Χρειαζόμαστε κι εμείς υπομονή, δηλαδή υπομονετικό αγώνα κι
όχι υπομονητικότητα τύπου γιόγκι, γιατί η χώρα πρέπει να ζήσει και να ανακάμψει
πριν υποστεί «ανήκεστο» βλάβη. Πρέπει να
κάνουμε αυτά που κάνουμε σε μεγαλύτερη και μάλιστα αυξανόμενη δοσολογία, όπως πρέπει να επινοούμε και νέες μορφές πάλης ,
έτσι ώστε να γίνεται σαφές στο Δ΄ Ράϊχ και στους εγχώριους ντελιβεράδες της εγκληματικής
πολιτικής του, ότι οι αγώνες συνεχίζονται παντού, σε βάθος και σε πλάτος.
Η σημερινή εκδήλωση της «Πρωτοβουλίας Δημοκρατικής Ενότητας»
στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής είχε μεταξύ άλλων και κάποια πράγματα , προς γνώση και συμμόρφωση όλων : Την όλως πραγματοποιήσιμη ιδέα μη υποβολής
φορολογικής δήλωσης. Την ιδέα μιας μεγάλης κινητοποίησης στις 25 Μαρτίου, ημέρα
της Εθνικής Παλιγγενεσίας, με ταυτόχρονη συνέγερση του ελλαδικού και του
οικουμενικού Ελληνισμού. Κι ακόμη την ιδέα μιας λιγόλογης δράσης , μιας ενωτικής
πολιτικής εστιασμένης σε ένα τηλεγραφικό κείμενο-πλατφόρμα, με την λιτότητα των
δέκα εντολών του Μωϋσή…..
Δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ τις «συνήθεις» διαδηλώσεις , όσο
χρειαζόμαστε ευρύτερες δράσεις ανυπακοής : Δράσεις
που θα απευθύνονται και σε
εκείνες τις δυνάμεις που υπηρετούν μεν τον κρατικό μηχανισμό, πλην όμως εμπνέονται από τα δικαιώματα που απορρέουν από το Σύνταγμα - και
ιδιαίτερα το άρθρο 120.
Στην Ελλάδα βεβαίως
έχουμε καεί από το «χυλό» – τη στρατιωτική δικτατορία του 67 – αλλά αυτός δεν είναι λόγος
για να φυσάμε μέχρι τη συντέλεια των αιώνων το γιαούρτι ! Θα μπορούσαμε λοιπόν
να σκεφτούμε ότι και η Πορτογαλική Επανάσταση της περιόδου 1974-75 ξεκίνησε από το Στρατό και αγκάλιασε τη
συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας…..
Ο αντιμνημονιακός αγώνας δυναμώνει κάθε μέρα, οι φίλοι της Ελλάδας
σε ολόκληρο τον κόσμο εξεγείρονται ενάντια στα αφεντικά και
στους πολιτικούς μπράβους του Δ΄ Ράϊχ .
Η αλληλεγγύη παίρνει συγκινητικές μορφές -
λόγου χάρη από δυο Ιταλούς Δήμαρχους, τους Marco Galdi και Giovanni Moscatiello, που χάρισαν τους μισθούς τους στους Έλληνες. Οι
δυο τους μου έφεραν στο νου τη συνάντησή
μου σε ένα διεθνές συνέδριο με κάποιο Σέρβο οικολόγο – στα μέσα της δεκαετίας του 90
– που πολύ συγκινημένος μου μετέφερε τη βαθιά εκτίμηση και μεγάλη αγάπη των συμπολιτών
του προς τους Έλληνες, για τη συμπαράστασή τους στη Γιουγκοσλαβία….
Μου θύμισαν όμως και
κάτι άλλο οι Ιταλοί Δήμαρχοι – δηλαδή την κυρία Νάνα Μούσχουρη, που στις απαρχές
της κρίσης (1.3.2010) είχε παραιτηθεί
υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου από την βουλευτική της σύνταξη….. Τι ωραία που θα ήταν
αν η διακεκριμένη τραγουδίστρια δεν έκανε εκείνες τις ανόητες δηλώσεις τον
Δεκέμβρη που μας πέρασε, υιοθετώντας το γερμανικό μαστίγωμα της χώρας μας – υποτίθεται «για το καλό μας», που θάλεγε ο Γιάννης Μηλιώκας…
