Απέχουμε «ακριβώς»
200 χρόνια από τη μεγαλύτερη ή έστω
διασημότερη ήττα της Ιστορίας, που ήταν
η ήττα του γαλλικού στρατού στο Βατερλώ, στις 18 Ιουνίου 1815. Τα καθέκαστα αυτής
της μάχης είναι γνωστά, δεν χρήζουν
επανάληψης .
Αξίζει μόνο να υπογραμμιστεί η σπουδή του Ναπολέοντα, μετά την
επάνοδό του από την εξορία του Έλβα, να τρέξει
στο Βέλγιο και να συγκρουστεί με τους συμμάχους,
πριν αυτοί συμπήξουν μια ενιαία και γι
αυτό το λόγο ακαταμάχητη δύναμη….Ίσως κάποιοι, ιστοριοβάμονες ενίοτε αλλά όχι
εις βάθος κριτικοί των πραγμάτων, θα
έπρεπε να μάθουν από την περίπτωση αυτή, που «παρά τρίχα» έλειψε να δώσει μια
ακόμη νίκη στον Ναπολέοντα , ότι η
σύγκρουση στην οποία προστρέχει κάποιος
είναι προτιμότερη εκείνης που του
επιβάλλεται – με την υπόθεση βέβαια ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη…
.
Και κάτι
άλλο, καθόλου ασήμαντο : To Βατερλώ δεν ήταν ήττα της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης. Το αυτοκρατορικό καθεστώς του Κορσικανού ηγέτη απείχε
έτη φωτός από το δημοκρατικό και λαϊκό πνεύμα του 1789. Απείχε τόσο όσο ο σταλινισμός από
το ριζοσπαστικό πνεύμα του Οκτώβρη του 17 – το οποίο, καλά να’ μαστε, θα
αναψηλαφίσουμε μετά 2 χρόνια, στα 100χρονά του : Εκτός βεβαίως αν δεν το αναψηλαφίσουμε και περιοριστούμε στους γνωστούς λιβανωτούς της σοβιετικής
εποχής….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου