Οι εκλογές είναι μια μεγάλη αγορά κοινοτοπιών, σπαραξικάρδιων εκκλήσεων, μεγαλόστομων εκφράσεων και υποσχέσεων της πλάκας : ΕΜΠΡΟΣ ΟΛΟΙ, ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΣΕΛΙΔΑ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΗ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΛΟΠΕΤΙΝΙΤΣΑ, ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΕΦΥΡΙΑ, ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΧΟΛΕΙΑ κλπ. Όμως αντίθετα με αυτή τη συγκυριακή «άνοδο της ασημαντότητας» - που θα ’λεγε κι ο Καστοριάδης, ως συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου – μπορούμε να έχουμε και το αντίθετό της, δηλαδή ένα “brainstorming”, μια «εγκεφαλοθύελλα», κατά την απόδοση του αγγλοσαξωνικού όρου από τον Κύπριο αδελφό Κώστα Παπασταύρο : Μπορούμε να έχουμε μια διάχυτη πνευματική εγρήγορση, να έχουμε εποικοδομητικές αντιπαραθέσεις, να έχουμε κοινωνιογραφήματα και ολιστικές προσεγγίσεις πόρρω απέχουσες από την παλαιοκομματική παπαρολογία….
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές καταναλώνονται σε αρκετό βαθμό σε υποσχεσιολογίες, όμως πολύ πιο σημαντική από αυτή την σκιαγράφηση του μέλλοντος με τα γνωστά παπανδρεϊκά υλικά [«λεφτά υπάρχουν», «Η Ελλάδα - Δανία του Νότου» (που έγινε η Ζιμπάμπουε του Βορρά…] είναι η σκιαγράφηση και ανάλυση του παρόντος. Εκεί ο καθένας θα μπορούσε να κριθεί σχετικά με το πόσο επικοινωνεί με την πραγματικότητα και κατανοεί τις κοινωνικές ανάγκες.
Στα πλαίσια της «Αττικής Συνεργασίας» επιχειρήσαμε, μέσα από μια προγραμματική συζήτηση, να κατανοήσουμε τα ευρύτερα και στενότερα πλαίσια της περιφέρειας Αττικής, την Ευρώπη, το ΔΝΤ, το ελληνικό κράτος, το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Κι ακόμη να δούμε τα μεγαλύτερα και μικρότερα προβλήματα όχι αφηρημένα αλλά μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο του Μνημονίου, και μάλιστα όχι σαν λέσχη μελετητών αλλά σαν ομάδα παρεμβασιών. Ένα από αυτά τα προβλήματα ήταν και το πρόβλημα του νερού, ιδιαίτερα στα νησιά της Αττικής. Εκεί όπου η ανάπτυξη της τουριστικής ζήτησης προκαλεί καταναλωτικές αιχμές την καλοκαιρινή περίοδο και αποστερεί την εγχώρια αγροτική παραγωγή από πολύτιμους πόρους. Όπου οι κοινωνικές δομές προκαλούν την απόσυρση των παλαιών μεθόδων υδατοσυλλογής χωρίς να αναπτύσσουν νέες. Εκεί όπου θα ήταν εφικτή η «συμπαραγωγή» ανεμογεννητριών και εγκαταστάσεων αφαλάτωσης για την παραγωγή γλυκού νερού, όπως γίνεται στο Κουφονήσι, συμβάλλοντας έτσι σε μια «φιλική» σχέση της αιολικής ενέργειας με την οικονομία και τη φύση…
Σε ένα από τα βιβλία του ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναφερόταν στην ύπαρξη «δοκιμαστών νερού» στην Ελλάδα του 18ου αιώνα επί Τουρκικής διοίκησης ***, που μπορούσαν να ξεχωρίσουν μέχρι και 50 ποιότητες νερού (γλυφό, ξινό, γλυκό, κλπ). Διαβάζοντας το αφήγημα της ΜΑΡΙΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ «Για τον Σύριγγα» - που είναι μια πηγή νερού στη Σύρο, θυμήθηκα αυτή την παλιά κατάσταση, όπου υπήρχαν πολλές και διακριτές ποιότητες νερού, όπου κάποιοι τόποι φημίζονταν για τα καλά νερά τους και κάποιοι όχι. Το αφήγημα ακολουθεί σε επόμενη ανάρτηση. Εδώ ακολουθούν κάποιες σκέψεις, παράταιρες ίσως μέσα στο σκηνικό της αναζήτησης πολιτικών λαυρακιών της τελευταίας στιγμής, αλλά χρήσιμες για να δείξουν ότι σκοπεύουμε να «παίξουμε» και στις επόμενες συνέχειες της πολιτικής.
Απαντώντας λοιπόν σε ένα ερωτηματολόγιο του ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΣΟΣ, αναφερόμουν στην υστέρηση του πρωτογενούς τομέα και ειδικά της γεωργικής παραγωγής έναντι των άλλων δραστηριοτήτων, σημειώνοντας την ανάγκη ανάπτυξης του «παραγωγικού πλουραλισμού» στην περιφέρεια Αττικής. Εδώ η εξοικονόμηση υδάτινων πόρων θα μπορούσε να γίνει στον οικιακό τομέα και σε άλλες αστικές χρήσεις. Η εξοικονόμηση θα μπορούσε να προέλθει από την κατάλληλη τιμολόγηση της οικιακής κατανάλωσης, και συγκεκριμένα από την αντιστρόφως ανάλογη με την ποσότητα τιμολόγηση, που δεν θίγει την βασική κατανάλωση των λαϊκών στρωμάτων αλλά όσους έχουν πισίνες, εκτάσεις με γκαζόν κλπ.. Ακόμη μπορεί να προέλθει από τη λελογισμένη χρήση των νερών για τα δημόσια πάρκα, τις δενδροστοιχίες κλπ., ενώ επίσης μπορεί να υπηρετηθεί με «προληπτικές» μορφές, δηλαδή με τις φυτεύσεις γηγενών ή προσαρμοσμένων στο αττικό οικοσύστημα ειδών, με μικρές υδατικές απαιτήσεις..
Σε ημιορεινές περιοχές της συγκεκριμένης περιφέρειας μπορούν να δημιουργηθούν μικρά φράγματα για την αντιμετώπιση των πλημμυρικών φαινομένων αλλά και για την ενίσχυση των υδροφόρων οριζόντων. Η Αττική γενικά και ειδικά τα νησιά της μπορούν να στηριχθούν σε υδατοδεξαμενές, για τη συλλογή των όμβριων υδάτων και την αξιοποίησή τους την καλοκαιρινή περίοδο. Βασικό κριτήριο για τις δράσεις στο επίπεδο της Αττικής, θα έπρεπε να είναι η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη αυτάρκεια και η εξυπηρέτηση των τοπικών αναγκών από τοπικούς υδατικούς πόρους, με στόχο την αποτροπή αντιπεριβαλλοντικών χειρισμών σε άλλες περιφέρειες της χώρας. Προφανώς αυτή η τελευταία στόχευση είναι ιδιαίτερα δυσχερής σε μια περιφέρεια με μεγάλη πληθυσμιακή συγκέντρωση, όμως το μειονέκτημα αυτό συνδέεται με ένα πλεονέκτημα : Η υπερσυγκέντρωση της κατανάλωσης ύδατος επιτρέπει χειρισμούς μεγάλης κλίμακας σε θέματα ανακύκλωσης και ανάκτησης υδάτινων πόρων
Πρόσφατα το ΥΠΕΚΑ ανακοίνωσε έναν σχεδιασμό για την ανάκτηση μικρού μέρους των επεξεργασμένων υγρών αποβλήτων της Ψυττάλειας, της τάξεως του 2-3% επί του συνόλου. Προφανώς αυτή η πενιχρή πρωτοβουλία χρειάζεται παραπέρα ώθηση. Αυτό όμως με τη σειρά του συνδέεται με τη δημιουργία ενός αρδευτικού δικτύου, διακριτού από το δίκτυο του πόσιμου νερού. Στη παρούσα φάση ένα τέτοιο δίκτυο θα μπορούσε να φθάνει στις γεωργικές περιοχές της Αττικής – ίσως και σε κάποιους ορεινούς όγκους όπως του Αιγάλεω. Κατά δεύτερο λόγο θα ήταν ρεαλιστικοί και επιτεύξιμοι οι στόχοι της άρδευσης δημοτικών αλσών με υδροφόρες και η αποθήκευση των υδάτων σε υδατοδεξαμενές……..
ΥΓ. Αυτό το « Τουρκική Διοίκηση» ήταν πλάκα, για να «τσιμπήσουν» κάποιοι υπερπατριώτες και να μας ψυχαγωγήσουν….Εννοούσα την Τουρκοκρατία φυσικά…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου