ΤΟ ΓΛΕΙΨΙΜΟ ΩΣ ΚΑΛΗ ΤΕΧΝΗ

Στα ζητήματα των «Καλών Τεχνών» και ειδικά στην ξεστρατισμένη «λογοτεχνική κριτική» , που επιβάλει την παρεοκρατία και ασχολείται με τον πυρήνα του λογοτεχνικού έργου όσο εγώ ασχολούμαι με τις μυδοκαλλιέργειες, αναφερθήκαμε στις αναρτήσεις της 6.2.2010 και 14.4.2010. Στην πρώτη μάλιστα περίπτωση (συνέντευξη Γιώργου Κακουλίδη στον Στάθη Σταυρόπουλο) σημειώσαμε την αοριστία διαφόρων κατηγοριών που εκτοξεύονται , που δεν έχουν επομένως αποδέκτη και δεν μπορούν να απαντηθούν – να επαληθευθούν ή να διαψευσθούν.
Πολλοί εμφανίζονται ως θύματα μιας «επικοινωνιακής Γιάλτας», που τους αποκλείει από τη δημόσια προβολή και «θάβει» το έργο τους. Λίγοι όμως έχουν το θάρρος να δείξουν προς κάποια κατεύθυνση και να δώσουν δημοσιότητα στις καταγγελίες τους . Ένας από αυτούς φαίνεται να είναι ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιάννης Ξανθούλης, που πρόσφατα «βγήκε στο κλαρί» με αφορμή τις υποψηφιότητες των λογοτεχνικών βραβείων του περιοδικού «Διαβάζω».

«Αγαπητοί φίλοι, βλέποντας τη 'βραχεία' λίστα των υποψήφιων λογοτεχνών για τα βραβεία -πρωτίστως ηθικά- του περιοδικού 'Διαβάζω', νομίζω πως ύστερα από τόσα χρόνια παρουσίας μου στο χώρο, δικαιούμαι να υψώσω τη φωνή μου. Πιστεύω ότι συστηματικά αδικούμαι από το σινάφι, το συνηθισμένο να αυτογλείφεται και να αυτοσυστήνεται ως αρμόδιο να επιτηρεί την 'ποιότητα' κατά το δοκούν.
» Δεν έχω τίποτα με τους αγαπητούς συγγραφείς-συναδέλφους, τους οποίους τιμώ απεριόριστα. Με τη συντεχνιακή νοοτροπία αγανακτώ και με την προκατάληψη σε βάρος μου.
» Με την επιστολή αυτή θέλω να δηλώσω ότι παραιτούμαι από την Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων, αρνούμενος να έχω -επιπλέον- πρόεδρο και μπάστακα τον κ. Αλέξη Ζήρα, αενάως επιτροπολόγο και τα γνωστά.
» Έτσι κι αλλιώς η Εταιρεία είναι μια Εταιρεία-Φάντασμα που δεν με αφορά από τη στιγμή που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα συγγραφικά μου συμφέροντα - ως συγγραφέα εν ενεργεία κι όχι 'εξαρτημένου' από τα γλυκόλογα της 'παρέας'».
Στην επιστολή -τοποθέτηση του Ξανθούλη απάντησε ο Αλέξης Ζήρας, ερμηνεύοντας την όλη υπόθεση ως προϊόν της πικρίας που αισθάνεται ο κάθε πικραμένος από την απόρριψη του έργου του..

"Το να υψώσει κάποιος συγγραφέας τη φωνή του και να διαμαρτυρηθεί δημόσια για τη μη συμμετοχή του σε κατάλογο προς βράβευση βιβλίων, όπως αυτόν του περιοδικό Διαβάζω, δεν είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά.
Δυσαρέσκεια, πικρία, αγανάκτηση, όλα είναι αναμενόμενα και κατανοητά. Οι επιλογές αυτά έχουν! Από τη στιγμή όμως που η συναισθηματική φόρτιση παρεμβαίνει, όπως στην επιστολή του κ. Ξανθούλη, και επινοεί λογικοφανείς υποθέσεις, θέλοντας να τις μετατρέψει σε “αλήθειες”, το πράγμα αρχίζει και μπερδεύεται. Γιατί πώς είναι δυνατό να κατηγορούνται συλλήβδην όλες οι επιτροπές του διαβάζω , οι οποίες σημειωτέον κάθε δυο χρόνια ανανεώνονται ριζικά, ότι στέκονται εκ προοιμίου αρνητικά απέναντι σε κάθε βιβλίο του; Μήπως, εγώ ο κατά τα λεγόμενά του “μπάστακας” (και κατά τα φαινόμενα ορκισμένος εχθρός του), έχω κάποια μαγική συνταγή που μεταμορφώνει σε ευήθη όλα τα μέλη των επιτροπών ώστε να τον αγνοούν; Και μήπως, τέλος, η παντοδύναμη μαγική μου συνταγή επιβάλλει και σειρά άλλων “αποκλεισμών”, όπως του Γ. Μανιώτη, του Δ. Κούρτοβικ, της Ζ.Σαρή, του Ν.Δήμου, του Τ.Πατρίκιου, της Ε.Χουζούρη, κ.ά.;
Ως προς δε την Εταιρεία Συγγραφέων (και όχι όπως την παράλλαξε ο κ. Ξανθούλης, σε Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων!), την “Εταιρεία-Φάντασμα” στην οποία εντούτοις καταδέχθηκε το 2002 να μπει πλαγίως, τον πληροφορώ ότι αν υπάρχει ένας σύλλογος λογοτεχνών που φροντίζει διαρκώς για τα συμφέροντά τους, που κάνει παρεμβάσεις και ασχολείται με τις νομοθετικές ρυθμίσεις των επαγγελματικών, των ασφαλιστικών και των συμβατικών τους δικαιωμάτων, αυτή είναι η Εταιρεία Συγγραφέων. Από την οποία, βεβαίως, έχει κάθε δικαίωμα να παραιτηθεί. Και αν το επιπλέον πρόβλημά του είμαι εγώ, ως πρόεδρος της Εταιρείας, ε, εταιρείες και προέδρους διαθέτουμε σε ικανή ποσότητα. Ας διαλέξει, αν θέλει, κάτι άλλο... "

(Οι υπογραμμίσεις των κειμένων έγιναν από τον υποφαινόμενο, για διευκόλυνση της πρόσληψής τους από τον αναγνώστη)