Του Γιάννη Μαύρου*
ΠΗΓΗ : εφημερίδα των συντακτών, 22.1.15
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, στις
επικείμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχτεί πρώτο κόμμα, γεγονός που θα
καταστήσει περίπου αδύνατο τον σχηματισμό κυβέρνησης χωρίς τη συμμετοχή του ή
έστω την ανοχή του. Το πρώτο συνεπώς ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο μπορεί
να σχηματιστεί κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αναγκαία προϋπόθεση για τη ριζική
αλλαγή της οικονομικής πολιτικής που υπόσχεται και που τόσο έχει ανάγκη ο
τόπος.
Αν δεν προκύψει -ελέω εκλογικού νόμου-
αυτοδυναμία, τίθεται επιτακτικά το δίλημμα στα κόμματα της μέχρι τώρα
αντιπολίτευσης, δηλαδή στο ΚΚΕ και στους ΑΝ.ΕΛΛ. (εφόσον μπουν στη Βουλή), αν
θα στηρίξουν, υπό όρους εννοείται, μια τέτοια κυβέρνηση ή όχι. Με δεδομένο ότι
στη δεύτερη περίπτωση προβάλλει το φάσμα της ομηρίας του ΣΥΡΙΖΑ από μικρά
«μνημονιακά» κόμματα ή της προσφυγής σε νέες εκλογές, θα είναι δύσκολο να το
αρνηθούν και θα πληρωθεί ακριβά μια ενδεχόμενη άρνησή τους.
Το
κύριο ερώτημα όμως δεν αφορά τον σχηματισμό κυβέρνησης αλλά την προοπτική
εξουσίας. Ακόμη και στην περίπτωση αυτοδυναμίας, η πραγματοποίηση της σωτήριας
«στροφής» που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας
του ελληνικού λαού, τη δημιουργία μιας
ηγεμονικής συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ικανών να εμπνεύσουν και
να οδηγήσουν τον λαό σ’ ένα νικηφόρο μαραθώνιο αγώνα ανάκαμψης, ανασυγκρότησης
και αναγέννησης της χώρας.
Η απουσία αυτής της καίριας προϋπόθεσης
οφείλει να μας προβληματίσει. Γιατί παρ’ όλη την προφανή χρεοκοπία και το αδιέξοδο, όχι μόνο της
ασκούμενης πολιτικής αλλά ολόκληρου του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, δεν
προκύπτει σαφής λαϊκή εντολή αλλαγής του;
Η απάντηση, πιστεύω, βρίσκεται κυρίως στην
αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι, με δεδομένη την υπεροχή –οικονομική,
κοινωνική και θεσμική– του αντιπάλου και τα διεθνή του στηρίγματα, καθώς και το
μέγεθος των συμφερόντων που διακυβεύονται, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι
προτάσεις του συνιστούν ολοκληρωμένη πρόταση εξουσίας και ότι διαθέτει την
απαιτούμενη γνώση και βούληση για να φέρει εις πέρας τις ρήξεις και τις
διαπραγματεύσεις που απαιτούνται για να βγει η χώρα από το σημερινό της
καταστροφικό αδιέξοδο, ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται.
Τόσο
οι διαβεβαιώσεις ότι δεν θα προβεί σε «μονομερείς ενέργειες» όσο και η αποφυγή
διατύπωσης «Σχεδίου Β» για την περίπτωση που συναντήσουμε «τείχος» στις
Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο εγείρουν ερωτήματα και βάζουν σε
υποψίες ότι έχουν παρασχεθεί εκ προοιμίου εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις, γεγονός που
σημαίνει ότι η όποια «διαπραγμάτευση» για το δημόσιο χρέος της χώρας θα
διεξαχθεί με σκοπό την απόσπαση ορισμένων ωφελημάτων χωρίς να αμφισβητηθεί
πραγματικά το ισχύον θεσμικό-πολιτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της
ευρωζώνης.
Οι υποψίες αυτές εντείνονται από το
γεγονός ότι έχει υποβαθμιστεί η προβολή των οφειλών της Γερμανίας προς την
Ελλάδα και έχει ουσιαστικά περιοριστεί στο κατοχικό Δάνειο, αποσιωπώντας τις
πολεμικές επανορθώσεις, τις αποζημιώσεις στα θύματα της Κατοχής και τους
κλαπέντες πολιτιστικούς μας θησαυρούς.
Θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κάποιος
ότι η τακτική αυτή υπαγορεύεται από τη σύνεση και τον ρεαλισμό, λόγω της
απουσίας ισχυρής λαϊκής εντολής και αντίστοιχου λαϊκού κινήματος ικανού να
υποστηρίξει μια επιλογή ρήξεων και σκληρών διαπραγματεύσεων. Η θέση που
υποστηρίζω εδώ είναι ότι το λαϊκό κίνημα υστερεί και ο λαός παραμένει σε μεγάλο
βαθμό επιφυλακτικός έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς επειδή ο τελευταίος αδυνατεί να
διατυπώσει συνολικό εθνικό απελευθερωτικό όραμα και στρατηγική, τη στιγμή που
αυτό ακριβώς απαιτούν οι περιστάσεις.
Αντ’ αυτού, παραμένει δέσμιος των
καταβολών του και κομματικών σκοπιμοτήτων προβάλλοντας τον στόχο της
«κυβέρνησης της Αριστεράς», τακτική που αναπόφευκτα διχάζει τον λαό και
εντείνει τις επιφυλάξεις του. Εκτός των άλλων, όμως, δεν συσπειρώνει καν την
Αριστερά γιατί διατυπώνεται με όρους κυρίως οικονομικής διαχείρισης και εντός
πλαισίου Ευρωπαϊκής Ενωσης αντί με όρους πολιτικής ανατροπής, ικανής να
διαρρήξει αυτό το πλαίσιο και να συμβάλει καταλυτικά στη δημιουργία, από
μηδενική βάση, μιας Ευρώπης των εθνών και των λαών από τον Ατλαντικό μέχρι τα
Ουράλια.
* Ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ,
μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την
Ελλάδα
