Στο παρελθόν έχω ενοχληθεί από τα ιδεολογικά ροδοπέταλα που έστρωνε ο Χρήστος Γιανναράς στο δρόμο του Νέο-οθωμανισμού, όμως συνέχισα να βρίσκω κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία στις παρεμβάσεις του από τις στήλες της «Καθημερινής».. Εξ άλλου, όντας εξαγριωμένος από το σύστημα της πολιτικής αλλαξοκωλιάς, όπου το τσιτάρισμα των αλλότριων απόψεων γίνεται πάνω στη βάση ιδιοτελών υπολογισμών , κολακείας, ημετεροκρατίας, τακτικών πολιτικών στοχεύσεων κλπ., θα μπορούσα από πείσμα να τσιτάρω όχι απλώς τον Γιανναρά αλλά και τον ίδιο τον Εωσφόρο….
Έγραφε λοιπόν ο Γιανναράς, σε ένα άρθρο του για τα «Ιστορικά στελέχη» (20.12.2011) που προκάλεσε πολύ σχολιασμό για άλλους λόγους - και συγκεκριμένα για τις απόψεις του περί κατεβασιάς του στρατού (!) για την αντιμετώπιση διαφόρων διεκδικήσεων :
«Δεν είναι δυνατό να μην υπάρχουν στο κυβερνών κόμμα βουλευτές, έστω μετρημένοι στα δάχτυλα, ικανοί να βλέπουν πού έχει οδηγήσει τη χώρα ο πρωθυπουργός αρχηγός τους. Δεν γίνεται, είναι αδιανόητο. Τουλάχιστον όσοι χλευάστηκαν κάποτε για «πατριωτισμό», όσοι διακινδύνευσαν κομματικά υπερασπίζοντας τη νοημοσύνη τους, όσοι θήλασαν με το μητρικό γάλα αίσθηση εντιμότητας και αυτοσεβασμού. Δεν μπορεί να μένουν αμέτοχοι στον πανικό που απλώνεται σαν ρίγος στη χώρα».
Το ερώτημα του Γιανναρά, που είναι και ερώτημα πολλών, σχετίζεται με το κατά πόσο υπάρχουν μέσα στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι με κάποια διορατικότητα, ώστε να βλέπουν τον επερχόμενο ισόβιο εγκλεισμό της χώρας στα οικονομικά μπουντρούμια του διεθνούς τοκογλυφικού συστήματος. Και να αναγνωρίζουν – θα έλεγα εγώ – την ανάγκη μιας λαϊκής πανστρατιάς, κοντά στους άλλους λαούς της Ευρώπης, ιδιαίτερα τους άμεσα πληττόμενους, για την αντιμετώπιση της τραπεζιτικής ευρω-ολιγαρχίας και του Δ Ράϊχ.
Με το σκεπτικό αυτό είδα με ενδιαφέρον την άποψη(εφημερίδα ΜΕΤΡΟ) του βουλευτή Ηλείας του ΠΑΣΟΚ Παναγιώτη Αντωνακόπουλου, για την ανάγκη συγκρότησης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με συμμετοχή των αρχηγών της αντιπολίτευσης - αλλά με Πρωθυπουργό τον Παπανδρέου. Αυτός και άλλοι «τριγμοί» στην «μόστρα» της κυβερνητικής αυτοδυναμίας, δηλώνουν ότι στους πολιτικούς κύκλους του ΠΑΣΟΚ αρχίζει να «ενδημεί» η άποψη ότι η αντιμετώπιση του Μνημονιακού κατήφορου απαιτεί τη διαμόρφωση μιας «κρίσιμης πολιτικής μάζας». Από τη σκοπιά του ηγετικού πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, αυτό εκφράζεται με την εναγώνια αναζήτηση «συναινετικών διαδικασιών», κοντολογίς συνενόχων, διεκπεραιωτών της ίδιας πολιτικής, «ιμάντων μεταβίβασης» της βούλησης του ΔΝΤ στην ελληνική κλίμακα. Αλλά η συγκεκριμένη πολιτική της εθελόδουλης ενότητας – με το πολιτικό σύστημα στο ρόλο του θηριοδαμαστή των λαϊκών αντιστάσεων– πρέπει να αποκρουστεί και μέχρι σήμερα αποκρούεται.
«Μια άλλη Εθνική Ενότητα είναι εφικτή», θα έλεγα με βάση το γνωστό τετριμμένο σύνθημα, που όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κάνει καλά τη δουλειά του : Χρειαζόμαστε ένα νέο πνεύμα ενότητας, που δεν μπορεί παρά να στηρίζεται μόνο σε ένα αποκλεισμό – στον αποκλεισμό του Πρωθυπουργού - Μυγχάουζεν και των αυλικών του, που είναι ανίκανοι να διαπραγματευθούν, να αντισταθούν, να παλέψουν. Το μήνυμα αυτό πρέπει να πάει στο βαθύ και στο ελαφρό και σε όλο το ΠΑΣΟΚ : Όχι συστράτευση ΥΠΟ τον ζυγό του Μνημονίου, αλλά ΓΙΑ την ανατροπή του ……
Έγραφε λοιπόν ο Γιανναράς, σε ένα άρθρο του για τα «Ιστορικά στελέχη» (20.12.2011) που προκάλεσε πολύ σχολιασμό για άλλους λόγους - και συγκεκριμένα για τις απόψεις του περί κατεβασιάς του στρατού (!) για την αντιμετώπιση διαφόρων διεκδικήσεων :
«Δεν είναι δυνατό να μην υπάρχουν στο κυβερνών κόμμα βουλευτές, έστω μετρημένοι στα δάχτυλα, ικανοί να βλέπουν πού έχει οδηγήσει τη χώρα ο πρωθυπουργός αρχηγός τους. Δεν γίνεται, είναι αδιανόητο. Τουλάχιστον όσοι χλευάστηκαν κάποτε για «πατριωτισμό», όσοι διακινδύνευσαν κομματικά υπερασπίζοντας τη νοημοσύνη τους, όσοι θήλασαν με το μητρικό γάλα αίσθηση εντιμότητας και αυτοσεβασμού. Δεν μπορεί να μένουν αμέτοχοι στον πανικό που απλώνεται σαν ρίγος στη χώρα».
Το ερώτημα του Γιανναρά, που είναι και ερώτημα πολλών, σχετίζεται με το κατά πόσο υπάρχουν μέσα στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι με κάποια διορατικότητα, ώστε να βλέπουν τον επερχόμενο ισόβιο εγκλεισμό της χώρας στα οικονομικά μπουντρούμια του διεθνούς τοκογλυφικού συστήματος. Και να αναγνωρίζουν – θα έλεγα εγώ – την ανάγκη μιας λαϊκής πανστρατιάς, κοντά στους άλλους λαούς της Ευρώπης, ιδιαίτερα τους άμεσα πληττόμενους, για την αντιμετώπιση της τραπεζιτικής ευρω-ολιγαρχίας και του Δ Ράϊχ.
Με το σκεπτικό αυτό είδα με ενδιαφέρον την άποψη(εφημερίδα ΜΕΤΡΟ) του βουλευτή Ηλείας του ΠΑΣΟΚ Παναγιώτη Αντωνακόπουλου, για την ανάγκη συγκρότησης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με συμμετοχή των αρχηγών της αντιπολίτευσης - αλλά με Πρωθυπουργό τον Παπανδρέου. Αυτός και άλλοι «τριγμοί» στην «μόστρα» της κυβερνητικής αυτοδυναμίας, δηλώνουν ότι στους πολιτικούς κύκλους του ΠΑΣΟΚ αρχίζει να «ενδημεί» η άποψη ότι η αντιμετώπιση του Μνημονιακού κατήφορου απαιτεί τη διαμόρφωση μιας «κρίσιμης πολιτικής μάζας». Από τη σκοπιά του ηγετικού πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, αυτό εκφράζεται με την εναγώνια αναζήτηση «συναινετικών διαδικασιών», κοντολογίς συνενόχων, διεκπεραιωτών της ίδιας πολιτικής, «ιμάντων μεταβίβασης» της βούλησης του ΔΝΤ στην ελληνική κλίμακα. Αλλά η συγκεκριμένη πολιτική της εθελόδουλης ενότητας – με το πολιτικό σύστημα στο ρόλο του θηριοδαμαστή των λαϊκών αντιστάσεων– πρέπει να αποκρουστεί και μέχρι σήμερα αποκρούεται.
«Μια άλλη Εθνική Ενότητα είναι εφικτή», θα έλεγα με βάση το γνωστό τετριμμένο σύνθημα, που όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κάνει καλά τη δουλειά του : Χρειαζόμαστε ένα νέο πνεύμα ενότητας, που δεν μπορεί παρά να στηρίζεται μόνο σε ένα αποκλεισμό – στον αποκλεισμό του Πρωθυπουργού - Μυγχάουζεν και των αυλικών του, που είναι ανίκανοι να διαπραγματευθούν, να αντισταθούν, να παλέψουν. Το μήνυμα αυτό πρέπει να πάει στο βαθύ και στο ελαφρό και σε όλο το ΠΑΣΟΚ : Όχι συστράτευση ΥΠΟ τον ζυγό του Μνημονίου, αλλά ΓΙΑ την ανατροπή του ……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου