Του Θέμη Δημητρακόπουλου
(… ή αλλιώς, δεν βλέπω τίποτα άλλο εμπρός και γύρω μου
πάρεξ ζωή και ελευθερία :ένας κάπως λοξός λόγος για το Ιδρυτικό Συνέδριο του
ΣΥΡΙΖΑ)
Θυμάστε
αυτή την υπέροχη ταινία-ύμνο στην ελευθερία –κυρίως στην πίστη στην ελευθερία– και στην ίδια τη ζωή; Όπου η φυλακή είναι το
σύνορο του φόβου, της ακινησίας, του μη-είναι, και στο άλλο άκρο ο πόθος της
δραπέτευσης αποτελεί το κίνητρο για ζωή, για ελπίδα, για δημιουργία;
Αυτό
μου έρχεται στο νου –αυτές οι σημαδιακές εικόνες, η αφίσα της μεγάλης ηθοποιού
στον τοίχο του κελιού που έκρυβε για χρόνια τη διέξοδο για τη λύτρωση, το δρόμο
προς την ελευθερία που άργησε να ανοιχτεί αλλά επιτέλους ανοίχτηκε– αυτή η
μεταφορά με ό,τι μπορεί να συμβολίζει, όταν σκέφτομαι το Ιδρυτικό Συνέδριο του
ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκινάει απόψε, Τετάρτη 10 Ιουλίου, το βράδυ με ομιλία του Αλέξη
Τσίπρα.
Με
τις όποιες επιφυλάξεις, ενστάσεις, διαφοροποιήσεις μπορεί και δικαιούται να
έχει ο καθένας κι η καθεμιά μας, άλλος δρόμος για δραπέτευση από τη σημερινή
αδιέξοδη όσο και επίφοβη πραγματικότητα – επίφοβη πολιτικά, δημοκρατικά,
οικονομικά, οικολογικά αλλά και στο τέλος εθνικά,
κι αυτό χωρίς ίχνος πατριωτικής ιδιοτέλειας– δεν φαίνεται να υπάρχει.
Ο
ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ, διασφαλίζοντας οπωσδήποτε
τη δυνατότητα διατύπωσης και έκφρασης της διαφορετικής γνώμης για όλα τα μέλη
του, είναι η σημερινή Τελευταία Έξοδος
για την ελληνική κοινωνία, ο μόνος δρόμος πολιτικής, δημοκρατικής και
οικονομικής δραπέτευσης από μια άθλια, αβίωτη πραγματικότητα που επιδεινώνεται
ραγδαία και καθημερινά, οδηγώντας με βεβαιότητα τον τόπο και την κοινωνία στα
βράχια.
Στα
βράχια όχι μόνο της αναπόφευκτης οικονομικής καταστροφής, αλλά κυρίως και ακόμη
χειρότερα, στα βράχια της κοινωνικής οπισθοδρόμησης, του αμόρφωτου
ολοκληρωτισμού, της πολιτιστικής κατάρρευσης, του εξευτελισμού κάθε έννοιας
δικαιοσύνης, της καταστροφής του περιβάλλοντος, φυσικού και αστικού, της
κατάλυσης, εντέλει, της όποιας ανεξαρτησίας της χώρας, ακόμη και στο πλαίσιο
μιας δημοκρατικής, ενωμένης Ευρώπης.
Γνώμη
του γράφοντος είναι ότι με όποια διακυβέρνηση, είτε τη σημερινή των αμήχανων,
υποτελών λογιστών και των ακροδεξιών συμβούλων του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος
που ουσιαστικά κυβερνούν τον τόπο, είτε την αυριανή αριστερή, ενωτική κυβέρνηση
με κορμό και αδιαμφισβήτητο οδηγό τον ΣΥΡΙΖΑ, η έξοδος της Ελλάδας από τη σημερινή
ευρωζώνη και το ευρώ είναι αναπόφευκτη και αποφασισμένη. Ζήτημα χρόνου και συγκυρίας η πυροδότησή της
από τα αρμόδια κέντρα.
Όπως
αναπόφευκτη, με οποιαδήποτε, ξαναλέω, κυβέρνηση, διαγράφεται και η στάση
πληρωμών, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Ευνόητο,
η χώρα θα βρεθεί μπροστά σε πολύ μεγάλες δυσκολίες, η κοινωνία θα δοκιμαστεί
ακόμη πιο σκληρά.
Αυτό
που απαιτείται, για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών, αφού οι πολίτες
πάντα αποζητούν τις όποιες βεβαιότητες –προσοχή: βεβαιότητες, όχι φρούδες ελπίδες και υποσχέσεις– είναι η δική μας
Αριστερά, η δημοκρατική και ριζοσπαστική, να μιλήσει έναν λόγο καθαρό,
κατανοητό, σταθερό και πάνω απ' όλα ρεαλιστικό.
Γιατί
στην πολύ πιθανή περίπτωση της αριστερής διακυβέρνησης μετά τις σε σύντομο
χρόνο επερχόμενες εκλογές, θα απαιτηθεί η
ολόψυχη στήριξη του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας για να οδηγηθεί ο
τόπος, μέσα από ένα οργανωμένο, προοδευτικό, ανατρεπτικό και αληθινά μεταρρυθμιστικό σχέδιο, στο
δρόμο της ανάταξης και της δημοκρατικής προόδου.
Η
Τελευταία Έξοδος για την ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει ένα λίγο διαφορετικό
όνομα από τον τίτλο της σπουδαίας αυτής ταινίας, ωστόσο το διακύβευμα και ο
συμβολισμός παραμένουν ουσιαστικά τα ίδια.
Καλό
Συνέδριο να έχουμε, σύντροφοι και συντρόφισσες, απανταχού της κοινωνίας.
Θέμης
Δημητρακόπουλος
μέλος
της γραμματείας του Τμήματος Οικολογίας-Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
