Ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα
στις 10/6, σε εκείνο το υπερφίαλο ολυμπιακό γήπεδο που το
χρυσοπληρώσαμε για να εξυπηρετεί μια
φορά στα τόσα χρόνια ανάγκες τέτοιας
μαζικής κλίμακας, εμπεριείχε αρκετές αναφορές στην αλληλεγγύη τμημάτων
της γερμανικής κοινωνίας προς τον ελληνικό λαό. Σωστά, γιατί ο αντιγερμανισμός και κάποια
παρεμφερή ρατσιστικά
επιχειρήματα έπρεπε να απαντηθούν . Γιατί η ευρεία Αριστερά και
οι δημοκράτες αυτής της χώρας ουδέποτε υπήρξαν γερμανοφάγοι . Μόνο που η
ιστορία είχε μια ελαφρά ομοιότητα με την υπόθεση των βρωμόνερων και του μωρού: Μαζί με τον αντιγερμανισμό
πετάχθηκε ολίγον τι και η θεώρηση της
«αποικίας χρέους».….
Το κείμενο του λόγου του Αλέξη Τσίπρα, διανεμήθηκε από το γραφείο τύπου χωρίς να
συμπεριλάβει τις αναφορές του στις
γερμανικές συμπεριφορές αλληλεγγύης.
Όμως οι
συμπεριφορές αυτές ήταν σημαντικότατες, δηλωτικές της
διαλεκτικής των πραγμάτων μέσα στο
πλαίσιο μιας καθοριστικής σχέσης, όπως
αυτή Ελλάδας και Γερμανίας.
Οι εθνικές συλλογικότητες παίζουν ενιαίους γενικά ρόλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι στερημένες
εσωτερικής δομής, εσωτερικών αντιθέσεων, ταξικών και άλλων ανταγωνισμών. Σε μας τους Έλληνες η σημειολογική
διαφοροποίηση ανάμεσα σε «γερμανούς» και
«γερμαναράδες», απηχεί κάπως τον διακριτό ρόλο του γερμανικού μπλοκ
εξουσίας από μερίδα της γερμανικής κοινωνίας. Αν αυτή η
μερίδα και μόνο αυτή είναι η
ελπίδα μας στο γερμανικό γήπεδο, τότε τι σημαίνουν οι εκφράσεις του Τσίπρα του είδους «Αυτή η
εντολή (δηλαδή του λαού, υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ) θα γίνει σεβαστή, θέλουν δε θέλουν.
Και από την κ. Μέρκελ και από τον κ. Σόιμπλε». Ή «η κυρία Μέρκελ και οι αυτουργοί της
σημερινής πολιτικής πιστεύουν ότι είμαστε ο βασικός τους αντίπαλος»…
Γιατί δηλαδή : Τέθηκε ποτέ θέμα
σεβασμού της ελληνικής λαϊκής εντολής από τους λεγάμενους; Και τι σημαίνει ότι
οι λεγάμενοι «πιστεύουν» ότι είμαστε βασικός τους αντίπαλος : Μήπως δεν
είμαστε;
Η κ. Μέρκελ ομολογεί σε συνέντευξή της τη συνεργασία γερμανικών και
αμερικανικών υπηρεσιών σε υποκλοπές. Το γερμανικό μπλοκ εξουσίας επιχείρησε
να παίξει υπόγειο ρόλο στα
πολιτικά πράγματα της χώρας μας : Ρόλο
ο οποίος δεν χρειάστηκε να επιβεβαιωθεί από την περίπτωση Ζήμενς, ούτε περιορίστηκε στην άσκηση
επιρροής στα μέχρι προτινος κόμματα
εξουσίας.
Το 2011 το γερμανικό πράσινο
κόμμα έκανε κοινές εκδηλώσεις με συμμετοχή Κον Μπεντίτ, Παπανδρέου και στη
συνέχεια Σημίτη, τη στιγμή που η χώρα σφάδαζε από τις μνημονιακές ρυθμίσεις. Την ίδια περίοδο οι
διεκπεραιωτές των Κονμπεντιτικών « ηξεισαφήξεις» επιδίδονταν σε έναν επαμφοτερίζοντα λόγο,
αιρόμενοι κατά φαντασίαν της αντιπαλότητας
μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων. Και ναι μεν εκείνες οι
«πρόβες» απέτυχαν και καταγγέλθηκαν δεόντως, όμως ο γερμανικός μεγαλοϊδεατισμός δεν τα βάζει εύκολα κάτω….
