H σημασία της λέξης πρόσφυγας και οι προσφυγοφάγοι...

Για τα παιδιά που τα 'συραν
στης Αφρικής τις αγορές,
εμπόροι και ληστές
και φοβισμένα κι ορφανά,
στη Σμύρνη και στη Βενετιά,
τα πιάσαν οι φρουρές.

Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Από τους "Ιθαγενείς" ΚΥΠΡΟΥ 

Τούτες τις άγριες μέρες, που ταράζεται η «ξέγνοιαστη» καθημερινότητά μας από νεκρά τρίχρονα παιδιά στην ακτή της Αλικαρνασσού και ορφανά ανήλικα στη Μυτιλήνη, έχουμε κι εμείς την ανάγκη να εκφραστούμε. Κι όχι τόσο επειδή είμαστε γνώστες του μεταναστευτικού ζητήματος (σαν κάτι τύπους σε κερκίδες τραμπούκων), αλλά γιατί κάποιες τοποθετήσεις ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια.

Στην Κύπρο των 200.000 προσφύγων υπάρχουν άνθρωποι (;) που δικαιολογούν πανό τύπου «Refugees not welcome», υπάρχουν άνθρωποι που, ανίκανοι να αρθρώσουν λόγο, συνθηματολογούν: «Πρόσφυγες με Armani και iphone», «να πάνε στην πατρίδα τους να πολεμήσουν» (διότι αυτοί που τα γράφουν είναι ήδη στα χαρακώματα), «ισλαμιστές καλυπτόμενοι πίσω από τα φουστάνια και το κλάμα των ανήλικων» και άλλα πολλά.

Γινόμαστε μάρτυρες της πιο φονταμενταλιστικής αντίληψης των πραγμάτων, από άτομα που δεν κατανοούν καν τη σημασία της λέξης «πρόσφυγας», αν και προσπαθούν να ανοίξουν τα μάτια του κόσμου. Εξαφανίζουν κάθε ιερό και όσιο που έχει να αποδείξει αυτή η κοινωνία, επειδή δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει στον κόσμο.

Τσουβαλιάζουν γυναίκες, παιδιά, βρέφη, πατεράδες, μανάδες, τους αποκαλούν τζιχαντιστές, «ξεμπερδεύουν» και θεωρούνται επαναστάτες. Ούτε πως η χριστιανική κοινότητα της Συρίας μεταναστεύει για να μην κατασφαγεί από το ΙΣΙΣ, ούτε πως Κούρδοι από το ηρωικό Κομπάνι μπαίνουν στις λέμβους, με κίνδυνο τη ζωή τους, για να σώσουν ότι πιο πολύτιμο έχουν στον κόσμο: τα παιδιά τους. Ποσώς όμως τους ενδιαφέρει.

«Για εμάς, πρόσφυγες είναι τα παιδιά που τους έχουν σκοτώσει τον πατέρα και την μάνα και τους έχουν γκρεμίσει τα σπίτια οι βόμβες. Για εμάς, πρόσφυγες είναι οι μανάδες που τους έχουν σκοτώσει τους γιούς στα χώματα του τόπου τους, κάτω από την σημαία της πατρίδας τους. Για εμάς, πρόσφυγες είναι οι γυναίκες που τους έχουν σφάξει τους άνδρες χωρίς να αρνηθούν να πολεμήσουν για τον τόπο τους.»

Το πιο πάνω είναι από ανακοίνωση του Παν.Συ.Φι. ΑΠΟΕΛ, με αφορμή τις αντιδράσεις για το πανό «Refugees go home» που εμφανίστηκε στο ΓΣΖ το Σάββατο. Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό και απελπιστικό, ο Σύνδεσμος Φιλάθλων του ιστορικού ΑΠΟΕΛ, του ΑΠΟΕΛ του Τάσου Μάρκου, του Καραολή, των άλλων αγωνιστών, να τοποθετείται με τόση επιπολαιότητα, με τόσο θράσος, με τόση έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή. Ξέρουν ότι οι λιμενικές αρχές της Ελλάδας μαζεύουν συνεχώς ορφανά παιδιά; Ξέρουν τι έχουν περάσει οι πρόσφυγες πριν αποχωριστούν την πατρίδα τους ή φωνάζουν εκ του ασφαλούς, πίσω από κάγκελα κερκίδων; Ξέρουν τι θα πει «προσφυγιά» ή γράφουν ανακοινώσεις μετά από ανελέητα μεθύσια;

Και για να προλάβουμε τις αντιδράσεις, ούτε η αντίπερα όχθη έχει ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο, αλλά όταν ξεβράζει η θάλασσα νεκρά βρέφη, είναι αναγκαίο να σκεφτόμαστε αν πρέπει ή όχι να τοποθετούμαστε. Κι ειλικρινά, δεν θεωρούμε πως χρειάζονται οι Σύριοι μαθήματα αντίστασης από χούλιγκαν ή τραμπούκους, που η ζωή τους είναι η Κυριακή και το γήπεδο, σε μια ημικατεχόμενη Κύπρο.

14 Σεπτεμβρίου, ημέρα μνήμης για τη Μικρασιατική καταστροφή, κάποιοι επέλεξαν να διδάξουν στον κόσμο τη σημασία της λέξης «πρόσφυγας». Ακόμα κι αν δεν έχουν ιερό ή όσιο θα έπρεπε να αναλογιστούν τις εικόνες της καιγόμενης Σμύρνης, των καραβιών που έφευγαν γεμάτα Έλληνες πρόσφυγες, πριν γράψουν για τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν τον τόπο τους χωρίς να ξέρουν αν θα έχουν ή όχι αύριο. Κι αν η «καμουφλαρισμένη εισβολή ισλαμικών στοιχείων» (ο Αϊλάν κι ο Γκαλίπ δηλαδή, 5 και 3 χρονών) έχει στόχο να καταστρέψει «ότι χριστιανικό, ελληνικό και ευρωπαϊκό (!) υπάρχει», ας κάτσουν να σκεφτούν τι καταστρέφουν όσοι οικειοποιούνται τις έννοιες αυτές, χωρίς να έχουν κιόλας την οποιαδήποτε αρμοδιότητα.

Αλ. Μιχ.

14 Σεπτεμβρίου 2015

Υ.Γ. Χωρίς ίχνος υπερβολής, η πιο πάνω λογική είναι παρόμοια με κάτι που διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες. Έλεγε λοιπόν ένας Βασίλης Πρωτοπαπάς επί λέξει πως «στην Κύπρο δεν υπήρξαν ποτέ πρόσφυγες», επειδή φτιάξαμε τις ζωές μας και είμαστε τόσο τυχεροί γιατί ζούμε σε συνθήκες ασύγκριτης ανάπτυξης και άλλα πολλά που δεν τα χωρά ο νους του ανθρώπου. Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε με τόση ωμότητα, εδώ στην Κύπρο των 200.000 προσφύγων, ένα τόσο σημαντικό ζήτημα; Πόση καφρίλα καταλαμβάνει τα μυαλά ορισμένων;