Στην μεγάλη πυρκαγιά της Καρύστου, 21-23 Αυγούστου, ουδείς μπορούσε να πιστέψει ότι υπήρχε τόσο πολύ καύσιμη ύλη, διάρκειας τριών περίπου ημερών..Ήταν ένα κλασικό επεισόδιο αναζωπύρωσης,δεδομένου ότι είχε προηγηθεί μια άλλη φωτιά, που έκαψε πριν ένα περίπου μήνα στο βουνό της Όχης μια έκταση πολλών εκατοντάδων στρεμμάτων , με μάλλον αραιή βλάστηση,με μεγάλη κλίση . Η πυρκαγιά τότε είχε αγγίξει ένα παλιό νερόμυλο στo χωριό Καλύβια, ενώ επίσης είχε απειλήσει πολλά παραδοσιακά νοικοκυριά, κτηνοτρόφων και μη. Τελικά όμως αναχαιτίσθηκε μόλις 20 μέτρα από τη θέση του μύλου, αφήνοντας άθικτα τα γιγαντιαία πλατάνια, τα ζαρζαβατικά που είχαν φυτευθεί κατά μήκος της ροής των υδάτων, τους θάμνους και τα οπωροφόρα δένδρα : Σε ένα σκηνικό όπου ξεχώριζαν οι ροδιές και οι σερνάμενες κολοκυθιές με τα υπέροχα φύλλα τους – πραγματικό χάρμα οφθαλμών. Και όπου δίπλα τους το νερό περνούσε κρύο και ολόφρεσκο, σχηματίζοντας μικρές "βάθρες" και αναζητώντας το δρόμο προς την Κάρυστο. Με την κοίτη του να είναι δυσδιάκριτη, καθώς πλαισιωνόταν από συμπαγή βλάστηση εξαιρετικής ποικιλίας. Σχεδόν αφανή από το επίπεδο ενός παράλληλου δρόμου....
Όμως τα αποκαϊδια εκείνης της αρχικής φωτιάς - που είχε θεωρηθεί κλινικώς νεκρή - σαρώθηκαν από ένα τρομερό άνεμο, από αυτούς που συμβαίνουν "μια φορά στο τόσο". Και το «ανάδευμα» της στάχτης και της μαυρισμένης γης έδειξε ότι κάτω από τα πέπλα της απανθράκωσης σιγόκαιγαν μικρές φλόγες, πράγμα που ανανέωσε και φούντωσε τη φωτιά το βράδυ του Σαββάτου, 21 Αυγούστου. Και τελικά τη σκόρπισε προς νοτιοανατολικές κατευθύνσεις – κάνοντάς την κυριολεκτικά ακαταμάχητη, διάσπαρτη,πολυμέτωπη. Και ο άνεμος ασταμάτητα βούϊζε, σπάζοντας κλαδιά δένδρων, εκτοξεύοντας αποκαϊδια, κάνοντας δύσκολη τη κίνηση ακόμη και των πεζών , κάνοντας απαγορευτική τη χρήση εναέριων μέσων πυρόσβεσης - για πάρα πολλές ώρες......
Για άλλη μια φορά ανέτρεξα στην πολύτιμη έννοια της "πανστρατιάς" εναντίον των πυρκαγιών : Αντίθετα με την "τεχνοκρατική" αποψη ότι ο αγώνας εναντίον της φωτιάς απαιτεί κατ' αποκλειστικότητα "μέσα υψηλού κόστους" - ελικόπτερα, αεροπλάνα,πυροσβαστικά οχήματα. Σε αλλεπάλληλες εκπομπές στο ΤΗΛΕΦΩΣ και σε άρθρα διάφορα, είχα υποστηρίξει την έννοια της "Πανστρατιάς". Που στην προκειμένη περίπτωση σήμαινε :
Εάν η "υποβόσκουσα" παλιά φωτιά της Καρύστου είχε κατασβεσθεί πλήρως με τη δράση επαγγελματιών και εθελοντών, τότε και η μεταγενέστερη φωτιά δεν θα συνέβαινε.....
Μέσα σε όλη αυτή τη θλίψη την ανάμικτη με αισθήματα απελπισίας και ανημπόριας, γυρόφερνε τυχαία στο νου μου ένας στίχος του Σεφέρη – γι «αυτό τον αέρα που γυμνώνει κόκαλα απ’ τη σάρκα». Κι ακόμη , μέσα από ένα άλλο παράδοξο συνειρμό, ανακαλούσα επίμονα στη σκέψη μια γραφή του Θεόδωρου Ζιάκα : «για τον καϋμό της ρωμιοσύνης που σιγοκαίει κάτω από τη στάχτη της συλλογικής μας αποτυχίας». Έστω κι αν η τελευταία κουβέντα δήλωνε μάλλον φιλική σχέση με το συμβολισμό της φωτιάς.....
Και τώρα ποιό είναι το μέλλον;
Θα είναι ένας παροξυσμός εγκατάστασης ανεμογεννητριών σε μια κακοφορμισμένη περιοχή - μια που οι "καλοθελητές" δεν απουσιάζουν και οι "ειδήμονες του τοπίου" θα τρίβουν τα χέρια τους αναμένοντας το μπανάλ σκηνικό των ονείρων τους;
Θα είναι μια ακόμη νοσταλγία και μια ακόμη αξίωση υπερπροστασίας του υπαρκτού και εναπομείναντος περιβάλλοντος, απέναντι σε μια πολιτεία που παραπαίει ;
Θα είναι ένα ακόμη μνημόσυνο της παλιάς- καλής Ευβοϊκής φύσης;
Η πυρκαγιά είναι ένας αποχωρισμός και για την ακρίβεια πολλοί αποχωρισμοί μαζί. Μου θυμίζει εκείνα τα προπολεμικά υπερπόντια ταξίδια, με τα υπερωκεάνεια της γραμμής Πειραιάς-Χάλιφαξ, όπου οι αποχαιρετισμοί είχαν κάτι το τραγικό, καθώς οι πιο πολλές πιθανότητες βρίσκονταν με την πιθανότητα της μη συνάντησης στο μέλλον...
Αναρωτιέμαι λοιπόν, εάν θα ξαναδούμε -στα περίχωρα της Καρύστου - τις υπέροχες ρεματιές της Όχης να θάλλουν.....Ή εάν το διάδοχο σχήμα τους στο μέλλον θα είναι κάτι αλλοιώτικο - σαν πιστοποίηση πως ό,τι υπήρξε δεν ξαναγίνεται και δεν διαιωνίζεται παρά μόνο στον κόσμο της σκέψης : σαν μια θολή φωτογραφία πεθαμένου σχήματος, που με το καιρό γίνεται όλο και πιο θολή...
ΥΓ
Η εικαστική σύνθεση της ηλεκτρονικής σελίδας προέρχεται από το διαδίκτυο, ο καλλιτέχνης είναι άγνωστος. Τι κρίμα, έτσι χάνουμε τα ίχνη του....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου