ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!

 

του Ιωάννη  Μαύρου

Για να περάσουμε από την κριτική του παρόντος και να πάμε μπροστά, δηλαδή να βγούμε από το λαβυρινθώδες τέλμα της νέας Κατοχής, υπό την χούντα του χρήματος και της «νέας τάξης», πρέπει να ξεκινήσουμε με την κριτική αποτίμηση της Μεταπολίτευσης και κυρίως του ΠΑΣΟΚ.

Συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν την διαχρονική αξία της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη. Αυτή είναι το μέτρο με το οποίο πρέπει να κρίνουμε τον Ανδρέα, το ΠΑΣΟΚ και τους εαυτούς μας. Να αναρωτηθούμε αν όσα έγιναν και όσα ΔΕΝ έγιναν ήσαν αναπόφευκτα. Μήπως ήταν λάθος η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ; Μήπως έπρεπε να ανασυγκροτηθεί η Ένωση Κέντρου με Γεώργιο Μαύρο και Ανδρέα Παπανδρέου και νέες δυνάμεις (πλήν των Καραμανλικών που αποδείχθηκαν 5η φάλαγγα); Μήπως ήταν λάθος η διάλυση της ΕΔΑ, δεδομένης της διάσπασης του ΚΚΕ;

 

                                        Να τα ξαναδούμε Όλα από την Αρχή!

 

Ομολογημένη πρόθεση του Ανδρέα, όπως προκύπτει από δήλωσή του σε Άγγλο βουλευτή των Εργατικών το1968, ήταν η διάλυση της Αριστεράς και η εγκαθίδρυση του δικομματισμού στην Ελλάδα.(βλ. αρχεία Foreign Office 1967-8)

Ανομολόγητη πρόθεσή του η διάλυση της Ένωσης Κέντρου που ξεκίνησε από την εξώθηση του πατέρα μου σε παραίτηση από Υπουργός Συντονισμού, δυό μήνες μετά την ορκωμοσία του, τον Απρίλιο 1964 και την ασυγχώρητη παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα προκειμένου να αναλάβει την διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας.(1)

Οι ευθύνες Μητσοτάκη για την αποστασία έπονται των ευθυνών Ανδρέα και Μαύρου. Αν ο πατέρας μου παρέμενε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΚ η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή θα ήταν αρραγής και δεν θα ακολουθούσε ούτε Αποστασία ούτε Δικτατορία ούτε Αττίλας… Το σχέδιο Άτσεσον θα υφίστατο τέτοιες βελτιώσεις που θα το υπέγραφε και ο Μακάριος….

Δεδομένων και γενομένων όμως αυτών, ο Μαύρος, δέκα χρόνια μετά, επιστρέφοντας από την Γενεύη στις 30 Ιουλίου 1974, έπρεπε να καλέσει τον Ανδρέα να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και να διορίσει Υφυπουργό Εξωτερικών με αρμοδιότητα για το Κυπριακό άνθρωπο δικό του και όχι του Καραμανλή και των Αμερικανών όπως ήταν ο Υφυπουργός Μπίτσιος και ο Γενικός Γραμματέας Τζούνης. Όταν πληροφορήθηκε, μόνο στο τέλος της Διάσκεψης, ότι ο Υφυπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ Βίκτωρ Μίνιν ήταν στην Γενεύη εξ αρχής έπρεπε, αντί να τον «μαλώσει» που δεν «εμφανίστηκε» νωρίτερα (2), να ξηλώσει την ηγεσία του ΥΠΕΞ και των μυστικών υπηρεσιών (δεν ήταν μόνο Υπουργός Εξωτερικών αλλά και Αντιπρόεδρος) που του το απέκρυψαν και να σκεφθεί πολύ σοβαρά την σοβιετική πρόταση νέας προσφυγής στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για το Κυπριακό με δεδομένο ότι η εκεχειρία και η Συμφωνία της Γενεύης παραβιαζόταν σκανδαλωδώς από την Τουρκία με την ανοχή της υποκριτικής πάντοτε Αγγλίας (αρνούμαι να την αποκαλέσω Ηνωμένο Βασίλειο ή πόσω μάλλον Μεγάλη Βρετανία). Αντ’αυτού ο Μαύρος πήγε ως πρόβατο επί σφαγή στη Γενεύη 2 και μάλιστα «πήρε μαζί του» και τον Κληρίδη όχι ως αναπληρωτή πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά ως εκπρόσωπο της Ελληνο-Κυπριακής «κοινότητας» απέναντι στον Ντενκτάς, που παρέστη ως εκπρόσωπος της Τουρκοκυπριακής «κοινότητας». Ολέθριο σφάλμα! Επισημοποίησε έτσι de jure τις «δύο διοικήσεις»που κακώς αναγνώρισε de facto στο κείμενο της Συμφωνίας της Γενεύης. Όταν κατάλαβε το λάθος ήταν αργά: ενώ κατέρρεε η Διάσκεψη της δεύτερης Γενεύης είπε το περίφημο «μεταξύ ατιμώσεως και πολέμου θα επιλέξουμε τον πόλεμο» αλλά μιλούσε μόνο για τον εαυτό του. Ο Καραμανλής απάντησε στον Κληρίδη αρνητικά, σύμφωνα με το αμερικανόπνευστο δόγμα ότι «η Κύπρος κείται μακράν», όταν ο τελευταίος τον εκλιπαρούσε, ενώ προήλαυνε ο Αττίλας και ο πρώτος αρνιόταν, να στείλει «έστω ένα πλοίο» ως στρατιωτική βοήθεια στην Κύπρο, ότι «άλλο ο Μαύρος άλλο εγώ»(3)… Το τέλος της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας (δηλαδή της Μεταπολίτευσης) ήταν προδιαγεγραμμένο.(4) Επήλθε ένα μήνα αργότερα όταν, μετά την ομιλία του Μαύρου στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, o Κίσινγκερ τον επισκέφθηκε στο ξενοδοχείο Plaza όπου διέμενε για να του προτείνει να αναλάβει ρόλο μεσολαβητού για το Κυπριακό, πράγμα που του αρνήθηκε ο πατέρας μου.(5) Επιστρέφοντας στην Ελλάδα την επομένη εκμυστηρεύτηκε στη μάνα μου τον φόβο του ότι “μετράμε μέρες ως κυβέρνηση”. Πράγματι, ο Καραμανλής έσπευσε λίγες μέρες μετά να προκηρύξει εκλογές…(6) Ο Μαύρος «έπρεπε» πάση θυσία να μην βρίσκεται στην Κυβέρνηση όταν θα γύριζε ο Μακάριος στην Κύπρο. Γι’ αυτό «έπρεπε» να προηγηθούν εκλογές στην Ελλάδα, να ‘εκτοπισθεί’ ο Μαύρος και να επιστρέψει ο Μακάριος μέσω Αθηνών, όπου υπέστη το σχετικό «μασάζ» στο «φροντιστήριο» του άτυπου «συμβουλίου» Ελλάδας-Κύπρου, υπό την Προεδρία του μόλις εκλεγέντος Προέδρου της Κυβέρνησης ΝΔ Καραμανλή.(7)

 

“Κατηγορώ” λοιπόν όχι τον πατέρα μου, τον οποίο υπεραγαπώ, αλλά τον Γεώργιο Μαύρο του 1974 και του 1964 αλλά και του 1984 και 1985 (όταν δεν κατάφερα να τον αποτρέψω από το να είναι εκ νέου υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο και το ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ) συντελώντας έτσι στην περαιτέρω απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, όχι τόσο γιατί ο Μαύρος ήταν «κεντροδεξιός» ή σοσιαλδημοκράτης όσο επειδή σφραγίστηκε έτσι το τέλος του Κέντρου και η εδραίωση του δικομματισμού. Γιατί μόνο η ύπαρξη ισχυρού και πάντως «ρυθμιστικού» Κέντρου μπορούσε τότε και μπορεί και σήμερα να εξασφαλίσει τους αναγκαίους πολιτικούς συσχετισμούς και την απαιτούμενη πολιτική σταθερότητα για την εφαρμογή (και όχι απλά την διακήρυξη) των αρχών της 3ης του Σεπτέμβρη, δηλαδή της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης, με άλλα λόγια της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου. Οι τάχα μου «δημοκρατικές διαδικασίες» ξέρουμε όλοι πότε και πώς θάφτηκαν στο ΠΑΣΟΚ και ποιοί (όχι μόνο ποιός) έχουν ευθύνη γι’αυτό.

 

Το συμπέρασμα που βγάζω από την …πανάκριβη μετα-Μεταπολιτευτική πεντηκονταετία είναι, μεταξύ άλλων, ότι υπήρξε μια θεμελιώδης αντίφαση μεταξύ των διακηρυγμένων ιδεολογικοπολιτικών θέσεων του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτές περιέχονται τόσο στην Ιδρυτική Διακήρυξη του 1974 όσο και στο Πρόγραμμα του 1981 (το προδομένο «Συμβόλαιο με τον Λαό») αφενός και της πολιτικής του στρατηγικής και τακτικής της «αυτοδυναμίας», που σφραγίστηκε με τον εκλογικό νόμο της υπερενισχυμένης «αναλογικής» και το κλίμα πόλωσης των εκλογών του 1985 (την υποτιθέμενη «σύγκρουση των δυνάμεων του σκότους και του φωτός» που τεχνηέντως καλλιεργήθηκε προκειμένου να διασώσει τον δικομματισμό). Αυτή η αντίφαση και τα συμπαρομαρτούμενά της φαινόμενα ήταν η βασική αιτία της διαφθοράς, της διαπλοκής και της αλαζονείας που χαρακτήρισαν την κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ (ιδίως μετά το 1984) και οδήγησαν τόσα άξια στελέχη του στις τάξεις του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ το «βρώμικο ‘89».

 

Ήταν πράγματι βρώμικο το ‘89, όχι όμως όπως το αντιλαμβάνονται συναισθηματικά οι «οπαδοί» του Ανδρέα αλλά λόγω της προδοσίας της ηγεσίας της «παραδοσιακής Αριστεράς» που εκδηλώθηκε με την «συγκυβέρνηση» Τζαννετάκη υπό το πρόσχημα της μη παραγραφής των σκανδάλων Κοσκωτά. Αν ήταν αυτός πραγματικά ο λόγος αυτό θα επέβαλλε είτε την στήριξη (και όχι τη συμμετοχή) του ΣΥΝ σε μια τεχνοκρατική κυβέρνηση ειδικού σκοπού είτε τη συμμετοχή σε μια οικουμενική κυβέρνηση, δίχως Μητσοτάκη και Ανδρέα, είτε ακόμη και στήριξη δια της ‘ανοχής’ κυβέρνησης ΝΔ υπό όρους αυστηρούς ώστε, αντί να είναι όμηρος ο ΣΥΝ της ΝΔ (όπως ήταν) διασπώντας μάλιστα άλλη μια φορά την κοινωνική και πολιτική Αριστερά (όπως έγινε), να συμβαίνει το αντίθετο, να είναι υπό ομηρία και προθεσμία η μειοψηφική κυβέρνηση της ΝΔ, πράγμα που θα εξασφάλιζε την πολιτική ηγεμονία και ανάπτυξη της Αριστεράς με όρους λαϊκού κινήματος ανατροπής και εξουσίας, συνέχεια του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης, συνέχεια των αγώνων της δεκαετίας του ’50 (για Δημοκρατία και Κυπριακό) και του ’60 (“Ανένδοτοι” και “Λαμπράκηδες”) και ακόμη και του ’40 (έπος της Αλβανίας και Εθνική Αντίσταση).(8)

 

Ελπίζω να βρούμε όλοι, φίλοι και σύντροφοι στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά, αλλά και φίλοι και συναγωνιστές στο Κέντρο και τη Δεξιά, προτάσσοντας όσα μας ενώνουν, την αγάπη μας για τις οικογένειές μας και την Πατρίδα, ανεξαρτήτως Πίστεως και Θρησκείας, να βρούμε τη γενναιότητα να κάνουμε την απαιτούμενη αυτοκριτική μας, να τα ξαναδούμε μαζί όλα από την Αρχή(9)  και έτσι, γινόμενοι σοφότεροι και -κυρίως- σεμνότεροι, αναγνωρίζοντας εαυτούς ως μέρος του προβλήματος, να διεκδικήσουμε ξανά να γίνουμε μέρος της λύσης.

Μιλάμε βέβαια για μια νέα Μεταπολίτευση, «από τα κάτω» τούτη τη φορά, για να προλάβουμε νέες προδοσίες και νέες εθνικές τραγωδίες.

Να αποτελέσουμε κίνημα Λαού που θα ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό που έχει προδώσει και προδίδει καθημερινά όχι μόνο τον Λαό αλλά και το Σύνταγμα!

Να επικαλεστούμε ξανά το 114 που έγινε το ακροτελεύτιο άρθρο 120 του Συντάγματος που επιτάσσει την “με κάθε μέσο” υπεράσπισή του και να βαδίσουμε συντεταγμένα σε ριζική δημοκρατική αναθεώρησή του, ακόμη και -υπό όρους- σε Συντακτική Εθνοσυνέλευση.

Με την πίστη και την πεποίθηση ότι από εμάς θα ξεκινήσει η επανίδρυση της Ευρώπης ως Ευρώπης των εθνών και των λαών, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, της Ευρώπης των οραματιστών και των ουμανιστών, της Ευρώπης της Ειρήνης, της Δικαιοσύνης και του Πολιτισμού.

Ανεξαρτήτως δογμάτων και θρηκειών!

Από εμάς να ξεκινήσει το νέο παγκόσμιο Κίνημα Ειρήνης και η επανίδρυση του ΟΗΕ! (10)

 

Για την μνήμη των θυμάτων όλων των πολέμων!

Για τα παιδιά στην Παλαιστίνη και όπου γης!

Γιά τη Γαία και όλα τα ζωντανά της!

 

Με τη βοήθεια του Θεού

 

Αμήν!

 

 

                                                     ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

 

Τώρα που σπαράσσεται, μετά τη Γάζα και τον Λίβανο η Συρία, τώρα που επαναχαράσσονται τα σύνορα της περιοχής και παροξύνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία με κίνδυνο να γίνουμε πυρηνικό ολοκαύτωμα στο βωμό της άρνησης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να αποδεχθούν το τέλος της ηγεμονίας της “Δύσης” και την απαρχή μιας νέας εποχής Ειρήνης και Ευημερίας για την Ανθρωπότητα, εμείς οι Έλληνες, Ελλαδίτες, Κύπριοι και της Διασποράς αλλά και οι απανταχού Φιλέλληνες, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας αναλογιζόμενοι ότι αποτελούμε δυνάμει, μαζί με άλλα έθνη ασφαλώς, την Κιβωτό του Πολιτισμού μας.

                                                 

 

Σημειώσεις

 

(1) Τα συνταρακτικά γεγονότα της Αποστασίας και της Δικτατορίας που ακολούθησαν επισκίασαν τη σημασία της παραίτησης Γεωργίου Μαύρου. Όμως πρέπει να θυμηθούμε ότι ο πατέρας μου δεν ήταν απλά ένας υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου. Μετά τον ύποπτο προεκλογικό θάνατο του άτυπου συναρχηγού της Ένωσης Κέντρου, του Σοφοκλή Βενιζέλου, είχε αναδειχθεί ουσιαστικά σε υπαρχηγό της Ε.Κ., όπως ‘επισημοποιήθηκε’ και από την εκ μέρους του ανάληψη (παρά την επιθυμία των Παπανδρέου, που του ‘συνέστησαν’ το υπουργείο Εξωτερικών…)* του ‘πρώτου τη τάξει’ Υπουργείου Συντονισμού, γεγονός που δυσαρέστησε τον Ανδρέα ο οποίος έπεισε τον πατέρα του να θεσμοθετήσει φωτογραφικά γι’ αυτόν Υφυπουργείο “παρά τω Προέδρω”. Η παραίτησή του οφείλετο κατά κύριο λόγο στις φορτικές παρεμβάσεις του τελευταίου στο έργο του και στην αδυναμία ή απροθυμία του Πρωθυπουργού να επιβληθεί στον γιό του. Τούτο προκύπτει και από την ομολογία του Γεωργίου Παπανδρέου στη μητέρα μου ότι ο Ανδρέας “απειλούσε” ότι θα “πάρει τα παιδιά και θα γυρίσουν στην Αμερική”. Υπό αυτές τις συνθήκες, δίχως την ‘κάλυψη’ του Πρωθυπουργού, καλώς έπραξε ο Γεώργιος Μαύρος και παραιτήθηκε από την Κυβέρνηση. Κακώς όμως παραιτήθηκε από βουλευτής προκειμένου να αναλάβει την διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας. Έχω αναφερθεί αλλού διεξοδικά στο θέμα  και αναγνωρίζω ότι η πράξη του υπαγορεύτηκε από ανιδιοτέλεια και υψηλό αίσθημα ευθύνης και πατριωτισμού. Όμως το λάθος παραμένει. Δεν ήταν απλώς λάθος πολιτικής αλλά ηθικής τάξεως. Δεν είχε το δικαίωμα, ως πρώτος μάλιστα βουλευτής Α’ Αθηνών, έχοντας λάβει μία στις τέσσερεις ψήφους της περιφέρειας, να αψηφίσει την νωπή ακόμη συντριπτική λαϊκή εντολή χάριν οποιασδήποτε, έστω υψιπετούς, σκοπιμότητας. Εύκολο να τα λέμε αυτά εξήντα χρόνια αργότερα, όμως το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ακριβώς επειδή δεν μπορεί να προβλέψει κανείς ποτέ το μέλλον, όπου συχνά καραδοκεί ο …’νόμος του Μέρφυ’, οφείλει ο πολιτικός να έχει ορισμένες ‘κόκκινες γραμμές’ ηθικής τάξεως. Επειδή στην πολιτική, όπως και στην ζωή, “τα πάντα ρεί”, είναι δηλαδή σχετικά και διαπραγματεύσιμα, γεγονός που συνιστά ‘δίκοπο μαχαίρι’ γιατί αποτελεί μεν πεδίο άσκησης ελευθερίας αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει παραβάσεις (‘ύβρεις’) και εκτροπές, γι’ αυτό οφείλουμε να την οριοθετούμε σύμφωνα με ορισμένες θεμελιακές ηθικές Αρχές απαράβατες, απόλυτες, ‘ιερές’. Είναι ειρωνεία να γράφονται αυτά και μάλιστα από τον γιό του για έναν πολιτικό που κατά γενική ομολογία υπήρξε ένας από τους εντιμότερους της εποχής του, όμως η Ελληνική και Κυπριακή τραγωδία που ακολούθησε και μας οδήγησε στη σημερινή έσχατη κατάντια επιτάσσει να τα ξαναδούμε όλα από την Αρχή, όχι μόνο υπό την έννοια την χρονική αλλά -κυρίως- την λογική και την ηθική. Να εξετάσουμε δηλαδή κριτικά όχι μόνο τι έγινεαλλά και τι έπρεπε και τι μπορούσε να γίνει…

 

*   Διερωτώμαι μήπως και ορισμένοι πράκτορες ντόπιων ή ξένων συμφερόντων τον επηρέασαν στην απόφασή του αυτή προκειμένου να μην τον έχουν απέναντι στο εκκολαπτόμενο σχέδιο Άτσεσον για την Κύπρο…Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα είχε καλά με τον Πρέσβη των ΗΠΑ μέχρι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967….

 

 

(2)Ο ρόλος των Σοβιετικών στο Κυπριακό το 1974, σε αντίθεση με παλιότερα, υπήρξε σκοτεινός. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι υποστήριξε την Τουρκική εισβολή και ανέχθηκε την προέλαση του Αττίλα μέχρι την υπογραφή της Συμφωνίας της Γενεύης στις 30 Ιουλίου 1974. Από την πλευρά τους αυτό φαντάζει εύλογο από τη στιγμή που εκδιώχθηκε ο Πρόεδρος Μακάριος και η Κύπρος θα μπορούσε να ενωθεί με την Ελλάδα, δηλαδή να γίνει νατοϊκή. Εξ’ άλλου είχαν κάθε λόγο να ενθαρρύνουν κάθε προοπτική ελληνο-τουρκικής σύγκρουσης που θα αποσταθεροποιούσε το ΝΑΤΟ.

 

(3)Βλ. την μαρτυρία στο ΡΙΚ (……..) του συμβούλου του Κληρίδη Πόλυ Πολυβίου, ο οποίος παρέστη στην Γενεύη και υπήρξε αυτήκοος μάρτυς της τηλεφωνικής συνομιλίας των. Αναφέρομαι στο περιστατικό, μεταξύ πολλών άλλων στην μαρτυρία μου σε άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (…………) με τίτλο “Κυπριακό και Ελλαδικό στο δόκανο της Δύσης (Μεταξύ Ζυρίχης και Γενεύης)”

 

(4)Βλ. άρθρο μου “Πότε τελείωσε η Μεταπολίτευση” (SLpress………….)

 

(5)Η ‘επίσκεψη’ δεν ήταν εθιμοτυπική. Συνοδευόμενος απ’ όλη την ηγεσία του State    Department και αφού του έκανε τα σχετικά κομπλιμέντα μπήκε κατ’ ευθείαν στο ‘ψητό’ επιζητώντας μεσολαβητικό ρόλο λέγοντας “give me something to sell to the Turks”.

 

(6)Δυστυχώς δεν συζήτησα ποτέ μαζί του για την επίμαχη περίοδο. Και τι δεν θα έδινα να ήξερα τι διεμήφθη μεταξύ Καραμανλή και Μαύρου τόσο μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα και μέχρι την προκήρυξη των εκλογών της 17ης Νοέμβρη 1974 όσο και κατά το κρίσιμο δεκαήμερο μεταξύ Γενεύης 1 και 2….

 

(7)Εννοείται δίχως την παρουσία του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μέχρι τότε Αντιπροέδρου και Υπουργού των Εξωτερικών Γεωργίου Μαύρου, κατ’εξοχήν αρμόδιου να παραστεί όχι μόνο επειδή ήταν αυτός που εκπροσώπησε την Ελλάδα στις δύο διασκέψεις στη Γενεύη, όχι μόνο διότι γνώριζε το θέμα καλλίτερα από τον καθένα αλλά και διότι ήταν αυτός που είχε ιδία αντίληψη από πρώτο χέρι της πολιτικής των εμπλεκομένων δυνάμεων, έχοντας συναντήσει και συνομιλήσει, εκτός από τον Κίσσινγκερ (που τότε «έτυχε» να είναι ουσιαστικά Πρόεδρος των ΗΠΑ) και τον Μίνιν, τον Βρεττανό ΥΠΕΞ Κάλαχαν, τους Ζισκάρ και Σιράκ (Πρόεδρο και Πρωθυπουργό της Γαλλίας αντίστοιχα), Σμίτ και Γκένσερ (Καγκελάριο και Αντικαγκελάριο και ΥΠΕΞ της Ομοσπονδιακής Γερμανίας αντίστοιχα) και πολλούς άλλους ηγέτες στην Ευρώπη (μήπως έπρεπε να είχε συναντήσει και τον Ετσεβίτ; Τον Γκρομύκο; Τον Μπρέζνιεφ;;…)

Εφόσον όμως δεν κλήθηκε να παραστεί (γεγονός που πιστοποιεί τον αντεθνικό ρόλο Καραμανλή-Αβέρωφ) και (κάκιστα) δεν αναζητήθηκε η παρουσία του από τον Πρόεδρο Μακάριο, έπρεπε ο ίδιος να επιβάλλει την παρουσία του. Έπρεπε και μπορούσε! Έπρεπε και επειδή μπορούσε! Έτσι πιστεύω ότι θα έκανε αν ήξερε τι βρώμικα παιχνίδια παίζονταν σε σκοτεινά δωμάτια και διαδρόμους όχι μόνο Ουάσιγκτων και Λονδίνου αλλά και Αθηνών….

 

(8)Εικάζω ότι αν αντί των αντιμαχόμενων και περιθωριακών ΚΚΕ και “εσωτερικού” υπήρχε μια ΕΔΑ θα ήταν ριζικά διαφορετική η πορεία της χώρας από το 1974 ως το 1989, ασφαλώς δεν θα είχε αυτοδυναμία το ΠΑΣΟΚ το 1981 και μπορεί να μην είχε διαλυθεί και το Κέντρο. Πάνω απ’ όλα, το 1989-90 όχι μόνο δεν θα διχαζόταν η κοινωνική Αριστερά και διαλυόταν ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ (όπως έγινε), που μπορεί να γινόταν τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της ΕΔΑ και του Κέντρου, στα χνάρια του Συμφώνου Σοφούλη Σκλάβαινα αλλά, παρασύροντας και το όποιο ΠΑΣΟΚ, θα συγκροτούσε, στο πνεύμα της εποχής, ένα “νέο ΕΑΜ” που θα έπειζε καταλυτικό ρόλο στις κοσμογονικές εξελίξεις των ημερών εκείνων οδηγώντας την Ευρώπη σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που δυστυχώς πήρε…

 

(9)Με την έννοια της σημειώσεως υπ. αρ 2.

 

(10)         Δεν υπερβάλλω. Το οφείλουμε και το μπορούμε! Στη μνήμη των μαρτύρων και των ηρώων μας. Των θυμάτων των εκατοντάδων ολοκαυτωμάτων της Κατοχής και του Εμφυλίου. Των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, από τον Ματθαίο Πόταγα, τον Μαλτέζο και τον Ψαρρό, τον Βελουχιώτη και των θυμάτων του (των αδικοχαμένων, όχι των κουκουλοφόρων συνεργατών του κατακτητή και των δισιλόγων) μέχρι τον Πλουμπίδη, τον Μπελογιάννη, τον Μπάτση, τον Καλούμενο και τον Αργυριάδη, τα παιδιά της ΕΟΚΑ, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Νικηφόρο Μανδηλαρά, τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, τον Αλέκο Παναγούλη μέχρι και τον Παύλο Μπακογιάννη και τους χιλιάδες ανώνυμους και επώνυμους πεσόντες, φυλακισθέντες, βασανισθέντες και εξορισθέντες χάρις στους οποίους απολαύσαμε καλλίτερες μέρες μετά το ’49, μετά το ’63, μετά το ’73 και το ’74, μετά το ’81… 

 

Δεν είναι όμως μόνο ηθικό και ιερό το Χρέος. Είναι και Πολιτικό! Είμαστε ένοχοι, η Ελλάδα και η Κύπρος, όχι μόνο απέναντι στους εαυτούς μας, ως μειοδότες, γιατί δεν κάναμε ό,τι μπορούσαμε για την Πατρίδα και τη Δημοκρατία και επιτρέψαμε, με πράξεις και παραλείψεις, να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, ως Χώρα και ως Λαός. Είμαστε ένοχοι και έναντι της Ανθρωπότητας γιατί υπονομεύσαμε, στο όνομα ανίερων σκοπιμοτήτων, με τη στάση μας στο Κυπριακό, τόσο το όνομα της Ελλάδας όσο και το κύρος του ΟΗΕ. Την αρχή πάλι εδώ την έκανε, άθελά του, ο Γεώργιος Μαύρος το 1974, όπως κατέδειξα παραπάνω. Τι ειρωνεία της Τύχης και της Ιστορίας, αλήθεια! Αυτός που πίστευε όσο κανείς στο Διεθνές Δίκαιο και το πλήρωσε άλλωστε ακριβά αρνούμενος να αποδιεθνοποιήσει περαιτέρω το Κυπριακό μετά τον δεύτερο Αττίλα. Μετά την διάλυση όμως της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας τόσο το δίδυμο Καραμανλής-Αβέρωφ όσο και οι επίγονοι, ακόμη και ο Ανδρέας, που προσπάθησε να αλλάξει ρότα, με τη βοήθεια του Αρσένη και άλλων, αλλά τελικά ευθυγραμμίστηκε και αυτός μετά το Νταβός, όπου έβαλε το Κυπριακό “στο ράφι” χάριν των νατοϊκών σκοπιμοτήτων, ‘ξέχασαν’ ότι το Κυπριακό είναι κατ’ αρχήν ζήτημα εισβολής και κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού και το αντιμετώπισαν εν τέλει ως ‘ενδοκοινοτική διαφορά’, εμπλεκόμενοι σε έναν ατέρμονο, άγονο και ατελέσφορο ‘διάλογο’, εμπαίζοντας εαυτούς και αλλήλους και αφήνοντας τόσο την Τουρκία όσο και την Αγγλία (τον μεγάλο ένοχο του δράματος τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου) στο απυρόβλητο, γεγονός που οδήγησε στις μέρες μας να απεμπολούμε ολοένα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, καθιστάμενοι, όχι μόνο οι επίορκοι κυβερνώντες αλλά και εμείς που τους ανεχόμαστε, ένοχοι εσχάτης προδοσίας.

 

Κηφισσιά, 9/12/2024                                

 

Ιωάννης Μαύρος, του Γεωργίου και της Ελένης