Η Ελλάδα
μέχρι πριν λίγα χρόνια ερχόταν δεύτερη στον κόσμο μετά την Ταϊβάν, στην ύπαρξη
και κατασκευή «κελυφών» παντός είδους : Πρώτη κατοικία, εξοχικά, αποθήκες,
κτίρια για βιοτεχνικές, βιομηχανικές ή αγροτικές χρήσεις. Έχοντας μικρή κτιριακή ανάπτυξη εις ύψος, η χώρα διέθετε
σωρεία επιφανειών (οροφών) εκτεθειμένων στον ήλιο και επομένως διαθέσιμων για φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις.
Τα μικρά
«οικογενειακά» φωτοβολταϊκά μπορούσαν να
προσφέρουν ενέργεια χωρίς κατάληψη
πολύτιμης γεωργικής γης ή βοσκοτόπων, χωρίς εμβόλιμες δυσμορφίες στο τοπίο της υπαίθρου. Στον αστικό χώρο τα μικρά
φωτοβολταϊκά παρέχουν ενέργεια κοντινή στον καταναλωτή,
αδιαμεσολάβητη από μεταφορικά δίκτυα και επομένως χωρίς ουσιαστικές απώλειες. Κι ακόμη μπορούν να συνδυαστούν με παραγωγικές δραστηριότητες μικρής κλίμακας
(συμπαραγωγή) περιορίζοντας το κόστος,
συμβάλλοντας στην μείωση των τιμών και στην βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου.
Το
μνημονιακό κράτος έβγαλε τους πολίτες στο κλαρί, τους υπαγόρευσε τη λήψη
δανείων από τις τράπεζες και την παράδοση των οικιακών τους χώρων για
φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις. Και στη συνέχεια, «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ»,
που θάλεγε ο Καβάφης, φρόντισε να αποστεί
σταδιακά από όλα τα υπεσχημένα : Η ΔΕΗ ως μονοψώνιο μείωσε την τιμή της
παραγόμενης και προσφερόμενης σε αυτήν
κιλοβατώρας, ενώ ταυτόχρονα – ίνα πληρωθεί το ρηθέν «κερατάς και
δαρμένος» - δεν είχε κανένα απολύτως ενδοιασμό στο να ακριβήνει την τιμή της
κιλοβατώρας προς αυτούς που ήταν ταυτόχρονα προμηθευτές της αλλά και πελάτες …
Αυτή η
εξω-φρενική ιστορία κρατικής παγαποντιάς συνδυάστηκε με την παραχώρηση
διευκολύνσεων σε μεγαλοπαραγωγούς-μονοκαλλιεργητές φωτοβολταϊκών, γιατί έτσι
ήθελε η κυβέρνηση. Με τον νόμο 4254/14 εξαπατήθηκαν πανηγυρικά τα
42.000 νοικοκυριά που είχαν εμπιστευθεί την Ελληνική Πολιτεία. Και
επειδή η κυβέρνηση ήθελε να ολοκληρώσει την «καψούρα» των καλόπιστων μικρομεσαίων,
φρόντισε στις 16.12.14 να αυξήσει την τιμή της κιλοβατώρας που πρόσφεραν τα
μεγάλα φωτοβολταϊκά πάρκα, με παραγωγή
άνω του 1MW.
H ιστορία φτάνει ως εδώ, με την κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς στον
Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου από τον φορέα (ΠΑΣΥΦΩΣ) που εκπροσωπεί τους
λεηλατημένους πολίτες και με την ηθική
υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση να εξαλείψει την αδικία. Υπάρχει όμως και ένα πολύτιμο θεωρητικό
προϊόν , που μερικοί θα βιαστούν να το εκλάβουν ως συνηγορία υπέρ των
μικρομεσαίων : Η νεοφιλελεύθερη,
εκσυγχρονιστική και ενίοτε και «Αριστερή» στήριξη της μεγάλης κλίμακας
παραγωγής, παραγνωρίζει το γεγονός ότι «άριστο μέγεθος» μιας παραγωγικής
δραστηριότητας δεν είναι το μέγιστο μέγεθος. Συνεκτιμώντας ταμειακά οφέλη,
επιπτώσεις στο περιβάλλον, στους εργαζόμενους, στο συνολικό παραγωγικό τοπίο, στην
εθνική οικονομία, μπορεί κανείς να πει ανεπιφύλακτα : Άλλο είναι το μέγεθος που βολεύει τους μεγαλοκαρχαρίες
και επίδοξους οικονομικούς δολοφόνους της χώρας, άλλο το μέγεθος που βολεύει
την κοινωνία.
