Από την εποχή που ο Νίκος Εγγονόπουλος «χάλασε τη πιάτσα» με τον περίφημο στίχο του «Στρατηγέ, τι γύρευες εσύ στη Λάρισα, ένας Υδραίος» - υποστηρίζοντας αυτό που μεταγενέστερα ειπώθηκε «ο καθένας εις το είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες» - η εμπλοκή ενός επιστημονικού κλάδου σε ένα θέμα πέραν της εμβέλειάς του θεωρήθηκε προβληματική . Όμως ο Γεωπονικός Σύλλογος Μαγνησίας ( Πρόεδρος Κωνσταντίνος Λάμπρος- Γενικός Γραμματέας Αθανάσιος Μπίτης)υπερβαίνει επιτυχώς το γενετικό του πρόγραμμα και προβαίνει σε ορισμένες διαπιστώσεις/προτάσεις, που αφορούν όχι μόνο το Βόλο αλλά και την ολότητα των ελληνικών πόλεων.
Οι Γεωπόνοι της Μαγνησίας (ΓτΜ) διαπιστώνουν ότι , λόγω της κρίσης, «Η καύση στερεών και υγρών καυσίμων αμφιβόλου ποιότητας, έχει αυξηθεί και έχει ως αποτέλεσμα την έκλυση επικίνδυνων σωματιδίων. Η αντικατάσταση των καυστήρων και η στροφή στο φυσικό αέριο που παράγει λιγότερα σωματίδια, μείωσε προσωρινά την ένταση του φαινομένου αλλά η καύση υγρών και κυρίως του πετρελαίου συνεχίζεται εκλύοντας το πιο επικίνδυνο σωματίδιο, αυτό της καύσης του ντίζελ, που λόγω της φύσεως του συγκρατείται στους πνεύμονες μας και θεωρείται υπεύθυνο για καρκινογενέσεις.»
Οι ΓτΜ τονίζουν τη δραματικότητα και ιδιαιτερότητα της κατάστασης, με το ρητορικό μάλλον ερώτημα
«Πώς είναι δυνατόν παρά τη μείωση της εμπορικής, βιομηχανικής παραγωγής, την μείωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων αλλά και των μετακινήσεων όλων μας λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και της παρατεταμένης μακροχρόνιας ύφεσης, να έχουμε έστω και περιστασιακά αύξηση των μέσων τιμών των αέριων ρύπων;»
Στη συνέχεια της ανάλυσής τους οι ΓτΜ εκτοξεύουν μια «σπόντα» ενάντια στους « σχεδιαστές και μελετητές, επιστήμονες με σκληρή άποψη και πρόσχημα το περιβάλλον, οικολογούντες και όχι πρακτικά και οικολογικά σκεπτόμενους», για να καταλήξουν στην απόφανσή τους :
«Εμείς ως Επιστήμονες που αγαπάμε το πράσινο, είναι ώρα να σας υπενθυμίσουμε ότι διαφωνούμε με το «οικολογικό» μοντέλο της συμπαγούς πόλης, είναι ώρα να δούμε μαζί, με όραμα, τη ζωή μας από μια άλλη οπτική γωνία - από την γωνία της ποιότητας της ζωής μας»…..
Εγώ προσωπικά διαφωνώ με τη διαφωνία των ΓτΜ – όντας σεσημασμένος οπαδός της συγκεντρωμένης πόλης, της πόλης των μικρών αποστάσεων, της εντατικής χρήσης του χώρου, της ανάπτυξης και αξιοποίησης υπόγειων και υπερκείμενων χώρων για τις αστικές λειτουργίες, της απελευθέρωσης επίγειου χώρου από διάφορες χρήσεις και της απόδοσής του στον πεζό, στο παιδί , στον ποδηλάτη, στο πράσινο. Όμως θεωρώ ότι κάποιες από τις προτάσεις των ΓτΜ είναι ενδιαφέρουσες και επαναφέρουν στη δημόσια συζήτηση προβλήματα που λόγω κρίσης είναι απωθημένα στο πολεοδομικό υποσυνείδητο. Λόγου χάρη η πρότασή τους για «μείωση του ποσοστού κάλυψης ανά πολεοδομικό τετράγωνο και συγκέντρωση της δόμησης στο κέντρο του τετραγώνου» - επαναφέρει το πρόβλημα του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού (ΓΟΚ). Ή η τοποθέτησή τους ενάντια στο πράσινο-μαϊμού, στο οποίο δεν θα προσμετράται η έκταση των πεζοδρομίων και των νεκροταφείων ! Ή η ιδέα τους - απλή αλλά καθόλου απλοϊκή - για την απομάκρυνση της σκόνης από τους δρόμους της πόλης με διαβροχή από την υπηρεσία καθαριότητας τις πρωινές ώρες πριν την έναρξη της κυκλοφορίας, με δεδομένο ότι αυτή η σκόνη αν αφεθεί συνεισφέρει στα επικίνδυνα αιωρούμενα σωματίδια. Ή η ιδέα τους για «φυτοκάλυψη των δημοσίων κτηρίων και επιφανειών με είδη φυτών κατάλληλα στο περιβάλλον, κατά προτίμηση ξηροθερμικών»…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου