Διάβαζα πρόσφατα σχετικά με την τακτική των Γάλλων αποικιοκρατών στο Βιετνάμ – την παλιά «Ινδοκίνα» - που συνίστατο βασικά στη διατήρηση κάποιων οχυρωμένων θυλάκων και στη περιφρούρηση των μεταξύ τους οδικών προσβάσεων, ενώ η υπόλοιπη χώρα κατεχόταν από τους εξεγερμένους….Το «πολεοδομικό ισοδύναμο» αυτής της κατάστασης , σύμφωνα με μια εφιαλτική πρόβλεψη του 1970 από τον πολεοδόμο Gold, ήταν η «λουμπενοποίηση» των πόλεων και η διασύνδεση των όποιων ασφαλών περιοχών με δρόμους ταχείας κυκλοφορίας – συν την κανονική οχύρωση των κτιρίων !
Στα πέριξ της Πλατείας Αυδή και σε άλλες περιοχές της Παλιάς Αθήνας, παρατηρεί κανείς σιδηροκατασκευές που προφυλάσσουν κάτι φρικτά οικιστικά ερείπια - προφανώς από την κατάληψή τους…Εξ άλλου η διαδρομή πεζή από το Γκάζι μέχρι την Πλατεία Συντάγματος , έχει κάτι από το ταξίδι μεταξύ Τήνου και Σύρου σε συνθήκες μεγάλης τρικυμίας : Και τα δυο νησιά είναι όμορφα, όμως η κίνηση από το ένα στο άλλο σε κάνει να ξερνάς…..
Τελικά η Αθήνα εμπεριέχει θύλακες αισθητικής και λειτουργικής ποιότητας, που όμως περιβάλλονται από καταστάσεις προβληματικές. Το κέντρο της πόλης έχει «οσμωθεί» με τα ναρκωτικά, το βανδαλισμό, τους άστεγους, τους ζητιάνους, το παραεμπόριο, τους νταβατζήδες και την πορνεία. Δεν πρόκειται για μια εισδοχή στοιχείων αστικής ελευθεριότητας και καλλιτεχνικού ή κοινωνικού αντικαθωσπρεπεισμού – όπως συμβαίνει σε κάποιες ευρωπαϊκές πόλεις : Πρόκειται για μια δυναμική αποσαθρωτική και εν τέλει κατεδαφιστική, που απαξιώνει περιουσίες και αποθαρρύνει δραστηριότητες, που σκορπίζει τις πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δράσεις στα πέντε σημεία του ανέμου , που δημιουργεί έναν αυστηρό ταξικό διαχωρισμό μεταξύ των «ασφαλισμένων» και των ανασφαλών κατοίκων…..
Μέσα σε αυτό το «βαρομετρικό χαμηλό» η δημιουργία περιοχών εύκρατου πολιτιστικού και οικονομικού κλίματος φαντάζει ως ουτοπική. Γιατί η πόλη δεν χρειάζεται απλώς σημειακές παρεμβάσεις, αλλά μια ολότητα και μάλιστα μια «κρίσιμη μάζα» παρεμβάσεων, που θα «τουμπάρει» την όλη κατάσταση και θα δημιουργήσει μιαν αντίθετη δυναμική : Μια δυναμική επανασυσπείρωσης και ανάκτησης της χαμένης κεντρικότητας …
. Λαμβανομένων όλων αυτών υπόψη, η κ. Διαμαντοπούλου και από κοντά και ο κ. Καμίνης,που εξαγγέλλουν ένα φιλόδοξο πρόγραμμα δράσεων για να γίνει η Αθήνα «πόλος έλξης του πνεύματος και του πολιτισμού» με επίκεντρο την Ακαδημία Πλάτωνος - φαίνονται να έρχονται πραγματικά από άλλο ανέκδοτο….Εμένα προσωπικά η κ. Διαμαντοπούλου , όταν σε λογύδριό της για το συγκεκριμένο πρόγραμμα «αυτομαστιγώνεται» λέγοντας ότι «οι πολιτικοί βάλλονται όχι άδικα», μου θυμίζει τον Σκρουτζ Μακ Ντακ του Ντίσνεϋ – ο οποίος τιμωρούσε μεν τον εαυτό του, αλλά για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούσε μηχανικές κλωτσιές και μπουνιές προκαλούμενες από κέρματα , τα οποία μπορούσε να επανεισπράξει στη συνέχεια…
Στόχος του προγράμματος «Ακαδημία Πλάτωνος, οι δρόμοι της γνώσης-πολίτης και πολιτεία» είναι –κατά τα λεγόμενα των εμπνευστών του – « η προσέλκυση Φιλοσοφικών και Αρχαιολογικών Σχολών, κλασσικών Λυκείων, επικοινωνίας της σύγχρονης Φιλοσοφίας (ΗΠΑ, Γερμανία), αλλά και της ασιατικής Φιλοσοφίας - επικοινωνία με «Κομφούκιο» σε συνεργασία με την κινεζική Πρεσβεία».
Αυτή η τελευταία νότα περί ασιατικής φιλοσοφίας θα μπορούσε να ακουσθεί με συμπάθεια, λαμβανομένου υπόψη του ελλείμματος σε ανατολικές φιλοσοφικές σπουδές στη δική μας και σε άλλες δυτικές χώρες. Όμως στη συγκεκριμένη συγκυρία με τη συγκεκριμένη υπουργό και με τη συγκεκριμένη φούρια να δημιουργήσει ερείσματα στο οπουδήποτε – εν όψει των κρίσιμων, βουλευτικών και εσωκομματικών αναμετρήσεων – η «κινεζόφιλη» νότα δημιουργεί μια αίσθηση πολιτιστικού αχταρμά. Είναι όπως κάποια εμιράτα δημιουργούν πίστες για χειμερινά σπορ στην αραβική έρημο, επιδιώκοντας να προσελκύσουν τουρίστες από τη Γροιλανδία…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου