Φοβού τους (δυστυχώς) Δαναούς...

Του Αριστείδη Φρουζάκη

Μέλους του ΣΥΡΙΖΑ

Σχετικά http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2015/08/blog-post_20.html

Αναμφίβολα η προσωρινή αναστολή εργασιών στις Σκουρίες είναι μια θετική εξέλιξη.  Είναι επίσης σίγουρο, πως είναι μεταξύ άλλων (και) αποτέλεσμα της απίστευτης πίεσης που ασκήθηκε μετά τις απαραδεκτες δηλώσεις Τσίπρα (που για μένα δεν ήταν ατυχείς), από την κοινή γνώμη, τους κατοίκους της περιοχής και τα απλά μέλη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που πραγματικά ξεσηκώθηκαν.

Δεν θέλω να παραστήσω ούτε τον προφήτη ούτε την Κασσανδρα... ΄Ομως δυστυχώς τα γεγονότα από μόνα τους δείχνουν πως αυτή η εξέλιξη είναι πιθανότατα μια εξέλιξη σε συνενόηση με την διοίκηση της εταιρίας. Και επίσης είναι ένα απαραίτητο βήμα και για της δυο πλευρές (διοίκηση και κυβέρνηση) , ώστε να βγούν από το αδιέξοδο που είχε εδώ και καιρό, δημιουργηθεί:  

-          Απο την μία η εταιρία να προχωράει χωρίς εγκρίσεις τεχνικών μελέτων, με συνεχείς παραβάσεις των περιβαλλοντικών όρων και  με τις χωματουργικές (και τις άλλες) εργασίες στις Σκουρίες να έχουν φτάσει σε ένα όριακό σημείο ως προς την σκοπιμότητα συνέχισης της εκτέλεσης τους.

-          Απο την άλλη η κυβέρνηση να μην είναι σε θέση να διαχειριστεί για πάνω από μισό χρόνο, όχι μόνο το ίδιο το πρόβλημα,  αλλά και τις  υποσχέσεις της στο κίνημα και την κοινή γνώμη.

Αρα ναι, είναι όντως μια «φυσική» εξέλιξη η αναστολή εργασιών. ΄Ομως υπάρχουν και μια σειρά δεδομένα και εξελίξεις τους τελευταίους μήνες που κατά την γνωμη μου δεν πρέπει  - και δεν μπορεί - για άλλη μια φορά να αγνοηθούν:

1)      Η δημιουργία τετελεσμένων στο βουνό και την ευρύτερη περιοχή και η δραματική επέκταση των αυθαίρετων εργασιών με την ανοχή του κράτους όλο το τελευταίο διάστημα (όπως βεβαιώνεται, η ζημιά που συντελέστηκε τους τελευταίους έξι μήνες, είναι μεγαλύτερη από αυτή των τελευταίων τριών ετών...!). Και βέβαια όλα αυτά, παρα το ότι η κυβέρνηση, απο την πρώτη στιγμή και τα όλα στοιχεία είχε,  και την πληροφόρηση για τις ενέργειες που όφειλε να κάνει. Αυτήν την ανυπολόγστη καταστροφή,  η κυβέρνηση όχι μόνο την επέτρεψε,  αλλά και την προστάτεψε με τα ΜΑΤ του κατάπτυστου Πανούση, που συνέχισαν να λειτουργούν προκλητικά σαν σκυλιά της εταιρίας κατά των διαδηλωτών, όπως έκαναν χρόνια τώρα...

2)      Η μη αντιμετώπιση από την κυβέρνηση του ζητήματος των απαράδεκτων διώξεων εκατοντάδων πολιτών που ακόμα και σήμερα κατηγορούνται για συμμετοχή και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης... Αυτές οι διώξεις όχι μόνο δεν στμάτησαν αλλά αντίθετα επεκτάθηκαν σημαντικά,  επί των ημερών της νέας κυβέρνησης...

3)      Η όψιμη μνημονιακή στροφή της Κυβέρνησης και η νεοφιλελευθερη αντίληψη που την συνοδεύει για την διαχείρηση των φυσικών πόρων, της δημόσιας περιουσίας και του χαρακτήρα των επενδύσεων. Υποστηρίζω, πως για όποιον θέλει να βλέπει καθαρά, η στροφή αυτή δεν αποτελεί μόνο μια συνθηκολόγηση με τους δανειστές (που συνεχίζουν να είναι η κλειδοκράτορες της οικονομίας της χώρας) αλλά και μια καταρχήν συμφωνία και συνθηκολόγηση με τον ελληνικό  επιχειρηματικό και αστικό κόσμο,  και φυσικά,  τους εθνικούς εργολάβους. Αυτό πιστεύω πως προδίδουν και οι τελευταίες δηλώσεις Τσίπρα. ‘Αλλωστε, το νεο «πακέτο Γιουνκερ» είναι η νέα πίτα που πρέπει να μοιραστεί για το τελείωμα των μεγάλων έργων και την πολυπόθητη «ανάπτυξη» (πάντα όμως σε όφελος των συνήθων υπόπτων).  Είναι δεδομένο πως πολλά πράγματα θα αλλάξουν (η θα επιχειρηθεί να εμφανιστεί πως αλλάζουν...) στην σχέση κράτους – επιχειρήσεων, όχι όμως πλέον με όρους ταξικής συγκρουσης αλλά με συναίνεση και πάντα μέσα στο πνεύμα της νέας συμφωνίας...

4)      Τέλος, η απουσία μιας βιώσιμης και μακρόπνοης στρατηγικής για την εκμετάλευση και διαχείρηση του ορυκτού πλούτου της χώρας με το  πέρασμα μεγάλου μέρος του υπο δημόσιο έλεγχο -  όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας (δυστυχως άλλο ένα από τα πολλά...). Μια τέτοια εξέλιξη, θα μπορούσε να βάλει ένα τέλος στο απαράδεκτο καθεστώς της μεταλλειοκτησίας,  των αυθαιρεσιών, και της συνεχούς δέσμευσης γης για μελλοντική μεταλλευτική εκμετάλλευση χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και έλεγχο. Ακόμα και αν οι εργασίες έπαυσαν (προσωρινά) στις Σκουριές, δεν λύνεται αυτόματα το ιδιοκτησιακό ζήτημα (δηλ. το εξώφθαλμα παράνομο πέρασμα τεράστιας δημόσιας περιουσίας στις πολυεθνικές με μηδενικό (!) όφελος για το κράτος) ούτε βέβαια το φλέγον ζήτημα του αποχαρακτηρισμού εκτάσεων ώστε να ανοιξει δρόμους για μια βιώσιμη ανάπτυξη στην περιοχή με παράλληλη συνέχιση της παραδοσιακής μεταλλείας, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο.

Οι κάτοικοι δεν πρέπει να ξεχάσουν τι έχουν υποστεί τα τελευταία 20 και άνω χρόνια : εταιρίες να αλλάζουν σαν τα πουκάμισα -  συνεχείς αγώνες με διώξεις και κόστος -  προσωρινό σταματημα των εργασιών και  - επανέναρξη με ολοένα πιο δυσμενείς όρους για την τοπική κοινωνία.  Αυτός ο παραλογισμός πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σταματήσει!

Σκοπός όλων όσων παραπάνω διατυπώνονται, δεν είναι ούτε για να σπείρουν την απογοήτευση, όυτε για να προκαταλάβουν, ούτε για να αποδείξουν ότι τίποτα δεν αλλάζει... Το αντίθετο μάλιστα! Είναι για να κάνουν πεντακάθαρο, πως η λογική της ανάθεσης και της αναμονής που εντέχνως καλλιεργήθηκε από κάποιους (και αλίμονο... επιχειρείται εκ νέου!) , πρέπει να ηττηθεί οριστικά στην συνείδηση της τοπικής κοινωνίας, η οποία οφείλει να απαιτήσει απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω, και κυρίως να διεκδικήσει αγωνιστικά ουσιαστικές λύσεις, για το δικαίωμα στη ζωή και την προκοπή,  χωρίς να περιμένει πια μεσσίες... Η λυστρική μεταλλεία συναντά εμπόδια και συχνά ακυρώνεται σε όλο τον κόσμο (ακόμα και τον τρίτο...) χάρη στην ανυπακοή και την μη συνθηκολόγηση των τοπικών κοινωνιών με τους μεταλλεικτήτες και όχι στην καλή διάθεση κυβερνήσεων που τις υπηρετουν.

Όπως λέει και ένα σύνθημα της ΒΙΟ.ΜΕ. που μας εμπνέει ,

Ο αγώνας γυρίζει το γρανάζι!

Αγώνας λοιπόν μέχρι την λυτρωτική δικαίωση και την οριστική λύση!