Έχω περάσει μερικές φορές το φαράγγι του ποταμού Δημοσάρη στην Εύβοια και έχω σημειώσει ένα μέρος της διαδρομής, όπου «άνθρωποι καλής θέλησης» και ταυτόχρονα αποδέκτες κάποιου προγράμματος(…..), φρόντισαν να δημιουργήσουν μια μεγάλη τσιμεντόσκαλα για να «ευκολύνουν» τους χρήστες του χώρου, ορειβάτες, τουρίστες, πεζοπόρους. Πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε που έγινε η σκάλα, αλλά ακόμη θυμάμαι τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες των φυσιολατρών για το είδος της παρέμβασης – άκου τσιμέντο στη καρδιά ενός τέτοιου φυσικού σχηματισμού! Οι αντιδράσεις αυτές μου έδιναν αισιοδοξία, έτσι όπως εκφράζανε κάποιους ποιοτικούς προσανατολισμούς για τη φύση, για το τοπίο, για την καλώς νοούμενη τουριστική ανάπτυξη : Γιατί ορειβασία και ορεινή πεζοπορία δεν είναι απλώς ένας τρόπος να γυμνάζεσαι σε ένα ουδέτερο και αδιάφορο χώρο, όταν μάλιστα υπάρχουν τα γυμναστήρια με τους «διαδρόμους» ποικίλουσας ταχύτητας ! Δεν είναι μια απλή «χρήση» της υπαίθρου, με αδιαφορία προς τις επεμβάσεις που γίνονται – αιολικά πάρκα, κεραίες τηλεφωνίας, οδικά δίκτυα, λατομικές και μεταλλευτικές δραστηριότητες.. Δεν είναι μια χαζοχαρούμενη παράκαμψη των τεχνοβανδαλισμών και των τερατογενέσεων κάθε κατηγορίας.
Οι ορειβατικοί σύλλογοι δεν είναι κόμματα και δεν έχουν καμιά υποχρέωση να «κατεβάσουν θέσεις» για τη διαχείριση της υπαίθρου, όμως είναι υποχρεωμένοι να είναι κάτι παραπάνω από καταναλωτές της φύσης : Κοντολογίς να επιτελούν ένα κοινωνικό και περιβαλλοντικό έργο.
Ο ΕΟΣ Κομοτηνής , για τον οποίο έχουμε αναφερθεί κάμποσες φορές, επιτελεί ένα τέτοιο έργο. Νέμεται τα βουνά της πατρίδας μας, αλλά δεν περιορίζεται σε μια μονοδιάστατη σχέση.
Στις εν όψει φωτογραφίες παρουσιάζεται μια «εκπαιδευτική διαδικασία» για τη χρήση ορειβατικού-διασωστικού φορείου, που έγινε από την ΕΜΑΚ Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης προς 25 ορειβάτες του ΕΟΣ Κομοτηνής. Οι άνθρωποι προσέχουν, για να έχουν τον εαυτό και τους συνοδοιπόρους τους ασφαλείς.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου