Τώρα γλεντάμε

Εν τάξει, η Βρετανία δεν είναι άψογη, οι δε γεωπολιτικές της βλέψεις σε πολλά πεδία (μεταξύ των οποίων και στην Κύπρο) είναι δεδομένες…Μια φορά κι έναν καιρό η χώρα πολιορκούσε την (τότε) ΕΟΚ και εισέπραττε την σθεναρή αντίθεση της Γαλλίας του Ντε Γκωλ. Στη συνέχεια αποδέχθηκε  μέχρι και αλλαγή του ονόματός της – από Μεγάλη Βρετανία έγινε «Ηνωμένο Βασίλειο», για να μην τίθεται ζήτημα σύγχυσης με την γαλλική επαρχία της Βρετάνης – μέχρι που τελικά τα κατάφερε να μπει στην ΕΟΚ το 1973. Έκτοτε η πορεία της ευθυγραμμίσθηκε  με την στάση των ΗΠΑ που κάθε άλλο παρά ήθελαν μια Ευρώπη ενιαία και ισχυρή, ενώ όταν τέθηκε το δίλημμα για την ΕΕ «Διεύρυνση ή εμβάθυνση» δεν πρόβαλε καμιά αντίρρηση στην πρώτη επιλογή, που άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για μια απλή ελεύθερη αγορά… 

Η σημερινή επιλογή του Brexit  εκφράζει αναντίρρητα τις επιφυλάξεις πολλών Βρετανών πολιτών μπροστά στο γεγονός της ανεξέλεγκτης εισόδου ξένων  στη χώρα, με αποτέλεσμα όχι τόσο την οικείωση των πρώτων όσο  την αποξένωση των εγχώριων…. Είναι αυτό που τα παπαγαλάκια του συστήματος  ονομάζουν «ξενοφοβία»,  παρουσιάζοντας ως ψυχοπαθολογική εμμονή μια απολύτως  εύλογη κοινωνικοπολιτική  ένσταση ,  όσον αφορά  τη δυνατότητα  συμβίωσης ετερόκλιτων πληθυσμών . Και με την ευκαιρία συνιστώ σε όλους να δουν το έργο του Κεν Λότς «It’s a free world» (2007) - όπου ο σκηνοθέτης δείχνει με τον ρεαλιστικότερο των τρόπων τη διαδικασία χειραγώγησης και εκμετάλλευσης των ξένων.

Θεωρώ τη διαδικασία επανάκαμψης στην οικονομική  ομαλότητα θέμα ημερών , ενώ επίσης διαβλέπω στο Brexit και μια  νοσταλγία του ιμπεριαλιστικού ρόλου της Βρετανίας, κόντρα στις γερμανικές φιλοδοξίες.

 Αλλά τέρμα εδώ τα γεωπολιτικά – εδώ γλεντάμε .  Γλεντάμε έχοντας εν όψει τη συμμορία  των ευρωπαλιανθρώπων που κατέστρεψαν τη χώρα μας, και τώρα ψάχνονται.

  Μας περιμένουν εκτιμήσεις της κατάστασης, μας περιμένουν νέοι αγώνες, αλλά τώρα γλεντάμε…