Τελικά ο Προκόπης Παυλόπουλος έσωσε τη κατάσταση για
λογαριασμό όλων : Παρά την κακή φήμη που του είχε «εξασφαλίσει» η συμμετοχή του στην εκλογική θέσμιση του +50 υπέρ του πρώτου
κόμματος, ήταν το άτομο που κατά καιρούς διαφοροποιήθηκε από τις μνημονιακές
επιλογές. Ακόμη και πρόσφατα, οι καρα-δεξιοί του είχαν επιτεθεί για την
αποστασιοποίησή του από την παράταξη, που όμως δεν συνοδευόταν από κάποια
δήλωση του ίδιου περί πολιτικής αυτοαποστράτευσης.
Να υποθέσουμε ότι καραδοκούσε για τη θέση ;
Αυτό σημαίνει πολύ ψυχανάλυση, και η πολιτική δεν σηκώνει μεγάλες δόσεις…
Οπότε έχουμε
και λέμε, σε αυτό το win/ win έργο, όπου οι πιο πολλοί κερδίζουν : Η μεν κυβερνώσα Αριστερά
δημιουργεί κοινωνικοπολιτικά «πατήματα» που μπορούν να της προσδώσουν προϋποθέσεις για μια μακράς πνοής
διακυβέρνηση, η δε αντιπολιτευόμενη
δεξιά αισθάνεται όχι ιδιαίτερα αποκομμένη από τις θέσεις εξουσίας. Όσον αφορά το πόπολο των πλατειών ,αυτό προφανώς δεν θα αισθάνεται τόσο προδομένο όσο από ένα πρόεδρο τύπου Αβραμόπουλου. Τον πρόεδρο
που θα το παρέπεμπε εσαεί στους πεσιμιστικούς
στίχους του Μηλιώκα : «να δεις που
κάποτε- θα μας πούνε και μ@λ@κες».....
