Εκδιώκεται ή διώκεται ο αγροτικός κόσμος?

ANTAΠΟΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ 

16 Σεπτεμβρίου, κινητοποίηση των κτηνοτρόφων Αττικής στην Αντιπεριφέρεια Ανατολικής Αττικής 

Στις 16 Σεπ 2015 διάφορες ομάδες πρωτοβουλίας από τον αγροτικό κόσμο δήλωσαν ότι προτίθενται να κάνουν κινήσεις προσέλκυσης του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης στα χρονίζοντα προβλήματα του αγροτικού τομέα και σε νεοπαρουσιασθέντα, μεταξύ των οποίων το φορολογικό, το ασφαλιστικό, ο ΦΠΑ αγροτικών εφοδίων, οι εκδιώξεις από πατρογονικές εστίες, οι βοσκήσιμες γαίες κλπ.

Αν και τα θέματα έχουν τεθεί από καιρό, θρυαλίδα τελικά φαίνεται ότι είναι η διαδικασία «debate» της 9^ης Σεπ 2015, όπου τα αγροτικά θέματα έπεσαν σε βαθμό «ανυπαρξίας». Χωρίς να θέλουμε να προκαταλάβουμε κανένα, μοιάζει να επιβεβαιώνεται η θεωρητική προσέγγιση, ότι οι αγροτικές κοινωνίες και οι αστικές κοινωνίες είναι δύο εντελώς ξεχωριστοί τρόποι ζωής και μάλιστα χωρισμένες σε δύο «στρατόπεδα», με καταγεγραμμένα θύματα μόνο από την πλευρά των αγροτών. (καθ Γ. Δαουτόπουλος, 2009)

Η ύπαιθρος αποτελεί τη ζωογόνο δύναμη του έθνους (τώρα τελευταία μερικοί πιστεύουν ότι και οι μετανάστες μπορούν να παίξουν αυτό τον ρόλο, ανταγωνιστικά …) και οι αγρότες προσπαθούν να διατηρήσουν την αγνότητα, την αυθεντικότητα και τον ανθρωπισμό τους. Για τους ανθρώπους της υπαίθρου η πόλεις διαμορφώνουν έναν αφύσικο τρόπο ζωής, γεμάτο άγχος, οδηγίες, απαγορεύσεις, κοσμοσυρροή, υποβαθμισμένο περιβάλλον (όχι μόνο φυσικό, αλλά και ηθικό, κοινωνικό, πολιτιστικό κλπ) και απάνθρωπο τρόπο ζωής που δίνει απόλαυση υλικών καταναλωτικών αγαθών.

Οι «νεοαστοί» και όσοι υποστηρίζουν τον αστικό τρόπο ζωής, νομίζουν ότι στις αγροτικές κοινότητες κυριαρχεί η αμορφωσιά (συγχέοντας την με την αγραμματοσύνη), η φτώχεια, οι άξεστοι τρόποι συμπεριφοράς (αν και με αυτούς επιβίωσαν οι αγροτικές κοινωνίες εκατοντάδες χρόνια), η ανυπαρξία πολιτιστικών ενδιαφερόντων και πολιτιστικών εκδηλώσεων, η έλλειψη στοιχειωδών ανέσεων, και όπου το άτομο «συνθλίβεται» κάτω από τον κοινωνικό έλεγχο της «κλειστής» κοινωνίας της υπαίθρου, ανήμπορο να πραγματώσει τις προσδοκίες και τα ατομικά του οράματα.

Μέχρι σήμερα οι αγρότες «χάνουν» συλλογικά στην αντιπαράθεση, και μαζί τους χάνει και το έθνος-κράτος μας (αλλά κερδίζουν κάποια άτομα), ή, όπως συνέβη τα τελευταία χρόνια, το πολιτικό σύστημα προσπάθησε να υποτάξει τους αγρότες υποβιβάζοντάς τους σε εργάτες γης, διασπώντας τους σε πολλά κομματικά κλάσματα, προσελκύοντας στις agrobusiness και startup ότι ποιο δυναμικό, διαφθείροντας τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες με προσφορές & προνόμια και επιβάλλοντας μια διαδικαστική γραφειοκρατία, που αφαιρεί κάθε δυνατότητα έννομής έντιμης αρμονικής συμβίωσης του αγρότη μέσα στο φυσικό του περιβάλλον, ως εξ επαγγέλματος ΦΡΟΝΤΙΣΤΗ του περιβάλλοντος.

Στην χρηματοπιστωτική κρίση εμπιστοσύνης, κυρίως του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα από το 2010, φαίνεται σαν να έχει επιλεγεί, τώρα πλέον, η μεταφορά των «ζημιών» στους κατοίκους της υπαίθρου και τους επαγγελματίες αγρότες, στην προσπάθεια να μην θιχθεί ο τρόπος ζωής των αστών, παρόλο που ήταν αναντίστοιχος με τις παραγόμενες υπεραξίες. Ξεκαθαρίζεται ότι μόνον οι αγρότες παράγουν αξίες, πραγματικό πλούτο. Όλοι οι άλλοι επαγγελματίες προσθέτουν υπεραξία, μικρή ή μεγαλύτερη, αλλά η πραγματική αξία παράγεται, σχεδόν από το τίποτα, από τους αγρότες.

Και ενώ αυτή η «θεατρική πράξη» παίζεται στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπου στα αστικά κόμματα δεν φαίνεται να εκπροσωπείται επαρκώς ο αγροτικός κόσμος, και όπου με περίεργες μεθοδεύσεις (?) αποκλείσθηκε το Αγροτικό Κτηνοτροφικό Κόμμα Ελλάδος-ΑΚΚΕΛ, σε τοπικό επίπεδο, ο κάθε υπάλληλος (ίσως ακριβέστερα «υπαλληλάκος») προσπαθεί να καλύψει τα υπαρξιακά του κενά και το ανύπαρκτο υπαλληλικό του κύρος (αν υπάρχει τέτοιο) εξαντλώντας την αυστηρότητα των διατάξεων, που έγιναν από υπαλλήλους για να εξασφαλίζουν υπαλλήλους, διώκοντας αγρότες ….

Είναι ανεπίτρεπτη βαρβαρότητα και έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας, ενώ σε μερικές περιπτώσεις θα μπορούσε να φθάσει στα όρια της έκφρασης μίσους, εναντίον των κτηνοτρόφων, η επιβολή διοικητικών κυρώσεων που αφαιρούν την δυνατότητα να ζήσει ένας συμπολίτης μας ΣΗΜΕΡΑ, κάνοντας μια αξιοπρεπή δουλειά, όπως την έκανε τα τελευταία πενήντα χρόνια, στο ίδιο μέρος, απλά και μόνο διότι οι νεοαστοί δεν θέλουν να τους θυμίζει τίποτα την καταγωγή τους (πιθανόν), ούτε καν να την μυρίζουν.

Και ενώ για τους παράνομους «βιαστές» του φυσικού περιβάλλοντος (με τα αυθαίρετα) οι άλλοι αστοί, υπάλληλοι των δημοσίων υπηρεσιών, βρήκαν αμέσως τον τρόπο, όχι νομιμοποίησης, αλλά τακτοποίησης των αυθαιρεσιών που έκαναν ενσυνειδήτως και βλάπτουν όλη την γη, για τους κτηνοτρόφους, που είναι οι φροντιστές του φυσικού περιβάλλοντος, που ζούσαν εκεί επί πενήντα περίπου χρόνια, στο ίδιο μέρος, φροντίζοντάς το, συμβιωτικά, χωρίς να το «βιάζουν» και χωρίς να παράγουν οτιδήποτε αφύσικο (ίσως με μεγαλύτερη συγκέντρωση οσμής), οι αστοί υπάλληλοι των δημόσιων υπηρεσιών εξαντλούν την αυστηρότητα (ή μήπως μίσος) για να τους εκδιώξουν …

Μάλιστα στην ΣΗΜΕΡΙΝΗ οικονομική συγκυρία, όπου ίσως το μεγαλύτερο (ή αποκλειστικό) κομμάτι ευθύνης βαρύνει τις αναποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες, οι δημόσιοι λειτουργοί διακόπτουν βίαια, εκδιώκουν ή διώκουν τον μοναδικό παραγωγικό τομέα που ακόμη παράγει πρωτογενή πραγματικό πλούτο στην χώρα, τον αγροτικό κόσμο, τους κτηνοτρόφους.

Είναι περίεργο πως κανείς αστός υπάλληλος του δημοσίου δεν θέλησε να δώσει ομόλογες ευκαιρίες στους κτηνοτρόφους, όπως και στους αστούς.

Στους παρανομούντες αστούς, για αναψυχή ή άλλο λόγο, τακτοποίησαν τα αυθαίρετα μαζικά.

Στους παράγοντες πλούτο αγρότες δεν θα έπρεπε να τακτοποιήσουν την λειτουργία των κτηνοτροφικών μονάδων τουλάχιστον για όσο χρόνο οι σημερινοί επαγγελματίες κτηνοτρόφοι, που ασκούν το επάγγελμα κανονικά στις μονάδες του, βγουν από το επάγγελμα?

Και ας μην είναι η τακτοποίηση εσαεί, όπως στους αστούς με τα αυθαίρετά τους. Ίσως να μυρίζει λίγο περισσότερο «ζωή», αλλά έτσι είναι η πραγματική ζωή, δεν μυρίζει «Pier Carden».

Ας συμφωνήσουμε όρια μυρωδιάς, όχι απόστασης, επειδή είναι ανίκανοι οι δημόσιοι λειτουργοί να προσδιορίσουν τα όρια «ευχάριστης» μυρουδιάς.

Ας συμφωνήσουμε όρια μικροβιακού φορτίου, και όχι 700 μέτρα από οικισμό.

Ας συμφωνήσουμε προδιαγραφές συμβίωσης και όχι εξορκισμούς δογματικούς εκδίωξης ή γενικότερης δίωξης του αγροτικού κόσμου.

Ας βρούμε τρόπους συμβίωσης και όχι αντιπαράθεσης. Όταν οι διωκόμενοι αγρότες συμπολίτες μας κινδυνεύουν να χάσουν τον τρόπο ζωής τους ίσως οι εκπλήξεις για τους αστούς να είναι πολλές, και οι αστοί πολιτικοί το αισθανθούν πιεστικότερα.

Μέχρι τότε η 16^η Σεπ 2015 θα είναι μια καλή υπενθύμιση των τρομερών προβλημάτων που δημιουργεί η ανυπαρξία αγροτικής πολιτικής και της ανάγκης για προσανατολισμό στην Τοπική (Κοινοτική) Ανάπτυξη με τοπική αυτάρκεια και βιωσιμότητα (αειφορία).

Το αγροτικό κίνημα ίσως ως κινηματική μορφή δεν έχει ανάγκη τυπικής αναγνώρισης από καμιά άλλη αστική τυπική διαδικασία αναγνώρισης (σύλλογοι, ενώσεις, ομοσπονδίες κλπ) αλλά απαιτούνται σαφώς συμφωνημένες αξίες και διαδικασίες εσωτερικές για να προσεγγίζεται η αμεσοδημοκρατία, η διαφάνεια και η λογοδοσία των δρώντων για λογαριασμό του συνόλου ή όποιου υποσυνόλου, αλλά και η οριοθέτηση των συμμετεχόντων και εχόντων την συνευθύνη και την εμπιστοσύνη.

Μεταξύ άλλων την 16^η Σεπ 2015 ο Κτηνοτροφικός Σύλλογος Αττικής προσκάλεσε τους κτηνοτρόφους της Αττικής στην Αντιπεριφέρεια Ανατολικής Αττικής (17^ο χλμ Λεωφόρο Μαραθώνος, Παλλήνη), σε μια ακόμη προσπάθεια, για ακόμα μία φορά, να επιστήσει την προσοχή των εχόντων την τοπική και κεντρική ευθύνη, ότι οι διώξεις των κτηνοτρόφων και οι εκδιώξεις από τις πατρογονικές εστίες, καθώς και ότι η θέση σε απαγόρευση του τρόπου ζωής τους, είναι σαφής ένδειξη «πολέμου», που πιστεύουν ότι μπορεί να αποσοβηθεί.

Αμέσως μετά τις εκλογές της 20 Σεπ 2915, η Ελλάδα θα κληθεί να πάρει μέτρα για τα υπέρογκα χρέη της, και φαίνεται ότι βλέπει προς τον χώρο των αγροτών, αφού «εξάντλησε» τους υπαλλήλους της Βουλής, αφού μείωσε τους υπαλλήλους στον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, χωρίς να διώξει και χωρίς να βελτιώσει την παραγωγικότητά τους, αφού αφαίρεσε όσα σάντουϊτς μπορούσε από τους υπαλλήλους της ΔΕΗ κλπ κλπ. Ίσως θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος που θα δει ποιο σοβαρά τις αγροτικές κοινωνίες, διότι το Υπ. Γεωργίας δεν είναι μόνο παραγωγικό υπουργείο, αλλά και ο εκπρόσωπος μιας ολόκληρης κοινωνίας ανθρώπων, των αγροτών, και φαίνεται ότι συμφωνημένη Αγροτική Πολιτική δεν υπάρχει στην Ελλάδα.