Οι αυταπάτες των επικοινωνιολόγων του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ακιντζί

Από τους ithageneis

You talkin' to me? You talkin' to me? You talkin' to me? Then who the hell else are you talking... you talking to me? Well I'm the only one here. Who the fuck do you think you're talking to? Oh yeah? OK.

Travis Bickle (Ο Ταξιτζής)

Αν αναλογιστούμε τι πέρασε τούτος ο τόπος, οι μέρες που ζούμε είναι βατές και αγγελικά πλασμένες. Λεηλασίες, κατοχές, αποικιοκρατίες, πάλι κατοχές, ανίκανους ηγέτες και πάει λέγοντας. Πάντα με το «συνότζιαιρη του κόσμου» του Μιχαηλίδη, τις «ελιές τζιαι τερατσιές» του Μόντη βρίσκαμε τρόπο να επιβιώνουμε. Τώρα;

Τώρα, ισχνότεροι από τους παππούδες μας, ψάχνοντας κάποια ταυτότητα, προσπαθούμε από κάπου να πιαστούμε, ενώ βαλλόμαστε καθημερινά και ακατάπαυστα από βοριάδες και θύελλες. Υπνοβατούμε, αντιδρώντας στα σημεία των καιρών. Αρνούμαστε να δεχτούμε, ας πούμε, ότι ένας άνθρωπος που ήρθε κουβαλητός από την Τουρκία, με σκοπό να αλλοιωθεί η δημογραφία του τόπου και να δημιουργηθούν τετελεσμένα μετά την εισβολή, θα έχει το ίδιο δικαίωμα με έναν Κερυνειώτη που καρτερά σαράντα χρόνια, νηφάλια καλώς ή κακώς, να ανοίξει (και όχι να χτυπήσει, Ακιντζί πασά) την πόρτα του σπιτιού του και μας δακτυλοδείχνουν ως μισαλλόδοξους.

Βαλλόμαστε, λοιπόν, από συζητήσεις για το περιουσιακό, το εδαφικό και άλλα επί μέρους ζητήματα του Κυπριακού. Κι εκεί που αντιλαμβανόμαστε τη δυσκολία των πραγμάτων κι ετοιμαζόμαστε για νέους αγώνες, χάνουμε χρόνο εξηγώντας τα αυτονόητα. Τι είπε δηλαδή ο Κύπριος Ακιντζί; Να μην έχουμε απαιτήσεις στις περιουσίες μας στα κατεχόμενα. Ή ο τέως «δήμαρχος» Γιαλούσας: Διαμαρτύρονται, λέει, οι χρήστες (έτσι θα λέμε πλέον όσους κατοικούν παράνομα στις περιουσίες μας) γιατί τους παρενοχλούν οι Ελληνοκύπριοι ιδιοκτήτες. Έκρηξη. Φωνές. Αυτά συμβαίνουν όταν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας συμφωνεί στο δικαίωμα του χρήστη και σε άλλα πολλά που κάποτε θα μάθουμε. Σάμπως και θα μείνουν άστεγοι οι Τουρκοκύπριοι, αν λυθεί το Κυπριακό και επιστρέψουν ΟΛΟΙ οι πρόσφυγες στα σπίτια τους.

Τέλος πάντων. Ας μη συζητήσουμε ξανά για το περιουσιακό. Ούτως ή άλλως, ξεκινούν πάλι οι διαπραγματεύσεις, κάτι επαχθές θα συμφωνηθεί. Το πρόβλημα είναι πως μοιάζουμε χαμένοι. Όχι, κατ’ ανάγκην εμείς, που αντιλαμβανόμαστε τι μας γίνεται και τι συμβαίνει στο νησί, αλλά κάποιοι άλλοι, που προσπαθούν να μετουσιώσουν την αυταπάτη με την οποία χτίζουν καριέρες, στην ανάγκη που έχουν για να ακουστούν. Περίπου σαν τον Ντε Νίρο (πιο συμπαθητικός αυτός) στον Ταξιτζή του Σκορτσέζε, που εργάζεται τα βράδια γιατί πάσχει από κατάθλιψη και αϋπνίες.

Διαβάσαμε λόγου χάρη από τον Βασίλη Πρωτοπαπά στον Πολίτη: «Οι δυνάμεις που στηρίζουν την ειρηνευτική διαδικασία και πιστεύουν ότι πλησιάζει η ώρα για έναν έντιμο συμβιβασμό από τον οποίο θα κερδίζουν όλοι οι πολίτες, και οι δύο κοινότητες αλλά και η Κύπρος συνολικά, οφείλουν να διαφυλάξουν την εικόνα και το κύρος του Μ. Ακιντζί. Πρώτα και κύρια διότι με την πολιτική του διαδρομή αλλά και με τη στάση του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αξίζει τον σεβασμό και την εκτίμησή μας. Κατά δεύτερο, διότι αν “σκοτώσουμε” πολιτικά και ηθικά τον με διαφορά καλύτερο συνομιλητή που είχαμε μέχρι σήμερα, τι ακριβώς νομίζουμε ότι θα έχουμε ως διάδοχη κατάσταση; Μήπως προτιμούμε ένα ηγέτη με απόψεις “γκρίζων λύκων”; Ή έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι μπορεί να προκύψει στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων ένας ηγέτης που θα εκφράζει τις ελληνοκυπριακές απόψεις;»

Το άρθρο είχε τίτλο Αποδόμηση του στάτους κβο και κατακεραύνωνε τον Γ. Λιλλήκα που ζήτησε να αποδομηθεί η γενική εικόνα που έχει ο Μουσταφά Ακιντζί στην ε/κ κοινότητα. Ο κ. Πρωτοπαπάς, χωρίς να γνωρίζει, απ’ ότι φαίνεται, ότι ο κ. Ακιντζί δείχνει ότι είναι έτοιμος για λύση μόνο στον Οθέλλο, στο Ριάλτο και στη Λήδρας, ξεπερνά πολλά όρια. Προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι αν αποδομηθεί η εικόνα του κατοχικού (αν του λέει κάτι αυτό) ηγέτη, το Κυπριακό δεν θα λυθεί ποτέ, με λίγα λόγια. Αγνοώντας επιδεικτικά όλες τις δηλώσεις του κ. Ακιντζί που αποδεικνύουν ότι ΔΕΝ είναι τόσο αγγελικά πλασμένος, ο Β.Π. συνεχίζει να προωθεί ένα ψέμα, πάνω στο οποίο είναι κτισμένες «οι δυνάμεις που στηρίζουν την ειρηνευτική διαδικασία». Επιχειρεί, συνεχίζοντας έργο άλλων, να εξαφανίσει εντελώς τις δυσκολίες χρησιμοποιώντας τον Ακιντζί. Επιχειρεί να εξαφανίσει παντελώς την κατοχή από τον ορίζοντα, δίνει περισσότερη υπόσταση στο ψευδοκράτος και, φυσικά, αρκείται στη ντε φάκτο κατάσταση. Το τελευταίο, να το σκεφτεί μόνος του.

Κατάντησε εξωφρενικό και εξωπραγματικό το θέμα με τον Ακιντζί. Δεν λέει κανένας ότι είναι «γκρίζος λύκος», αλλά, έλεος, τι μας ζητούν; Να γίνουμε από τώρα υπήκοοί του, προκειμένου να βοηθηθεί η ειρηνευτική διαδικασία; Γι’ αυτό μιλήσαμε πιο πάνω για έλλειψη ταυτότητας. Από λαός του Ρέαλεξη, του Ονησίλου, του Κυπριανού και του Μάτση γίναμε λαός του… Ακιντζί. Βέβαια, τώρα που μπαίνει ο... χειμώνας, οι μεν θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι πρέπει να λέμε και τα αυτονόητα, ενώ οι δε, θα πρέπει να σκεφτούν ότι η μιζέρια κι η κατάθλιψη δεν οδηγεί σε νούσιμες πολιτικές τακτικές. Αν θέλει ο κ. Πρωτοπαπάς να γίνει επικοινωνιολόγος ή εκπρόσωπος του Ακιντζί ας γίνει, καλό όμως θα ήταν να μη ζητά από τους Ε/κ να προωθήσουν την εικόνα του, λες κι είναι ηθοποιός σε περιοδεία ή πολιτικός σε προεκλογική εκστρατεία.

Βαλλόμαστε συνεχώς από σχιζοφρενικές τοποθετήσεις, δηλώσεις κι αντιδηλώσεις. Όλες οι πλευρές κάνουν υποθετικές σκέψεις, πράγμα που οδηγεί σε κείμενα σαν του Πρωτοπαπά. Ενώ παραδεχόμαστε ότι δεν υπάρχει μπροστά μας σχέδιο λύσης, ξυρίζουμε το κεφάλι σαν τον Ταξιτζή (που λέγαμε πιο πάνω) και αναλαμβάνουμε να «σώσουμε τον κόσμο».

Ευτυχώς, κάποιοι, δεν είμαστε χθεσινοί. Δεν αποδεχόμαστε ούτε την κατοχή, ούτε τη διχοτόμηση, ούτε τη ΔΔΟ, ούτε καν τις συνομιλίες με τον τρόπο που γίνονται. Αντιμετωπίζουμε τον Ακιντζί ως αυτό που είναι, ως ηγέτη του ψευδοκράτους και της παράνομης κατοχής, εναντιωνόμαστε στη λύση που ζητούν όσοι θεωρούν ότι το στάτους κβο λέγεται διχοτόμηση κι όχι κατοχή, απαιτούμε να εφαρμοστούν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και, ασφαλώς, για να προλάβουμε τους «αποδεχτικούς», δεν αποδεχόμαστε κανένα συμβιβασμό, πέραν του αυτονόητου: Να συμβιβαστούν όλοι, από τον Αναστασιάδη μέχρι τον Ακιντζί, από τον Βασίλη Πρωτοπαπά μέχρι τον τελευταίο γκρίζο λύκο, πως η λύση δεν θα είναι λύση αν οι περιουσίες, οι εκκλησίες, τα πεζούλια, οι ελιές κι οι τερατσιές μας, οι λεμονιές κι οι πορτοκαλιές μας, οι πέτρες, τα χώματα, τα δέντρα, τα ποτάμια, η Λάπηθος, η Γιαλούσα, η Κώμα του Γιαλού, το Πυρόι, το Δίκωμο, το Λευκόνοικο, η Κερύνεια, η Μόρφου, ο Άγιος Αμβρόσιος, η Τύμπου, το Κάρμι, η Λύση, ο Καραβάς, γίνουν θυσία προς τιμήν χρηστών και κατοχικών ηγετών «άξιων σεβασμού και εκτίμησης». Τέρμα πια στις αυταπάτες.

Αλ. Μιχ.

31 Αυγούστου 2015