Αυτές οι διαδικασίες ουδέποτε μου ήταν
ευχάριστες, όσο κι αν περιελάμβαναν ορισμένα
στοιχεία φαρσοκωμωδίας. Οι ΚΚΕ μ-λ εναντίον μ-λΚΚΕ, η ΕΔΑ Κατριβάνου εναντίον
ΕΔΑ Γλέζου, το ΚΚΕ εξωτερικού εναντίον του ΚΚΕ εσωτερικού, αποτελούσαν
εκφάνσεις ενός πολυσχιδούς αριστερού λόγου, που ήταν ανθεκτικός περισσότερο στην
αποτυχία και λιγότερο στις συμπορεύσεις. Όμως τώρα η ιδέα ενός σχήματος ΟΠεσωτερικού versus ΟΠεξωτερικού
μου είναι απολύτως απεχθής, μέσα σε ένα σκηνικό ιστορικού
πισωγυρίσματος κατακλυσμιαίων διαστάσεων : Όπου τα μεγάλα ζητήματα ποιότητας ζωής
μετατρέπονται σε αστερίσκους και ο νεοφιλελευθερισμός επαναφέρει τη κοινωνία
στην Αγγλία του Καρόλου Ντίκενς .
Βέβαια , ένα διαζύγιο είναι προτιμότερο,
όταν η συμβίωση παρεμποδίζει τη πολιτική εξέλιξη του άλλου μέρους. Με βάση αυτό
το σκεπτικό, και εν αναμονή της απάντησης Χρυσόγελου, συμφωνώ με τη διαπίστωση ανακοίνωσης των «επίσημων» ΟΠ:
«Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν είναι
ιδιοκτησία κανενός στελέχους» (21.3.14). Και σημειώνω
την απουσία συγκεκριμένης κριτικής
διαφοροποίησης του ΝΧ, ο οποίος, «…. στη μακροσκελή επιχειρηματολογία του δεν αναφέρει ούτε μία
διαφοροποίηση από τις πολιτικές προτάσεις των Οικολόγων Πράσινων».
Και αρπάζω
την ευκαιρία να αναφερθώ κι εγώ – όσο κι
αν αυτό ξαφνιάζει διάφορους – στην ευθύνη των «δικών μας» όσον αφορά τη
ρύθμιση των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με το
εξωτερικό πολιτικό περιβάλλον : Η
κατάργηση του μοντέλου των συνιστωσών και των ομαδικών προσχωρήσεων αποτρέπει
κάποιους ανθρώπους - που συμμετείχαν σε
συλλογικότητες – στο να ενταχθούν ως άτομα σε έναν ανοίκειο χώρο. Οι ΟΠ θα μπορούσαν κάλλιστα να αρθρωθούν με τον
ΣΥΡΙΖΑ ως συνεργαζόμενη συνιστώσα και να
αξιοποιήσουν τα ακροατήριά του για την
εκφώνηση ιδεών, που θεωρώ απολύτως συμβατές με το πνεύμα του Δημοκρατικού
Σοσιαλισμού.
Ελπίζω
πάντως αυτή η νίκη του παλαιοκομμουνισμού να μην είναι τελική.
