Εδώ συμφωνώ με το Left.gr : «στα χρόνια του Μνημονίου, η
τάση της αποπολιτικοποίησης της αυτοδιοίκησης παροξύνεται και
εμπλουτίζεται».
Όμως αντίδοτο στη μνημονιόφιλη αποπολιτικοποίηση
δεν είναι η «υπερπολιτικοποίηση», δεν είναι η έξωση των τοπικών προβλημάτων από
την ατζέντα του δημόσιου λόγου, δεν είναι η χρήση ή/και κατάχρηση γενικών πολιτικών
επιχειρημάτων και η επιλογή
αυτοδιοικητικών μονομάχων αποκλειστικά και μόνο με βάση τις κομματικές
επιδόσεις ή τη κομματική νομιμοφροσύνη. Αντίδοτο επίσης δεν είναι η γενική αλλά
η συγκεκριμένη καταγγελία των πράξεων ή της απραξίας της αντίθετης πλευράς - όπως π.χ. το να καυτηριάζεις τη συγκεκριμένη
ανακατάληψη της αγοράς της Κυψέλης από
τα ΜΑΤ, με την έμπνευση του συγκεκριμένου κ. Καμίνη…...
Γι αυτό καταχωρώ με σοβαρές επιφυλάξεις το
εκδοτικό σημείωμα του Left.gr :
"Η
παραδοσιακή στάση των δημάρχων του πάλαι ποτέ δικομματισμού ήταν αυτή της
αποπολιτικοποίησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είτε ως υποψήφιοι είτε ως
εκλεγμένοι, οι αυτοδιοικητικοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ φρόντιζαν να κρατάνε
αποστάσεις από τον κομματικό σωλήνα που τους γέννησε. Παρουσιάζονταν ως
«ανεξάρτητοι» και «υπερκομματικοί» που τους απασχολούσαν αποκλειστικά τα
«προβλήματα του τόπου»
. Η προφανής στόχευση αυτή της τακτικής ήταν ο
προσπορισμός ψήφων από όλες τις πλευρές καθώς και η αποφυγή του πολιτικού
κόστους που συνεπάγεται η άσκηση της κεντρικής εξουσίας.
Σήμερα,
στα χρόνια του Μνημονίου, η τάση της αποπολιτικοποίησης της αυτοδιοίκησης
παροξύνεται και εμπλουτίζεται. Οι υποψήφιοι των μνημονιακών κομμάτων όχι
μόνο είναι… πιο «ανεξάρτητοι» από πότε (σε πολλές περιπτώσεις δεν δίνονται καν
επίσημα χρίσματα), αλλά εμφανίζονται όλοι ως «αντιμνημονιακοί» -δείγμα κι αυτό
της πολιτικής χρεοκοπίας του μνημονιακού μπλοκ.
Όλοι;
Υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις, με προεξάρχουσα αυτήν του δήμαρχου Αθήνας Γιώργου
Καμίνη. Ο Καμίνης εμφανίστηκε στο δημόσιο χώρο ως Συνήγορος του Πολίτη και
φρόντισε στη συνέχεια να καλλιεργήσει ένα φιλελεύθερο-δικαιωματικό προφίλ. Ως
δήμαρχος διατήρησε την άλλη μεγάλη παράδοση του πάλαι ποτέ δικομματισμού: δεν
έκανε τίποτα απ’ όσα υποσχέθηκε. Για την ακρίβεια, έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Ο
Καμίνης δεν έγινε ο δήμαρχος των δικαιωμάτων, αλλά του Μνημονίου. Ενώ στο πεδίο
της ποιότητας ζωής των πολιτών έχει να επιδείξει μηδενικό έργο, εκεί που
πραγματικά διακρίθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας του ήταν η υπεράσπιση του
μνημονιακού πλαισίου. Είτε σε ό,τι αφορούσε αυτές καθαυτές τις μνημονιακές
πολιτικές της δρακόντειας λιτότητας, είτε τα αυταρχικά μέτρα που τις
συνόδευσαν, ο Καμίνης βρισκόταν πάντα στη γραμμή της υπεράσπισής τους. Κι είναι
αρκούντως προκλητικό ότι επιμένει στο ρόλο του Συνηγόρου του Μνημονίου ακόμα
και σήμερα, που η γαλέρα της τρόικας βυθίζεται. Από τις απολύσεις έως την
καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων, ο απερχόμενος δήμαρχος δεν «μάσησε» ποτέ
τα λόγια του. Σταθερά στο πλευρό των ισχυρών, σταθερά απέναντι στους πιο
αδύναμους. Χωρίς τυπικά να ανήκει στα μνημονιακά κόμματα, υπήρξε ένας από τους
πιο ένθερμους προπαγανδιστές του Κόμματος του Μνημονίου.
Το
ψηφοδέλτιο Καμίνη συνιστά τη μνημονιακή έκφραση στο δήμο της Αθήνας. Η
υπερψήφισή του θα αποτελέσει εκ των πραγμάτων μια έμμεση τοποθέτηση υπέρ της
πολιτικής που έχει καταστρέψει τη χώρα. Ας μην του(ς) κάνουμε τη χάρη.
