ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ 1938-1957

Δεν ζούμε σε μια ηρωϊκή εποχή, δεν βιώνουμε εκείνες τις μεγάλες συσπειρώσεις, εκείνες τις εξάρσεις αλληλεγγύης και αυτοθυσίας μεταξύ των "κοινωνών" ενός πολιτικού σκοπού. Η μεταμοντέρνα και εντυπωσιοθηρική μας συνείδηση, αδυνατεί να συλλάβει έναν «εν ζωή θάνατο μες την αγάπη»- κατά πως στιχουργούσε ο Τόμας Έλιοτ – και μάλιστα έναν θάνατο κυριολεκτικό. Κάποιοι από μας ερμηνεύουν φαινόμενα όπως αυτά των επιθέσεων αυτοκτονίας στον τρίτο κόσμο, ως αποτελέσματα μιας θρησκευτικής παροχολογίας υπέρ των ηρώων. Και με αυτή ή την άλλη ερμηνεία πορευόμαστε, αδυνατώντας μέσα από τη δική μας ρηχότητα να κατανοήσουμε την ισχύ της συναισθηματικής δόνησης , που μπορεί να υπερβεί το φόβο του θανάτου : Πορευόμαστε σε μια Ελλάδα πρόθυμη να εκτοξεύσει τα σπρεντς του μέλλοντος εκποιώντας δικαιώματα στο Αιγαίο, στη Θράκη, στις χαμένες πατρίδες, στην ιστορική αλήθεια. Σε μια Κύπρο διατεθειμένη να απεμπολήσει κάθε τι ηρωϊκό στην ιστορία της αλλά και κάθε «κεκτημένο» - ευρωπαϊκό, δημοκρατικό, οικουμενικό .
Η ιστορία του απαγχονισμού του 19χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη(14 Μαρτίου 1957), αγωνιστή εναντίον της αγγλικής αποικιοκρατίας από τις γραμμές της ΕΟΚΑ, ποιητάρη και μαθητή που διέκοψε τη μαθητεία του για να πάρει τα βουνά, κατάντησε να έχει κάτι το ακατανόητο για μια εποχή παρακμιακή όπως η τρέχουσα : Πράγμα καθόλου παράδοξο, αν λάβει κανείς υπόψη μιαν αντίθετη διαπίστωση του Μαρξ για τις εποχές των επαναστάσεων, ως περιόδων που χαρακτηρίζονται από παράλληλες εκρήξεις αλτρουϊσμού, γεναιοδωρίας, ευγένειας και ήθους.

Γι αυτό και η έκδοση του βιβλίου της αδελφής του Γεωργίας Παλληκαρίδη –Ποσπορή «Ο Ευαγόρας ο αδελφός μου...ΑΝΑΦΟΡΑ» ήλθε να δείξει το άλλο ήθος μιας άλλης εποχής. Και παράλληλα να δείξει τα έτη φωτός που μας χωρίζουν από ένα κινηματικό κόσμο «μικρό αλλά και μέγα». Από μια ζωή σαν του Παλληκαρίδη, μικρή σε διάρκεια αλλά μεγάλη σε παλληκαρωσύνη.


Για το έργο της Γεωργίας Παλληκαρίδη μίλησαν , σε εκδήλωση που έγινε στις 20.4.2010 στην Αθήνα, στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», ο Πρέσβης της Κύπρου Ιωσήφ Ιωσήφ, ο Πρόεδρος του Φ.Σ. Παρνασσός Ιωάννης Μαρκαντώνης, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, πρ.Υπουργός, ο Ανδρέας Βοσκός, πανεπιστημιακός, ο Μανώλης Στεργιούλης , φιλόλογος , και ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α και υπερασπιστής της Λευκωσίας κατά τη τουρκική εισβολή του 1974.

Για το βιβλίο είπε στην εισήγησή του ο Δ.Αλευρομάγειρος :

«Στις σελίδες του .... θα εκπλαγεί ο αναγνώστης , ιδία ο ανύποπτος, με τά τότε γεγονότα , όπου με ουσιαστικό κίνδυνο της ζωής τους και μέ εκπληκτικό υψηλό ηθικό ,15χρονα, ακόμη και 12χρονα παιδιά όχι μόνο σπεύδουν στό στίβο της ελευθερίας και του αίματος αλλά και συμβάλουν με εκπληκτική ικανότητα στήν επιτυχία του. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης είναι το σύμβολο αυτού του ενθουσιασμού και του αγώνα σαν να ήξερε ότι του έλαχε η τιμή με τη θυσία του να εκπροσωπήσει μια ολόκληρη γενιά .........Και όταν ο δυνάστης σκλήρυνε τα μέτρα, τότε η ζωοποιός και μπολιασμένη με αυτή τή νεαρή ορμή οργάνωση, θα τον λοιδωρίσει βάζοντας βόμβα κάτω από τo κρεββάτι του ή παραδίδοντας έναν γάιδαρο στίς κατοχικές αρχές, όταν διετάχθη να παραδοθούν αγωνιστές καί οπλισμός..... Πολύ σύντομα η «γηραιά αλβιών», η περήφανη νικήτρια του παγκοσμίου πολέμου , θά λησμονήσει τον όποιον πολιτισμένο εαυτόν της και θα μετέλθει μεσαιωνικών βασανιστηρίων και τον δι αγχόνης θάνατον . Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης είναι ο τελευταίος , όπως και το ευχήθηκε πριν τον θανατώσουν. ......Στίς σελίδες του βιβλίου θα βρείτε πολλές λεπτομέρειες της ηρωικής εκείνης εποποιιας . Όπως περιγράφει η συγγραφέας , η επιτυχία της ΕΟΚΑ οφείλεται στο τεράστιο ηθικό του Κυπριακού Λαου αλλά και στην σύμπλευση του διδύμου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄’ με τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ, Γιά άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται η δύναμη του Έλληνα όταν είναι μονιασμένος. Η συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου εξουδετέρωσε τις όποιες αντίθετες ή φοβικές φωνές, η δέ σύλληψή και εξορία του στίς Σευχέλλες δυνάμωσε αντί-όπως νόμιζαν οι Άγγλοι- να αδυνατίσει, τον αγώνα.

Με την υπογραφή των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου και τήν επιστροφή του Μακαρίου από το Λονδίνο, τερματίζεται ανολοκλήρωτος ο επικός αγωνας του οποιου ο Ευαγόρας θα παραμείνει εσαει μια από τις μεγάλες εκφράσεις του Εδώ θα μου επιτρέψτε να σημειώσω ότι και ο Λόρδος Κάλλαχαν , μετέπειτα Πρωθυπουργός του Η.Β, είχε χαρακτηρίσει τις συμφωνίες Ζυρίχης -Λονδίνου «ζουρλομανδία», ενώ από τήν πρώτη στιγμή τής λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας ο τότε Αντιπρόεδρος τουρκοκύπριος Κιουτσούκ[=που εις την τουρκική σημαίνει «μικρός»] είχε δηλώσει ότι για τους Τουρκοκύπριους ο αγώνας θα τερματισθεί με την διχοτόμηση.... Πως αισθάνεται σήμερα η αδελφή αυτού του συμβόλου, πως αισθάνεται ο Κυπριακός Λαός; Δεν θά το βρείτε στο βιβλίο , αλλά μια μυητική ανάγνωσή του, δίνει τήν απάντηση. Δεν θα προσπαθήσω να την ερμηνεύσω......