Της Σοφίας Σακοράφα
 Μέχρι στιγμής η κοινοτική ανταπόκριση στο κρίσιμο ζήτημα της εξόδου από
την κρίση συνοψίζεται στο απογοητευτικό και μη ρεαλιστικό επενδυτικό σχέδιο
έμπνευσης Γιουνκέρ.
Απογοητευτικό και μη ρεαλιστικό γιατί:
1. Δεν προβλέπει ούτε
ένα ευρώ από νέα κεφάλαια. Στην πραγματικότητα θα λειτουργήσει εις βάρος των
ήδη εγκεκριμένων προγραμμάτων.
2. To αρχικό κεφάλαιο προς
μόχλευση (Σημ . ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Διαδικασία ανάληψης χρέους )ανέρχεται στο
εξευτελιστικό ποσό των 21 δισ. ευρώ.
3. Σε περιόδους παρατεταμένης στασιμότητας και ύφεσης και κάτω από τον κίνδυνο
αποπληθωρισμού, επαναλαμβανόμενη μόχλευση δεν είναι δυνατή και δη μόχλευση
επί 15 φορές.
4. Η χρήση δημόσιων εγγυήσεων για ιδιωτικές επενδύσεις υψηλού κινδύνου,
μεταφέρει το ρίσκο από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα και τελικά στον ίδιο το
φορολογούμενο.
5. Ακόμη και σήμερα δε γνωρίζουμε πώς θα συμμετάσχουν τα ΚΜ, για ποια ποσά
μιλάμε, με ποια κριτήρια και με ποια στοχοθεσία.
Το επενδυτικό σχέδιο φαραωνικού μεγέθους των 315 δισ. ευρώ του κ.
Γιουνκέρ, όχι μόνο δεν αποτελεί πανάκεια, αλλά είναι ταυτόχρονα ένα ανεπαρκές
και επικίνδυνο εγχείρημα.
Ανεπαρκές γιατί δεν θα καλύψει τις πραγματικές ανάγκες και επικίνδυνο
γιατί ακόμη και το σύστημα διακυβέρνησης του περιβόητου Ευρωπαϊκού Ταμείου
Στρατηγικών Επενδύσεων, πάσχει από έλλειμμα διαφάνειας και λογοδοσίας, με
χαρακτηριστική την πλημμελή ελεγκτική συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Παράλληλα η απουσία
γεωγραφικών κριτηρίων κατανομής, η αμφίβολη πρόσβαση του συνόλου των
Κρατών Μελών και των Μικρομεσαίες
Επιχειρήσεις στη χρηματοδότηση, υπονομεύουν κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια
ενίσχυσης εκείνων ειδικά των κρατών μελών που ταυτόχρονα στερούνται ιδιωτικών
επενδυτών και αποτελεσματικών διοικήσεων και ήδη βρίσκονται στην πλέον
δύσκολη οικονομική και χρηματοδοτική κατάσταση.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι δημόσιες επενδύσεις και μάλιστα δημόσιες
επενδύσεις που δεν περιορίζονται στην κοντόφθαλμη άντληση ρευστότητας για τις
τράπεζες. Δημόσιες επενδύσεις από τον κοινοτικό προϋπολογισμό και τα Κράτη
Μέλη, που θα δράσουν ως αναπτυξιακοί πολλαπλασιαστές, που θα κινητοποιήσουν
υγιή ιδιωτικά κεφάλαια, θα δημιουργήσουν απασχόληση, θα αυξήσουν εισοδήματα
και ζήτηση και τελικώς θα οδηγήσουν σε ανατροφοδότηση και ανάπτυξη της
οικονομίας.
Άλλωστε τι νόημα έχει οποιοδήποτε εμβληματικό, όπως θέλει να το αποκαλεί
ο κ. Γιουνκέρ επενδυτικό σχέδιο, αν δεν μπορέσει με ορατά και μετρήσιμα
αποτελέσματα να απαλείψει τη φτώχεια, να μειώσει την ανεργία και τελικά να
φέρει ευημερία στην κοινωνία και όραμα για το ευρωπαϊκό μέλλον;
|
