Το 2009 ήταν έτος τουριστικής κρίσης για την Ελλάδα, ύστερα από μια σειρά ανοδικών ετών. Το 2010 προοιωνιζόταν ακόμη χειρότερο, λόγω της διεθνούς κρίσης και της εσωτερικής αποδιοργάνωσης.
Την ίδια ώρα ο κυρίαρχος "ταμειοκεντρικός" λόγος - ελέω ΔΝΤ - μέσα από μια αγχωτική προσπάθεια ανίχνευσης διαφυγόντων πόρων, φορολογικών εσόδων, παραοικονομικών κυκλωμάτων κλπ., έβαζε σαν στόχο την εξυπηρέτηση του διεθνούς χρέους της χώρας από τους «συνήθεις» Ευρωπαίους τοκογλύφους, απεμπολώντας τις δυνατότητες άλλων πιστωτικών πηγών και σιγοψιθυρίζοντας το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Και η μεν απεικόνιση των εισοδημάτων και των συναλλαγών με ή χωρίς τις εφόδους της Εφορείας , συνιστούσε παράγοντα διαφάνειας της δημόσιας ζωής και στοιχείο της Δημοκρατίας, όμως το μήνυμα που εισπράττονταν από την κοινωνία ήταν αυτό της επιβολής του "Μεγάλου Αδελφού". Λαμβανομένου υπόψη του «εθισμού» της ελληνικής κοινωνίας στο status μιας δευτεροκλασάτης χώρας - έστω και στα πλαίσια του νέου , πολυπολικού κόσμου, με τα μεγάλα περιθώρια ελιγμών - η ζημιά δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη : Αντίθετα ήταν μεγάλη η ζημιά από την απουσία οποιασδήποτε προοπτικής και οποιασδήποτε αναπτυξιακής πρότασης για υπέρβαση και έξοδο από το τούνελ του χρέους.
Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να ψελλίσει κάποια ψιλο-ελπίδα, όμως προτίμησε να αφήσει «αμανάτι» την κοινωνία και να επιδείξει μια εκπληκτική ανικανότητα στη διαχείριση του μεγάλου δυναμικού που εγκλείεται στον παγκόσμιο ελληνισμό. Θα μπορούσε να σαλπίσει οικουμενικό προσκλητήριο και να καλέσει την Ομογένεια να επισκεφθεί και να υποστηρίξει τουριστικά τη χώρα, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Θα μπορούσε – ως κόμμα, και όχι ως κυβέρνηση – να κάνει μεγάλη καμπάνια για την προώθηση των ελληνικών προϊόντων, συμπεριλαμβανομένου του τουριστικού….Η ηγεσία του επέδειξε έλλειψη φαντασίας, ενώ η «ανάτασή» του από τα τρέχοντα εισπρακτικά προβλήματα πραγματοποιήθηκε μόνο μέσα από την πιεστική κριτική των άλλων πολιτικών σχηματισμών. Γι αυτό και οι όποιες ιδέες του «φωτογράφιζαν» τη προοπτική εξόδου από την τρέχουσα κρίση , ήταν εξαιρετικά ρηχές. Η «Πράσινη Ανάπτυξη» -ιδεολόγημα του 2009 που θα μπορούσε να εμπνεύσει μια οικονομία χαμηλού κόστους , μικρών εισροών και αξιοποίησης των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων» της χώρας - αποσυνδέθηκε από τον δημόσιο λόγο των μεγαλοπαραγόντων της κυβέρνησης. Όσον αφορά το πρόσφατο ιδεο-πυροτέχνημα περί του «Τέταρτου Δρόμου» της οικονομίας, αυτό κι αν συνιστούσε διανομή ευτελών χαντρών σε ανθρώπους ευρισκόμενους σε αγρία κατάσταση !
Εμένα τουλάχιστον ο «Τέταρτος Δρόμος», ως επινόηση της συμφοράς, με παρέπεμψε στην έννοια της «Τέταρτης Ηλικίας»: Η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναβαθμίζει την έννοια της «Τρίτης Ηλικίας» υποδηλώνοντας ότι αυτή η τελευταία δεν είναι τελική και ότι υπάρχει κάποια απόσταση ως το θάνατο! Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι με κάτι τέτοια ιδεολογικά κόλπα, κάποιοι λιγοστοί άγριοι, μπορεί να μην εξαγριώνονται και να περιμένουν τον νέο «Αναπτυξιακό Νόμο»…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου