Ήταν καθηγητής μου στο Ποινικό Δίκαιο τον χειμώνα του 1968-69 στη Νομική Σχολή της Αθήνας και μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις από τις παραδόσεις του μαθήματός του…Η παρακολούθηση των μαθημάτων δεν ήταν υποχρεωτική, όμως το εκπληκτικό ταλέντο και η αισθητική του λόγου του ήταν τέτοια, ώστε να προσελκύουν μέχρι και 250 άτομα στις αίθουσες διδασκαλίας! Με τα συμβατικά κριτήρια, εθεωρείτο «σπουδαίος ομιλητής», όμως το πραγματικό προσόν του ήταν η σαφήνεια και οργάνωση των νοημάτων του.
Πέρασαν περίπου 40 χρόνια από τότε και οι υπέροχες παραδόσεις του - χωρίς δασκαλίστικο ύφος αλλά και χωρίς ρητορισμό - είχαν μείνει στη μνήμη μου. Μέχρι που τον συνάντησα ξανά, από πολύ κοντά αυτή τη φορά, σε μια εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο – με διοργανωτή τον «συνήθη» Τριγάζη. Τον πλησίασα λοιπόν και του είπα ότι δεν με γνωρίζει, ότι ήμουν κάποτε φοιτητής του, ότι δεν έχω κανένα λόγο να του κάνω φιλοφρόνηση, και ότι με καθυστέρηση 4 δεκαετιών ήθελα να του δώσω τις ευχαριστίες μου για τις παραδόσεις του και τη πνευματική απόλαυση/εγρήγορση, που είχαν προσφέρει σε μένα και σε πολλούς άλλους…….
Μαθαίνοντας το θάνατό του, αισθάνθηκα εκτός από λύπη και μια δόση ικανοποίησης που εκείνη τη στιγμή της συνάντησής μας ξεπέρασα κάποιο δισταγμό και του έδωσα τις ευχαριστίες μου. Γιατί η αναγνώριση, η καταξίωση, ο έπαινος, είναι μορφές αγάπης, που αξίζει να τις (αντ)αποδίδουμε σε εκείνους που έχουν δώσει τόσα πολλά με τη ζωή και τον αγώνα τους.. Μορφές αγάπης που δεν πρέπει να κρύβουμε μέσα μας – σαν το τάλαντο της ευαγγελικής παραβολής ! – αλλά να εξωτερικεύουμε με κάθε ευκαιρία, γιατί οι ζωές «ου μενετοί»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου