«Σαν κάτι πον ετέλειωσεν μέσα στο τελειωμένο»

by ithageneis

«Ενώ θα μπορούσα να τα έχω όλα για να μην έχω τίποτα,
αποφάσισα να μην έχω τίποτα για να τα έχω όλα»

ΥΠΟΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ (EZLN)

Τώρα που τέλειωσαν, προσωρινά, οι επέτειοι (15 Ιουλίου, 20 Ιουλίου, 22 Ιουλίου, 6 Αυγούστου, 11 Αυγούστου, 14 Αυγούστου, 16 Αυγούστου) ίσως να πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για το τι πρέπει να συμβεί τον επόμενο καιρό, ούτως ώστε να σώσουμε οτιδήποτε μπορούμε σ’ αυτή τη γωνιά του ελληνισμού, αλλά και το τι οφείλουμε να έχουμε στον νου μας.

Είναι δύσκολος τόπος η Κύπρος για να γεννηθεί κάποιος. Και δη κάποιος που αντιλαμβάνεται πως Κύπρος δεν είναι ούτε η πλατεία της Αγίας Νάπας, ούτε τα μπιτς μπαρ του Πρωταρά, ούτε η Μαρίνα της Λεμεσού και το Μακένζι. Κάποιος που καταλαβαίνει ότι η Κύπρος, μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα, αλλά δεν είναι κάτι από τα πιο πάνω.

Για να επιβιώσει κάποιος στην Κύπρο (ειδικά στις μέρες μας) και να τα έχει τετρακόσια, θα πρέπει να αποδεχτεί πόσο κλειστός τόπος είναι, που θα έγραφε ο Σεφέρης. Για να επιβιώσει κάποιος στην Κύπρο, θα πρέπει να αποδεχτεί πως τα πράγματα εδώ είναι δύσκολα, για να μην πέφτει συνεχώς από τα σύννεφα και για να μην αρχίσει τα ηρεμιστικά.

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν
οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια
τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν' ἀνασάνουμε
βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα
σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν
σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πὼς ν' ἀγαπήσουν.

Εμείς, που δεν ακολουθήσαμε ποτέ τη συμβουλή του δασκάλου μας, (Ελεγε: «Ποτέ μην αγαπήσετε την Κύπρο όσο την αγάπησα εγώ. Ποτέ») επιλέξαμε να αγαπήσουμε την Κύπρο. Κύπρος για εμάς, δεν είναι (δεν ήταν ποτέ) τα new age καφενεία, τα μπαρ, τα πάρτυ, τα κτήρια, οι δρόμοι. Για αυτό επιβιώσαμε και ζούμε όρθιοι, γνωρίζοντας πως σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να μας λυγίσει.

Κύπρος για εμάς είναι ίσως το βλέμμα στον Πενταδάκτυλο, η σκέψη στον Καραβά, η προσευχή της γιαγιάς, ο θυμός της μαμάς, η αγωνία των συντρόφων μας, το γκρίζο μαλλί του πατέρα που γέρασε παλεύοντας, το σκυφτό κεφάλι των παππούδων όταν μιλούν για τα χωριά τους. Κύπρος για εμάς είναι κάτι που δεν συλλαμβάνουν οι ρεαλιστές, οι acceptionists. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε και να χτυπήσουμε δυνατά το χέρι στο τραπέζι όταν μας ρωτήσουν αν θέλουμε να αυτοκτονήσουμε.

Ναι, δεν έχουμε απαντήσεις σε αυτές τις γραμμές. Δεν γράφουμε για να πείσουμε κανέναν, παρά μόνο όσους τρέμουν τις επόμενες μέρες, όσους φοβούνται τα μομέντουμ και τα ΜΟΕ, όσους κατανούν την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή. Το τι είναι Κύπρος, υπάρχει σε έναν κατάλογο που κρύβει ο καθένας στην καρδιά του. Κι ας το παραδεχτούμε, Κύπρος, ελεύθερη Κύπρος μάλλον, για εμάς δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αγκαλιά κι ο αναστεναγμός μιας σπάνιας και μοναδικής κοπελιάς όταν με δυο προτάσεις, σε χρόνο ανύποπτο, συγκλόνισε έναν ολόκληρο κόσμο που είχαμε χτίσει: «Η μάνα μου θέλει να την πάρουμε στο χωριό της. Θα τα καταφέρουμε;» Κι ίσως η απάντησή μας να μην της έδωσε την πίστη που θα έπρεπε αλλά το «Είσαι πελλή; Υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρουμε;» ήταν ότι πιο αυθόρμητο κι ότι πιο αληθινό είπαμε ποτέ… Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά. Καλή αντάμωση.

Αλ. Μιχ.

17 Αυγούστου 2015