ΟΧΙ

ΟΧΙ
ΟΧΙ και από τους Γερμανούς ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Γιάννης Πατίλης : Ελπίς και ζόφος στο ταξίδι της Αριστεράς

Γράφει ο Πατίλης :
……… μεγαλύτερη πρόκληση γι τν σύγχρονο φενακισμένο ριστερ εναι ν παραδεχτε πς κα Στάλιν πρξε νας ριστερός σν κι ατόν, κα μάλιστα γωνιστικότερα προσανατολισμένος τν κρίσιμη ρα τς πικράτησης τς πανάστασης στν τόπο του π’ ,τι νομίζει διος γι τν αυτό του... Ν παραδεχτε, σο κι ν διαφωνε μ τς πρακτικς κα τς πράξεις τους, τι νήκει στν δια μεγάλη πολιτικ οκογένεια πο περιλαμβάνει τν Γιωτόπουλο, τν Κουφοντίνα κα τν Ξηρό: Διότι μόνον φο κάνει ατ τν παραδοχή, θ μπορέσει ν παντήσει στν αυτό του κα στος λλους συμπολίτες του, σ τί κριβς διαφέρει π ατούς, τί εναι πολιτικ ατ κριβς πο διος θέλει ν ποφύγει κα τί ατ πο θέλει ν πράξει!

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ :

ν χει κάποια ξία τ πικαιρικό, ατ δν εναι λλη π τν δυνατότητά του κάποιες φορς ν συμβολίζει συμπυκνώνοντας τν διαρκούσα βαθύτερη ροπή, τν μμένεια τν πραγμάτων.
τσι, δύο εδήσεις πο συνέπεσαν χρονικ τοτες τς μέρες το Γενάρη, πόδραση το Χριστόδουλου Ξηρο κα ο εσαγγελικς διώξεις κατ 29 προσώπων, ψηλόβαθμων στελεχν το Ταχυδρομικο Ταμιευτηρίου κα πιχειρηματιν, γι οκονομικ γκλήματα κακουργηματικο χαρακτήρα, νέδειξαν μβληματικ χι μόνον να καταστροφικ γι τν νθρωπότητα οκονομικ σύστημα, λλ κα μι νοοτροπία νς τμήματος τς ριστερς πού, στ νομα τς ντιπαράθεσής του σ’ ατό, πιβάλλει χωρς καμι διαφάνεια κα δημοκρατικ νομιμοποίηση τν βία του. λήθεια εναι πς κανένα κομμάτι τς ριστερς δν περιέγραψε μ τόση μφαση δεκαετίες τώρα, συμπυκνώνοντας σ να δύσηχο κρωνύμιο, τν κοινωνικ μάστιγα πο συγκάλυψε κα ξέθρεψε μεταπολιτευτικς ρχουσα πολιτικ τάξη, πως τό κανε στ ξύλινα μανιφέστα της «17η Νοέμβρη»: τν ΛΜΑΤ: γουν τν Λομπεν Μεγαλο-Αστικ Τάξη - ατν πο μόλις ναδύθηκε γι μι κόμη φορ μεγαλοπρεπς στν πόθεση το Τ.Τ.! ποστροφ το Πέτρου Τατσόπουλου πς «πάρχουν νθρωποι μέσα στν ΣΥΡΙΖΑ, ο ποοι μπορε ν βλέπουν μ συμπάθεια τς δέες ατν τν νθρώπων», δηλαδ τν μελν τς «17ης Νοέμβρη», εναι «ψέμα» σωστότερα μερικευτική, διότι λοι γνωρίζουμε χι λίγους νθρώπους κα κτς το ΣΥΡΙΖΑ πο θ συμφωνοσαν μ ρκετς π τς δέες τς «17ης Νοέμβρη», μ’ ατές, δηλαδή, πο ντλονται π τ κοιν πόθεμα τν ριστερν ντικαπιταλιστικν δεν, χωρς μ κανένα τρόπο ν συμπαθον ο διοι τν τρομοκρατία... πως πίσης λοι γνωρίζουμε -κα θ ταν μεγάλη ποκρισία ν σχυριστε κανες τ ντίθετο- τι ο κδικητικς ατοδικίες τς «17ης Νοέμβρη», δίως στν πρώτη περίοδο τς γκληματικς της δραστηριότητας, ταν κόμη στρεφόταν κατ χουντικν στόχων κα ταν νωπ τ ντιδικτατορικ μίσος κα τ ασθημα μις πλημμελος κάθαρσης, προκάλεσαν σ πολλος να ατόματο συναίσθημα συμπάθειας στ δράση της... μφαση στ ξάκις σόβια το Ξηρο κα στν δολοφονική του δραστηριότητα, πως δν στοιχειοθετε τν διότητα το «πολιτικο κρατουμένου» γι τ πρόσωπό του, λλο τόσο δν μπορε ν διαγράψει ν συγκαλύψει τι τ κίνητρά του, πως κα ατ τν συγκρατουμένων του τς «17ης Νοέμβρη», πρξαν πολιτικ κα πολιτικς ριστερά. παρατήρηση χει τν σημασία της, διότι τ ζήτημα τς βίας ς μέσο πολιτικο γώνα εναι θέμα στορικς ναπόσπαστο π τν ριστερ δεολογία, κα μόνη λπίδα ν περβαθον, στω ν μετριαστον, τερατώδεις συνέπειές της στν κοινωνία, πως ατς πο πισυνέβησαν, ταν φορες τς ριστερς κομμουνιστικς δεολογίας κατέλαβαν, κράτησαν κα σκησαν γι περισσότερο π μισ αώνα τν πολιτικ ξουσία, εναι, τ ζήτημα ατό, ν παραμένει διαρκς νοιχτ πρτ’ π’ λα στν συνείδηση τν διων τν ριστερν.
Μι ριστερά, γι παράδειγμα, ποία σ κάθε εκαιρία κθειάζει κθύμως τος λαϊκος γνες το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στν Κατοχ κα τν πάμπολλων λαϊκν γωνιστν του στ μετέπειτα μφυλιακ περίοδο πέναντι σ μι αμοχαρ δωσιλογικ Δεξιά, λλά, τν δια στιγμ ποσιωπ, ποβαθμίζει, τ γεγονς τι τν καθοδήγηση τν γώνων ατν εχε να σταλινικ κόμμα το ποίου πιθαν πικράτηση θ δηγοσε σφαλτα στς σταλινικς κομμουνιστικς δικτατορίες τς νατολικς Ερώπης, δν μπορε ν γγυηθε στν γωνιώσα συνείδηση το ποψιασμένου λληνα ριστερο τν μερν μας τι ς πολιτικ γεσία θ εχε μι πειστικ ναλλακτικ πρόταση πο θ μποροσε ν βγάλει τν χώρα π τ διέξοδά της. μνος, φερειπεν, το Γιάννη Ρίτσου στ «σοσιαλιστικ» Βουλγαρία, τν ποία παρομοίαζε μ νοιχτ φρεσκοτυπωμένο βιβλίο, τ κεφάλαια το ποίου φεραν τίτλους, πως Ερήνη, ργασία. Δικαιοσύνη... κ.λπ. κα κατέληγε μ τος στίχους: Μονόγραμμα το συγγραφέα. Σφυροδρέπανο. / Τ σφυροδρέπανο βεβαιώνει τ γνήσιο τς πογραφς τς Δημοκρατίας δν θ πρέπει ν ξορκίζεται ς μικροκομματικ σκοπιμότητα, λλ ν κλαμβάνεται ς ατ πο πράγματι ταν: κφραση το φαντασιακο χιλιάδων ριστερν τς ψυχροπολεμικς περιόδου, ταυτόχρονα, μως, γι κάθε νοήμονα ριστερό κα πολίτη, προσβολ τς μνήμης τν κατομμυρίων θυμάτων το ριστερο λοκληρωτισμο κα συγχώρητος μπαιγμς τς ξίας τς δημοκρατίας! μεγαλύτερη πρόκληση γι τν σύγχρονο φενακισμένο ριστερ εναι ν παραδεχτε πς κα Στάλιν πρξε νας ριστερός σν κι ατόν, κα μάλιστα γωνιστικότερα προσανατολισμένος τν κρίσιμη ρα τς πικράτησης τς πανάστασης στν τόπο του π’ ,τι νομίζει διος γι τν αυτό του... Ν παραδεχτε, σο κι ν διαφωνε μ τς πρακτικς κα τς πράξεις τους, τι νήκει στν δια μεγάλη πολιτικ οκογένεια πο περιλαμβάνει τν Γιωτόπουλο, τν Κουφοντίνα κα τν Ξηρό: Διότι μόνον φο κάνει ατ τν παραδοχή, θ μπορέσει ν παντήσει στν αυτό του κα στος λλους συμπολίτες του, σ τί κριβς διαφέρει π ατούς, τί εναι πολιτικ ατ κριβς πο διος θέλει ν ποφύγει κα τί ατ πο θέλει ν πράξει!

Δν πάρχει, νομίζω, καμι κανοποιητικ δικαιολογητικ θεωρία γι τν χρήση τς βίας ς μέσου πολιτικς πικράτησης. Τν βία συνήθως τν πιβάλλουν ο περιστάσεις κα δν λείπουν ποτ ο δικαιολογήσεις κ μέρους κείνων πο τν σκον - ννοεται, χι λες τς διας ξίας. πλησίαστη ξία χει μόνον καθολικ ρνησή της, πειδ εναι ατ πο περβαίνει τν νθρώπινη ζωωδία χι τόσο γι πλ πιβίωση σο γι πικράτηση κα κυριαρχία πάνω στος λλους νθρώπους κα τ φύση. γενικ συναινετικ ρνηση τς πολιτικς βίας στ λεγόμενα «δημοκρατικ καθεσττα» (στν πράξη νεκτικς κοινοβουλευτικς λιγαρχίες σ’ λόκληρο τν δυτικ κόσμο, πο ζον π τν λεηλασία τν πλουτοπαραγωγικν πηγν το τρίτου κόσμου κα π τν περεκμετάλλευση το ξαθλιωμένου ργατικο δυναμικο τν ναδυόμενων οκονομιν) χει μόνον σχετικ ξία - κα δν πάρχει πι γελοο πράγμα π τν σχυρ πο παιτε π τος λλους τν μ σκηση τν ποκήρυξή της, ταν διος διαταράσσει σοβαρ τος ρους τς κοινωνικς συμβίωσης κα σορροπίας.

* * *

Ἐὰν τ γχείρημα τς νανεωτικς ριστερς εχε να νόημα, χι μόνον στν λλάδα, λλ κα σ λόκληρη τν Ερώπη, ατ ταν τ τι δν θελε ν ξεχάσει τ γκλήματα κατ τς κοινωνίας πο διαπράχθηκαν π ριστερος στ νομα τς κοινωνικς λλαγς κα το σοσιαλισμο. Τ τι προσπάθησε ν ντλήσει διδάγματα π τν κοσμοϊστορικ ποτυχία τς σοσιαλιστικς πανάστασης στν ξουσία, ναλαμβάνοντας ναν γώνα ναντίον τς λήθης τς διας τς Iστορίας της κα τς πολύρριζης καταγωγς της, πού, δίχως ν πεμπολε τ ραμα το σοσιαλιστικο μετασχηματισμο τς κοινωνίας, ναζητοσε ναν διαφορετικ τρόπο πολιτικς σκέψης κα πρακτικς.Μι Αριστερ τς μνήμης κα τς συλλογικότητας, νοιχτ στν κοινωνία κα τς δέες της, νήσυχη τόσο πέναντι στ σταλινικό της «DNA» μ τ τριτοδιεθνιστικά του «ράματα» σο κα στν πιθαν πασοκικ-λαϊκιστική της μετάλλαξη, πο βάζει τ δημόσιο συμφέρον πάνω π τ συμφέρον το κράτους κα τν συντεχνιαζόμενων παλλήλων του, τ συμφέρον το πλανήτη πάνω π τ συμφέρον τς Ερώπης, πο περασπίζεται τν κοινωνικ δύναμο κα δίνει χρο στν λόγο κάθε λλου νθρώπου πο θέλει ν εναι διαφορετικς χωρς ν βλάπτει τος λλους, μι τέτοια ριστερ δν εναι τ να π τ δύο κρα μις παγιδευτικς θεωρίας, λλ νας ριζικ διαφορετικς πολιτικς κόσμος κα πολιτισμς πο ντιτίθεται συνειδητ στν καπιταλιστικ βαρβαρότητα κα κοσμία. Μ μι ντίθεση διαρκ κα δραστήρια τς ποίας τ κυριότερο στήριγμα δν μπορε παρ ν εναι διεύρυνση τς δημοκρατίας πο μερίζει τν κάθε ξουσία κα φυπνίζει τν πολίτη κινητοποιώντας τον νάντια στς καταχρήσεις της.

* O Γιάννης Πατίλης είναι ποιητής, κδότης
το λογοτεχνικο περιοδικο Πλανόδιον. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στον ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ