του Λεωνίδα Βατικιώτη
Ξεπέρασε τα σύνορα του ασιατικού γίγαντα η ανησυχία που προκάλεσαν τα στοιχεία της Ένωσης Κατασκευαστών Αυτοκινήτων Κίνας επιβεβαιώνοντας την μεγάλη πτώση των πωλήσεων για το 2018. Η μείωση που καταγράφτηκε όλο το έτος ανήλθε σε 2,8% κι ήταν η πρώτη φορά από το 1990 που παρατηρήθηκε κάτι τέτοιο, ενώ τον Δεκέμβριο η μείωση σε σχέση με τον ίδιο μήνα πέρυσι έφτασε το 13%!
Το ενδιαφέρον προφανώς δεν εστιάζεται στην κινέζικη αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά στο ενδεχόμενο να πρόκειται για πρόδρομα σημάδια μιας μεγαλύτερης κρίσης που αργά ή γρήγορα θα παρασύρει την Κίνα και θα μεταδοθεί στην παγκόσμια οικονομία. Οι αιτίες για τη βουτιά στις πωλήσεις αυτοκινήτων κάθε άλλο παρά αποκλείουν αυτό το ενδεχόμενο.
Το φαινόμενο αποδόθηκε αρχικά στον κορεσμό που παρατηρείται στις κινέζικες πόλεις, καθώς σε ένα μεγάλο βαθμό η διαδικασία αστικοποίησης έχει ολοκληρωθεί κι η αγορά νέων αυτοκινήτων ακολουθεί πλέον λιγότερο φρενήρεις ρυθμούς σε σχέση με το παρελθόν. Στην ίδια κατεύθυνση συμβάλλει και η ανάπτυξη των δημόσιων μεταφορών. Τη δική του σημασία για τον κοινωνικό διαχωρισμό που συντελείται στην Κίνα έχει το γεγονός ότι τα ΙΧ πολυτελείας όπως για παράδειγμα BMW, Mercedes, Ferrari όπως και τα ηλεκτρικά δεν ακολούθησαν την πορεία πτώσης των υπόλοιπων οχημάτων. Προφανώς, οι εύποροι της Κίνας, όσοι βρίσκονται πίσω από 18.100 εταιρείες που ιδρύονται κάθε μέρα (έχοντας εκτοξεύσει τον αριθμό των ιδιωτικών εταιρειών σε 40 χρόνια από 490.000 σε πάνω από 100 εκ.) συνεχίζουν να καταναλώνουν, αδιαφορώντας για την συγκράτηση του ΑΕΠ στο «ταπεινό» για τα κινέζικα δεδομένα 6,5% όπως αναμένεται να ανακοινωθεί κι επίσημα στις 21 Ιανουαρίου.
Εξ ίσου ανησυχητική με την μείωση των πωλήσεων αυτοκινήτων ήταν και η πτώση των εξαγωγών τον Δεκέμβριο κατά 4,4% και η μείωση των εισαγωγών τον ίδιο μήνα κατά 7,6%. Ειδικά η μείωση των εισαγωγών αποδόθηκε και αυτή στην μείωση των επενδύσεων και της κατανάλωσης που επιχειρείται από το Πεκίνο προκειμένου να εξισορροπήσει τα δημόσια οικονομικά της χώρας. Πίσω από αυτό το πάγωμα των ρυθμών μεγέθυνσης υπάρχει μια καλοσχεδιασμένη (στη σύλληψή της τουλάχιστον) προσπάθεια του Πεκίνου να απομοχλεύσει την οικονομία, να μειώσει με άλλα λόγια τη δανειακή της επιβάρυνση, που είναι η αχίλλειος πτέρνα της κινέζικης οικονομίας.
Για να γίνει αντιληπτή η ευάλωτη θέση στην οποία έχει περιέλθει η κινέζικη οικονομία χρειάζεται να ανατρέξουμε στο 2008, όταν ξεσπούσε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση. Μέχρι τότε κι όλη την προηγούμενη 5ετία το δημόσιο χρέος της Κίνας κυμαινόταν μεταξύ 170% και 180%, υψηλότερο μεν από άλλες αναδυόμενες οικονομίες, αλλά διαχειρίσιμο. Η Κίνα όμως αν κατάφερε να επιβιώσει από την κρίση του 2008 το οφείλει σε ένα επενδυτικό πρόγραμμα-μαμούθ που έβαλε σε κίνηση πόρους που άγγιξαν το 12,5% του ΑΕΠ, «το μεγαλύτερο πιθανά επενδυτικό πρόγραμμα που έχει εφαρμοστεί σε περίοδο ειρήνης», όπως έγραψαν πρόσφατα κι οι Financial Times. Άμεσος στόχος ήταν να καλυφθεί το κενό που δημιουργούσε στην εγχώρια παραγωγή η πτώση των εξαγωγών λόγω μείωσης της παγκόσμιας ζήτησης μόνο την περίοδο 2007-2011 κατά 6%. Ως αποτέλεσμα το μερίδιο των ακαθάριστων επενδύσεων στο ΑΕΠ από 41% το 2007 αυξήθηκε σε 48% το 2010, ενώ οι ρυθμοί μεγέθυνσης παρέμειναν κοντά στο 10%. Το τίμημα ωστόσο ήταν η εκτόξευση του χρέους. Με βάση το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικής από το 4ο τρίμηνο του 2008 μέχρι το 1ο τρίμηνο του 2018 το ακαθάριστο χρέος αυξήθηκε από 171% σε 299% του ΑΕΠ. Συνάγεται επομένως ότι τα τεράστια γεωπολιτικά κέρδη που αποκόμισε η Κίνα όλη αυτή την ταραγμένη δεκαετία, αναβαθμίζοντας τη θέση της έναντι των ανταγωνιστών της σε Δύση και Ανατολή, και συμπυκνώνονται στην αύξηση του ειδικού της βάρος από το 6% του παγκόσμιου ΑΕΠ πριν την κρίση στο εντυπωσιακό 16% σήμερα, στηρίζονται σε σαθρά θεμέλια και δεν μπορούν να θεωρούνται δεδομένα στα διηνεκές!
Αυτήν ακριβώς την αχίλλεια πτέρνα της Κίνας στοχεύουν τα ιοβόλα βέλη του εμπορικού πολέμου που έχει κηρύξει ο Τραμπ, με τα τελευταία μάλιστα στοιχεία για το εμπορικό του έλλειμμα να τον οπλίζουν με επιπρόσθετα επιχειρήματα. Συγκεκριμένα, το ετήσιο εμπορικό πλεόνασμα της Κίνας με τις ΗΠΑ το 2018 έφτασε τα 323 δισ. δολ. που είναι το υψηλότερο πλεόνασμα που έχει καταγραφεί από το 2006! Η προφανής εκτίμηση ότι πρόκειται για παραγγελίες που έγιναν ώστε να δημιουργηθούν αποθέματα πριν αυξηθούν οι τιμές ελέω αυξημένων δασμών, δε φαίνεται να έπεισαν τους αμερικάνους διαπραγματευτές που θα ζητήσουν από την Κίνα ακόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις για να μειωθεί το εμπορικό τους έλλειμμα. Ο Τραμπ δεν πτοείται από τέτοιες «λεπτομέρειες». Προσπερνάει ακόμη και τις παραινέσεις της αμερικανικής οικονομικής ελίτ, που απέναντι στην πολιτική του Λευκού Οίκου αντιπαραβάλλει δύο πολύ σαφή και καθόλου ιδεολογικά επιχειρήματα. Αρχικά την άνοδο των τιμών που θα επέλθει. Πρόσφατο ρεπορτάζ της Washington Post έδειχνε ότι η τιμή συγκεκριμένου μοντέλου αυτοκινήτων θα αυξηθεί κατά 1.700 δολάρια και θα φτάσει στα 12.999 δολάρια, με την πλήρη εφαρμογή των κυρώσεων του Τραμπ. Από την άλλη, το κάθε αμερικανικό νοικοκυριό θα επιβαρυνθεί με 850 δολ. ετησίως. Όλα αυτά προφανώς αποτελούν παράπλευρες απώλειες (που καταβάλλονται μάλιστα εντός των ΗΠΑ) της μητέρας των μαχών για την ανάσχεση της επιρροής της Κίνας…
Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα
Ξεπέρασε τα σύνορα του ασιατικού γίγαντα η ανησυχία που προκάλεσαν τα στοιχεία της Ένωσης Κατασκευαστών Αυτοκινήτων Κίνας επιβεβαιώνοντας την μεγάλη πτώση των πωλήσεων για το 2018. Η μείωση που καταγράφτηκε όλο το έτος ανήλθε σε 2,8% κι ήταν η πρώτη φορά από το 1990 που παρατηρήθηκε κάτι τέτοιο, ενώ τον Δεκέμβριο η μείωση σε σχέση με τον ίδιο μήνα πέρυσι έφτασε το 13%!
Το ενδιαφέρον προφανώς δεν εστιάζεται στην κινέζικη αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά στο ενδεχόμενο να πρόκειται για πρόδρομα σημάδια μιας μεγαλύτερης κρίσης που αργά ή γρήγορα θα παρασύρει την Κίνα και θα μεταδοθεί στην παγκόσμια οικονομία. Οι αιτίες για τη βουτιά στις πωλήσεις αυτοκινήτων κάθε άλλο παρά αποκλείουν αυτό το ενδεχόμενο.
Το φαινόμενο αποδόθηκε αρχικά στον κορεσμό που παρατηρείται στις κινέζικες πόλεις, καθώς σε ένα μεγάλο βαθμό η διαδικασία αστικοποίησης έχει ολοκληρωθεί κι η αγορά νέων αυτοκινήτων ακολουθεί πλέον λιγότερο φρενήρεις ρυθμούς σε σχέση με το παρελθόν. Στην ίδια κατεύθυνση συμβάλλει και η ανάπτυξη των δημόσιων μεταφορών. Τη δική του σημασία για τον κοινωνικό διαχωρισμό που συντελείται στην Κίνα έχει το γεγονός ότι τα ΙΧ πολυτελείας όπως για παράδειγμα BMW, Mercedes, Ferrari όπως και τα ηλεκτρικά δεν ακολούθησαν την πορεία πτώσης των υπόλοιπων οχημάτων. Προφανώς, οι εύποροι της Κίνας, όσοι βρίσκονται πίσω από 18.100 εταιρείες που ιδρύονται κάθε μέρα (έχοντας εκτοξεύσει τον αριθμό των ιδιωτικών εταιρειών σε 40 χρόνια από 490.000 σε πάνω από 100 εκ.) συνεχίζουν να καταναλώνουν, αδιαφορώντας για την συγκράτηση του ΑΕΠ στο «ταπεινό» για τα κινέζικα δεδομένα 6,5% όπως αναμένεται να ανακοινωθεί κι επίσημα στις 21 Ιανουαρίου.
Εξ ίσου ανησυχητική με την μείωση των πωλήσεων αυτοκινήτων ήταν και η πτώση των εξαγωγών τον Δεκέμβριο κατά 4,4% και η μείωση των εισαγωγών τον ίδιο μήνα κατά 7,6%. Ειδικά η μείωση των εισαγωγών αποδόθηκε και αυτή στην μείωση των επενδύσεων και της κατανάλωσης που επιχειρείται από το Πεκίνο προκειμένου να εξισορροπήσει τα δημόσια οικονομικά της χώρας. Πίσω από αυτό το πάγωμα των ρυθμών μεγέθυνσης υπάρχει μια καλοσχεδιασμένη (στη σύλληψή της τουλάχιστον) προσπάθεια του Πεκίνου να απομοχλεύσει την οικονομία, να μειώσει με άλλα λόγια τη δανειακή της επιβάρυνση, που είναι η αχίλλειος πτέρνα της κινέζικης οικονομίας.
Για να γίνει αντιληπτή η ευάλωτη θέση στην οποία έχει περιέλθει η κινέζικη οικονομία χρειάζεται να ανατρέξουμε στο 2008, όταν ξεσπούσε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση. Μέχρι τότε κι όλη την προηγούμενη 5ετία το δημόσιο χρέος της Κίνας κυμαινόταν μεταξύ 170% και 180%, υψηλότερο μεν από άλλες αναδυόμενες οικονομίες, αλλά διαχειρίσιμο. Η Κίνα όμως αν κατάφερε να επιβιώσει από την κρίση του 2008 το οφείλει σε ένα επενδυτικό πρόγραμμα-μαμούθ που έβαλε σε κίνηση πόρους που άγγιξαν το 12,5% του ΑΕΠ, «το μεγαλύτερο πιθανά επενδυτικό πρόγραμμα που έχει εφαρμοστεί σε περίοδο ειρήνης», όπως έγραψαν πρόσφατα κι οι Financial Times. Άμεσος στόχος ήταν να καλυφθεί το κενό που δημιουργούσε στην εγχώρια παραγωγή η πτώση των εξαγωγών λόγω μείωσης της παγκόσμιας ζήτησης μόνο την περίοδο 2007-2011 κατά 6%. Ως αποτέλεσμα το μερίδιο των ακαθάριστων επενδύσεων στο ΑΕΠ από 41% το 2007 αυξήθηκε σε 48% το 2010, ενώ οι ρυθμοί μεγέθυνσης παρέμειναν κοντά στο 10%. Το τίμημα ωστόσο ήταν η εκτόξευση του χρέους. Με βάση το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικής από το 4ο τρίμηνο του 2008 μέχρι το 1ο τρίμηνο του 2018 το ακαθάριστο χρέος αυξήθηκε από 171% σε 299% του ΑΕΠ. Συνάγεται επομένως ότι τα τεράστια γεωπολιτικά κέρδη που αποκόμισε η Κίνα όλη αυτή την ταραγμένη δεκαετία, αναβαθμίζοντας τη θέση της έναντι των ανταγωνιστών της σε Δύση και Ανατολή, και συμπυκνώνονται στην αύξηση του ειδικού της βάρος από το 6% του παγκόσμιου ΑΕΠ πριν την κρίση στο εντυπωσιακό 16% σήμερα, στηρίζονται σε σαθρά θεμέλια και δεν μπορούν να θεωρούνται δεδομένα στα διηνεκές!
Αυτήν ακριβώς την αχίλλεια πτέρνα της Κίνας στοχεύουν τα ιοβόλα βέλη του εμπορικού πολέμου που έχει κηρύξει ο Τραμπ, με τα τελευταία μάλιστα στοιχεία για το εμπορικό του έλλειμμα να τον οπλίζουν με επιπρόσθετα επιχειρήματα. Συγκεκριμένα, το ετήσιο εμπορικό πλεόνασμα της Κίνας με τις ΗΠΑ το 2018 έφτασε τα 323 δισ. δολ. που είναι το υψηλότερο πλεόνασμα που έχει καταγραφεί από το 2006! Η προφανής εκτίμηση ότι πρόκειται για παραγγελίες που έγιναν ώστε να δημιουργηθούν αποθέματα πριν αυξηθούν οι τιμές ελέω αυξημένων δασμών, δε φαίνεται να έπεισαν τους αμερικάνους διαπραγματευτές που θα ζητήσουν από την Κίνα ακόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις για να μειωθεί το εμπορικό τους έλλειμμα. Ο Τραμπ δεν πτοείται από τέτοιες «λεπτομέρειες». Προσπερνάει ακόμη και τις παραινέσεις της αμερικανικής οικονομικής ελίτ, που απέναντι στην πολιτική του Λευκού Οίκου αντιπαραβάλλει δύο πολύ σαφή και καθόλου ιδεολογικά επιχειρήματα. Αρχικά την άνοδο των τιμών που θα επέλθει. Πρόσφατο ρεπορτάζ της Washington Post έδειχνε ότι η τιμή συγκεκριμένου μοντέλου αυτοκινήτων θα αυξηθεί κατά 1.700 δολάρια και θα φτάσει στα 12.999 δολάρια, με την πλήρη εφαρμογή των κυρώσεων του Τραμπ. Από την άλλη, το κάθε αμερικανικό νοικοκυριό θα επιβαρυνθεί με 850 δολ. ετησίως. Όλα αυτά προφανώς αποτελούν παράπλευρες απώλειες (που καταβάλλονται μάλιστα εντός των ΗΠΑ) της μητέρας των μαχών για την ανάσχεση της επιρροής της Κίνας…
Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου