Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 9.2.2015
Οι δηλώσεις του Μπαράκ Ομπάμα
στο CNN εναντίον της
λιτότητας και του ελληνικού «squeeze» (= ξεζούμισμα)
είναι σημαντικές, όσο κι αν
κάποιοι οσμίζονται τη λειτουργία
του διδύμου «κακός μπάτσος(Γερμανία) –
καλός μπάτσος (Αμερική)» , που υπηρετούν εξίσου τη Νέα Τάξη... . Με δεδομένο
ότι στο παρελθόν ο Αντιπρόεδρος
του Ομπάμα (Joe Biden) είχε δηλωθεί
από τα ελληνικά μίντια ως «Φιλέλληνας» - χωρίς αυτό να αποτυπωθεί
σε κρίσιμες αμερικανικές αποφάσεις για τα εθνικά μας θέματα –
μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφθεί: Πόσο ένσφαιρη και μακράς πνοής είναι η
συγκεκριμένη βολή του Ομπάμα;
Στις προγραμματικές ζυμώσεις στον ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά το 2013 ενδημούσαν διάφορες αιχμές εναντίον του Κεϋνσιανισμού.
Και τώρα, υπό συνθήκες καπιταλισμού, πως
πρέπει να ονοματίζουμε αυτό το υβρίδιο «αγοράς
+ δημόσιας παρέμβασης στην οικονομία» που προωθεί η κυβέρνηση ; Πως αλλιώς παρά Κεϋνσιανισμός, αγαπητοί σύντροφοι, που αισθανόσασταν κάποτε αποστροφή για τον όρο ! Για την ακρίβεια
μάλιστα θα έλεγα ότι είναι
«Αριστερός Κεϋνσιανισμός», αφού η οικονομική του δράση υπηρετεί
την ανακούφιση των λαϊκών τάξεων…
Κάποτε στην Αμερική οι οικονομολόγοι έβαζαν το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια», για να δηλώσουν την
επιλογή μεταξύ δύο σταθεροποιητικών και αντιϋφεσιακών πολιτικών, που
εκπορεύονταν δυνητικά από το
Κράτος… Η Αμερική από το Βιετνάμ και
μετά στήριξε ιδιαίτερα τη δεύτερη πολιτική με τους εξοπλισμούς, τη στρατιωτικοποίηση του διαστήματος κλπ.
Πάντως
το σημερινό αμερικανικό κράτος παραμένει παρεμβατικό και οι
«οργανικοί διανοούμενοί» του εκβάλουν λιγότερες κραυγές υπέρ της
ανεξέλεγκτης αγοράς, σε σχέση με κάποιους Ευρωπαίους …
Στη συνέντευξή του στο CNN ο Μπαράκ ήταν ενήμερος για τη «φαυλότητα» του ελληνικού φορολογικού
συστήματος….Το ζήτημα έχει γίνει διεθνής celebrity (διασημότητα), αν και ολίγον «σικέ»
: Γιατί όλη αυτή η ιστορία περί τα φορολογικά έχει υπερχορηγηθεί
– με την φοροδιαφυγή να μεγαλοποιείται
και να παρουσιάζεται ως νέο οικόπεδο υψηλής περιεκτικότητας υδρογονανθράκων !
Η χώρα βιώνει ένα καταιγισμό οικονομίστικης τραπεζοκουλτούρας, ενώ συζητά λίγο για
τα ζητήματα της διαχείρισης των παραγωγικών της δυνάμεων ή για το πλαίσιο αυτής της διαχείρισης : Όπου διαδραματίζεται μια διεθνής κίνηση θεσμικής
υφαρπαγής των παρεμβατικών
δυνατοτήτων του εθνικού κράτους .
Υπ’ αυτές τις συνθήκες η συμβατική λιτότητα εκλαμβάνεται όπως το άτομο στην εποχή του Δημόκριτου –
δηλαδή μη σχάσιμη και μη αναλύσιμη - ενώ είναι σαφής η χρήση της για τους
διεθνείς ανταγωνιστικούς πολέμους. Κι από
κοντά έρχεται η πλήρης ασχετοσύνη όσον αφορά την οικολογική λιτότητα, που εξοικονομεί φύση και αποδίδει ποιότητα
ζωής.
Σε αυτή τη τάξη πνευμάτων δεν
μπορούμε να κάνουμε πολλά – όμως τουλάχιστον μπορούμε να ξέρουμε τι λένε
