Ως σεσημασμένος Τζιμυστής-Πανουσιστής , δεν ήταν δυνατό παρά να ακροαστώ μετά μεγίστου ενδιαφέροντος τα υπό του Νταλάρα λεχθέντα σε συνέντευξή του σε τουρκική εφημερίδα. Είπε λοιπόν ο γνωστός τραγουδιστής :
"χιλιάδες χρόνια ζούμε μαζί, Αν πετάξουμε λίγο πιο υψηλά δεν θα δούμε τις γραμμές στο χάρτη. Οι χάρτες τυπώνονται και τα σύνορα τα καθορίζουν οι μαθηματικοί και οι τοπογράφοι. Ο Θεός δεν έχει τυπογραφείο. Για το Αιγαίο άλλοι λένε πως “ανήκει στους Τούρκους” άλλοι “στους Έλληνες”, στην πραγματικότητα όμως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια!Στην Κύπρο υπάρχουν προβλήματα και αυτά προέρχονται από 3 πηγές. Την Τουρκία, την Αγγλία και την Ελλάδα. Αυτές οι χώρες υφαίνουν τέτοιο κόμπο που το θέμα οδηγείται σε αδιέξοδο. Όμως στο νησί ζουν άνθρωποι που θέλουν να φύγουν οι στρατιώτες και να ζήσουν όλοι ειρηνικά."
Εν πρώτοις και για την ιστορία, θα πω κάτι άσχετο : Το ότι η δήλωση Νταλάρα μου θυμίζει τη δράση μιας «Αντιαλιευτικής Πρωτοβουλίας» που εμφανίστηκε στον οικολογικό χώρο την περίοδο της πρώτης άνθησής του – τέλη της δεκαετίας του 80 – όταν πολλοί και διάφοροι ήθελαν να πλειοδοτήσουν σε ζωο-φιλικά και φυσιο-λατρικά αισθήματα, με κορυφαία περίπτωση γνωστό αντικυνηγό που υποστήριζε την συμμετοχή όλων των ειδών(!!!) στο ελληνικό κοινοβούλιο ! Τω καιρώ εκείνω λοιπόν, αν οι αναρχικοί αποτελούσαν την υπέρβαση της μεταπολιτευτικής πολιτικής με το σύνθημα «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», το σύνθημα «τα ψάρια του Αιγαίου ανήκουν στον εαυτό τους» θα μπορούσε να αποτελέσει μια διπλή υπέρβαση. Ομολογώ πάντως, ότι δεν ξέρω αν εκφωνήθηκε ποτέ….
Σχετικά με την δήλωση Νταλάρα, εννοείται φυσικά ότι θεωρώ αυτά τα ειρηνιστικά του κόλου ως καθαρά δημοσιοσχεσίτικες συμπεριφορές, προσαρμοσμένες στους τρέχοντες συσχετισμούς δύναμης και υπονομευτικές των μεγάλων πολιτικών και βάλε αγώνων, που καταβάλαμε ως χώρα για να βρούμε το δίκιο μας απέναντι στην επιθετική πρακτική της Τουρκίας. Το ζήτημα πάντως που τίθεται εδώ, περί του οποίου αναφέρθηκα κάτι λίγο στην προηγούμενη ανάρτηση για το London School of Economics, είναι η φύση και οι τεχνικές της καθεστωτικής διανόησης. Και πιο συγκεκριμένα, είναι ο λόγος του «καλλιτεχνοπολιτικού συμπλέγματος» - για να μεταφέρω μια επισήμανση του Ντουάϊτ Αϊζενχάουερ («στρατιωτικοβιομηχανικό σύπλεγμα») στο δικό μας χωροχρόνο - και το πως αυτός ο λόγος κλείνει τους ορίζοντες και αποτρέπει την αναπόληση μιας άλλης κοινωνίας …
Από αυτή την άποψη, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη έως διασκεδαστική η ανάγνωση ενός κειμένου που δημοσιεύθηκε στο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου