Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
«(Επιτίθενται εναντίον του Καμμένου γιατί ) γνωρίζει τους φακέλους με τα εξοπλιστικά προγράμματα, τις μίζες που έδιναν οι Γερμανοί-και
έπαιρναν φυσικά οι Έλληνες……»
«….Ο καημένος ο Λένιν που
μιλούσε για συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης έχει από καιρό
μουμιοποιηθεί εντελώς στο μυαλό πολλών συντρόφων, αλλοδαπών τε και γηγενών»
Οι λαϊκές δυνάμεις ηττήθηκαν ολοκληρωτικά μετά τον Πόλεμο και η Ελλάδα έκτοτε
είχε το «στάτους» προτεκτοράτου. Οι νικητές επικράτησαν με τη
βοήθεια ξένων, των αμερικανών επικυρίαρχων. Συνέπεια ήταν η δουλοφροσύνη και η
διαφθορά της άρχουσας ομάδας εξουσίας. Σταδιακά η διαφθορά διάβρωσε
ευρύτατα στρώματα, αστικά και λαϊκά. Η δουλοφροσύνη για να επικρατήσει
χρειάστηκαν πλάγιοι τρόποι. Ο
πιο πρόσφατος ήταν η«ιδεολογία» του μονόδρομου, ότι δηλαδή δεν
υπήρχε άλλη λύση από αυτήν που πρότεινε η εκάστοτε ελίτ στην εξουσία, εν
προκειμένω τα Μνημόνια.
Χρειάστηκε να ισοπεδωθούν προλετάριοι αλλά και αστοί, κυρίως αυτοί, ώστε,
από ένα μαζικό ένστικτο επιβίωσης, να υπάρξει ανατροπή, εκλογική. Ο φόβος,
ωστόσο, δεν έχει εξαλειφθεί. Ακόμα
και η κατακόρυφη μαζική υποστήριξη στην κυβέρνηση υποδηλώνει
μια μάλλον τυφλή «φυγή προς τα εμπρός» παρά μια λελογισμένη,
στοιχειωδώς ψύχραιμη αντίδραση, σε αναζήτηση διεξόδου. Η στήριξη στην
κυβέρνηση εκφράζει ένα ξέσπασμα οργής, συναίσθημα ευάλωτο στην αλλαγή των
«καιρικών» συνθηκών.
Αποφασιστικό σημείο σταθερότητας είναι η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ.
Εξασφαλίζει την απαραίτητη ανθεκτικότητα στην επιχείρηση στραγγαλισμού που
δέχεται η χώρα. Απόδειξη είναι ότι ανοιχτά πλέον τρεις γερμανοί κορυφαίοι
πολιτικοί επιτέθηκαν προσωπικά στον αρχηγό των ΑΝΕΛ και υπουργό Άμυνας κ. Καμένο,
χωρίς φυσικά να σταματήσουν τις επιθέσεις στον Βαρουφάκη αλλά
και στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Διαδοχικά ο Σουλτς, ο αντιπρόεδρος
της Μέρκελ Γκάμπριελ αλλά και εκπρόσωπος του Ντε Λίνκε εξέφρασαν
τη δυσφορία τους για τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και επιτέθηκαν στον Καμένο τις
τελευταίες μέρες. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί:
Ο πιο άμεσος αλλά όχι ο λιγότερο
σημαντικός λόγος είναι ότι ο Υ/Άμυνας γνωρίζει τους φακέλους με τα
εξοπλιστικά προγράμματα, τις μίζες που έδιναν οι Γερμανοί-και
έπαιρναν φυσικά οι Έλληνες- σε ένα χρυσοφόρο χορό διαπλοκής. Η αποκάλυψη
στοιχείων θα εκθέσει τη γερμανική πλευρά, θα κόψει το βήχα στις γερμανικές
καταγγελίες περί διεφθαρμένων Ελλήνων.
Ο κίνδυνος για τη Γερμανία είναι άμεσος.
Και τα λεφτά είναι πολλά.
Κεντρικός στόχος όμως δεν είναι (μόνο) το πρόσωπο του Υ/Άμυνας αλλά η
συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Η επέμβαση Σουλτς/Γκάμπριελ προφανώς οφείλεται στην
αντίληψη ότι η Ελλάδα είναι και παραμένει προτεκτοράτο και
δεν μπορεί να βγάζει γλώσσα. Δεν μπορεί πχ να ανοίγει θέμα αποζημιώσεων
την ώρα που η χρηματοδότηση εξαρτάται απολύτως από το Βερολίνο, αυτό λένε.
Ωστόσο η άρνηση των Γερμανών να συζητήσουν θέμα επανορθώσεων μάλλον τους
ζημιώνει. Αν η Αθήνα επιμείνει, αν δεν χρησιμοποιεί το ζήτημα ως μέσο πίεσης αλλά
εννοεί να φτάσει τα πράγματα στο δίκαιο τέρμα τους, τότε θέλουν δεν θέλουν τα ευρωπαϊκά
ΜΜΕ θα υπενθυμίζουν κάθε τόσο στην κοινή γνώμη των χωρών
τους ότι η σημερινή καγκελαρία υπερασπίζεται τους ναζί προγόνους (δεν λέω
κληρονόμους) και αρνείται να αποζημιώσει τα θύματα. Δεν είναι ότι καλύτερο για
τη Γερμανία όταν η κοινή γνώμη, ήδη θυμωμένη, στη Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κλπ
καλείται από το Βερολίνο να ζήσει με «λιτότητα» έμπνευσης Σόϊμπλε και ευρωιερατείου.
Η παρέμβαση του Ντε Λίνκε, εκτός από την «ομοψυχία» που ίσως
ενυπάρχει, εντάσσεται στην κλασική μεν αλλά σε αναντιστοιχία με την
πραγματικότητα αντίληψη της παραδοσιακής σκέψης ότι δεξιά
και αριστερά είναι ασυμβίβαστοι αντίπαλοι. Ο καημένος ο Λένιν που μιλούσε για
συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης έχει από καιρό μουμιοποιηθεί
εντελώς στο μυαλό πολλών συντρόφων αλλοδαπών τε και γηγενών.
Στην
Ελλάδα η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έχει καταγραφεί ως το απλούστερο
των πραγμάτων ενώ στην πραγματικότητα έχει συντελεστεί μια επανάσταση,
χωρίς εισαγωγικά. Και κανείς, ιδίως στην Αριστερά, δεν μιλάει γι’ αυτήν, τη
σημασία της, τις επιπτώσεις της, την προοπτική της.
Πρώτη παρατήρηση: Η σύμπραξη
καταγράφηκε απλώς ως αναγκαιότητα ώστε να σχηματιστεί κοινοβουλευτική
πλειοψηφία. Αλλά: οι επικριτές της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν να
καταγράψουν ότι δεν ήταν μόνο μια αριθμητική αναγκαιότητα αλλά μια πολιτική
επιλογή που διέγραφε μια άλλη επιλογή, τη σύμπραξη με το Ποτάμι-εκείνη
τη στιγμή δεν ήταν σε όλους φανερό το ποιόν των ποταμίσιων υδάτων ενώ υπήρχαν,
σύμφωνα με πληροφορίες, επαφές κάποιων στελεχών με την πλευρά του Ποταμού.
Δεύτερη παρατήρηση: Η σύμπραξη,
ακριβώς επειδή έγινε με ένα υποτίθεται «ακραία» δεξιό «λαϊκίστικο» κόμμα (τα
επίθετα είναι των Σουλτς/Γκάμπριελ) αφαίρεσε κάθε δυνατότητα στις
Βρυξέλλες/ Βερολίνο (ΒΒ) να υποστηρίξουν ότι μια κυβέρνηση ακραίων
αριστερών, «κομμουνιστών», θέλουν να ανατρέψουν το ευρωπαϊκό καθεστώς και
έτσι να απομονώσουν τη χώρα. (Με το επιχείρημα του «κομμουνιστικού κινδύνου»
επιχειρείται αυτή τη στιγμή ανατροπή της Ρούσεφ στη Βραζιλία).
Τρίτη παρατήρηση: Η σύμπραξη ήταν
σε απόλυτη ταύτιση με τη διάθεση του κόσμου, του εκλογικού σώματος, που την
επιβράβευσε. Θα αποδειχθεί ανάχωμα στην επιρροή της ΧΑ. Και
διαψεύδει όσους (στον ΣΥΡΙΖΑ) είχαν βιαστεί να χαρακτηρίσουν με σωρούς αρνητικά
επίθετα τους ΑΝΕΛ όταν ιδρύθηκαν.
Τέταρτη παρατήρηση: Στην Αριστερά
εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, άπαντες, όλων των συνιστωσών, πτερύγων, ρευμάτων,
«πατριωτικών» και «εθνομηδενιστικών» κλπ, τηρούν αιδήμονα σιωπή για την
σύμπραξη. Η σκέψη τους είναι στη «νεκρή» ταχύτητα. Μη μπορώντας να κάνουν
αλλιώς, αποδέχονται ως γεγονός τη σύμπραξη και την περιβάλλουν με τη σιωπή
τους. Πρώτα-πρώτα μιλάνε για κυβέρνηση της Αριστεράς ως να
μην υπάρχει συνέταιρος. Έτσι και παρακάμπτουν το ερώτημα/σκόπελο αν ο
συνέταιρος είναι εμπόδιο ή πρόσφορος σύμμαχος και αποφεύγουν το καυτό ζήτημα τι
θα γίνει με τις «πατριωτικές εμμονές» αυτών των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» που τις
τιθασεύουν φρονίμως αλλά δεν τις κουτσουρεύουν.
Πέμπτη παρατήρηση: Το τελικό ζήτημα
είναι ότι η σιωπή για τη σημασία της σύμπραξης μηδενίζει, (καλύτερα: εξαφανίζει
πλήρως) το πλέον κρίσιμο ερώτημα: θέλουμε πραγματικά να υπερβούμε τους
εμφυλιακούς και άλλους διαχωρισμούς για να συγκροτηθεί εθνική λαϊκή
ενότητα ή όχι; Ξέρω, ξέρω, στο «εθνική» σκοντάφτουμε,
ξέρω, οι Τάξεις, ο ταξικός αγώνας, η Επανάσταση και φυσικά ο Λένιν. Μούμια όπως
ο Τουταγχαμών. Να τον προσκυνάμε, αμετάκλητα φανατικοί ιερείς του, ή να
χαζεύουμε ως τουρίστες το μαυσωλείο του.
