική διάθεση, χωρίς τη παραμικρή έπαρση. Είχα να το λέω για χρόνια  το πως τον είδα, ανεπιτήδευτο, κάθε άλλο παρά «στημένο» :  Τόσο μεγάλο  και τόσο κοντινό  με τον καθένα !

Oι Οικολόγοι Πράσινοι περί της ληστείας των διοδίων….

Τώρα πλέον το αυτονόητο ακούγεται σαν να προέρχεται από το θεσμικό υπερπέραν ….Το αυτονόητο είναι ότι το κράτος μπορεί να βάζει διόδια σε δρόμους, όμως ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένο να διασφαλίζει τη προσπελασιμότητα και κινητικότητα δια μέσου κάποιων παραδρόμων, που θα μπορούν να  ακολουθούν όσοι πολίτες  είτε δεν θέλουν να πληρώσουν διόδια  είτε  δεν βρίσκουν συμφέρον την πορεία δια μέσου των συγκεκριμένων δρόμων… Και όμως, το κράτος – κουϊσλιγκ  παραβιάζει αυτή τη στοιχειώδη υποχρέωση και προκαλεί μια ουσιαστική αποσύνδεση μεταξύ διαφόρων περιοχών…

Γι αυτό και ακούγεται συμπαθητικά η νότα των Οικολόγων Πρασίνων, που δόθηκε με αφορμή τη λειτουργία διοδίων έξω από το Αιγίνιο  και που υπενθύμιζε ότι στο παρεθόν διασφαλιζόταν η απρόσκοπτη λειτουργία των «παλαιών εθνικών οδών»…

Λένε οι Ο.Π.

Εκπομπή του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Ρεθύμνου

Αειφορική και ανεξάντλητη  η Κατερίνα Κορρέ, συνεχίζει τις εκπομπές της από το Studio Ρέθυμνο 9.80 ( στο διαδίκτυο ακούγεται στο www.studio980.gr ) σχετικά με τις ολέθριες επεμβάσεις στη φύση της Κρήτης από τους πάσης φύσεως «αεριτζήδες»…

Ιδού το Δελτίο Τύπου του Συλλόγου, για  μια  εκπομπή (1 το μεσημέρι, 6 Μαρτίου 2013) , που θα έχει σαν  ομιλήτρια τη Βάννα Σφακιανάκη, αρχιτέκτονα, μέλος του Παγκρητίου Δικτύου Αγώνα κατά των βιομηχανικών ΑΠΕ :  

Τον Ιούνιο του 2012, εν μέσω εκλογών, εντάχθηκαν από την υπηρεσιακή κυβέρνηση στον αντισυνταγματικό νόμο για τις Στρατηγικές Επενδύσεις, γνωστό ως Fast Track, τρία μεγάλα έργα  βιομηχανικών ΑΠΕ στην Κρήτη που περιλαμβάνουν ένα ηλιοθερμικό εργοστάσιο σε οροπέδιο της Σητείας και δύο ακόμα έργα εγκατάστασης 796 ανεμογεννητριών σε 69 βουνοκορφές της Κρήτης (έργα που απαιτούν χιλιάδες τόνους μπετόν για τη θεμελίωσή τους και χιλιόμετρα νέων δρόμων και δικτύων).    Η επιβολή με διαδικασία φαστ τρακ των έργων αυτών, που συνεπάγονται δυσβάστακτο κόστος για την κοινωνία και τις παραγωγικές δραστηριότητες, έπρεπε να απαντηθεί μαζικά, ηχηρά και άμεσα, όπως και έγινε.                             

Το παγκρήτιο Δίκτυο Αγώνα κατά των βιομηχανικών ΑΠΕ κατέθεσε στο Συμβούλιο της Επικρατείας τις πολυπληθέστερες προσφυγές που έχουν κατατεθεί ποτέ. 

1275 πολίτες από κάθε γωνιά της Κρήτης, 10 Δημοτικά Συμβούλια, 2 Πανελλήνιοι φορείς, 4 παγκρήτιοι φορείς και 78 παραγωγικοί , περιβαλλοντικοί, και πολιτιστικοί φορείς της Κρήτης υπογράφουν τις προσφυγές που υποβλήθηκαν κατά των υπουργών Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Οικονομικών, Εξωτερικών, Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, του Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Πολιτισμού και Τουρισμού, και της Διυπουργικής Επιτροπής Στρατηγικών Επενδύσεων (Δ.Ε.Σ.Ε.), με αίτημα την ακύρωση των αποφάσεων που υπέγραψαν.

Η εκδίκαση των προσφυγών έγινε την περασμένη Παρασκευή, 1 Μαρτίου, στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας και η τελική απόφαση θα ληφθεί  σε κλειστή Συνεδρίαση του Συμβουλίου, μετά την υποβολή υπομνημάτων από τους νομικούς που θα τα υποβάλουν μέχρι το τέλος του Μαρτίου.

Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ φεύγει , οι Πράσινοι μένουν….

Γραμμένη το 1664 από το  Μολιέρο, η κωμωδία που άκουγε στο όνομα  «Ο Ταρτούφος»  σκιαγραφούσε  έναν  αρρωστημένο  υποκριτή, που εμπορευόταν την εμπιστοσύνη των άλλων  και δεν δίσταζε να τους εξαπατά με οποιονδήποτε τρόπο. Το 2013 το  οικολογικό περιοδικό  "La Décroissance"  χρησιμοποιούσε ένα ελαφρώς διαφοροποιημένο χαρακτηρισμό («οικοταρτούφος») για να περιγράψει ένα πρόσωπο  που έλαμψε στον  γνωστό  Μάη του 1968,   για να καταλήξει στη συνέχεια στο πόστο του πράσινου ψαλμωδού της  Νέας Τάξης πραγμάτων  :  «Έχει το χρώμα της επανάστασης, την οσμή της επανάστασης, τη γεύση της επανάστασης αλλά δεν είναι επανάσταση. Είναι η κλασική καπιταλιστική ιδεολογία με ένα χαμογελαστό και αχτένιστο προσωπείο. Ένα καλό προϊόν μάρκετινγκ».

Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ διήνυσε μια μεγάλη τροχιά από τις αφετηριακές του απόψεις, όπως αυτές διατυπώνονταν στο βιβλίο του «Ο αριστερισμός, φάρμακο στη γεροντική ασθένεια του Κομμουνισμού» - έως τις ύστερες, νεοταξίτικες θέσεις του. Αν οι πρώτες  μπορούσαν να θεωρηθούν από αλγεβρική άποψη ως αρνητικές και  οι δεύτερες  ως θετικές, η  συνεκτίμηση ή το άθροισμα των  πρώτων και των δεύτερων θα έπρεπε να είναι κάτι κοντινό προς το μηδέν. Όμως η πολιτική των μίντια  ευνοούσε  τους ήρωες με παντούφλες που είχαν τη τάση να διδάσκουν ρεαλισμό και προσγείωση στους υπαρκτούς συσχετισμούς δυνάμεων.

Και πραγματικά, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ  συνδέθηκε όσο κανείς άλλος με την προσγείωση του πράσινου κινήματος  στις πεδιάδες του άκριτου ευρωπαϊσμού και της συμμορφώσεως προς τα υποδείξεις της αμερικανικής υπερδύναμης. Το 1999 πρωτοστάτησε στη πολιτική των περισσοτέρων πρασίνων κομμάτων υπέρ των ανηλεών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, και δεν υστέρησε παρά μόνο έναντι του ηγέτη των Γάλλων Πρασίνων Αλαίν Λιπιέτζ, που  ζητούσε   τη διεξαγωγή χερσαίων επιχειρήσεων…….Στις αρχές του  2003  ο Κον Μπεντίτ χαριεντιζόταν στην Αμερική με τον Τζωρτζ Μπους τον νεώτερο,  ενώ ο αμερικανικός πόλεμος εναντίον του Ιράκ ήταν ante portas -  λόγω των   όπλων μαζικής καταστροφής που  διέθετε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν και που ακόμη αναζητούνται (!)  -  και ενώ  το  διεθνές φιλειρηνικό κίνημα πετροβολούσε την ίδια χώρα  για την αποτροπή του πολέμου. Το 2004 ως συμπρόεδρος των Πρασίνων έκανε τις πλέον άκομψες και αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις  υπέρ της ψήφισης του αποικιακού σχεδίου Ανάν στη Κύπρο, παρά την σαφή αντίθεση των Κυπρίων Περιβαλλοντιστών (μελών της διεθνούς ομοσπονδίας Πρασίνων Κομμάτων)  και παρά την επιφυλακτική στάση των Ελλήνων Οικολόγων-Πρασίνων, που απέφυγαν λόγω ισοψηφίας να πάρουν θέση στο ζήτημα…

ΕΠΙΤΡΟΠΙΚΟΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ