Στην
«Καθημερινή» τις 10.10.10 ο Δημήτρης Ρηγόπουλος αναφέρεται στο δράμα της Ομόνοιας, δώδεκα χρόνια μετά τον διαγωνισμό που οδήγησε στην κατάργησή της ως κυκλικής πλατείας, που της προσέθεσε χώρο αλλά ταυτόχρονα την έβαλε στο στόχαστρο της κοινωνικής κατακραυγής - τότε λόγω της κυριαρχίας του μπετόν και της απουσίας σκιάσεων κατά την θερινή περίοδο.
«
Κοινωνία και κυβέρνηση δείχνουν να έχουν αποδεχθεί τον σιωπηρό ενταφιασμό της», λέει ο Δ.Ρ. , αναφερόμενος στο σήμερα : Με την πλατεία να έχει καταληφθεί από στοιχεία του κοινωνικού περιθωρίου. Και με την διαπίστωση του ίδιου ότι «όσο αποφλοιώνεται ο κοινωνικός ιστός που συντηρούσε την Ομόνοια σε ανεκτά επίπεδα, τόσο θα εκχωρείται έδαφος στην Ομόνοια της νύχτας»….
Αυτή η τελευταία κουβέντα ηχεί σαν ένα είδος «ανάθεσης» του Κράτους προς την κοινωνία, για την περιφρούρηση της τάξης από την δεύτερη….Ηχεί σαν επιθανάτιος ρόγχος ενός μεταμοντέρνου κράτους, που είναι στα πρόθυρα της διάλυσης και της παράδοσης της ασφάλειας των πολιτών σε εταιρείες σεκιουριτάδων….Ηχεί σαν πρελούδιο ενός πολεοδομικού διχασμού, με την εγκατάλειψη κάποιων περιοχών του αστικού ιστού και τη δημιουργία καλά φυλασσόμενων και «ευπρεπών» τμημάτων της πόλης…
Η όλη υπόθεση, εκτός από τη θλίψη και τη κριτική των δείνα ή των τάδε ρυθμίσεων, εκτός από την έκλειψη της δημιουργικότητας , διαποτίζεται από ένα αμυντικό πνεύμα.
Και όμως, υπάρχουν πόλεις που παράγουν και δεν υφίστανται το μέλλον τους. Υπάρχουν πόλεις όπου το αστικό τοπίο δεν παραδίδεται στους λούμπεν, δεν αποσύρεται από την καλλιτεχνική δημιουργία, δεν καταρρέει παίρνοντας μαζί του την αστική λειτουργικότητα. Γιατί, υπόψη, η μορφή δεν είναι άσχετη με τη λειτουργία, γιατί η ασχήμια της βανδαλισμένης Ομόνοιας δεν είναι άσχετη με την απόσυρση ευάλωτων και ευαίσθητων πολιτών από το χώρο της ή με την εξάλειψη επιχειρήσεων αναψυχής.
Υπάρχουν πόλεις που δεν αμύνονται για τα όποια κεκτημένα βαίνουν προς την κατάσταση απώλειας, αλλά που επιτίθενται εναντίον της δυσμορφίας και της κοινοτοπίας. Που χρησιμοποιούν τις αστικές επιφάνειες όχι για να ασχημονήσουν ή να πουν ηλιθιότητες, αλλά για να διεγείρουν την φαντασία και να προσθέσουν διαστάσεις στη ζωή.
Παράδειγμα το έργο του ELISEO OLIVERAS πάνω στις αστικές επιφάνειες Πορτογαλικών πόλεων – υποθέτω. Θλιβερή υπόμνηση της απόστασης που μας χωρίζει από μια στοιχειώδη αισθητική του μείζονος αστικού τοπίου…
